[:vi]
Tôi đến Mỹ như đã nói là rất muộn màng so với nhiều đồng đội, và những người bạn thân tình thủa nào cũng đã tản lạc mỗi đứa một nơi, và ở đây , trong vòng 50 dặm vuông hay vài trăm dặm dài, tôi cô đơn không bè bạn. Mỗi ngày, ngoài việc nhổ cỏ vườn sau, nhặt lá vườn trước, đưa đón bốn cô cháu đi học, tôi chỉ còn biết đi bộ, nhìn đồi núi nối tiếp nhau trên thành phố này để mơ mộng về núi rừng quê tôi, nơi mà hàng chục năm tôi và đồng đội chung sống, có khi gian nan, mà cũng có lúc thật thơ mộng. Và rồi trong một trường hợp ngẩu nhiên, tôi đã gặp được bác Thụy, một người Việt Nam cô độc, cũng lạc lỏng đến nơi này như tôi.
Cũng là một thói quen như nơi tôi đã từng sống, hễ gặp được người nào mà tôi đoán là dân nước tôi, thì tôi không ngại ngùng đến làm quen, và câu hỏi đầu tiên của tôi thường là ” Ông nói được tiếng Việt nam không? ”
Nếu người đó trả lời họ là người Việt thì tôi nhất định rất vui mà hỏi chuyện. Tôi quen bác Thụy cũng trong trường hợp tương tự.
Từ lần gặp đó, tôi hay tìm tới bác vào mỗi cuối tuần hoặc là những khi bác gọi tôi đến , và lúc nào bác cũng mở đầu bằng câu ” chúng nó đi cả rồi “,ý của bác là các con đã đi làm hết . Tình thân của chúng tôi từ đó ngày càng thân thiết hơn, bác kể cho tôi 12 năm trong quân đội, phục vụ cho một đơn vị Quân báo, hoạt động trên lảnh thổ Quân Đoàn I, bị thương nhiều lần, nhưng lần nào cũng may mắn qua khỏi. Bác đến Mỹ không thuộc diện HO, vì thời gian bác được thả, Phòng công tác nước ngoài thuộc công an Thành phố Hồ Chí Minh ở 161 Nguyễn Du, Quận I, còn đóng cửa, nên bác vượt biên, bị bắt cho đến khi chương trình HO được thực hiện, bác vẫn còn ở trong tù, do vậy bác đến Mỹ theo chương trình Đoàn Tụ, con gái bảo lảnh hai vợ chồng nên không được hưởng một trợ cấp nào của Chính phủ Mỹ như diện HO, tất cả đều do thân nhân bao bọc.
Thời gian ở lại Việt Nam, bác đi dạy học, cũng như trước khi động viên bác là một Giáo sư dạy Vật Lý tên tuổi tại Sài Gòn, lương giáo viên tuy không khá, nhưng cũng đủ cho hai vợ chồng bác sống tạm qua ngày, nhất là bác được các trung tâm chuyên Lý mời cộng tác, nên dạy cả sáng, chiều và tối , Vã lại mỗi năm, các con bác gởi cho một vài trăm đô la vào dịp Tết, hai vợ chồng lại dành dụm mua một chỉ hay 5 phân vàng hầu dùng cho việc ma chay sau này, cho đến năm 2003, con gái bác viết thư báo tin cho biết là đã làm hồ sơ bảo lảnh cho ba má , bác cũng chẳng hy vọng gì, vì thời gian đợi chờ dường như đã quá mòn mỏi, vã chăng tuổi đã cao, đi đâu cũng chỉ kiếm hai bữa cơm mà thôi, nên gần như vợ chồng bác không nghĩ tới chuyện ra đi, cho đến năm 2006, bác được gọi bổ túc hồ sơ, rồi cuối năm đó, bác được phỏng vấn, theo bác kể thì có lẽ vì lợi tức của con gái bác cao, nên họ cho đi nhanh và rồi đầu tháng 4 năm 2007 bác được sang Mỹ theo diện đoàn tụ gia đình, nhưng tính cho đến nay, bác vẫn chưa hội đủ điều kiện thi nhập Quốc tịch Hoa Kỳ .
Thời gian đầu sống với con cái vui vẻ lắm, vì còn mới, tình cảm còn mới, mọi thứ còn mới và còn mới là còn vui vẻ,* rồi từ từ bác được một người quen giới thiệu đi làm assembler cho một hảng điện tử, lương $10/ giờ, hai vợ chồng già thật là hạnh phúc, cứ cuối tuần là hai ông bà rủ nhau đi WaltMart hay Target mua áo quần và đồ chơi cho các cháu, nhưng rồi kinh tế ngày càng suy thoái, sau gần hai năm làm assembler, bác mất việc làm, không có cách nào xin được việc khác, vã chăng, những người trẻ còn chưa xin ra việc làm thì ông già 63 tuổi như bác dễ gì tìm được việc, nên bác đành xin tiền thất nghiệp, và được hưởng thất nghiệp hai năm, khoảng thời gian này bác cho biết rất là buồn, suốt ngày vợ chồngcứ mong cho hai đứa cháu đi học về để chơi với cháu cho đỡ buồn, rồi thì cứ vườn sau sân trước, vợ chồng thi nhau nhặt cỏ, tưới cây, hay lên đồi lượm những viên đá hình dáng đẹp đem về lót quanh mấy bụi hồng cho hết thời gian.
Bác cũng năng nổ đi tham gia sinh hoạt các hội đoàn, như hội người già, Hội SQ/TBTD, nhưng rồi tiền trợ cấp thất nghiệp hết, và khó khăn đến với bác bây giờ là tiền đổ xăng, bác không biết xin ai hai chục bạc để mua xăng, bác nói, một đôi khi bổng dưng nghe thèm một tô phở, nhưng cũng không cách nào có được, “Ông ạ, có đêm tôi không ngủ được chỉ vì nghĩ tới mùi ngò gai và rau quế bỏ vào tô phở mà chảy nước miếng hoài không ngủ nổi, thèm như là thèm được ăn đường lúc ở trong trại tù “.
Tình cảm con người hình như rất mỏng manh, không phải bền chắc, và rất dễ gãy đổ, từ tình vợ chồng, cha con hay anh em, và nghèo đói là mối đe dọa nghiêm trọng nhất đối với tình cảm. Cổ nhân cũng đã từng nói “phú quí sinh lễ nghĩa, bần cùng sinh đạo tặc”, cái gì người ta bảo “tiền tài như phấn thổ, nghĩa trọng như thiên kim” có chăng, chỉ là trong đạo đức kinh hay sách vở của Thánh hiền mà thôi. *Không có tiền, nguyên lý nào cũng bị bỏ quên, đạo đức nào cũng dư thừa, và tình cảm nào cũng mai một.* Đặc biệt là ở một xã hội mà mọi nền tảng đều lấy lợi nhuận làm chuẩn.
Con cái ở nhà cha mẹ thì hạnh phúc, cha mẹ ở nhà con cái thì nhẫn nhục và hy sinh. Con cái ở chung với cha mẹ là tự nhiên, nhưng cha mẹ ở chung với con cái lại ưu phiền, vì lúc nào cũng phải nhìn mặt mủi con cái, phải xem chừng nó vui buồn bất chợt ra sao.* Muốn mở cái TV cũng phải lựa lúc nó vui vẻ, muốn mở cái CD nghe nhạc cũng tùy thời cơ nó buồn hay giận, lại còn phải coi sóc con cái cho chúng, nhỏ thì cho đi tiêu đi tiểu, rửa đít, cho ăn, tắm giặt. Lớn thì đưa đón tới trường, có khi còn bị chưởi mắng, đành chỉ biết cúi mặt dấu nước mắt đi. Họa hiếm lắm, chúng cho vài ba trăm bạc vào dịp lễ nào đó thì lại coi như phúc ấm chúng ban cho .
Con cái ở nhà cha mẹ thì hạnh phúc, *cha mẹ ở nhà con cái thì nhẫn nhục*, chính là chổ này. Một buổi sáng bác gọi tôi tới nhà, chỉ cho tôi một tờ giấy con gái bác viết để lại trên bàn cho bác, tôi cầm lên đọc :
“Theo luật bên nầy, chủ nhà có quyền gọi cảnh sát đến bắt buộc người thuê phải ra đi, nếu người chủ đã thông báo cho người thuê hai lần bằng thư. Ba không trả tiền nhà, nhưng con cũng coi ba như người thuê nhà, đây là lần thứ hai con yêu cầu ba dọn ra, ba đừng ép con phải gọi cảnh sát”.
Tôi đọc đến đây, bổng nhiên nước mắt tôi trào ra, bác nhìn tôi và nấc lên thành tiếng, bác cũng bật khóc. Tôi ôm hai vai bác và nói “Hãy yên tâm, không có luật như vậy đâu, nếu cô ấy gọi cảnh sát, bác có thể nói cô ấy ngược đãi người già, con bác chỉ hù bác thôi”. Và rồi bác bắt đầu kể cho tôi nghe hết tự sự.
Thoạt đầu là gạo, chúng nó than phiền, “nhà người ta một năm chỉ tốn hai bao gạo thôi, sao nhà mình mỗi tháng một bao”, Tôi mở cassette ngồi ngoài garage nghe nhạc, ngoài garage thì nóng, tôi mở cửa bên hong ra cho bớt nóng, nó đóng lại, và bảo mở cửa chuột chạy vào nhà. Tôi hiểu ý là nó sợ tốn điện, tôi tắt cassette vào nhà.
Ông cũng biết, ở bên này, người già chỉ lấy cái TV làm bạn, nhưng nó mắng vào mặt tôi và bảo không biết xài thì đừng xài, TV cứ mở hoài chịu sao nổi, thế nào cũng có ngày TV bị cháy.
Mỗi ngày, chúng nó đi làm về trễ, có khi 7:30 hay 8:00 tối mới về đến nhà , và tôi đều cố gắng ăn trước để không chạm mặt chúng nó trong bữa ăn, ăn trước thì thú thật chỉ ăn sơ sài cho no bụng thôi, thức ăn của chúng tôi không dám đụng vào, vợ tôi thì chờ cho chúng ăn hết đã, cái gì còn lại bà ấy mới ăn, chúng tôi chỉ dám ăn những thức ăn thừa thải mà thôi. Công việc lặt vặt trong nhà như lau dọn, rửa chén bát, đưa đón các cháu, chúng tôi đều làm hết, nhưng nó bảo với tôi là tội nghiệp thằng chồng nó phải còng lưng gánh hai ông bà già. Những ngày nghỉ, hay cuối tuần, vợ chồng con cái chúng đi ăn tiệm, những năm đầu khi cháu út chưa thể gởi đến trường, thì chúng còn gọi vợ tôi đi ăn với chúng, những ngày lễ Tết cũng tặng quà cho vợ tôi, nhưng từ khi cháu út lớn rồi, chúng cũng lơ là với vợ tôi luôn, cho đến sau này, chúng lạnh lùng đến như bỏ mặc, vợ tôi buồn quá đành đi tìm chổ giữ trẻ ở một tiểu bang khác, nên ông tới nhà không thấy vợ tôi là vậy.
Bác lấy dưới gối ra một lá thư khác đưa cho tôi, bác bảo lá thư không có một chút tình người, thú thật tôi không dám đọc hết, nhưng trong trí tôi như vẫn in sâu những dòng này “ba người ta chết thì con cái khóc lóc tiếc thương, nhưng nếu ba chết con sẽ thở ra một cách nhẹ nhỏm. Con thật không muốn bảo lảnh ba sang Mỹ đâu, chỉ vì bắt buộc mà thôi, Ba hãy dọn ra đi để còn một chút gì gọi là tự trọng”.
Tôi cũng tự hỏi mình, bác đi đâu bây giờ? Một đồng bạc cũng không có, bà con, bạn bè cũng không luôn, bác dọn đi đâu? trong khi bác lại chưa phải là công dân Hoa Kỳ, làm cách nào để có thể xin trợ cấp, tôi đành an ủi bác, thôi bác cứ yên tâm, điều quan trọng bây giờ là hãy nhịn, nhẫn nhục đó mà, cứ coi như ngày nào bác bị bắt tại mặt trận, Việt cộng hành hạ bác kiểu gì, nhục mạ bác ra sao, bác cũng ngậm bồ hòn, thì nay, với con gái, bác ngậm lại bồ hòn một lần nữa đi rồi từ từ hãy tính.
Một ông già tóc đã bạc hết rồi, nước da đã ngã màu đồi mồi, tay chân đã lọng cọng, dễ gì xin được một việc làm trên một đất nước đầy dẫy nhân lực và cạnh tranh.
Tôi biết có rất nhiều cơ quan, tổ chức thiện nguyện, sẵn lòng tiếp những người khó khăn, nhưng với hoàn cảnh của bác, thật không có tổ chức nào có thể giúp đỡ, vì có tổ chức nào có nhà cửa, cơm áo, để cung cấp cho bác trong lúc này, nhất là trong thời kỳ kinh tế suy thoái, ngân sách các cơ quan, giáo dục, y tế hay xã hội … đều bị cắt giảm. Và tôi chỉ còn một con đường để đi, đó là dẫn bác tới Sở Xã hội, để xin cấp thẻ EBT (Electronic Benifits Transfer), tức là mỗi tháng, Sở Xã Hội bỏ vào trong thẻ EBT $200 USD cho bác mua thực phẩm, gạo rau cá thịt, nước uống, trái cây…
Nhận được thẻ EBT bác liền hỏi nhân viên Xã Hội là có thể mua ngay thức ăn được không? và thực phẩm là những thứ gì? Người người Cán Sự Xã Hội nhìn tôi, tôi dịch lại lời bác và nói thêm rằng, bác không có gì ăn từ hôm qua cho đến nay. Người Broker xin phép đi ra một lúc, rồi quay trở lại đem theo phần ăn trưa của cô để tặng bác. Quả thật tôi cũng xúc động rơm rớm nước mắt khi nói câu đó với người broker. Đúng là một miếng khi đói, bằng một gói khi no, bác cúi đầu cám ơn người Cán Sự Xã Hôi mà như muốn khóc.
Tôi đem bác đi mua thực phẩm để hướng dẫn bác cách dùng thẻ EBT. Lần mua thử nghiệm đầu tiên của bác là 2 ổ bánh mì và 2 hộp cá Sardines rồi bác và tôi ra Parking chui vào xe ngồi ăn bánh mì cá hộp.
Tôi thật không hiểu rõ những tư tưởng nào đã đến với bác, nhưng mà nỗi xúc động của bác thì tôi biết là rất mãnh liệt, vì nước mắt bác đã chảy đến nỗi dùng hết một hộp khăn giấy của tôi để trong xe, tôi ngồi yên để bác khóc và suy nghĩ về mình, không hiểu có một lúc nào đó tôi lại như bác hôm nay. Trên đất nước tạm dung này, những người già đã trở thành gánh nặng cho con cái, những người già đã bị lãng quên hay bị xua đuổi của gia đình, mà xã hội dù có nhân đạo tới đâu cũng khó kham nỗi với số người cao niên ngày càng nhiều.
Một lần tôi đưa bác đi tái khám bệnh phổi, tôi ngồi chờ bác ở phòng đợi thật lâu, và khi bác trở ra cùng với một vị bác sĩ người Việt còn trẻ, vị bác sĩ này lấy ví ra 3 tờ bạc 20 đồng và nói “cháu chỉ còn bao nhiêu tiền mặt, nhưng cháu có một căn phòng trống trong Building này, có Microwave, khi nào bác cần thì gọi cho cháu, bác hãy nhớ là bác còn chúng cháu ở đây. Ông quay sang nhìn tôi và dặn chú làm ơn để ý tới bác này với, người già nào cũng có một nỗi khổ khi sang đây.”
Suốt quãng đường về tôi cứ mãi suy nghĩ về người bác sĩ đầy lòng nhân ái ấy. Y thuật và y đạo, điều nào được người ta coi trọng hơn trên đất nước này. Tôi hỏi bác Thụy về vị bác sĩ ấy, được biết ông ta tên là DR. Albert H. Lee, chuyên khoa về phổi, là bác sĩ đang làm việc tại hai bệnh viện lớn ở thành phố này, và rất được bệnh nhân quý trọng cả về chuyên môn lẫn đạo đức.
Bác Thụy cho biết, thường ngày bác dậy rất sớm vì không ngủ được, có đêm bác chỉ ngủ 3 tiếng đồng hồ, rồi cứ suy nghĩ lung tung về chuyện đời, chuyện gia đình, về thời gian đi tù cải tạo, thời gian đi dạy dưới chế độ cộng sản.
Bác kể sau khi được thả ra tù, vì tốt nghiệp đại học trước 1975, nên bác không bị đuổi đi Kinh Tế Mới, mà được kêu đi dạy. Là một giáo sư dạy Lý Hóa nhiều năm, kinh nghiệm đặc biệt về phương pháp dạy Luyện thi, nên các Trung Tâm Luyện thi dạy ngoài giờ đều mời bác cộng tác, bác dạy cả sáng, chiều và tối, nhờ đó mà gia đình bác có được cuộc sống tương đối so với những anh em khác đi học tập về, và các con bác cũng từ đó mà học đến nơi đến chốn trước khi ra nước ngoài.
Trước ngày sang Mỹ, bác bán đi căn nhà, thu gom tài sản lại, cũng đựoc vài ba chục ngàn đô la, đều đem cho con hết, bây giờ nếu quay về, không còn nhà để ở, và biết lấy gì làm kế sinh nhai, vì tuổi đã cao rồi, làm sao xin được việc làm, đó là chưa nói tới những phiền toái khác từ xã hội, thật là tiến thoái lưỡng nan, bác tâm sự.
Có một buổi trưa tôi tìm tới bác, chứng kiến bữa cơm trưa gọn gàng của bác mà mủi lòng, một tách uống cà phê đong đầy Oat Meal, đổ vào một tô lớn, rót nước nóng từ bình thủy ra, khuấy đều chừng 2 phút, chờ nguội và ăn, không cần nước mắm hay xì dầu, hoặc một loại gia vị nào khác.
Bác bảo từ khi có thẻ EBT, tôi không còn lo thiếu xì dầu nữa, nhưng nhịn được cái gì hay cái đó, với lại bác sĩ bảo ăn mặn cũng không tốt .
– Bác ăn như thế này mỗi ngày sao ?
– Vâng, chỉ vậy thôi, tôi đâu có cần gì thêm, chỉ cần một căn phòng nhỏ, đủ đặt một cái giường là được rồi, thế nhưng đời tôi quả là cùng khổ, mà thực ra tôi đâu có cầu sống lâu, sống thọ, sống không có gì vui, thì chết đâu có gì buồn, sỡ dĩ tôi vẫn đi bác sĩ là vì tôi sợ đau đớn, cũng như tôi không đủ can đảm để tự tử, còn chết ư, tôi nghĩ tới rất thanh thản, trên đời tôi không còn gì mê luyến thì chết đi tôi đâu có gì tiếc nuối, chỉ cầu sao cho được chết thật nhanh, không đau đớn, đó là nguyện vọng duy nhất còn lại của tôi.
Thường thường bác hay kể cho tôi về những bữa cơm dã chiến của bác, như bữa ăn của những người lính ngoài mặt trận. Bác mua một cái bếp gas nhỏ bỏ trong túi vải mang theo bên mình mỗi khi đi bộ, một bình thủy nước sôi, một tách cà phê Oat meal, một cái tô và muổng. Buổi trưa ngồi vào một góc nào đó trong Park, nơi người ta cho phép nướng BBQ, bác mở hộp cá ra, hâm nóng bằng bếp gas chừng 2 phút, rồi đổ nước sôi trong bình thủy vào tô và khuấy Oak meal lên ăn, bác chỉ về nhà vào xế chiều, làm thức ăn tối và nấu nước sôi đổ vào bình thủy, chuẩn bị thức ăn cho ngày hôm sau, và những việc này luôn luôn làm xong trước khi con gái bác về nhà, ăn chiều xong, bác lại chui vào căn phòng nhỏ dấu mình trong đó, để không phải gặp mặt con gái nghe nó nói nặng nói nhẹ và đuổi nhà.
Bác tâm sự rằng, đôi lúc muốn ôm mấy đứa cháu một chút, nhưng thật rất khó, vì chúng nó sợ má la, lâu lâu con cháu lớn lén vào phòng ông, đưa ngón tay lên môi làm dấu với ý bảo ông im lặng, ngồi chơi với ông một lúc rồi
chạy ra. Có những khi chúng nó vào phòng ông, má nó biết được là la mắng chúng liền. Ông cháu gặp nhau như đi thăm tù cải tao, thật là một hoàn cảnh đặc biệt hiếm hoi.
Nghe bác kể lại, tôi đành tìm cách an ủi bác, kể cho bác nghe về những đứa cháu phá phách của tôi, mọi thứ trong phòng tôi mỗi ngày được xếp theo một kiểu, computer của tôi được load đầy các games “comp của ông ngoại dễ xài hơn, con thích games trong comp của ông ngoại hơn” thế là cái computer của tôi bận dài dài, chỉ trừ khi chúng đi học. Cho nên chơi với cháu chưa hẳn là hạnh phúc đâu bác ạ .
Bác kể cho tôi những bữa cơm chấm xì dầu thật cảm động. Mới đầu bác hỏi tôi :” Ông có bao giờ mút xì dầu chưa “? Tôi trả lời là tôi không hiểu ý bác.
Bác kể lại vào những tháng bác chưa có thẻ EBT, bác ăn cơm với xì dầu hiệu đậu nành, nhưng không dám chan vào chén cơm, chỉ hai miếng cơm mới nhúng đầu đủa vào chén xì dầu một lần và mút lấy đầu đũa, vì nếu chan vào chén cơm hay mút nhiều lần thì sẽ hết mất, không có tiền mua nữa. Những ngày tháng ấy, anh Hồng, ngày xưa ở Biệt Động Quân, và một thời làm Chỉ Huy Trưởng Căn Cứ Rừng Lá, trước ngày mất nước anh về Phủ Thủ Tướng, mỗi lần ghé thăm, anh thường mua xì dầu, rau muống, Broccoli cho tôi, tôi còn nhớ mãi, bây giờ anh move đi xa rồi, cách đây cũng vài ba tiếng lái xe nên anh không thường tới nữa, mà cũng tội nghiệp, anh ấy cũng chỉ sống với mấy trăm đồng tiền già mà thôi, nhưng khi nào tới cũng đưa tôi đi ăn phở, hay có khi anh mua sẵn 2 tô phở mang đến đây hai anh em cùng ăn. Nghĩ lại, chỉ có những người lính mới thương nhau và đùm bọc nhau trên đất nước tạm dung này.
Ông biết không, vào những ngày tháng đó, có khi tôi rất thèm bánh tráng có vừng đen, hay cơm trắng và xì dầu, mà phải là xì dầu đậu nành, đủ cho tôi ăn không sợ hết. Những đêm nằm không ngủ được, tôi lại ao ước có được một ổ bánh mì của chợ Vons để ăn, tôi thèm mùi thơm của bánh mì chưa kịp nguội, hoặc giã đã nguội đi, tôi lại thèm vị ngọt của bánh khi nhai còn thấm trên đầu lưỡi của mình, thèm đến chảy nước miếng.
Nghe bác kể, tôi thực sự không cầm được lòng mình, lại nghĩ tới thời gian đi tù cải tạo, tôi cũng đã từng thèm được ăn một bữa khoai mì cho thật no, và chỉ mơ ước ngày được thả về, tôi sẽ bảo vợ mua khoai mì cho tôi ăn một bữa cho đã thèm.
Khi thiếu thốn, con người sẽ thèm đủ thứ, cho nên nghe bác kể, tôi thực sự hiểu được cảnh ngộ ấy, và hiểu được sâu xa nỗi lòng của bác, chỉ có một điều mà không ai ngờ được, đó là sống trong một siêu cường bậc nhất, mà người dân chỉ thèm một ổ bánh mì khong cũng không có để ăn, cái ước mơ nhỏ nhoi ấy đã ở dưới mức tầm thường rồi, vì kể cả những người vô gai cư trên thành phố này, cũng không ai có một ước mơ như bác Thụy. Có ai quanh đây đang lâm vào tình cảnh của bác hay không tôi không rõ, cũng có thể có người bị gia đình hắt hủi, con cái bỏ rơi và xua đuổi, nhưng đến một đồng xu dính túi cũng không có thì tôi không tin.
Rồi một ngày bác nhờ tôi chở đi xin việc, bác đọc được một mẫu rao vặt đăng tin cần một người đứng tuổi, có sức khỏe, để săn sóc một ông già 83 tuổi, bị bệnh mất trí, bao ăn ở, tiền lương sẽ thương lượng.
Tôi chở bác tới địa chỉ tìm gặp chủ nhà, cô chủ nhà tiếp chúng tôi và hỏi :
– Chú xin hay chú này xin?
– Tôi, bác nhanh nhẩu trả lời.
Chủ nhà dẫn chúng tôi đến phòng ông cụ, cô cho biết ông cụ đã quên hết mọi thứ, cần giúp ông cụ ăn uống, đi tiêu, đi tiểu, thay quần áo, và tắm cho ông cụ. Mọi sinh hoạt của ông cụ đều cần được giúp đỡ, nhất là về đêm, ông cụ hay thức dậy đi quanh quẩn trong nhà một mình, những lúc như thế cần có người bên cạnh, đề phòng khi ông cụ bị té. Nhiều khi ông cụ đi tiêu, đi tiểu trong quần mà không biết. Và cô hỏi:
– Chú có thể giúp ba tôi được không ? Hay chú làm thử vài ngay , vì có người nhận làm nhưng một hay hai ngày sau lại bỏ vì không chịu được tính tình của ông cụ.
– Không đâu, tôi làm được, tôi rất thích người già và trẻ con, cô cứ để tôi làm.
– Vâng, vậy chú có bằng lái xe không cho cháu xem thử?
Bác lấy bằng lái xe đưa cho cô chủ, cô ta xem xong rồi trả lại bác, cô nói, ba cháu nặng 65 ký Không hiểu chú có thể đỡ nổi không, chú làm thử một vài ngày đi, nếu không được, cháu vẫn tính lương cho chú.
Lương tháng là $800, bao ăn ở, mỗi tuần nghỉ một ngày, tốt nhất là thứ 7, cái giường phía trong là của ba cháu, chú nằm giường ngoài. Thức ăn hàng ngày cháu nấu sẵn để trong tủ lạnh hay trên bếp, chú muốn ăn thứ gì cứ ăn tự nhiên.
Mỗi ngày ba cháu uống 12 loại thuốc, ăn cơm trưa, chiều, sáng. Ba cháu uống cà phê, khi chú pha cà phê, nên để nguội rồi mới đưa cho ba cháu, vì ba cháu thích khuấy cà phê bằng ngón tay rồi mút. Thuốc thì cháu sẽ viết tên, liều lượng, giờ uống để trên bàn, chú cho ba cháu uống đúng giờ là được rồi.
Sau khi chủ nhà và bác bàn bạc công việc xong, tôi chở bác ra về, hẹn thứ 2 tuần tới là bắt đầu đi làm. Thoạt đầu bác có vẻ rất vui vì tìm được công việc, nhưng một lúc sau, tôi thấy bác khóc, bác như bị hụt hơi cứ nấc lên từng tiếng, tôi lo sợ nên tìm cách đưa bác vào một shop bên đường, đậu xe lại và hỏi bác :
– Sao bác lại buồn?
– Con người ta thì thuê người săn sóc cho cha, còn tôi thì bị đuổi ra khỏi nhà đi chùi đít cho thiên hạ, ông nghĩ xem có tủi không?
Nói xong câu này bác lại khóc lên thành tiếng. Tôi ngồi im để bác khóc cho hết cơn xúc đông rồi mới bảo bác, mỗi người có một số phận, một đoạn trường, và một nỗi niềm phải gánh, không ai có thể có hạnh phúc hoàn toàn, chỉ có ông cụ 83 tuổi ấy mới thực sự hạnh phúc, vì ông đã quên hết mọi sự, đã không còn biết mọi sự.
Làm cha mẹ, được con cái yêu thương, gia đình hòa thuận dĩ nhiền là điều tốt, . Nỗi đau khổ bị con cái bỏ rơi hay xua đuổi chưa hẳn đã lớn hơn nỗi đau đớn khi phải nhìn thấy con mình dửng dưng với cha mẹ , Không hiểu bác có nghĩ như tôi không?
Bây giờ ở là mùa Hè, rải rác đó đây, trên những đồi hoang quanh nhà tôi đã trổ lên vài chùm hoa dại, màu vàng như hoa Cúc, càng làm tôi nhớ đến quê hương mình, như ngày Thu trên rừng núi cao nguyên, những khóm Quỳ hoang cũng nở vàng như vậy trên những triền đồi, và càng nhớ đến người sĩ quan thám báo bây giờ không phải đang nhật tu trận liệt, hay chăm sóc một đồng đội kém may mắn, mà là đang chăm sóc một cụ già mất trí…
Tác giả : Du Tử[:en]
I came to America, as I said, very late compared to many of my comrades, and my dear friends have always been scattered to one place, and here, within fifty square miles or a few hundred miles, I single no friends. Every day, in addition to weeding the back garden, picking up leaves first, and taking my four grandchildren to school, I can only walk, look at the hills and mountains one after another in this city to dream of my hometown’s mountains and forests, where but for decades my teammates and I have lived together, sometimes arduous, and sometimes very poetic. And then in a random case, I met Uncle Thuy, a lonely Vietnamese, just as lost in this place as I was.
It’s also a habit like where I used to live, whenever I meet someone who I guess is from my country, I don’t hesitate to come and get acquainted, and my first question is usually ‘Can you speak Vietnamese? are not? ”
If the person answered that they were Vietnamese, I would be happy to ask. I know Uncle Thuy in a similar situation.
Since that meeting, I used to come to him every weekend or when he called me, and he always started with the sentence “they’re all gone”, you mean all the kids have gone to work. . Our friendship has grown closer since then, he told me about 12 years in the army, serving in a Military Intelligence unit, operating in the territory of I Corps, being wounded many times, but always luckily passed. The uncle who came to the US was not a HO, because at the time he was released, the Foreign Affairs Office of the Ho Chi Minh City police at 161 Nguyen Du, District I, was still closed, so he crossed the border and was arrested until he was arrested. HO program was implemented, I was still in prison, so I came to the US under the Reunion program, my daughter sponsored the couple, so I didn’t receive any benefits from the US Government like the HO status. are surrounded by relatives.
During his stay in Vietnam, he went to teach, as well as before encouraging him to be a famous Physics Professor in Saigon, the teacher’s salary was not good, but it was enough for him and his wife to live temporarily. Every day, especially when he was invited by the Ly specialized centers to collaborate, he taught in the morning, afternoon and evening. Besides, every year, his children send a few hundred dollars on Tet holiday, the couple saves to buy. one or five cents of gold to be used for future funerals, until 2003, my daughter wrote a letter informing me that she had filed a guarantee for her parents, and I had no hope, because of time. Waiting seems to be too tiring, even though he is old, he can only find two meals everywhere, so he and his wife almost didn’t think about leaving, until 2006, he was called to supplement first, then at the end of that year, I was interviewed, according to me, maybe because my daughter’s income is high, they gave it away quickly and then in early April 2007 I was able to go to the US under the family reunification scheme, but so far, you still only Eligible for the US Citizenship test.
The first time living with children was very fun, because it was new, the feelings were new, everything was new and new was still fun,* then slowly I was introduced by an acquaintance to work as an assembler for an electrical company death, salary $ 10 / hour, the elderly couple is really happy, every weekend the two grandparents go to WaltMart or Target to buy clothes and toys for their grandchildren, but then the economy is getting worse and worse, after nearly two years as an assembler, I lost my job, there was no way to get another job, and if young people haven’t applied for a job, it’s not easy for a 63-year-old man like me to find a job, so I have to ask for unemployment career, and enjoy unemployment for two years, during this time, he said, he was very sad, all day long he and his wife wished for their two grandchildren to come home from school to play with their grandchildren to relieve their sadness, then just go to the front yard and back yard, wife Husbands compete to pick grass, water plants, or go up the hill to collect beautiful stones to bring back to line the rose bushes for the rest of the time.
He also actively participates in activities of associations, such as the Association of the Elderly, the Association of SQ/TBTD, but then the unemployment allowance has run out, and the difficulty for him now is money for gas, he doesn’t know who to ask. twenty dollars to buy gas, he said, sometimes suddenly craving a bowl of pho, but there’s no way he can get it, “Do you know sometimes, I can’t sleep at night just thinking about the smell of coriander and cinnamon leaves. I can’t sleep and always thining a bowl of pho, I can’t sleep, I crave sugar like I was in a prison camp”.
Human affection seems to be very fragile, not strong, and very fragile, from the love of husband and wife, between father and son or brother, and poverty is the most serious threat to affection. The ancients also said that “wealth gives birth to courtesy, poverty gives birth to thieves”, what people say “money is like chalk earth, is like heaven “, is it just in the moral scriptures or books? only of the Holy Spirit. *There is no money, all principles are forgotten, all ethics are redundant, and all emotions are lost.* Especially in a society where every platform is based on profit as a standard.
Children staying at their parents’ house is a happiness for parent, parents staying at children’s home is patient and self-sacrificing. It’s natural for children to live with their parents, but parents who live with their children are sad, because they always have to Look at their children’s faces, behaviour,and their moods. Parent also have to choose when the children are happy, if parent want to open the Television to watch music, Parent also have to take care of grand children picking them from school , cooking meal for children and grand children ..sometimes parent got upset from children , they can only hide their tears away . Rarely, they give a few hundred dollars on certain occasions and consider it as a blessing they give
Children at their parents’ house are happy. One morning he called me to his house, showed me a piece of paper his daughter wrote on the table for him, I picked it up and read it.
Under this law, the landlord has the right to call the police to force the tenant to leave, if the owner has notified the tenant twice by mail. You don’t pay the rent, but I also treat you like a tenant, this is the second time I’m asking you to move out, don’t force me to call the police.”
I read this far, suddenly tears welled up in my eyes, he looked at me and sobbed loudly, he also burst into tears. I hugged his shoulders and said, “Don’t worry, there’s no such thing as a law, if she calls the police, you can say she mistreats the elderly, your kids are just scaring you.” And then he started telling me the whole story.
At first, it was rice, they complained, “other family only costs two bags of rice a year, why does our family have one bag a month?” I opened the cassette and sat outside in the garage listening to music, it was hot outside the garage, I opened the side door. let the air in to cool down, she closed the door and complained I let the door open ,the mouse would run into the house. I understood that she did not want to waste electricity, so I turned off the cassette and entered the house.
You also know, the old people are only with the TV as a friend, but my daughter scolded me in the face and said if you don’t know how to use it, don’t use it,
Every day, they come home late from work, sometimes they don’t come home at 7:30 or 8:00 at night, and I try to eat early so that I don’t meet them during the meal,just to fill our stomach, their food We did not dare to touch, my wife waited for them to finish their meal, what was left she would eat, we only dared to eat the leftovers. The daily jobs in the house such as cleaning, washing dishes, picking up the grandchildren, we all do, but she told me that his poor husband had to work hard to feed us .On holidays, or weekends, their family and children go out to eat. In the early years when the youngest grandchild was at home ,my children also called my wife to go out and eat with them, and on New Year’s holidays also they gave my wife gifts. , but since the youngest grandchild was grown, they ignored us and later they became cold with us , my wife was so sad that she had to find a babysitting place in another state
He took out another letter from under his pillow and gave it to me, he said that the letter did not have a bit of humanity, to admit that I did not dare to read it all, but in my mind, these lines still imprinted in my mind: “If someone else’s father die, their children will cry and sad but if you die I will breathe a sigh of relief. I really don’t want to ask you to come to America, just because it’s imperative, Dad, please move out so that there is a little bit of self-respect left.” That is the words that his daughter wrote in the letter
I also ask myself, where is he going now? Not even a dollar in his pocket, no relatives and no friends , where would he go ? when his is not a US citizen yet, how can he apply for benefits and supports from Government ? I have to comfort him, just rest assured, the important thing now is to be patient, just accept it like the day you were arrested by Communist , how did the Viet Cong tortured you, humiliated you, now, with your daughter, you close your eyes and ears again and then slowly let it go and you don’t feel pain
An old man with grey hair, pale skin, and slow mobility , it is difficult to get a job in a country filled with competition.
I know there are many voluntary agencies and organisations, willing to receive people in need, but with his situation, there is really no organisation that can help, because there is no organisation that has a house, food and clothing to provide for him at this time, especially during the economic downturn, the budgets of agencies, education, health or social … are all cut. And I only have one way to go, that is to take him to the Department of Social Affairs, to apply for an EBT card (Electronic Benefits Transfer), which means that every month, the Department of Social Affairs puts in the EBT card $200 USD for him to buy food, rice, vegetables, fish, meat, drink , fruit…
After receiving the EBT card, he immediately asked the social worker if he could buy food right away? And what kind of food he was eligible to buy? The Social Worker looked at me because she did not understand, I translated his words and added that he had not eaten since yesterday until now. The Social worker asked permission to leave for a while, then returned with her lunch to give to the him. Indeed, I was also moved to tears when I said that to the broker. It is true that A slice of bread when hungry is worth a whole loaf when full, he bowed his head to thank the Social Worker but felt like crying.
I took him to the grocery store to teach him how to use the EBT card. His first trial purchase was 2 loaves of bread and 2 boxes of Sardines, then he and I went to Parking and got in the car and ate canned fish with bread.
I really don’t know what was his thoughts,but his feelings I know it was really strong and burning, his tears have fallen heavily and he used up all the tissue boxes in my car, I sat still for him to cry and thought about me, I would not know my future situation would repeat like his current situation? In this strange country, the elderly become a burden for their children, those who have been forgotten or expelled from their families, and no matter how benevolent society is, it is difficult to cope with the number of old people increasing daily.
Once I took him for a lung check-up, I waited for him in the waiting room for a long time, and when he returned with a young Vietnamese doctor , this doctor took out 3 notes of 20 dollars and said “I only have that much of cash left, but I have an empty room in this building, there is a Microwave, call me when you need it, remember that we are still here to help you .He turned to and said please look after this Uncle , all migrated elderly were suffering an unhappy life and pain when moving here. ”
Before coming to the US, he sold his house, collected his money , he gave it all to his children, now if he goes back to his country , he has no house to live in, and does not knows what to do as a plan or make a living, because of old age, how to get a job, not to mention other troubles from society, it’s a dilemma, he confided.
One afternoon, I went to see him, witnessed his small lunch and i was heartbreaking, a cup filled with Oat Meal, poured into a large bowl, filled with hot water stirred about 2 minutes, wait to cool and eat, without any seasoning or toppings
He said that since he got the EBT card, he no longer has to worry about the lack of seasonings ,the doctor said it’s not good to eat salty foods.
Do you eat like this every day?
– Yes, that’s all, I don’t need anything more, just a small room, enough to put a bed, but my life is really miserable, but actually I don’t want to live long, live life, life is not happy, death is not sad, the reason why I still go to the doctor is because I am afraid of pain, just like I do not have the courage to commit suicide, still dying, I think very peacefully I have no regrets in life, I just want to die quickly and painlessly, that’s my only wish left.
Uncle confided that sometimes, he wanted to hug his grandchildren a little, but it was very difficult, because they were afraid of their mother’s screams, sometimes older children and grandchildren sneaked into his room, putting their fingers on their lips as a sign to tell him to be quiet. , sat with him for a while
run out. Sometimes when they entered his room, his mother knew that she scolded them immediately. Grandpa and grandson met each other like visiting a reformed prison, what a rare special circumstance.
Listening to her recount, I had to find a way to comfort her, tell her about my destructive grandchildren, everything in my room was arranged in a certain pattern every day, my computer was loaded with “comp’s” games. Grandpa is easier to use, I like the games in Grandpa’s comp more” so my computer is busy for a long time, except when they go to school. So playing with you is not necessarily happy, bro.
Uncle told me the meals with soy sauce were very touching. At first, he asked me: “Have you ever sucked soy sauce”? I replied that I do not understand what you mean.
You know, in those days, sometimes I really crave rice paper with black sesame, or white rice and soy sauce, but it must be soy sauce, enough for me to eat without fear. The nights I couldn’t sleep, I longed for a loaf of bread from Vons market to eat, I craved the aroma of the bread that had not yet cooled, or the pounding had cooled down, I craved the sweetness of the cake when chewed. on the tip of his tongue, craving to salivate.
Listening to you tell me, I really couldn’t help but think about my time in prison and re-education, I also once craved to eat a full meal of tapioca, and only dreamed of the day I was released, I would tell him. My wife bought me tapioca for me to eat a meal to satisfy my craving.
I drove him to the address to meet the owner, the hostess received us and asked:
– Do you ask for rent or this uncle please?
– I, you quickly replied.
The owner led us to the old man’s room, she said that the old man had forgotten everything, needed to help him eat, defecate, urinate, change clothes, and bathe him. All activities of the old man need help, especially at night, the old man often wakes up and wanders around the house alone, at such times he needs someone beside him, in case he falls. Many times the old man defecated, urinated in his pants without knowing it. And she asked:
– Can you help my father? Or do you try for a few days, because someone accepts the job, but one or two days later, you quit because you can’t stand the old man’s temper.
– No, I can do it, I like old people and children very much, you just let me do it.
– Yes, do you have a driver’s license for me to see?
I took my driver’s license and gave it to the owner, she checked it and gave it back to me, she said, my father weighs 65 kg Don’t know if you can handle it, try it for a few days, if it doesn’t work, I still calculate salary for uncle.
Monthly salary is $800, accommodation and meals included, one day off per week, preferably Saturday, the bed inside belongs to my father, uncle is on the outside. The food you cook every day is stored in the refrigerator or on the stove, you can eat whatever you want, just eat it naturally.
Every day, my father takes 12 drugs, eats lunch, afternoon and morning. My dad drinks coffee, when you make it, let it cool before giving it to him, because he likes to stir the coffee with his fingers and then suck it. Medicine, I will write the name, dose, time to take it on the table, I will give it to my father to take it on time.
After the landlord and uncle finished discussing the work, I drove him home, scheduled to start work next Monday. At first he seemed very happy because he had found a job, but after a while, I saw him crying, he seemed to be out of breath every hour, so I was afraid so I found a way to take him to a roadside shop, park his car. back and ask him:
– Why are you sad?
– People hire someone to take care of their father, and I get kicked out of the house to clean people’s ass, do you think it’s sad?
After saying this, I cried again. I sat quietly so that he could cry until his emotions were gone, then told him that each person has a destiny, a long life, and a sadness to bear, no one can have complete happiness, only the 83-year-old man Only then will he be truly happy, because he has forgotten everything, has ceased to know everything.
Being a parent, being loved by children, and having a harmonious family are of course a good thing, . The pain of being abandoned or rejected by children is not necessarily greater than the pain of seeing your child indifferent to his parents, I wonder if you think like me?
It’s summer now, scattered here and there, on the wild hills around my house have sprouted a few bunches of wildflowers, yellow like chrysanthemum flowers, reminding me more of my hometown, like autumn day in the mountains and highlands. , the wild Anemone bushes also bloom in the same way on the hillsides, and the more I think of the reconnaissance officer now, not in battle, or taking care of an unlucky comrade, but taking care of a old man lost his mind…
Written by DU TU[:kh]
ខ្ញុំបានមកដល់អាមេរិកដូចដែលខ្ញុំនិយាយ គឺយឺតណាស់បើធៀបនឹងសមមិត្តជាច្រើននាក់ ហើយមិត្តភក្តិជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំតែងតែខ្ចាត់ខ្ចាយទៅកន្លែងមួយ ហើយនៅទីនេះក្នុងចម្ងាយហាសិបការ៉េ ឬពីរបីរយម៉ាយ ខ្ញុំនៅលីវគ្មានមិត្តទេ។ មួយថ្ងៃៗ ក្រៅពីធ្វើស្មៅនៅសួនច្បារខាងក្រោយ រើសស្លឹកជាមុន ហើយយកចៅទាំងបួនទៅសាលា ខ្ញុំគ្រាន់តែដើរមើលភ្នំ និងភ្នំម្តងមួយៗក្នុងទីក្រុងនេះ ដើម្បីសុបិន្តឃើញភ្នំ និងព្រៃឈើស្រុកកំណើត។ កន្លែងណា ប៉ុន្តែមិត្តរួមក្រុមរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយគ្នាអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ពេលខ្លះលំបាក និងពេលខ្លះមានកំណាព្យ។ ហើយករណីចៃដន្យ ខ្ញុំបានជួបពូ ធុយ ជាជនជាតិវៀតណាមឯកោ ចាញ់នៅកន្លែងនេះដូចខ្ញុំ។
វាក៏ជាទម្លាប់ដូចកន្លែងដែលខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅដែរ រាល់ពេលដែលខ្ញុំជួបនរណាម្នាក់ដែលខ្ញុំស្មានថាមកពីប្រទេសរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការមកស្គាល់ ហើយសំណួរដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺជាធម្មតា តើអ្នកអាចនិយាយភាសាវៀតណាមបានទេ? ”
បើអ្នកនោះឆ្លើយថាជាជនជាតិវៀតណាម ខ្ញុំរីករាយនឹងសួរ។ ខ្ញុំស្គាល់ពូ ធុយ ក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នា។
ចាប់តាំងពីការប្រជុំនោះមក ខ្ញុំតែងតែមករកគាត់រាល់ចុងសប្តាហ៍ ឬពេលគាត់ហៅខ្ញុំ ហើយគាត់តែងតែចាប់ផ្តើមដោយប្រយោគថា “ពួកគេអស់ហើយ” អ្នកមានន័យថាក្មេងៗទាំងអស់បានទៅធ្វើការហើយ។ មិត្តភាពរបស់យើងកាន់តែមានភាពស្និទ្ធស្នាលតាំងពីពេលនោះមក គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំអំពី 12 ឆ្នាំនៅក្នុងជួរកងទ័ព បម្រើការនៅក្នុងអង្គភាពស៊ើបការណ៍យោធា ប្រតិបត្តិការលើទឹកដី I Corps រងរបួសជាច្រើនដង ប៉ុន្តែសំណាងល្អតែងតែឆ្លងកាត់។ ពូដែលមកអាមេរិកមិនមែនជាហូជីមិញទេ ព្រោះពេលគាត់ត្រូវបានដោះលែង ការិយាល័យកិច្ចការបរទេសប៉ូលិសក្រុងហូជីមិញនៅលេខ ១៦១ ង្វៀន ឌូ ស្រុកទី១ នៅតែបិទ ដូច្នេះគាត់ឆ្លងព្រំដែនហើយត្រូវ ចាប់ខ្លួនរហូតដល់ចាប់ខ្លួន។កម្មវិធី HO ត្រូវបានអនុវត្ត ខ្ញុំនៅតែជាប់គុក ដូច្នេះខ្ញុំមកសហរដ្ឋអាមេរិកក្រោមកម្មវិធី Reunion កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានឧបត្ថម្ភប្តីប្រពន្ធ ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានទទួលអត្ថប្រយោជន៍អ្វីពីរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកដូចឋានៈ HO ត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយសាច់ញាតិ។
កំឡុងពេលស្នាក់នៅប្រទេសវៀតណាម លោកបានទៅបង្រៀន ក៏ដូចជាមុននឹងលើកទឹកចិត្តលោកធ្វើជាសាស្រ្តាចារ្យរូបវិទ្យាដ៏ល្បីល្បាញនៅសៃហ្គន ប្រាក់ខែគ្រូបង្រៀនមិនសូវល្អទេ ប៉ុន្តែគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់លោក និងភរិយាក្នុងការរស់នៅបណ្តោះអាសន្នជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេស នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានមជ្ឈមណ្ឌលឯកទេស លី អញ្ជើញមកសហការ គាត់បង្រៀនពេលព្រឹក រសៀល និងពេលល្ងាច។ ក្រៅពីនេះ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ កូនគាត់ផ្ញើលុយពីរបីរយដុល្លារនៅថ្ងៃបុណ្យតេត ប្តីប្រពន្ធសន្សំលុយទិញមាសមួយ ឬប្រាំសេន។ ដើម្បីយកទៅធ្វើពិធីបុណ្យសពនាពេលខាងមុខ រហូតដល់ឆ្នាំ ២០០៣ កូនស្រីខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ថា គាត់បានដាក់ពាក្យធានាជូនឪពុកម្តាយហើយ ខ្ញុំមិនអស់សង្ឃឹមទេ ព្រោះពេលវេលារងចាំមើលទៅហាក់ដូចជាហត់នឿយពេក ទោះបីជាគាត់មានវ័យចាស់ក៏ដោយ ។ គាត់រកបានតែពីរពេលនៅគ្រប់ទីកន្លែង ដូច្នេះគាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ស្ទើរតែមិនគិតចង់ចាកចេញ រហូតដល់ឆ្នាំ 2006 គាត់ត្រូវបានគេហៅមកបន្ថែមមុន បន្ទាប់មកនៅចុងឆ្នាំនោះ ខ្ញុំត្រូវបានគេសម្ភាសតាមខ្ញុំ ប្រហែលជាដោយសារតែខ្ញុំ។ ប្រាក់ចំណូលរបស់កូនស្រីគឺខ្ពស់ ពួកគេបានផ្តល់ឱ្យវាយ៉ាងលឿន ហើយបន្ទាប់មកនៅដើមខែមេសា ឆ្នាំ 2007 ខ្ញុំអាចទៅសហរដ្ឋអាមេរិកក្រោមគម្រោងបង្រួបបង្រួមគ្រួសារ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលនេះអ្នកនៅតែ មានសិទ្ធិសម្រាប់ការធ្វើតេស្តសញ្ជាតិអាមេរិក។
ការរស់នៅជាមួយកូនលើកដំបូងគឺសប្បាយណាស់ ព្រោះថ្មី អារម្មណ៍ក៏ថ្មី អ្វីៗក៏ថ្មី ថ្មីក៏នៅតែសប្បាយ * បន្ទាប់មកយឺតៗ ខ្ញុំត្រូវបានអ្នកស្គាល់គ្នាណែនាំឲ្យធ្វើការជាអ្នកដំឡើងក្រុមហ៊ុនអគ្គិសនី ស្លាប់ប្រាក់ខែ 10$/ម៉ោង ប្តីប្រពន្ធវ័យចំណាស់ពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ រាល់ចុងសប្តាហ៍លោកតាទាំងពីរទៅ WaltMart ឬ Target ដើម្បីទិញសំលៀកបំពាក់ និងរបស់លេងឱ្យចៅ ប៉ុន្តែពេលនោះសេដ្ឋកិច្ចកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនឡើងៗ បន្ទាប់ពីជិតពីរឆ្នាំជាអ្នកប្រមូលផ្ដុំរូបខ្ញុំ បាត់បង់ការងារ គ្មានផ្លូវទទួលបានការងារផ្សេង ហើយបើយុវជនមិនទាន់បានដាក់ពាក្យការងារ វាមិនងាយស្រួលទេសម្រាប់បុរសអាយុ៦៣ឆ្នាំដូចខ្ញុំ ក្នុងការស្វែងរកការងារធ្វើ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែសុំឱ្យអត់ការងារធ្វើ អាជីពហើយរីករាយនឹងភាពអត់ការងារធ្វើអស់រយៈពេល២ឆ្នាំមកហើយក្នុងរយៈពេលនេះគាត់ពិតជាសោកសៅណាស់ពេញមួយថ្ងៃគាត់និងប្រពន្ធបានជូនពរចៅទាំងពីរពីសាលាមកលេងជាមួយចៅដើម្បីបំបាត់ភាពសោកសៅ។ ទៅទីធ្លាខាងមុខ និងទីធ្លាក្រោយផ្ទះ ប្រពន្ធប្តីប្រគួតគ្នារើសស្មៅ ដាំទឹក ឬឡើងភ្នំទៅប្រមូលថ្មស្អាតៗ ដើម្បីយកមកដាក់ជួរគុម្ពគុម្ពអស់មួយរយៈ។
គាត់ក៏ចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងសកម្មភាពរបស់សមាគមដូចជា សមាគមមនុស្សចាស់ សមាគម SQ/TBTD ប៉ុន្តែពេលនោះប្រាក់ឧបត្ថម្ភអត់ការងារធ្វើក៏អស់ ហើយការពិបាកសម្រាប់គាត់ពេលនេះគឺលុយសាំង គាត់មិនដឹងថាអ្នកណា សូរ។ ម្ភៃដុល្លារដើម្បីទិញហ្គាស គាត់និយាយថា ពេលខ្លះស្រាប់តែឃ្លានផូមួយចាន ប៉ុន្តែគ្មានផ្លូវដែលគាត់អាចទទួលបាននោះទេ “តើអ្នកដឹងទេ ពេលខ្លះខ្ញុំគេងមិនលក់ គិតតែពីក្លិនស្លឹកជីរអង្កាម។ ខ្ញុំគេងមិនលក់ ហើយតែងតែស្រក់ចានផូ គេងមិនលក់ ខ្ញុំឃ្លានស្ករដូចនៅក្នុងជំរំគុក»។
សេចក្តីស្រលាញ់របស់មនុស្សហាក់មានភាពផុយស្រួយ មិនរឹងមាំ និងផុយស្រួយខ្លាំង ពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ស្វាមី និងភរិយា រវាងឪពុក និងកូន ឬបងប្អូន ហើយភាពក្រីក្រគឺជាការគំរាមកំហែងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតចំពោះសេចក្តីស្រលាញ់។ បុរាណក៏បាននិយាយថា«ទ្រព្យសម្រាលបានសេចក្ដីគួរសម ភាពក្រផ្ដល់កំណើតដល់ចោរ» អ្វីដែលមនុស្សនិយាយថា «លុយដូចដីស ផែនដីដូចឋានសួគ៌» តើមានក្នុងគម្ពីរសីលឬសៀវភៅទេ? មានតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ។ *គ្មានលុយទេ គោលការណ៍ទាំងអស់ត្រូវបានបំភ្លេចចោល សីលធម៌ទាំងអស់គឺលែងមាន ហើយអារម្មណ៍ទាំងអស់ត្រូវបានបាត់បង់។* ជាពិសេសនៅក្នុងសង្គមដែលគ្រប់វេទិកាគឺផ្អែកលើប្រាក់ចំណេញជាស្តង់ដារ។
កូននៅផ្ទះឪពុកម្តាយជាសុភមង្គលរបស់ឪពុកម្តាយ ឪពុកម្តាយនៅផ្ទះកូនគឺអត់ធ្មត់និងលះបង់ខ្លួនឯង។ ជារឿងធម្មជាតិដែលកូននៅជាមួយឪពុកម្តាយ ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយដែលរស់នៅជាមួយកូនតែងតែក្រៀមក្រំព្រោះពួកគេតែងតែមើលមុខកូន អាកប្បកិរិយា និងអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។ ឪពុកម្តាយក៏ត្រូវជ្រើសរើសពេលកូនសប្បាយចិត្តដែរ បើឪពុកម្តាយចង់បើកទូរទស្សន៍មើលតន្ត្រី ឪពុកម្តាយក៏ត្រូវមើលថែកូនៗដែលរើសពីសាលា ធ្វើម្ហូបឲ្យកូនៗ និងចៅៗ.. ពេលខ្លះឪពុកម្តាយពិបាកចិត្ត។ កូន ៗ ពួកគេអាចលាក់ទឹកភ្នែកបានឆ្ងាយ។ កម្រណាស់ ពួកគេផ្តល់ប្រាក់ពីរបីរយដុល្លារក្នុងឱកាសជាក់លាក់ណាមួយ ហើយចាត់ទុកវាជាពរជ័យដែលពួកគេផ្តល់ឱ្យ
កុមារនៅផ្ទះឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេសប្បាយរីករាយ។ ព្រឹកមួយគាត់ហៅខ្ញុំទៅផ្ទះ គាត់បង្ហាញក្រដាសមួយសន្លឹកដែលកូនស្រីរបស់គាត់សរសេរនៅលើតុឱ្យគាត់ ខ្ញុំរើសវាមកអាន។
នៅក្រោមច្បាប់នេះ ម្ចាស់ផ្ទះមានសិទ្ធិហៅប៉ូលីសដើម្បីបង្ខំអ្នកជួលឱ្យចាកចេញ ប្រសិនបើម្ចាស់ផ្ទះបានជូនដំណឹងដល់អ្នកជួលពីរដងតាមសំបុត្រ។ អ្នកមិនបង់ថ្លៃជួលទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ចាត់ទុកអ្នកដូចជាអ្នកជួលដែរ នេះជាលើកទីពីរហើយដែលខ្ញុំសុំឲ្យអ្នករើចេញ កុំបង្ខំខ្ញុំឲ្យហៅប៉ូលិស»។
អានចប់ចប់ភ្លាមស្រក់ទឹកភ្នែក គាត់មើលមកខ្ញុំហើយយំខ្លាំងៗ គាត់ក៏ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំឱបស្មានាងហើយនិយាយថា «កុំបារម្ភ វាអត់មានច្បាប់អីទេ បើនាងទូរស័ព្ទទៅប៉ូលិស អ្នកអាចនិយាយថានាងធ្វើបាបមនុស្សចាស់ កូនរបស់អ្នកគ្រាន់តែបំភ័យអ្នកប៉ុណ្ណោះ»។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់ចាប់ផ្ដើមប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងទាំងអស់។
ដំបូងជាអង្ករគេត្អូញត្អែរថា «គ្រួសារផ្សេងថ្លៃតែពីរបាវក្នុងមួយឆ្នាំ ហេតុអ្វីគ្រួសារយើងមានមួយបាវក្នុងមួយខែ? ខ្ញុំបើកកាសែត ហើយអង្គុយនៅខាងក្រៅក្នុងហ្គារ៉ាសស្តាប់ភ្លេង ក្តៅៗនៅខាងក្រៅហ្គារ៉ាស ខ្ញុំបើកទ្វារចំហៀង។ ទុកឲ្យខ្យល់ត្រជាក់ចុះ នាងបានបិទទ្វារ ហើយត្អូញត្អែរថា ខ្ញុំបើកទ្វារ កណ្តុរនឹងរត់ចូលផ្ទះ។ ខ្ញុំយល់ថានាងមិនចង់ខ្ជះខ្ជាយភ្លើងទេ ទើបខ្ញុំបិទកាសែត ហើយចូលផ្ទះ។
អ្នកក៏ដឹងដែរ ចាស់ៗនៅជាមួយទូរទស្សន៍ជាមិត្ត តែកូនស្រីខ្ញុំជេរមុខខ្ញុំថា បើមិនចេះប្រើ កុំប្រើអី។
រាល់ថ្ងៃពួកគេមកផ្ទះយឺតពីធ្វើការ ពេលខ្លះមិនមកផ្ទះនៅម៉ោង ៧:៣០ ឬ ៨:០០ យប់ ហើយខ្ញុំព្យាយាមញ៉ាំមុន ដើម្បីកុំឱ្យខ្ញុំជួបពួកគេពេលបាយ។ ក្រពះ អាហារគេ យើងមិនហ៊ានប៉ះពាល់ទេ ប្រពន្ធខ្ញុំចាំគេហូបបាយចប់ សល់អីនឹងស៊ី យើងហ៊ានញ៉ាំតែសល់។ ការងារប្រចាំថ្ងៃនៅក្នុងផ្ទះ ដូចជា បោសសម្អាត លាងចាន រើសចៅ យើងធ្វើទាំងអស់គ្នា ប៉ុន្តែនាងប្រាប់ថា ប្តីកំសត់របស់គាត់ ត្រូវខិតខំចិញ្ចឹមយើង។ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ឬថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ គ្រួសារ និងកូនចេញទៅក្រៅ។ ញ៉ាំ។ កាលពីជំនាន់ចៅពៅនៅផ្ទះ កូនខ្ញុំក៏ហៅប្រពន្ធខ្ញុំទៅញ៉ាំអីជាមួយគេ ហើយនៅថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំ គេជូនអំណោយប្រពន្ធខ្ញុំដែរ។ ប៉ុន្តែតាំងពីចៅពៅធំឡើង គេមិនអើពើនឹងយើង ហើយក្រោយមកគេក៏ត្រជាក់ជាមួយយើង ប្រពន្ធខ្ញុំក្រៀមក្រំណាស់ ដែលត្រូវរកកន្លែងមើលកូននៅរដ្ឋផ្សេង
គាត់បានយកសំបុត្រមួយទៀតពីក្រោមខ្នើយរបស់គាត់មកឱ្យខ្ញុំ គាត់ថាសំបុត្រនោះមិនមានមនុស្សធម៌បន្តិចសោះ សារភាពថាខ្ញុំមិនហ៊ានអានទាំងអស់ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំ បន្ទាត់ទាំងនេះនៅតែដក់ជាប់ក្នុងចិត្ត។ ចិត្តខ្ញុំ៖ “បើឪពុកអ្នកផ្សេងស្លាប់ កូនៗនឹងយំសោក ប៉ុន្តែបើកូនស្លាប់ ខ្ញុំនឹងដកដង្ហើមធំ ខ្ញុំពិតជាមិនចង់សុំកូនមកអាមេរិកទេ ព្រោះជារឿងចាំបាច់ ប៉ា សូមមេត្តា ចេញទៅក្រៅដើម្បីឲ្យមានការគោរពខ្លួនឯងបន្តិច»។ នោះជាពាក្យដែលកូនស្រីសរសេរក្នុងសំបុត្រនោះ។
ខ្ញុំក៏សួរខ្លួនឯងថា តើពេលនេះគាត់ទៅណា? សូម្បីតែមួយដុល្លារក្នុងហោប៉ៅក៏គ្មានសាច់ញាតិ និងគ្មានមិត្តភ័ក្ដិ តើគាត់ទៅណា? នៅពេលដែលគាត់មិនទាន់មានសញ្ជាតិអាមេរិក តើគាត់អាចស្នើសុំអត្ថប្រយោជន៍ និងជំនួយពីរដ្ឋាភិបាលដោយរបៀបណា? ខ្ញុំត្រូវតែលួងគាត់ អោយតែបានធូរស្បើយ សំខាន់ពេលនេះត្រូវអត់ធ្មត់ ទទួលយកវាដូចថ្ងៃដែលឯងត្រូវកុម្មុយនិស្តចាប់ វៀតកុងធ្វើទារុណកម្មអ្នកយ៉ាងម៉េច អាម៉ាស់ឥឡូវជាមួយកូនស្រីអ្នកបិទ ភ្នែក និងត្រចៀករបស់អ្នកម្តងទៀត ហើយបន្ទាប់មកលែងវាបន្តិចម្តងៗ ហើយអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ទេ។
បុរសចំណាស់ម្នាក់ដែលមានសក់ស្កូវ ស្បែកស្លេក និងការចល័តយឺត វាពិបាកក្នុងការទទួលបានការងារនៅក្នុងប្រទេសដែលពោរពេញទៅដោយការប្រកួតប្រជែង។
ខ្ញុំដឹងថាមានភ្នាក់ងារ និងអង្គការស្ម័គ្រចិត្ដជាច្រើន មានបំណងទទួលមនុស្សដែលត្រូវការ ប៉ុន្តែតាមស្ថានភាពរបស់គាត់ ពិតជាគ្មានអង្គការណាអាចជួយបានទេ ព្រោះគ្មានអង្គការណាដែលមានផ្ទះសម្បែង អាហារ និងសំលៀកបំពាក់សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់គាត់នៅពេលនេះ ពេលវេលា ជាពិសេសក្នុងអំឡុងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ថវិការបស់ទីភ្នាក់ងារ ការអប់រំ សុខភាព ឬសង្គម … ត្រូវបានកាត់បន្ថយទាំងអស់។ ហើយខ្ញុំមានផ្លូវតែមួយគត់គឺត្រូវយកគាត់ទៅមន្ទីរសង្គមកិច្ច ដើម្បីសុំកាត EBT (Electronic Benifits Transfer) ដែលមានន័យថា ជារៀងរាល់ខែ មន្ទីរសង្គមកិច្ចដាក់កាត EBT ២០០ ដុល្លារ។ ដុល្លារសម្រាប់គាត់ទិញអាហារ អង្ករ បន្លែ ត្រី សាច់ ភេសជ្ជៈ ផ្លែឈើ…
បន្ទាប់ពីទទួលបានកាត EBT គាត់ក៏បានសួរទៅបុគ្គលិកសង្គមភ្លាមៗថា តើគាត់អាចទិញអាហារភ្លាមៗបានទេ? ហើយតើអាហារប្រភេទណាដែលគាត់មានសិទ្ធិទិញ? បុគ្គលិកសង្គមកិច្ចមើលមកខ្ញុំព្រោះមិនយល់ ខ្ញុំបកប្រែពាក្យគាត់បន្ថែមថា គាត់អត់បានហូបទេតាំងពីម្សិលមិញរហូតមកដល់ពេលនេះ។ បុគ្គលិកសង្គមកិច្ចបានសុំការអនុញ្ញាតឱ្យចាកចេញមួយរយៈបន្ទាប់មកត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងអាហារថ្ងៃត្រង់ជូនគាត់។ ពិតហើយ ខ្ញុំក៏ស្រក់ទឹកភ្នែកដែរ ពេលខ្ញុំនិយាយបែបនោះទៅមេខ្យល់។ ពិតមែនថា នំប៉័ងមួយបន្ទះ ពេលឃ្លានមានតម្លៃមួយដុំ ពេលឆ្អែត គាត់អោនក្បាលអរគុណអ្នកសង្គមកិច្ច ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ចង់យំ។
ខ្ញុំបាននាំគាត់ទៅហាងលក់គ្រឿងទេស ដើម្បីបង្រៀនគាត់ពីរបៀបប្រើកាត EBT ។ ការទិញសាកល្បងដំបូងរបស់គាត់គឺនំប៉័ង 2 ដុំ និងត្រីសាឌីន 2 ប្រអប់ បន្ទាប់មកគាត់ និងខ្ញុំបានទៅកន្លែងចតឡាន ហើយឡើងឡាន ហើយញ៉ាំត្រីកំប៉ុងជាមួយនំប៉័ង។
ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាគាត់គិតយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍របស់គាត់ ខ្ញុំដឹងថាវាពិតជាខ្លាំង ហើយក្តៅក្រហាយ ទឹកភ្នែករបស់គាត់បានស្រក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់បានប្រើប្រអប់ក្រដាស់អនាម័យទាំងអស់នៅក្នុងឡានរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏អង្គុយស្ងៀមឱ្យគាត់យំ ហើយគិតអំពី ខ្ញុំ មិនដឹងស្ថានភាពអនាគតរបស់ខ្ញុំនឹងកើតឡើងដូចស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់គាត់ទេ? នៅក្នុងប្រទេសដ៏ចម្លែកនេះ មនុស្សចាស់ក្លាយជាបន្ទុកសម្រាប់កូនៗ ដែលត្រូវបានគេបំភ្លេចចោល ឬបណ្ដេញចេញពីគ្រួសារ ហើយមិនថាសង្គមមានចិត្តល្អយ៉ាងណានោះទេ គឺពិបាកទ្រាំនឹងចំនួនមនុស្សចាស់ដែលកើនឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ពេលខ្ញុំយកគាត់ទៅពិនិត្យសួត ខ្ញុំបានរង់ចាំគាត់នៅក្នុងបន្ទប់រង់ចាំយូរ ហើយពេលគាត់ត្រលប់មកវិញជាមួយគ្រូពេទ្យវ័យក្មេងជនជាតិវៀតណាម គ្រូពេទ្យម្នាក់នេះបានយកក្រដាស់ប្រាក់ចំនួន 3 សន្លឹកចំនួន 20 ដុល្លារ ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំមានតែប៉ុណ្ណឹង។ សល់លុយច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំមានបន្ទប់ទទេមួយក្នុងអាគារនេះ មានមីក្រូវ៉េវ ទូរស័ព្ទមកខ្ញុំពេលអ្នកត្រូវការវា ចាំថាយើងនៅតែនៅទីនេះដើម្បីជួយអ្នក។ គាត់ងាកទៅ ហើយនិយាយថា សូមថែរក្សាពូម្នាក់នេះទាំងអស់គ្នា។ មនុស្សចាស់បានរងទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត និងការឈឺចាប់ពេលផ្លាស់មកទីនេះ។ ”
មុនមកអាមេរិក គាត់លក់ផ្ទះប្រមូលលុយឲ្យកូនទាំងអស់ ឥឡូវបើគាត់ត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ គាត់អត់មានផ្ទះរស់នៅ ហើយមិនដឹងធ្វើម៉េចតាមគម្រោង។ ឬប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតព្រោះចាស់ជរាធ្វើម៉េចបានការងារមិននិយាយពីបញ្ហាផ្សេងៗពីសង្គមវាជាទុក្ខលំបាកលោកបានសារភាព។
រសៀលថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានទៅជួបគាត់ បានឃើញអាហារថ្ងៃត្រង់ដ៏តូចរបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏ឈឺចិត្ត មួយពែងពោរពេញដោយ Oat Meal ចាក់ចូលទៅក្នុងចានធំមួយ ចាក់ទឹកក្តៅ កូរប្រហែល 2 នាទី រង់ចាំអោយត្រជាក់ ហើយញ៉ាំដោយគ្មានគ្រឿងទេស ឬ toppings
គាត់បាននិយាយថា ចាប់តាំងពីគាត់ទទួលបានប័ណ្ណ EBT គាត់លែងមានការព្រួយបារម្ភពីការខ្វះគ្រឿងរដូវទៀតហើយ គ្រូពេទ្យបាននិយាយថា វាមិនល្អទេដែលត្រូវញ៉ាំអាហារប្រៃ។
ញ៉ាំបែបនេះរាល់ថ្ងៃទេ?
– បាទ អស់ហើយ ខ្ញុំមិនត្រូវការអ្វីទៀតទេ ត្រឹមតែបន្ទប់តូចមួយល្មមដាក់គ្រែបាន ប៉ុន្តែជីវិតខ្ញុំពិតជាវេទនាណាស់ ប៉ុន្តែតាមពិតខ្ញុំមិនចង់រស់យូរទេ រស់នៅជីវិតមិនសប្បាយចិត្ត , ស្លាប់មិនសោកស្ដាយទេ មូលហេតុដែលខ្ញុំនៅតែទៅជួបពេទ្យ ព្រោះខ្លាចឈឺ ដូចខ្ញុំគ្មានភាពក្លាហានធ្វើអត្តឃាត នៅតែស្លាប់ គិតយ៉ាងសុខសាន្ត ខ្ញុំមិនស្តាយក្រោយក្នុងជីវិតទេ ខ្ញុំ គ្រាន់តែចង់ស្លាប់យ៉ាងឆាប់រហ័ស និងគ្មានការឈឺចាប់ នោះជាក្ដីប្រាថ្នាតែមួយគត់របស់ខ្ញុំដែលនៅសល់។
ជាធម្មតា គាត់នឹងប្រាប់ខ្ញុំអំពីអាហារនៅស្រែរបស់គាត់ ដូចជាទាហាននៅវាល។ ពូទិញចង្រ្កានហ្គាសតូចមួយដាក់ក្នុងថង់ក្រណាត់ដើម្បីយកតាមខ្លួនពេលដើរ កំសៀវទឹកពុះមួយពែង កាហ្វេ Oat មួយចាន និងស្លាបព្រា។ នៅពេលថ្ងៃត្រង់ អង្គុយនៅជ្រុងមួយក្នុងសួនឧទ្យាន ដែលអនុញ្ញាតិអោយសាច់អាំង គាត់បានបើកប្រអប់ត្រីឡើងកំដៅជាមួយចង្ក្រានហ្គាស ប្រហែល 2 នាទី បន្ទាប់មកចាក់ទឹកដាំពុះក្នុងពាងចូលទៅក្នុងចានមួយ រួចកូរអាហារ Oak ដើម្បី ហូបអី គាត់មកផ្ទះពេលរសៀល ធ្វើអាហារពេលល្ងាច ហើយដាំទឹកដាក់ក្នុងពាង រៀបចំម្ហូបសម្រាប់ថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយរឿងទាំងនេះតែងតែធ្វើមុនពេលកូនស្រីគាត់មកផ្ទះ ហូបបាយល្ងាច ពូក៏ត្រឡប់ទៅបន្ទប់តូចដែលគាត់ លាក់ទុកដើម្បីកុំឲ្យទៅជួបកូនស្រីឮនាងនិយាយគំរោះគំរើយដេញទៅផ្ទះ។
ពូបានសារភាពថា ពេលខ្លះគាត់ចង់អោបចៅបន្តិច ប៉ុន្តែពិបាកខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្លាចម្តាយស្រែក ពេលខ្លះកូនៗ និងចៅៗក៏លួចចូលបន្ទប់គាត់ ដោយយកម្រាមដៃលើបបូរមាត់ជាសញ្ញាប្រាប់ គាត់នៅស្ងៀម អង្គុយជាមួយគាត់មួយសន្ទុះ
រត់ចេញ។ ពេលខ្លះពេលពួកគេចូលទៅក្នុងបន្ទប់ម្ដាយរបស់គាត់ដឹងថានាងស្ដីបន្ទោសពួកគេភ្លាម។ ជីតា និងចៅប្រុសបានជួបគ្នាដូចទៅលេងគុកកែទម្រង់ ដែលជាកាលៈទេសៈដ៏កម្រមួយ។
ស្តាប់ការរៀបរាប់របស់នាងខ្ញុំត្រូវរកវិធីលួងចិត្តនាង ប្រាប់នាងអំពីចៅដែលបំផ្លិចបំផ្លាញរបស់ខ្ញុំ អ្វីៗនៅក្នុងបន្ទប់របស់ខ្ញុំត្រូវបានរៀបចំតាមលំនាំជាក់លាក់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ កុំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំត្រូវបានផ្ទុកដោយហ្គេម “comp’s” ។លោកតាកាន់តែងាយស្រួលប្រើ ខ្ញុំចូលចិត្តហ្គេមនៅក្នុងកុំព្យូទ័ររបស់ជីតាច្រើនជាង” ដូច្នេះកុំព្យូទ័ររបស់ខ្ញុំរវល់យូរ លើកលែងតែពេលពួកគេទៅសាលារៀន។ ដូច្នេះការលេងជាមួយអ្នកមិនចាំបាច់សប្បាយចិត្តទេ bro ។
ពូប្រាប់ខ្ញុំថា បាយទឹកស៊ីអ៊ីវ ឆ្ងាញ់ណាស់ ដំបូងឡើយ គាត់បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកធ្លាប់បឺតទឹកស៊ីអ៊ីវដែរឬទេ”? ខ្ញុំបានឆ្លើយថា ខ្ញុំមិនយល់ថាអ្នកចង់មានន័យយ៉ាងណា។គាត់បានរៀបរាប់ថា កាលពីខែដែលគាត់មិនមានប័ណ្ណ EBT គាត់ហូបបាយជាមួយទឹកស៊ីអ៊ីវ តែមិនហ៊ានចាក់ចូលក្នុងចានទេ មានតែអង្ករពីរដុំនឹងជ្រលក់ស្លាបព្រាក្នុងទឹកស៊ីអ៊ីវម្តងហើយ បឺតចុងចង្កឹះ ព្រោះបើដាក់ក្នុងចានបាយ ឬបឺតច្រើនដង វានឹងអស់ ហើយលែងមានលុយទិញទៀតហើយ។ ក្នុងសម័យនោះ លោក ហុង អតីតមន្ត្រីអនុរក្ស និងធ្លាប់ធ្វើជាមេបញ្ជាការមូលដ្ឋានព្រៃឈើស្លឹក មុនថ្ងៃបាត់បង់ប្រទេស លោកបានត្រឡប់មកវិមាននាយករដ្ឋមន្ត្រីវិញ រាល់ពេលដែលលោកទៅលេង លោកតែងតែទិញសណ្តែក ទឹកជ្រលក់ និងទឹកស្ពៃជ្រក់ ប្រូខូលីឲ្យខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែចាំ ពេលនេះគាត់បានផ្លាស់ទៅឆ្ងាយដែរ បើកឡានប៉ុន្មានម៉ោងមុនដែរ គាត់មិនមកញឹកញាប់ទៀតទេ ប៉ុន្តែក៏ក្រដែរ គាត់រស់នៅតែកាក់ចាស់ៗពីរបីរយប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែពេលគាត់មក គាត់តែងតែនាំខ្ញុំទៅហូបផូ ឬពេលខ្លះគាត់ទិញផូ២ចានមកហូបជុំគ្នា។ មកគិតមើលទៅមានតែទាហានស្រលាញ់និងមើលថែគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងប្រទេសបណ្ដោះអាសន្ននេះ។អ្នកដឹងទេថា សម័យនោះ ពេលខ្លះខ្ញុំពិតជាចង់បាយបាយខ្មៅ ឬអង្ករស និងទឹកស៊ីអ៊ីវ ប៉ុន្តែត្រូវតែជាទឹកស៊ីអ៊ីវ ទើបអាចញ៉ាំបានដោយមិនខ្លាចញញើតអ្វីទាំងអស់។ យប់ដែលខ្ញុំគេងមិនលក់ ខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បាននំប៉័ងពីផ្សារវ៉ុនមកញ៉ាំ ខ្ញុំចង់បានក្លិននំបុ័ងដែលមិនទាន់ត្រជាក់ ឬបុកចុះត្រជាក់ ខ្ញុំចង់បានភាពផ្អែមរបស់នំពេលទំពារ នៅលើចុងអណ្តាតរបស់គាត់ ចង់ស្រក់ទឹកមាត់។
ស្តាប់បងប្រាប់ហើយ នឹកស្មានមិនដល់ នឹកដល់ពេលជាប់គុក និងរៀនសារជាថ្មី ម្តងនេះក៏ចង់ញ៉ាំដំឡូងមីមួយឆ្អែតដែរ ហើយស្រមៃឃើញតែថ្ងៃដោះលែង ខ្ញុំនឹងប្រាប់គាត់ .ប្រពន្ធខ្ញុំទិញដំឡូងមីឱ្យខ្ញុំហូប ដើម្បីបំពេញចំណង់
។ពេលមនុស្សខ្វះខាត មនុស្សនឹងប្រាថ្នាគ្រប់បែបយ៉ាង ដូច្នេះពេលស្តាប់បងប្រាប់ខ្ញុំពិតជាយល់ពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នក ហើយយល់ចិត្តអ្នកយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ មានតែរឿងមួយដែលគ្មានអ្នកណារំពឹងទុកនោះគឺការរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ។ ប្រទេសមហាអំណាចមួយ ដែលប្រជាជនគ្រាន់តែចង់បាននំប៉័ងមួយដុំ គ្មានអ្វីហូប ក្តីស្រមៃតូចតាចនោះ ស្ថិតនៅក្រោមភាពមធ្យមទៅហើយ ព្រោះសូម្បីតែជនអនាថានៅក្នុងទីក្រុងនេះ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់មានសុបិនដូចពូថីដែរ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានអ្នកណាម្នាក់នៅទីនេះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពរបស់អ្នកទេ ខ្ញុំមិនដឹងទេ ប្រហែលជាមានមនុស្សដែលត្រូវគ្រួសារគេបដិសេធ បោះបង់ចោល និងដេញតាមកូនៗរបស់គេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនជឿសូម្បីតែមួយកាក់ក្នុងហោប៉ៅរបស់គេ ..
ពេលនោះថ្ងៃមួយគាត់បានសុំឱ្យខ្ញុំបើកឡានឱ្យគាត់ទៅដាក់ពាក្យធ្វើការ គាត់អានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មថាត្រូវការមនុស្សចាស់ដែលមានសុខភាពល្អមើលថែបុរសអាយុ 83 ឆ្នាំម្នាក់ដែលមានជំងឺវង្វេង កន្លែងស្នាក់នៅនិងប្រាក់ខែនឹងចរចា។
ខ្ញុំបានបើកឡានទៅអាសយដ្ឋាន ដើម្បីជួបម្ចាស់ផ្ទះ ម្ចាស់ផ្ទះទទួលពួកយើង ហើយសួរថា
– សុំអង្វរឬលោកពូនេះ?
– ខ្ញុំអ្នកឆ្លើយយ៉ាងរហ័ស។
ម្ចាស់នាំយើងទៅបន្ទប់បុរសចំណាស់ នាងនិយាយថា បុរសចំណាស់ភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ត្រូវការជួយគាត់ហូបចុក បន្ទោរបង់ បត់ជើងតូច ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ និងងូតទឹកឱ្យគាត់។ រាល់សកម្មភាពរបស់តាចាស់ត្រូវការជំនួយ ជាពិសេសនៅពេលយប់ តាចាស់តែងតែភ្ញាក់ពីដំណេកដើរលេងផ្ទះតែម្នាក់ឯង ពេលនោះគាត់ត្រូវការមនុស្សនៅក្បែរគាត់ ក្នុងករណីគាត់ដួល។ ច្រើនដងហើយដែលបុរសចំណាស់បន្ទោរបង់បត់ជើងតូចក្នុងខោដោយមិនដឹងខ្លួន ។ ហើយនាងបានសួរថា:
– តើអ្នកអាចជួយឪពុកខ្ញុំបានទេ? ឬមួយក៏ខំប៉ុន្មានថ្ងៃព្រោះមានគេទទួលយកការងារ តែមួយទៅពីរថ្ងៃក្រោយមកក៏លាឈប់ព្រោះទ្រាំមិនបានតាមចិត្តចាស់។
– ទេ ខ្ញុំអាចធ្វើបាន ខ្ញុំចូលចិត្តមនុស្សចាស់ និងក្មេងៗខ្លាំងណាស់ អ្នកគ្រាន់តែឱ្យខ្ញុំធ្វើវា។
ខ្ញុំបានបើកឡានទៅអាសយដ្ឋាន ដើម្បីជួបម្ចាស់ផ្ទះ ម្ចាស់ផ្ទះទទួលពួកយើង ហើយសួរថា
– ឯងសុំជួលឬពូនេះ?
– ខ្ញុំអ្នកឆ្លើយយ៉ាងរហ័ស។
ម្ចាស់នាំយើងទៅបន្ទប់បុរសចំណាស់ នាងនិយាយថា បុរសចំណាស់ភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ត្រូវការជួយគាត់ហូបចុក បន្ទោរបង់ បត់ជើងតូច ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ និងងូតទឹកឱ្យគាត់។ រាល់សកម្មភាពរបស់តាចាស់ត្រូវការជំនួយ ជាពិសេសនៅពេលយប់ តាចាស់តែងតែភ្ញាក់ពីដំណេកដើរលេងផ្ទះតែម្នាក់ឯង ពេលនោះគាត់ត្រូវការមនុស្សនៅក្បែរគាត់ ក្នុងករណីគាត់ដួល។ ច្រើនដងហើយដែលបុរសចំណាស់បន្ទោរបង់បត់ជើងតូចក្នុងខោដោយមិនដឹងខ្លួន ។ ហើយនាងបានសួរថា:
– តើអ្នកអាចជួយឪពុកខ្ញុំបានទេ? ឬមួយក៏ខំប៉ុន្មានថ្ងៃព្រោះមានគេទទួលយកការងារ តែមួយទៅពីរថ្ងៃក្រោយមកក៏លាឈប់ព្រោះទ្រាំមិនបានតាមចិត្តចាស់។
– ទេ ខ្ញុំអាចធ្វើបាន ខ្ញុំចូលចិត្តមនុស្សចាស់ និងក្មេងៗខ្លាំងណាស់ អ្នកគ្រាន់តែឱ្យខ្ញុំធ្វើវា។
-បាទ តើអ្នកមានប័ណ្ណបើកបរអោយខ្ញុំមើលទេ?
ខ្ញុំយកប័ណ្ណបើកបរទៅឲ្យម្ចាស់ពិនិត្យ ហើយប្រគល់ឲ្យខ្ញុំវិញ គាត់ថាឪពុកខ្ញុំទម្ងន់៦៥គីឡូអត់ដឹងអាចដោះស្រាយបានទេ សាកមើលប៉ុន្មានថ្ងៃ បើអត់ មិនធ្វើការទេ ខ្ញុំនៅតែគណនាប្រាក់ខែជូនពូ។
ប្រាក់បៀវត្សរ៍ប្រចាំខែ 800 ដុល្លារ កន្លែងស្នាក់នៅ និងអាហាររួមបញ្ចូល សម្រាកមួយថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍ និយមថ្ងៃសៅរ៍ គ្រែខាងក្នុងជារបស់ឪពុកខ្ញុំ ពូនៅខាងក្រៅ។ អាហារដែលអ្នកចម្អិនរាល់ថ្ងៃត្រូវទុកក្នុងទូទឹកកក ឬនៅលើចង្ក្រាន អ្នកអាចញ៉ាំអ្វីក៏បានតាមចិត្ត គ្រាន់តែញ៉ាំតាមធម្មជាតិ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឪពុកខ្ញុំលេបថ្នាំ១២គ្រាប់ ហូបបាយថ្ងៃត្រង់ និងពេលព្រឹក។ ប៉ាខ្ញុំផឹកកាហ្វេ ពេលអ្នកធ្វើទុកអោយត្រជាក់សិន មុននឹងអោយវា ព្រោះគាត់ចូលចិត្តកូរកាហ្វេដោយម្រាមដៃរបស់គាត់ រួចបឺតវា។ ថ្នាំខ្ញុំនឹងសរសេរឈ្មោះថ្នាំ ដល់ពេលយកវាដាក់លើតុ ខ្ញុំនឹងឲ្យឪពុកខ្ញុំយកតាមពេលវេលា។
បន្ទាប់ពីម្ចាស់ផ្ទះនិងពូពិភាក្សាការងារចប់ ខ្ញុំក៏បើកឡានទៅផ្ទះ ដោយគ្រោងចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅថ្ងៃច័ន្ទក្រោយ។ ដំបូងគាត់ហាក់សប្បាយចិត្តណាស់ ព្រោះបានរកការងារធ្វើ ប៉ុន្តែមួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំឃើញគាត់យំ គាត់ហាក់អស់ដង្ហើមរាល់ម៉ោង ខ្ញុំភ័យណាស់ ខ្ញុំរកវិធីនាំគាត់ទៅហាងលក់ដូរតាមផ្លូវ។ ចតឡានគាត់ត្រឡប់មកវិញសួរគាត់៖
– ហេតុអ្វីបានជាអ្នកពិបាកចិត្ត?
-មនុស្សជួលអ្នកណាមកមើលថែឪពុក ហើយខ្ញុំត្រូវបណ្តេញចេញពីផ្ទះដើម្បីសំអាតលាមនុស្ស តើអ្នកគិតថាវាសោកសៅទេ?
ក្រោយពីនិយាយបែបនេះ ខ្ញុំក៏យំម្ដងទៀត។ ខ្ញុំអង្គុយស្ងៀមឲ្យគាត់យំ ទាល់តែអស់អារម្មណ៍ ទើបប្រាប់គាត់ថា មនុស្សម្នាក់ៗមានវាសនា អាយុវែង និងទុក្ខព្រួយ មិនអាចទ្រាំទ្របាន គ្មាននរណាម្នាក់អាចមានសេចក្តីសុខពេញលេញបានឡើយ មានតែលោកតាអាយុ ៨៣ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ពេលនោះ គាត់នឹងមានសុភមង្គលពិតមែន ព្រោះគាត់បានបំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ហើយលែងស្គាល់អ្វីៗទាំងអស់។
ការធ្វើជាឪពុកម្តាយ ការស្រឡាញ់កូន និងការមានគ្រួសារចុះសម្រុងគ្នាពិតជារឿងល្អណាស់។ ការឈឺចាប់ដែលកូនត្រូវបោះបង់ចោល ឬបណ្ដេញចេញពីផ្ទះ មិនចាំបាច់ធំជាងការឈឺចាប់ពេលឃើញកូនព្រងើយកណ្តើយជាមួយឪពុកម្តាយទេ ឆ្ងល់ថាគិតដូចខ្ញុំទេ?
វាជារដូវក្តៅឥឡូវនេះ រាយប៉ាយនៅទីនេះ និងទីនោះ នៅលើភ្នំព្រៃជុំវិញផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានដុះពន្លកផ្កាព្រៃពីរបីដុំពណ៌លឿងដូចផ្កា chrysanthemum ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ ដូចជារដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៅលើភ្នំ និងតំបន់ខ្ពង់រាប។ គុម្ពោតព្រៃ។ រីកដុះដាលដូចគ្នានៅលើភ្នំ ហើយកាន់តែគិតដល់មន្ត្រីឈ្លបយកការណ៍ពេលនេះ មិនមែនកំពុងប្រយុទ្ធ ឬមើលថែសមមិត្តដែលអភ័ព្វទេ តែមើលថែចាស់ជរាបាត់ស្មារតី…
និពន្ធដោយ DU TU[:th]
ฉันมาอเมริกาอย่างที่ฉันพูด ช้ามากเมื่อเทียบกับเพื่อนของฉันหลายคน และเพื่อนรักของฉันมักจะกระจัดกระจายอยู่ที่แห่งเดียว และที่นี่ ภายในห้าสิบตารางไมล์หรือสองสามร้อยไมล์ ฉันไม่มีเพื่อนเป็นโสด ทุกๆ วัน นอกจากกำจัดวัชพืชในสวนหลังบ้าน เก็บใบไม้ก่อน และพาหลานสี่คนไปโรงเรียน ฉันทำได้แค่เดิน มองดูเนินเขาและภูเขาทีละคนในเมืองนี้เพื่อฝันถึงภูเขาและป่าไม้ในบ้านเกิดของฉัน ที่ซึ่งแต่เป็นเวลาหลายทศวรรษที่เพื่อนร่วมทีมและฉันอยู่ด้วยกัน บางครั้งก็ลำบากและบางครั้งก็มากกวีมาก แล้วบังเอิญเจอลุงทุย ชาวเวียดนามขี้เหงา หลงทางในที่นี้เหมือนอย่างเคย
มันก็เป็นนิสัยเหมือนที่ฉันเคยอยู่ เมื่อใดก็ตามที่ฉันพบใครบางคนที่ฉันคิดว่ามาจากประเทศของฉัน ฉันไม่รีรอที่จะเข้ามาทำความคุ้นเคย และคำถามแรกของฉันคือ ‘คุณพูดภาษาเวียดนามได้ไหม’ ไม่ใช่หรือ ”
ถ้าคนคนนั้นตอบว่าเป็นคนเวียดนาม ผมยินดีจะถาม ฉันรู้จักลุงทุยในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน
ตั้งแต่เจอกันครั้งนั้น ฉันเคยมาหาเขาทุกสุดสัปดาห์หรือตอนที่เขาโทรหาฉัน และเขาก็เริ่มด้วยประโยคที่ว่า “พวกเขาไปหมดแล้ว” คุณหมายถึงลูกๆ ไปทำงานหมดแล้ว . มิตรภาพของเราเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นตั้งแต่นั้นมา เขาบอกฉันเกี่ยวกับ 12 ปีในกองทัพ รับใช้ในหน่วยข่าวกรองทางทหาร ปฏิบัติการในดินแดนของ I Corps ได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง แต่ก็โชคดีเสมอที่ผ่านไป ลุงที่มาสหรัฐฯ ไม่ใช่ HO เพราะตอนที่เขาได้รับการปล่อยตัว สำนักงานการต่างประเทศของตำรวจนครโฮจิมินห์ ที่ 161 เหงียนดู เขต 1 ยังปิดอยู่จึงข้ามพรมแดนมา ถูกจับกุมจนถูกจับกุม ดำเนินโครงการ HO ฉันยังอยู่ในคุกจึงมาที่สหรัฐอเมริกาภายใต้โครงการเรอูนียงลูกสาวของฉันอุปถัมภ์ทั้งคู่ดังนั้นฉันจึงไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ จากรัฐบาลสหรัฐฯเช่นสถานะ HO . ถูกล้อมรอบด้วยญาติ.
ระหว่างที่เขาอยู่เวียดนามเขาไปสอนหนังสือด้วยก่อนจะสนับสนุนให้เขาเป็นศาสตราจารย์วิชาฟิสิกส์ชื่อดังในไซง่อนเงินเดือนครูไม่ดีแต่ก็พอให้เขาและภรรยาอยู่ได้ชั่วคราว ทุกวัน โดยเฉพาะ เมื่อเขาได้รับเชิญจากศูนย์เฉพาะทางของ Ly ให้ทำงานร่วมกัน เขาสอนในช่วงเช้า บ่าย และเย็น นอกจากนี้ ทุกๆ ปี ลูก ๆ ของเขาจะส่งเงินสองสามร้อยเหรียญในวันหยุด Tet ทั้งคู่ประหยัดเงินเพื่อซื้อทองคำหนึ่งหรือห้าเซ็นต์ เพื่อใช้ในงานศพในอนาคต จนถึงปี พ.ศ. 2546 ลูกสาวเขียนจดหมายแจ้งว่าได้ยื่นค้ำประกันให้พ่อแม่แล้ว ข้าพเจ้าไม่มีหวัง เพราะเวลา การรอคอยดูเหนื่อยเหลือเกิน ทั้งที่เขาแก่แล้ว เขาสามารถหาอาหารได้เพียงสองมื้อทุกที่ ดังนั้นเขาและภรรยาจึงแทบไม่คิดที่จะจากไป จนกระทั่งปี 2549 เขาถูกเรียกให้ไปเสริมก่อน จากนั้นเมื่อสิ้นปีนั้น ฉันถูกสัมภาษณ์ตามที่ฉันบอก บางทีอาจเป็นเพราะฉัน ลูกสาวรายได้สูง แจกเร็ว และต้นเดือนเมษายน 2550 ฉันสามารถไปอเมริกาได้ภายใต้โครงการรวมครอบครัว แต่จนถึงตอนนี้ คุณยังคงเพียง มีสิทธิ์สำหรับการทดสอบการเป็นพลเมืองสหรัฐฯ
นอกจากนี้เขายังมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในกิจกรรมของสมาคมเช่นสมาคมผู้สูงอายุ, สมาคม SQ/TBTD แต่แล้วเงินช่วยเหลือการว่างงานหมดลงและความยากสำหรับเขาในตอนนี้คือเงินค่าน้ำมันเขาไม่รู้ว่าใคร ที่จะถาม. เขาพูดเพื่อซื้อน้ำมัน 20 ดอลลาร์ จู่ๆ ก็อยากกินเฝอหนึ่งชาม แต่ไม่มีทางได้มันมา “คุณรู้ไหม บางครั้งฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืน แค่นึกถึงกลิ่นของผักชีและใบอบเชย นอนไม่หลับ คิดเฝออยู่เสมอ นอนไม่หลับ อยากกินน้ำตาล เหมือนอยู่ในค่ายกักกัน”
ความรักใคร่ของมนุษย์ดูเหมือนจะเปราะบางมาก ไม่แข็งแรง และเปราะบางมาก จากความรักของสามีภรรยา ระหว่างพ่อกับลูกหรือพี่ชาย และความยากจนเป็นภัยคุกคามต่อความรักที่ร้ายแรงที่สุด คนโบราณยังกล่าวอีกว่า “ความมั่งคั่งทำให้เกิดความมีมารยาท ความยากจนทำให้เกิดโจร” สิ่งที่คนพูดว่า “เงินก็เหมือนดินชอล์ก เปรียบเสมือนสวรรค์” เป็นเพียงในคัมภีร์หรือหนังสือทางศีลธรรมเท่านั้นหรือ? ของพระวิญญาณบริสุทธิ์เท่านั้น *ไม่มีเงิน หลักการทั้งหมดถูกลืม จริยธรรมทั้งหมดซ้ำซ้อน และสูญเสียอารมณ์ทั้งหมด* โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมที่ทุกแพลตฟอร์มมีกำไรเป็นมาตรฐาน
ลูกอยู่บ้านพ่อแม่เป็นความสุขของพ่อแม่ ส่วนพ่อแม่ที่อยู่บ้านลูกก็อดทนและเสียสละ เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะอยู่กับพ่อแม่ แต่พ่อแม่ที่อาศัยอยู่กับลูกนั้นเศร้า เพราะพวกเขามักจะต้องดูหน้า พฤติกรรม และอารมณ์ของลูกเสมอ พ่อแม่ก็ต้องเลือกเวลาลูกมีความสุข ถ้าพ่อแม่อยากเปิดทีวีดูเพลง พ่อแม่ก็ต้องดูแลหลานๆ ที่ไปรับลูกจากโรงเรียน ทำอาหารให้ลูกและหลานๆ ..บางครั้งพ่อแม่ก็อารมณ์เสีย เด็ก ๆ ทำได้เพียงซ่อนน้ำตาไว้ น้อยครั้งนักที่พวกเขาให้เงินสองสามร้อยเหรียญในบางโอกาสและถือว่าเป็นพรที่พวกเขาให้
เด็ก ๆ ที่บ้านพ่อแม่ของพวกเขามีความสุข เช้าวันหนึ่ง เขาโทรหาฉันที่บ้าน แสดงกระดาษแผ่นหนึ่งที่ลูกสาวเขียนไว้บนโต๊ะให้เขา ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่าน
ภายใต้กฎหมายนี้ เจ้าของบ้านมีสิทธิเรียกตำรวจเพื่อบังคับให้ผู้เช่าออก หากเจ้าของได้แจ้งผู้เช่าทางไปรษณีย์สองครั้ง คุณไม่จ่ายค่าเช่า แต่ฉันก็ปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นผู้เช่า นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันขอให้คุณย้ายออก อย่าบังคับให้ฉันโทรหาตำรวจ”
ฉันอ่านมาไกลขนาดนี้ จู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหล เขามองมาที่ฉันแล้วสะอื้นไห้เสียงดัง เขาก็ร้องไห้ออกมาด้วย ฉันกอดไหล่เธอแล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีกฎหมายอะไรหรอก ถ้าเธอโทรหาตำรวจ คุณบอกได้เลยว่าเธอทารุณผู้สูงวัย ลูกของคุณก็แค่ทำให้คุณกลัว” แล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง
ทีแรกเป็นข้าว เขาบ่นว่า “ครอบครัวอื่นใช้ข้าวปีละ 2 ถุงเท่านั้น ทำไมครอบครัวเราถึงมีถุงละ 1 ถุง” ฉันเปิดเทปคาสเซ็ทและนั่งข้างนอกในโรงรถเพื่อฟังเพลง ข้างนอกโรงรถร้อนมาก ฉันเปิดประตูด้านข้าง ปล่อยให้อากาศเย็นลง เธอปิดประตูแล้วบ่นว่าให้เปิดประตู หนูจะวิ่งเข้าไปในบ้าน ฉันเข้าใจว่าเธอไม่ต้องการเปลืองไฟ ฉันจึงปิดเทปคาสเซ็ทและเข้าไปในบ้าน
คุณก็รู้ คนแก่เป็นแค่เพื่อนกับทีวี แต่ลูกสาวก็ดุใส่หน้า แล้วบอกว่าถ้าใช้ไม่เป็นก็อย่าใช้
ทุกวันพวกเขากลับบ้านดึกจากที่ทำงานบางครั้งพวกเขาไม่กลับบ้านเวลา 7:30 น. หรือ 8:00 น. ตอนกลางคืนและฉันก็พยายามกินเร็วเพื่อไม่ให้เจอพวกเขาระหว่างมื้ออาหารเพียงเพื่อเติมเต็มของเรา ท้อง อาหาร ของ เขา เรา ไม่กล้า จับ เลย ภรรยา ของ ผม รอ ให้ พวก เขา กิน เสร็จ กิน สิ่ง ที่ เหลือ ที่ เธอ จะ กิน เรา กล้า แค่ กิน ของ เหลือ. งานประจำวันในบ้าน เช่น ทำความสะอาด ล้างจาน รับหลาน เราทุกคนทำ แต่เธอบอกฉันว่าสามีที่ยากจนของเขาต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูเรา ในวันหยุดหรือวันหยุดสุดสัปดาห์ ครอบครัวและลูกๆ ของพวกเขาออกไป กิน. ในช่วงปีแรกๆ ที่หลานคนสุดท้องอยู่ที่บ้าน ลูกๆ ของฉันก็โทรหาภรรยาของฉันให้ออกไปกินข้าวกับพวกเขา และในวันหยุดปีใหม่ พวกเขาก็ให้ของขวัญกับภรรยาของฉันด้วย แต่ตั้งแต่หลานคนสุดท้องโตมา พวกเขาไม่สนใจเรา และต่อมาก็เย็นชาไปกับเรา ภรรยาของฉันเสียใจมากที่เธอต้องหาสถานรับเลี้ยงเด็กในอีกรัฐหนึ่ง
เขาหยิบจดหมายอีกฉบับจากใต้หมอนมาส่งมาให้ฉัน เขาบอกว่าจดหมายไม่มีความเป็นมนุษย์เลยสักนิด ยอมรับว่าไม่กล้าอ่านทั้งหมด แต่ในใจ เส้นพวกนี้ยังตราตรึงอยู่ในใจ ความคิดของฉัน: “ถ้าพ่อของคนอื่นตายลูกของพวกเขาจะร้องไห้และเสียใจ แต่ถ้าคุณตายฉันจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฉันไม่อยากขอให้คุณมาอเมริกาเพียงเพราะมันจำเป็นพ่อโปรด ย้ายออกไปเพื่อให้มีความเคารพตนเองเหลืออยู่นิดหน่อย” นั่นคือคำที่ลูกสาวเขียนในจดหมาย
ฉันยังถามตัวเองอีกว่าตอนนี้เขากำลังจะไปไหน เงินในกระเป๋าของเขาไม่มีแม้แต่บาทเดียว ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีเพื่อน เขาจะไปที่ไหน? ในเมื่อเขายังไม่ได้เป็นพลเมืองสหรัฐฯ เขาจะขอรับสวัสดิการและการสนับสนุนจากรัฐบาลได้อย่างไร ? ฉันต้องปลอบเขา สบายใจ สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องอดทน แค่ยอมรับมันเหมือนวันที่คุณโดนคอมมิวนิสต์จับ เวียดกงทรมานคุณอย่างไร ทำให้คุณขายหน้า ตอนนี้คุณกับลูกสาวคุณสนิท ตาและหูของคุณอีกครั้งแล้วค่อยปล่อยมันไปคุณจะไม่รู้สึกเจ็บปวด
ชายชราผมหงอก ผิวสีซีด และเคลื่อนไหวช้า เป็นการยากที่จะหางานในประเทศที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน
ฉันรู้ว่ามีหน่วยงานและองค์กรอาสาสมัครมากมายยินดีรับคนขัดสน แต่ด้วยสถานการณ์ของเขา ไม่มีองค์กรไหนที่ช่วยเหลือได้จริงๆ เพราะไม่มีองค์กรใดที่มีบ้าน อาหาร และเสื้อผ้าสำหรับเขา ณ ที่นี้ โดยเฉพาะช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ งบประมาณของหน่วยงาน การศึกษา สุขภาพ หรือสังคม…ล้วนถูกตัดออก และผมมีทางเดียวเท่านั้นที่จะไป นั่นคือ พาเขาไปกรมสังคมสงเคราะห์เพื่อขอบัตร EBT (Electronic Benifits Transfer) ซึ่งหมายความว่าทุก ๆ เดือนกรมสังคมสงเคราะห์ใส่บัตร EBT มูลค่า 200 เหรียญ USD ให้เขาซื้ออาหาร ข้าว ผัก ปลา เนื้อ เครื่องดื่ม ผลไม้…
หลังจากได้รับบัตร EBT เขาถามนักสังคมสงเคราะห์ทันทีว่าเขาสามารถซื้ออาหารได้ทันทีหรือไม่? และชนิดของอาหารที่เขามีสิทธิ์ซื้อ? นักสังคมสงเคราะห์มองมาที่ฉันเพราะเธอไม่เข้าใจ ฉันแปลคำพูดของเขาและเสริมว่าเขาไม่ได้กินตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ นักสังคมสงเคราะห์ขออนุญาตออกไปชั่วขณะหนึ่งแล้วจึงกลับพร้อมอาหารกลางวันไปถวายเขา อันที่จริง ฉันรู้สึกน้ำตาซึมเมื่อพูดกับนายหน้า เป็นความจริงที่ขนมปังชิ้นหนึ่งเมื่อหิวมีค่าเท่ากับขนมปังทั้งก้อนเมื่ออิ่มแล้วเขาก้มศีรษะขอบคุณนักสังคมสงเคราะห์ แต่รู้สึกอยากจะร้องไห้
ฉันพาเขาไปที่ร้านขายของชำเพื่อสอนวิธีใช้บัตร EBT การทดลองซื้อครั้งแรกของเขาคือขนมปัง 2 ก้อนและซาร์ดีน 2 กล่อง จากนั้นเขากับฉันจึงไปที่ที่จอดรถและขึ้นรถและกินปลากระป๋องพร้อมขนมปัง
ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคิดอะไร แต่ความรู้สึกของเขา ฉันรู้ว่ามันรุนแรงและแสบร้อน น้ำตาของเขาตกลงมาอย่างหนัก และเขาใช้กล่องทิชชู่ในรถของฉันจนหมด ฉันนั่งนิ่งๆ ให้เขาร้องไห้และครุ่นคิด ฉัน ฉันไม่รู้ว่าอนาคตของฉันจะซ้ำรอยเหมือนเขาตอนนี้หรือเปล่า? ในประเทศที่แปลกประหลาดนี้ ผู้สูงอายุกลายเป็นภาระของลูกๆ ผู้ที่ถูกลืมหรือถูกไล่ออกจากครอบครัว และไม่ว่าสังคมจะเอื้ออาทรเพียงใด ก็ยากที่จะรับมือกับจำนวนคนชราที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
พอพาไปตรวจปอดก็รอเขาอยู่ในห้องรอนาน พอกลับมาพร้อมหมอหนุ่มเวียดนาม หมอคนนี้ก็หยิบธนบัตร 20 เหรียญออกมา 3 ฉบับ แล้วบอกว่า “มีแค่นี้แหละ” เงินสดเหลืออยู่มาก แต่ฉันมีห้องว่างในอาคารนี้ มีไมโครเวฟ โทรหาฉันเมื่อคุณต้องการ จำไว้ว่าเรายังอยู่ที่นี่เพื่อช่วยคุณ เขาหันไปบอกว่าช่วยดูแลลุงคนนี้ด้วย ทุกคนต่างอพยพ ผู้สูงอายุต้องทนทุกข์กับชีวิตที่ไม่มีความสุขและความเจ็บปวดเมื่อย้ายมาที่นี่ ”
ก่อนจะมาอเมริกา เขาขายบ้าน เก็บเงิน ทุ่มให้ลูกๆ ของเขา ตอนนี้ถ้าเขากลับประเทศ เขาไม่มีบ้านอยู่ และไม่รู้จะทำอะไรตามแผน หรือทำมาหากินเพราะอายุมาก หางานยังไง ไม่ต้องพูดถึงปัญหาอื่นๆ จากสังคม มันขึ้นเขียง เขาวางใจ
บ่ายวันหนึ่งฉันไปพบเขา เห็นอาหารกลางวันเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาและฉันก็อกหัก ถ้วย Oat Meal เต็มถ้วยเทลงในชามใบใหญ่เติมน้ำร้อนคนประมาณ 2 นาทีรอให้เย็นและกินโดยไม่ต้องปรุงรสหรือ ท็อปปิ้ง
เขาบอกว่าเมื่อได้รับบัตร EBT แล้ว เขาไม่ต้องกังวลว่าจะขาดเครื่องปรุงอีกต่อไป หมอบอกว่าไม่ควรกินอาหารรสเค็ม
กินแบบนี้ทุกวันมั้ย?
– ใช่ แค่นั้น ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ห้องเล็กๆ พอวางที่นอนได้ แต่ชีวิตช่างน่าอนาถจริงๆ แต่จริงๆ แล้วไม่อยากมีชีวิตยืนยาว ใช้ชีวิตไม่มีความสุข ความตายไม่เศร้า เหตุผลที่ยังไปหาหมอเพราะกลัวเจ็บ เหมือนไม่กล้าฆ่าตัวตาย ยังตาย คิดอย่างสงบสุข ไม่มีทุกข์ในชีวิต อยากจะตายอย่างรวดเร็วและไม่เจ็บปวด นั่นคือความปรารถนาเดียวที่เหลืออยู่
โดยปกติเขาจะบอกฉันเกี่ยวกับอาหารในทุ่งของเขา เช่นเดียวกับทหารในทุ่ง ลุงซื้อเตาแก๊สขนาดเล็กใส่ถุงผ้าไว้พกพาเวลาเดิน กาต้มน้ำร้อน กาแฟข้าวโอ๊ตหนึ่งถ้วย ชามและช้อน ตอนเที่ยงนั่งอยู่ในมุมหนึ่งในสวนสาธารณะซึ่งอนุญาตให้ทำบาร์บีคิวได้ เขาเปิดตู้ปลา อุ่นด้วยเตาแก๊สประมาณ 2 นาที แล้วเทน้ำเดือดลงในเหยือกลงในชามแล้วคนโอ๊คป่น กิน. เขาเพิ่งกลับบ้านตอนบ่ายแก่ ๆ ทำอาหารเย็นและต้มน้ำในเหยือก, เตรียมอาหารสำหรับวันถัดไป และสิ่งเหล่านี้มักจะทำก่อนที่ลูกสาวของเขาจะกลับบ้าน, ทานอาหารเย็น, ลุงก็กลับเข้าไปในห้องเล็ก ๆ เขา ซ่อนอยู่ในนั้นเพื่อไม่ให้ต้องพบกับลูกสาวของเขาเพื่อฟังเธอพูดจารุนแรงและไล่ตามเธอกลับบ้าน
ลุงเล่าว่าบางทีก็อยากกอดหลานบ้างแต่ลำบากมากเพราะกลัวแม่ร้องไห้ บางทีลูกโตๆ หลานๆ ก็แอบเข้ามาในห้องเอานิ้วจิ้มปากเป็นสัญญาณบอก ให้เขาอยู่เงียบๆ , นั่งกับเขาซักพัก
หมด บางครั้งเมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องของเขา แม่ของเขาก็รู้ว่าเธอดุพวกเขาทันที คุณปู่กับหลานชายได้พบกันราวกับไปเยี่ยมเรือนจำที่ปรับปรุงใหม่ ช่างเป็นเหตุการณ์พิเศษที่หาได้ยากยิ่ง
ฉันต้องหาวิธีปลอบโยนเธอ เล่าเรื่องหลานที่ทำลายล้างของฉันให้ฟัง ทุกอย่างในห้องของฉันถูกจัดวางในรูปแบบที่แน่นอนทุกวัน คอมพิวเตอร์ของฉันเต็มไปด้วยเกม “คอมพ์” คุณปู่ใช้งานง่ายขึ้น ฉันชอบเกมในคอมพ์ของคุณปู่มากกว่า” ดังนั้นคอมพิวเตอร์ของฉันจึงยุ่งเป็นเวลานาน ยกเว้นเมื่อพวกเขาไปโรงเรียน ดังนั้นการเล่นกับคุณไม่จำเป็นต้องมีความสุขเสมอไป
ลุงบอกกับผมที่กินซีอิ๊วเยิ้มๆ ตอนแรกเขาถามฉันว่า: “คุณเคยดูดซีอิ๊วไหม”? ฉันตอบว่าฉันไม่เข้าใจที่คุณหมายถึง
เขาเล่าว่าในเดือนที่เขาไม่มีบัตร EBT เขากินข้าวด้วยซีอิ๊ว แต่ไม่กล้าเทลงในชามข้าว ข้าวเพียงสองชิ้นเท่านั้นที่จะจุ่มช้อนในซีอิ๊วขาวครั้งเดียวและ ดูดปลายตะเกียบ เพราะถ้าใส่ในชามข้าวหรือดูดหลายๆ ครั้ง จะหมด และคุณจะไม่มีเงินซื้อมันอีกต่อไป ในสมัยนั้น นายหงษ์ เดิมอยู่ในพรานป่า และเคยดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการฐานป่าใบ ก่อนวันที่เขาสูญเสียประเทศ เขาได้กลับมายังสำนักนายกรัฐมนตรี ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมเขามักจะซื้อถั่วเหลือง ซอสและผักโขมน้ำ บร็อคโคลี่ให้ฉัน ฉันยังจำได้ ตอนนี้เขาย้ายไปแล้ว ขับรถไปสองสามชั่วโมงที่แล้วด้วย เลยไม่ได้มาบ่อยนัก แต่ก็ยากจนด้วย เขามีชีวิตอยู่ด้วยเหรียญอายุไม่กี่ร้อยเท่านั้น โอเค แต่เมื่อเขามาเขาพาฉันไปกินเฝอเสมอหรือบางครั้งเขาซื้อเฝอ 2 ชามมากินด้วยกัน ลองคิดดูสิ ทหารเท่านั้นที่รักและห่วงใยกันในประเทศชั่วคราวนี้
รู้ไหม สมัยนั้นบางครั้งฉันอยากกินข้าวกับงาดำหรือข้าวขาวกับซีอิ๊ว แต่มันต้องเป็นซีอิ๊วก็พอที่ฉันจะกินโดยไม่ต้องกลัว คืนที่ฉันนอนไม่หลับ โหยหาขนมปังหนึ่งก้อนจากตลาด Vons กิน ฉันกระหายกลิ่นหอมของขนมปังที่ยังไม่เย็นลง หรือหลนเย็นลง ฉันกระหายความหวานของเค้กเมื่อเคี้ยว . ที่ปลายลิ้นมีความอยากน้ำลาย.
ฟังคุณเล่าแล้วอดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าต้องติดคุกและเรียนใหม่ ครั้งหนึ่งเคยอยากทานมันสำปะหลังให้ครบมื้อ ได้แต่ฝันถึงวันปล่อยตัวจะบอกเขาว่า . ภรรยาของฉันซื้อมันสำปะหลังให้ฉันกินเพื่อสนองความอยากของฉัน
เมื่อมีคนขัดสน ผู้คนจะโหยหาทุกสิ่ง ดังนั้นฟังที่คุณบอกฉัน ฉันเข้าใจสภาพของคุณจริงๆ และเข้าใจหัวใจของคุณอย่างลึกซึ้ง มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่มีใครคาดหวัง นั่นคือการอยู่อย่างยากจน มหาอำนาจที่ผู้คนต้องการเพียงแค่ขนมปังก้อนหนึ่งและไม่มีอะไรจะกิน ความฝันเล็กๆ นั้นก็ต่ำกว่าคนธรรมดาแล้ว เพราะแม้แต่คนเร่ร่อนในเมืองนี้ ก็ไม่มีใครมีความฝันเหมือนลุงทุย ไม่รู้ว่ามีใครแถวนี้อยู่ในสถานการณ์ของคุณหรือเปล่า ไม่รู้ อาจมีคนที่ครอบครัวถูกปฏิเสธ ถูกลูกไล่และไล่ตาม แต่ฉันไม่เชื่อแม้แต่บาทเดียวในกระเป๋า . . .
แล้ววันหนึ่งเขาขอให้ผมขับรถไปสมัครงาน เขาอ่านโฆษณาที่ต้องการผู้สูงอายุที่มีสุขภาพดีเพื่อดูแลชายอายุ 83 ปี ที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม ที่พัก และเงินเดือน จะเจรจา
ฉันขับรถพาเขาไปที่ที่อยู่เพื่อพบเจ้าของ พนักงานต้อนรับรับเราและถามว่า:
– ขอเช่าหรือลุงคนนี้หน่อยได้มั้ยคะ?
– ฉันคุณตอบอย่างรวดเร็ว
เจ้าของพาเราไปที่ห้องชายชรา เธอบอกว่าชายชราลืมทุกอย่าง ต้องช่วยเขากิน ถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ เปลี่ยนเสื้อผ้า และอาบน้ำให้เขา กิจกรรมทั้งหมดของชายชราต้องการความช่วยเหลือโดยเฉพาะในเวลากลางคืนชายชรามักจะตื่นขึ้นและเดินไปรอบ ๆ บ้านคนเดียวในเวลาเช่นนี้เขาต้องการใครสักคนที่อยู่ข้างๆเขาในกรณีที่เขาล้มลง หลายครั้งที่ชายชราถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะในกางเกงโดยไม่รู้ตัว และเธอถามว่า:
– คุณช่วยพ่อของฉันได้ไหม หรือคุณลองสองสามวันเพราะมีคนรับงานนี้ แต่หนึ่งหรือสองวันต่อมา คุณลาออกเพราะคุณทนอารมณ์ของชายชราไม่ไหว
– ไม่ ฉันทำได้ ฉันชอบคนแก่และเด็กมาก คุณปล่อยให้ฉันทำ
– ใช่ คุณมีใบขับขี่ให้ฉันดูไหม
ฉันเอาใบขับขี่ไปให้เจ้าของ เธอตรวจแล้วคืนให้ฉัน เธอบอก พ่อฉันหนัก 65 กก. ไม่รู้ว่าจะรับไหวไหม ลองดูสักสองสามวันถ้าไม่ ไม่ทำงานก็ยังคำนวณเงินเดือนให้ลุง
เงินเดือนเดือนละ 800 ดอลลาร์ รวมที่พักและอาหารแล้ว วันหยุดหนึ่งวันต่อสัปดาห์ วันเสาร์ดีกว่า เตียงข้างในเป็นของพ่อฉัน ลุงอยู่ข้างนอก อาหารที่คุณปรุงทุกวันจะถูกเก็บไว้ในตู้เย็นหรือบนเตา คุณสามารถกินอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ เพียงแค่กินตามธรรมชาติ
ทุกวัน พ่อของฉันกินยา 12 เม็ด กินอาหารกลางวัน บ่ายและเช้า พ่อของฉันดื่มกาแฟ เวลาคุณชง ปล่อยให้เย็นก่อนส่งให้เขา เพราะเขาชอบใช้นิ้วกวนกาแฟแล้วดูด ยา ฉันจะเขียนชื่อ โดส เวลาเอาลงบนโต๊ะ ฉันจะให้พ่อกินให้ตรงเวลา
หลังจากที่เจ้าของบ้านและลุงคุยกันเรื่องงานเสร็จแล้ว ฉันก็ขับรถพาเขากลับบ้าน โดยมีกำหนดจะเริ่มงานในวันจันทร์หน้า ทีแรกเขาดูมีความสุขมากเพราะได้งานแล้ว แต่สักพักเห็นเขาร้องไห้ ดูเหมือนเขาจะหอบทุกชั่วโมง ฉันเลยกลัว ก็เลยหาทางพาเขาไปร้านริมทาง จอดรถกลับแล้วถามเขาว่า
– ทำไมคุณถึงเศร้า?
– คนจ้างคนมาดูแลพ่อ แล้วกูโดนไล่ออกจากบ้านไปล้างตูด มึงว่าเศร้าไหม?
พอพูดแบบนี้ฉันก็ร้องไห้อีกครั้ง ฉันนั่งเงียบจนร้องไห้จนหมดอารมณ์ แล้วบอกเขาว่าแต่ละคนมีพรหมลิขิต ชีวิตยืนยาว และความเศร้าที่ต้องแบกรับ ไม่มีใครมีความสุขได้เต็มที่ มีเพียงชายวัย 83 ปีเท่านั้น แล้วเขาจะมีความสุขจริง ๆ ไหม เพราะเขาลืมทุกสิ่ง ได้หยุดรู้ทุกสิ่ง
การเป็นพ่อแม่ การได้รับความรักจากลูกๆ และการมีครอบครัวที่ปรองดองกัน แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ดี ความเจ็บปวดจากการถูกลูกทอดทิ้งหรือถูกขับไล่ ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ไปกว่าความเจ็บปวดที่เห็นลูกไม่แยแสพ่อแม่ ฉันสงสัยว่าคุณคิดเหมือนฉันไหม?
ตอนนี้เป็นฤดูร้อน กระจัดกระจายอยู่ที่นี่และที่นั่น บนเนินเขาป่ารอบๆ บ้านของฉันมีดอกไม้ป่าสองสามช่องอกออกมา สีเหลืองเหมือนดอกเบญจมาศ ทำให้ฉันนึกถึงบ้านเกิดมากขึ้น เช่น วันฤดูใบไม้ร่วงบนภูเขาและที่ราบสูง , พุ่มดอกไม้ทะเลป่า ก็บานสะพรั่งอยู่บนเนินเขาเหมือนกัน และยิ่งนึกถึงนายทหารลาดตระเวนตอนนี้ไม่ใช่ในสนามรบ หรือดูแลสหายผู้เคราะห์ร้าย แต่ดูแลชายชราเสียสติไปแล้ว…
เขียนโดย ตู่ตู่[:ae]
لقد أتيت إلى أمريكا ، كما قلت ، متأخرًا جدًا مقارنة بالعديد من رفاقي ، وكان أصدقائي الأعزاء دائمًا منتشرين في مكان واحد ، وهنا ، على بعد خمسين ميلًا مربعًا أو بضع مئات من الأميال ، ليس لدي أصدقاء. كل يوم ، بالإضافة إلى إزالة الأعشاب الضارة من الحديقة الخلفية ، والتقاط أوراق الشجر أولاً ، وأخذ أحفادي الأربعة إلى المدرسة ، لا يمكنني سوى المشي ، والنظر إلى التلال والجبال واحدًا تلو الآخر في هذه المدينة لأحلم بجبال وغابات مسقط رأسي ، حيث ولكن على مدى عقود ، عشت أنا وزملائي معًا ، وأحيانًا شاقون ، وأحيانًا شاعرون جدًا. ثم في حالة عشوائية ، قابلت العم ثوي ، وهو فيتنامي وحيد ، ضائع في هذا المكان تمامًا كما كنت.
إنها أيضًا عادة مثل المكان الذي كنت أعيش فيه ، فكلما قابلت شخصًا أعتقد أنه من بلدي ، لا أتردد في المجيء والتعرف ، وسؤالي الأول عادةً هو “هل يمكنك التحدث باللغة الفيتنامية؟ أليس كذلك؟ ”
إذا أجاب الشخص بأنه فيتنامي ، فسأكون سعيدًا بسؤاله. أعرف العم ثوي في وضع مماثل.
منذ ذلك الاجتماع ، كنت آتي إليه في نهاية كل أسبوع أو عندما يتصل بي ، وكان دائمًا يبدأ بجملة “لقد ذهبوا جميعًا” ، تقصد أن جميع الأطفال ذهبوا إلى العمل. لقد توطدت صداقتنا منذ ذلك الحين ، أخبرني حوالي 12 عامًا في الجيش ، خدم في وحدة المخابرات العسكرية ، العاملة في أراضي الفيلق الأول ، وقد أصيب عدة مرات ، لكن لحسن الحظ مر على الدوام. لم يكن العم الذي جاء إلى الولايات المتحدة من كبار المسؤولين ، لأنه في الوقت الذي تم الإفراج عنه ، كان مكتب الشؤون الخارجية لشرطة مدينة هوشي منه في 161 نجوين دو ، المنطقة الأولى ، لا يزال مغلقًا ، لذلك عبر الحدود وكان تم القبض عليه حتى تم القبض عليه. تم تنفيذ برنامج HO ، وكنت لا أزال في السجن ، لذلك أتيت إلى الولايات المتحدة بموجب برنامج ريونيون ، وكفلت ابنتي الزوجين ، لذلك لم أتلق أي مزايا من حكومة الولايات المتحدة مثل حالة HO .. محاط من قبل الأقارب.
أثناء إقامته في فيتنام ، ذهب للتدريس ، وكذلك قبل تشجيعه على أن يكون أستاذاً مشهوراً للفيزياء في سايغون ، لم يكن راتب المعلم جيداً ، لكنه كان كافياً له ولزوجته للعيش بشكل مؤقت. كل يوم على وجه الخصوص عندما تمت دعوته من قبل مراكز Ly المتخصصة للتعاون ، قام بالتدريس في الصباح وبعد الظهر والمساء. بالإضافة إلى ذلك ، يرسل أطفاله كل عام بضع مئات من الدولارات في عطلة Tet ، يدخر الزوجان للشراء. واحد أو خمسة سنتات من الذهب لاستخدامها في الجنازات المستقبلية ، حتى عام 2003 ، كتبت ابنتي رسالة تخبرني أنها قدمت ضمانًا لوالديها ، ولم يكن لدي أي أمل بسبب الوقت. يبدو الانتظار متعبًا للغاية ، على الرغم من تقدمه في السن ، يمكنه فقط العثور على وجبتين في كل مكان ، لذلك لم يفكر هو وزوجته تقريبًا في المغادرة ، حتى عام 2006 ، تم استدعاؤه للمكملات الغذائية أولاً ، ثم في نهاية ذلك العام ، تمت مقابلتي ، وفقًا لي ، ربما لأنني دخل ابنتي مرتفع ، وقد تخلوا عنه بسرعة وبعد ذلك في أوائل أبريل 2007 تمكنت من الذهاب إلى الولايات المتحدة بموجب خطة لم شمل الأسرة ، ولكن حتى الآن ، ما زلت فقط مؤهل لاختبار الجنسية الأمريكية.
كان العيش مع الأطفال لأول مرة ممتعًا للغاية ، لأنه كان جديدًا ، كانت المشاعر جديدة ، كل شيء كان جديدًا والجديد كان لا يزال ممتعًا ، * ثم ببطء تم تقديمي من قبل أحد معارفي للعمل كمجمع من أجل وفاة شركة كهربائية ، راتب 10 دولارات في الساعة ، الزوجان المسنون سعداء حقًا ، في نهاية كل أسبوع يذهب الجدان إلى WaltMart أو Target لشراء الملابس والألعاب لأحفادهم ، لكن الاقتصاد بعد ذلك يزداد سوءًا ، بعد ما يقرب من عامين كمجمع ، فقدت وظيفتي ، ولم تكن هناك طريقة للحصول على وظيفة أخرى ، وإذا لم يتقدم الشباب للحصول على وظيفة ، فليس من السهل على رجل يبلغ من العمر 63 عامًا مثلي العثور على وظيفة ، لذلك يجب أن أطلب البطالة مهنة ، والتمتع بالبطالة لمدة عامين ، خلال هذا الوقت ، قال ، كان حزينًا للغاية ، طوال اليوم ، تمنى هو وزوجته أن يعود أحفادهما إلى المنزل من المدرسة للعب مع أحفادهم للتخلص من حزنهم ، ثم فقط اذهب إلى الفناء الأمامي والفناء الخلفي ، تتنافس زوجة الأزواج على قطف العشب أو النباتات المائية أو الصعود إلى أعلى التل لجمع الأحجار الجميلة لإعادة ترتيب شجيرات الورد لبقية الوقت.
كما أنه يشارك بنشاط في أنشطة الجمعيات ، مثل جمعية كبار السن ، وجمعية SQ / TBTD ، ولكن بعد ذلك نفد بدل البطالة ، والصعوبة بالنسبة له الآن هي المال مقابل الغاز ، ولا يعرف من يسأل. قال عشرين دولارًا لشراء الغاز ، وأحيانًا أشتاق فجأة إلى وعاء من الفو ، لكن لا توجد طريقة للحصول عليه ، “هل تعلم أحيانًا ، لا أستطيع النوم في الليل فقط أفكر في رائحة الكزبرة وأوراق القرفة. لا أستطيع النوم ودائما أشرب وعاء من فو ، لا أستطيع النوم ، أشتهي السكر كما كنت في معسكر سجن “.
يبدو أن المودة الإنسانية هشة للغاية ، وليست قوية ، وهشة للغاية ، من حب الزوج والزوجة ، بين الأب والابن أو الأخ ، والفقر هو أخطر تهديد للمودة. كما قال القدماء: “الثروة تلد المجاملة ، والفقر يلد لصوصًا” ، وما يقوله الناس “المال مثل الأرض الطباشيرية ، مثل الجنة” ، هل هو فقط في الكتابات الأخلاقية أو الكتب؟ فقط من الروح القدس. * لا يوجد مال ، يتم نسيان جميع المبادئ ، وكل الأخلاق زائدة عن الحاجة ، وتضيع كل المشاعر. * خاصة في مجتمع تعتمد فيه كل منصة على الربح كمعيار.
الأطفال الذين يقيمون في منزل والديهم هو سعادة للآباء ، والآباء الذين يقيمون في منزل الأطفال يتسمون بالصبر والتضحية بالنفس. من الطبيعي أن يعيش الأطفال مع والديهم ، لكن الآباء الذين يعيشون مع أطفالهم حزينون ، لأنه يتعين عليهم دائمًا النظر إلى وجوه أطفالهم وسلوكهم وحالاتهم المزاجية. يجب على الوالدين أيضًا اختيار الوقت الذي يكون فيه الأطفال سعداء ، وإذا أراد الوالدان فتح التلفزيون لمشاهدة الموسيقى ، يتعين على الوالدين أيضًا رعاية الأطفال الأحفاد الذين يختارونهم من المدرسة ، ويطبخون وجبة للأطفال والأحفاد .. أحيانًا ينزعج الوالدان من ذلك. الأطفال ، يمكنهم فقط إخفاء دموعهم بعيدًا. نادرًا ما يقدمون بضع مئات من الدولارات في مناسبات معينة ويعتبرونها نعمة يقدمونها
الأطفال في منزل والديهم سعداء. في صباح أحد الأيام ، اتصل بي إلى منزله ، وأراني ورقة كتبتها ابنته له على الطاولة ، التقطتها وقرأتها.
بموجب هذا القانون ، يحق للمالك الاتصال بالشرطة لإجبار المستأجر على المغادرة ، إذا كان المالك قد أبلغ المستأجر مرتين عن طريق البريد. أنت لا تدفع الإيجار ، لكنني أيضًا أعاملك كمستأجر ، فهذه هي المرة الثانية التي أطلب فيها منك الخروج ، لا تجبرني على الاتصال بالشرطة “.
قرأت هذا بعيدًا ، وفجأة اندمجت الدموع في عيني ، نظر إليّ وبكى بصوت عالٍ ، وانفجر أيضًا في البكاء. عانقت كتفيها وقلت ، “لا تقلق ، لا يوجد شيء اسمه قانون ، إذا اتصلت بالشرطة ، يمكنك القول إنها تسيء معاملة كبار السن ، وأطفالك يخيفونك فقط.” ثم بدأ يخبرني القصة كاملة.
بموجب هذا القانون ، يحق للمالك الاتصال بالشرطة لإجبار المستأجر على المغادرة ، إذا كان المالك قد أبلغ المستأجر مرتين عن طريق البريد. أنت لا تدفع الإيجار ، لكنني أيضًا أعاملك كمستأجر ، فهذه هي المرةة.
في البداية ، كان الأرز ، كما اشتكوا ، “الأسرة الأخرى لا تكلف سوى كيسين من الأرز في السنة ، فلماذا تمتلك عائلتنا كيسًا واحدًا في الشهر؟” فتحت الكاسيت وجلست بالخارج في المرآب أستمع إلى الموسيقى ، وكان الجو حارًا خارج المرآب ، وفتحت الباب الجانبي. دع الهواء يبرد ، أغلقت الباب واشتكت من أنني تركت الباب مفتوحًا ، وكان الفأر يركض إلى المنزل. فهمت أنها لا تريد إهدار الكهرباء ، فقمت بإغلاق الكاسيت ودخلت المنزل.
كما تعلمون ، كبار السن مع التلفاز فقط كصديق ، لكن ابنتي وبختني في وجهي وقالت إذا كنت لا تعرف كيفية استخدامها ، فلا تستخدمها ،
كل يوم ، يعودون إلى المنزل في وقت متأخر من العمل ، وأحيانًا لا يعودون إلى المنزل الساعة 7:30 أو 8:00 ليلاً ، وأحاول تناول الطعام مبكرًا حتى لا أقابلهم أثناء الوجبة ، فقط لملء طعامنا. معدة ، طعامهم لم نجرؤ على لمسها ، انتظرت زوجتي أن ينهوا وجبتهم ، ما تبقى كانت ستأكله ، تجرأنا فقط على أكل بقايا الطعام. الأعمال اليومية في المنزل مثل التنظيف وغسل الصحون وجمع الأحفاد ، نقوم بها جميعًا ، لكنها أخبرتني أن زوجه المسكين يجب أن يعمل بجد لإطعامنا. في أيام العطلات أو عطلات نهاية الأسبوع ، تخرج أسرهم وأطفالهم لتناول الطعام. في السنوات الأولى عندما كان الحفيد الأصغر في المنزل ، اتصل أطفالي أيضًا بزوجتي للخروج وتناول الطعام معهم ، وفي عطلة رأس السنة الجديدة قدموا أيضًا هدايا لزوجتي. ، ولكن منذ أن كبر الحفيد الأصغر ، تجاهلونا وبعد ذلك أصبحوا باردون معنا ، كانت زوجتي حزينة جدًا لدرجة أنها اضطرت إلى إيجاد مكان لمجالسة الأطفال في ولاية أخرى ،
أخرج رسالة أخرى من تحت وسادته وأعطاني إياه ، قال إن الرسالة لم يكن بها القليل من الإنسانية ، لأعترف أنني لم أجرؤ على قراءتها كلها ، لكن في ذهني ، هذه السطور لا تزال مطبوعة في عقلي: “إذا مات والد شخص آخر ، فسيبكي أطفالهم ويحزنون ، ولكن إذا ماتت ، فسوف أتنفس الصعداء. لا أريد حقًا أن أطلب منك القدوم إلى أمريكا ، فقط لأنه أمر ضروري ، أبي ، من فضلك الخروج حتى يتبقى القليل من احترام الذات “. هذا هو الكلام الذي كتبته ابنته في الرسالة
كما أسأل نفسي إلى أين هو ذاهب الآن؟ ولا حتى دولار في جيبه ، ولا أقارب ولا أصدقاء ، أين سيذهب؟ عندما لا يكون مواطنًا أمريكيًا بعد ، كيف يمكنه التقدم للحصول على الإعانات والدعم من الحكومة؟ يجب أن أريحه ، فقط كن مطمئنًا ، الشيء المهم الآن هو التحلي بالصبر ، فقط تقبل الأمر مثل اليوم الذي اعتقلك فيه الشيوعي ، كيف قام الفيتكونغ بتعذيبك ، وإهانتك ، الآن ، مع ابنتك ، لقد أغلقت عينيك وأذنيك مرة أخرى ثم اتركها ببطء ولا تشعر بالألم
رجل عجوز بشعر رمادي وبشرة شاحبة وحركة بطيئة ، من الصعب الحصول على وظيفة في بلد مليء بالمنافسة.
أعلم أن هناك العديد من الوكالات والمنظمات التطوعية ، على استعداد لاستقبال المحتاجين ، ولكن مع وضعه ، لا توجد منظمة يمكنها المساعدة حقًا ، لأنه لا توجد منظمة لديها منزل وطعام وملبس لتزويده به في هذا الوقت ، خاصة أثناء الانكماش الاقتصادي ، يتم تخفيض ميزانيات الوكالات أو التعليم أو الصحة أو الاجتماعية … كلها. ولدي طريقة واحدة فقط للذهاب إليها ، وهي نقله إلى وزارة الشؤون الاجتماعية ، للتقدم بطلب للحصول على بطاقة EBT (تحويل الفوائد الإلكترونية) ، مما يعني أنه كل شهر ، تضع وزارة الشؤون الاجتماعية بطاقة EBT 200 دولار. دولار أمريكي له لشراء الطعام والأرز والخضروات والأسماك واللحوم والمشروبات والفواكه …
بعد حصوله على بطاقة EBT ، سأل الأخصائي الاجتماعي على الفور عما إذا كان بإمكانه شراء الطعام على الفور؟ وما نوع الطعام الذي كان مؤهلا لشرائه؟ نظرت الأخصائية الاجتماعية إلي لأنها لم تفهم ، قمت بترجمة كلماته وأضفت أنه لم يأكل منذ الأمس وحتى الآن. طلبت العاملة الاجتماعية الإذن بالمغادرة لبعض الوقت ، ثم عادت مع غداءها لتعطيه إياه. في الواقع ، لقد تأثرت أيضًا بالدموع عندما قلت ذلك للسمسار. صحيح أن قطعة من الخبز عند الجوع تساوي رغيفًا كاملاً عندما يكون ممتلئًا ، أحنى رأسه ليشكر الأخصائي الاجتماعي لكنه شعر بالرغبة في البكاء.
أخذته إلى متجر البقالة لتعليمه كيفية استخدام بطاقة EBT. كانت أول عملية شراء تجريبية له عبارة عن رغيفين من الخبز وصندوقين من السردين ، ثم ذهبنا أنا وهو إلى Parking وركبنا السيارة وأكلنا سمكًا معلبًا مع الخبز.
لا أعرف حقًا ما كانت أفكاره ، لكنني أعلم أن مشاعره كانت قوية حقًا وحارقة ، وقد سقطت دموعه بشدة واستهلك جميع صناديق المناديل في سيارتي ، جلست من أجله يبكي ويفكر في ذلك أنا لا أعرف أن وضعي المستقبلي سيكرر مثل وضعه الحالي؟ في هذا البلد الغريب يصبح المسنون عبئًا على أبنائهم الذين تم نسيانهم أو طردهم من عائلاتهم ، ومهما كان المجتمع خيرًا ، يصعب التعامل مع عدد كبار السن المتزايد يوميًا.
بمجرد أن أخذته لفحص الرئة ، انتظرته في غرفة الانتظار لفترة طويلة ، وعندما عاد مع طبيب فيتنامي شاب ، أخذ هذا الطبيب 3 أوراق نقدية من فئة 20 دولارًا وقال “لدي هذا فقط بقي الكثير من النقود ، لكن لدي غرفة فارغة في هذا المبنى ، يوجد ميكروويف ، اتصل بي عندما تحتاجه ، تذكر أننا ما زلنا هنا لمساعدتك. كان كبار السن يعانون من حياة تعيسة وألم عند انتقالهم إلى هنا. ”
قبل مجيئه إلى الولايات المتحدة ، باع منزله ، وجمع أمواله ، وأعطى كل شيء لأطفاله ، والآن إذا عاد إلى بلده ، فليس لديه منزل يعيش فيه ، ولا يعرف ماذا يفعل كخطة. أو كسب لقمة العيش ، بسبب الشيخوخة ، وكيفية الحصول على وظيفة ، ناهيك عن مشاكل المجتمع الأخرى ، إنها معضلة ، على حد قوله.
بعد ظهر أحد الأيام ، ذهبت لرؤيته ، وشهدت غداءه الصغير وكنت مفجعًا ، كوب مليء بوجبة الشوفان ، سكب في وعاء كبير مملوء بالماء الساخن مقلوبًا لمدة دقيقتين ، انتظر حتى يبرد وتناول الطعام ، دون أي توابل أو الطبقة
قال إنه منذ حصوله على بطاقة EBT ، لم يعد مضطرًا للقلق بشأن نقص التوابل ، قال الطبيب إنه ليس من الجيد تناول الأطعمة المالحة.
هل تأكل مثل هذا كل يوم؟
– نعم ، هذا كل شيء ، لست بحاجة إلى أي شيء آخر ، مجرد غرفة صغيرة ، تكفي لوضع سرير ، لكن حياتي بائسة حقًا ، لكنني في الواقع لا أريد أن أعيش طويلاً ، أعيش حياة ، الحياة ليست سعيدة ، الموت ليس حزينًا ، السبب في أنني ما زلت أذهب إلى الطبيب لأنني خائف من الألم ، تمامًا مثلما لا أمتلك الشجاعة للانتحار ، ما زلت أحتضر ، أعتقد بسلام شديد أنني لست نادمًا في الحياة ، فقط أريد أن أموت بسرعة وبدون ألم ، هذه هي أمنيتي الوحيدة المتبقية.
كان يخبرني عادة عن وجباته الميدانية ، مثل وجبات الجنود في الميدان. اشترى العم موقد غاز صغير في كيس من القماش ليحمله معه عند المشي ، وغلاية ماء مغلي ، وكوب من قهوة الشوفان ، ووعاء وملعقة. في الظهيرة ، كان جالسًا في زاوية في الحديقة ، حيث يُسمح بالشواء ، فتح صندوق السمك ، ودفئه بموقد غاز لمدة دقيقتين تقريبًا ، ثم سكب الماء المغلي في الإبريق في وعاء وقلب وجبة البلوط إلى يأكل. لا يعود إلى المنزل إلا في وقت متأخر من بعد الظهر ، ويصنع العشاء ويغلي الماء في إبريق ، ويعد الطعام لليوم التالي ، ويتم دائمًا القيام بهذه الأشياء قبل أن تعود ابنته إلى المنزل ، وتتناول العشاء ، وعاد العم إلى الغرفة الصغيرة. اختبأ فيه ، حتى لا يضطر إلى مقابلة ابنته لتسمعها تتكلم بقسوة وتطارد منزلها.أخبر العم أنه في بعض الأحيان ، أراد أن يعانق أحفاده قليلاً ، لكن كان ذلك صعبًا للغاية ، لأنهم كانوا يخشون صراخ أمهاتهم ، وفي بعض الأحيان تسلل الأطفال الأكبر سنًا وأحفادهم إلى غرفته ، ووضعوا أصابعهم على شفاههم كإشارة لإخبارهم. وجلس معه لفترة من الوقت
نفذ. أحيانًا عندما دخلوا غرفته ، كانت والدته تعلم أنها وبّختهم على الفور. التقى الجد والحفيد ببعضهما البعض مثل زيارة سجن تم إصلاحه ، يا له من ظرف خاص نادر.
أثناء الاستماع إلى روايتها ، كان علي أن أجد طريقة لتهدئتها ، وأخبرها عن أحفادي المدمرين ، كل شيء في غرفتي تم ترتيبه بنمط معين كل يوم ، جهاز الكمبيوتر الخاص بي كان محملاً بألعاب “الشركات”. الجد أسهل في الاستخدام ، تعجبني الألعاب في شركات الجد أكثر “، لذا فإن جهاز الكمبيوتر الخاص بي مشغول لفترة طويلة ، إلا عندما يذهبون إلى المدرسة. لذا فإن اللعب معك ليس بالضرورة سعيدًا يا أخي.
قال لي العم أن الوجبات مع صلصة الصويا كانت مؤثرة للغاية. في البداية سألني: “هل سبق أن تناولت صلصة الصويا”؟ أجبته أنني لا أفهم ما تقصده.وروى أنه في الأشهر التي لم يكن لديه فيها بطاقة EBT ، كان يأكل أرزًا بصلصة الصويا ، لكنه لم يجرؤ على سكبه في وعاء الأرز ، فقط قطعتان من الأرز كانتا تغمسان الملعقة في صلصة الصويا مرة واحدة و قم بمص طرف عيدان تناول الطعام ، لأنك إذا وضعتها في وعاء من الأرز أو تمتصه عدة مرات ، فسيختفي كل شيء ، ولن يكون لديك المال لشرائه بعد الآن. في تلك الأيام ، كان السيد هونغ ، الذي كان يعمل سابقًا في رينجرز ، وشغل منصب قائد قاعدة Leaf Forest ، قبل اليوم الذي يفقد فيه بلده ، عاد إلى قصر رئيس الوزراء ، وفي كل مرة يزورها ، كان يشتري غالبًا فول الصويا الصلصة والماء السبانخ. أعطاني البروكلي ، ما زلت أتذكر ، الآن رحل بعيدًا ، كان أيضًا منذ بضع ساعات بالسيارة ، لذا لم يعد يأتي كثيرًا ، ولكنه فقير أيضًا ، فهو يعيش فقط على بضع مئات من العملات المعدنية القديمة. حسنًا ، ولكن عندما يأتي ، يأخذني دائمًا لأكل فو ، أو أحيانًا يشتري سلطانيان من فو ويحضهما هنا لتناول الطعام معًا. تعال إلى التفكير في الأمر ، الجنود فقط هم من يحبون ويهتمون ببعضهم البعض في هذا البلد المؤقت.أتعلم ، في تلك الأيام ، أحيانًا أشتهي حقًا ورق الأرز مع السمسم الأسود ، أو الأرز الأبيض وصلصة الصويا ، لكن يجب أن تكون صلصة الصويا ، كافية لي لأتناولها دون خوف. في الليالي التي لم أستطع النوم فيها ، اشتقت إلى رغيف خبز من سوق فونس لأكله ، أشتهيت رائحة الخبز الذي لم يبرد بعد ، أو أن القصف قد يبرد ، كنت أشتهي حلاوة الكعكة عند مضغها .. على طرف لسانه يتوق إلى إفراز اللعاب.
عند الاستماع إليك أخبرني ، لم أستطع فعلاً سوى التفكير في الفترة التي أمضيتها في السجن وإعادة التعليم ، كما أنني مرة واحدة أيضًا كنت أتوق لتناول وجبة كاملة من التابيوكا ، ولم أحلم إلا باليوم الذي تم فيه الإفراج عني ، كنت أقول له اشترت لي زوجتي التابيوكا لأتناول وجبة لإرضاء شغفي.
عندما يكون الناس في حاجة ، سوف يتوق الناس إلى كل أنواع الأشياء ، لذا فإن الاستماع إليك أخبرني ، أفهم حقًا محنتك ، وأفهم قلبك بعمق ، هناك شيء واحد فقط لم يتوقعه أحد ، وهو العيش في فقر. قوة عظمى ، لا يريد شعبها سوى رغيف خبز وليس لديهم ما يأكلونه ، هذا الحلم الصغير بالفعل دون المستوى المتوسط ، لأنه حتى المشردين في هذه المدينة ، لا أحد لديه حلم مثل العم ثوي. لا أعرف ما إذا كان هناك أي شخص هنا في وضعك ، لا أعرف ، قد يكون هناك أشخاص تم رفضهم من قبل عائلاتهم ، وهجرهم أطفالهم وطاردهم ، لكنني لا أصدق حتى بنسًا واحدًا في جيبهم .
ثم طلب مني ذات يوم أن أقوده للتقدم لوظيفة ، قرأ إعلانًا يحتاج إلى شخص مسن يتمتع بصحة جيدة لرعاية رجل يبلغ من العمر 83 عامًا ، يعاني من الخرف والسكن والراتب. سيتفاوض.قدته إلى العنوان لمقابلة المالك ، استقبلتنا المضيفة وسألت:
– هل تسأل عن الإيجار أو هذا العم من فضلك؟
– أنا ، أجبت بسرعة.
قادنا المالك إلى غرفة الرجل العجوز ، فقالت إن الرجل العجوز قد نسي كل شيء ، ويحتاج إلى مساعدته على الأكل ، والتبرز ، والتبول ، وتغيير الملابس ، وتحميمه. تحتاج جميع أنشطة الرجل العجوز إلى المساعدة ، خاصة في الليل ، فغالباً ما يستيقظ الرجل العجوز ويتجول في المنزل بمفرده ، في مثل هذه الأوقات يحتاج إلى شخص بجانبه ، في حالة سقوطه. مرات كثيرة كان الرجل العجوز يتغوط ، يتبول في سرواله دون أن يعلم. وسألت:
– هل يمكنك مساعدة والدي؟ أو هل تحاول لبضعة أيام ، لأن شخصًا ما يقبل الوظيفة ، ولكن بعد يوم أو يومين ، استقالت لأنك لا تستطيع تحمل مزاج الرجل العجوز.
– لا ، يمكنني فعل ذلك ، أنا أحب كبار السن والأطفال كثيرًا ، فقط دعوني أفعل ذلك.
– نعم ، هل لديك رخصة قيادة لي أن أراها؟
أخذت رخصة قيادتي وأعطيتها للمالك ، فحصتها وأعادتها لي ، قالت ، والدي يزن 65 كجم لا أعرف ما إذا كان يمكنك التعامل معها ، جربها لبضعة أيام ، إذا لم تفعل لا أزال أحسب راتب عمي.
الراتب الشهري 800 دولار ، شامل الإقامة والوجبات ، يوم عطلة في الأسبوع ، ويفضل أن يكون يوم السبت ، والسرير بالداخل ملك والدي ، والعم في الخارج. يتم تخزين الطعام الذي تطبخه كل يوم في الثلاجة أو على الموقد ، يمكنك أن تأكل ما تريد ، فقط تناوله بشكل طبيعي.
كل يوم ، والدي يتعاطى 12 مخدراً ، ويتناول الغداء ، بعد الظهر والصباح. والدي يشرب القهوة ، عندما تحضرها ، اتركها تبرد قبل إعطائها له ، لأنه يحب أن يقلب القهوة بأصابعه ثم يمتصها. الطب ، سأكتب الاسم والجرعة والوقت لأخذها على الطاولة ، وسأعطيها لوالدي لأخذها في الوقت المحدد.بعد أن أنهى المالك والعم من مناقشة العمل ، أوصلته إلى المنزل ، ومن المقرر أن يبدأ العمل يوم الاثنين المقبل. في البداية بدا سعيدًا جدًا لأنه وجد وظيفة ، لكن بعد فترة رأيته يبكي ، بدا وكأنه ينفث أنفاسه كل ساعة ، لذلك كنت خائفة ، لذلك وجدت طريقة لأخذه إلى متجر على جانب الطريق ، أوقف سيارته مرة أخرى واسأله:
– لماذا انت حزين؟
– يستأجر الناس شخصًا لرعاية والدهم ، ويتم طردي من المنزل لتنظيف حمار الناس ، هل تعتقد أنه أمر محزن؟
بعد أن قلت هذا ، بكيت مرة أخرى. جلست بهدوء حتى يبكي حتى تختفي عواطفه ، ثم أخبرته أن لكل شخص قدرًا وحياة طويلة وحزنًا يتحمله ، لا يمكن لأحد أن يكون سعيدًا تمامًا ، فقط الرجل البالغ من العمر 83 عامًا. فهل سيكون سعيدًا حقًا ، لأنه نسي كل شيء ، ولم يعد يعرف كل شيء.إن كونك أبًا ، وأن يحبك أطفالك ، وأن تكون لديك أسرة متناغمة هي بالطبع أمر جيد. ألم التخلي عن الأطفال أو طردهم بعيدًا ليس بالضرورة أكبر من ألم رؤية أطفالك غير مبالين بوالديهم ، أتساءل عما إذا كنت تعتقد مثلي؟
إنه فصل الصيف الآن ، منتشر هنا وهناك ، على التلال البرية حول منزلي ، وقد نبتت بضع مجموعات من الزهور البرية ، صفراء مثل أزهار الأقحوان ، تذكرني أكثر بمدينتي ، مثل يوم الخريف في الجبال والمرتفعات. ، شجيرات شقائق النعمان البرية تزدهر أيضًا بنفس الطريقة على سفوح التلال ، وكلما فكرت في ضابط الاستطلاع الآن ، ليس في معركة ، أو يعتني برفيق سيئ الحظ ، لكن رعاية رجل عجوز فقد عقله …
بقلم DU TU[:id]Saya datang ke Amerika, seperti yang saya katakan, sangat terlambat dibandingkan dengan banyak rekan saya, dan teman-teman terkasih saya selalu tersebar ke satu tempat, dan di sini, dalam jarak lima puluh mil persegi atau beberapa ratus mil, saya tidak memiliki teman. Setiap hari, selain menyiangi halaman belakang, memetik daun terlebih dahulu, dan mengantar keempat cucu saya ke sekolah, saya hanya bisa berjalan, melihat bukit dan gunung satu demi satu di kota ini untuk memimpikan gunung dan hutan kampung halaman saya, di mana selama beberapa dekade, rekan tim saya dan saya telah hidup bersama, terkadang sulit, dan terkadang sangat puitis. Dan kemudian dalam kasus acak, saya bertemu Paman Thuy, seorang Vietnam yang kesepian, sama tersesat di tempat ini seperti saya.
Itu juga kebiasaan seperti di mana saya dulu tinggal, setiap kali saya bertemu seseorang yang saya kira berasal dari negara saya, saya tidak ragu untuk datang dan berkenalan, dan pertanyaan pertama saya biasanya ‘Bisakah Anda berbicara bahasa Vietnam? ”
Jika orang tersebut menjawab bahwa mereka orang Vietnam, saya akan dengan senang hati bertanya. Saya tahu Paman Thuy dalam situasi yang sama.
Sejak pertemuan itu, saya selalu datang kepadanya setiap akhir pekan atau ketika dia menelepon saya, dan dia selalu memulai dengan kalimat “mereka semua pergi”, maksud Anda semua anak sudah pergi bekerja. . Persahabatan kami semakin dekat sejak itu, dia memberi tahu saya tentang 12 tahun di tentara, bertugas di unit Intelijen Militer, beroperasi di wilayah Korps I, terluka berkali-kali, tetapi selalu untungnya berlalu. Paman yang datang ke AS bukanlah HO, karena pada saat dibebaskan, Kantor Luar Negeri kepolisian Kota Ho Chi Minh di 161 Nguyen Du, Distrik I, masih tutup, sehingga ia melintasi perbatasan dan ditangkap sampai ditangkap.Program HO dilaksanakan, saya masih di penjara, jadi saya datang ke AS di bawah program Reunion, putri saya mensponsori pasangan, jadi saya tidak menerima manfaat apa pun dari Pemerintah AS seperti status HO .dikelilingi oleh kerabat.
Selama tinggal di Vietnam, ia pergi untuk mengajar, serta sebelum mendorongnya untuk menjadi Profesor Fisika terkenal di Saigon, gaji gurunya tidak bagus, tetapi cukup untuk dia dan istrinya untuk hidup sementara. ketika dia diundang oleh pusat khusus Ly untuk berkolaborasi, dia mengajar di pagi, siang dan sore hari. Selain itu, setiap tahun, anak-anaknya mengirim beberapa ratus dolar pada liburan Tet, pasangan itu menabung untuk membeli satu atau lima sen emas untuk digunakan untuk pemakaman masa depan, sampai tahun 2003, putri saya menulis surat kepada saya bahwa dia telah mengajukan jaminan untuk orang tuanya, dan saya tidak punya harapan, karena waktu. Menunggu tampaknya terlalu melelahkan, meskipun dia sudah tua, dia hanya dapat menemukan dua makanan di mana-mana, jadi dia dan istrinya hampir tidak berpikir untuk pergi, sampai tahun 2006, dia dipanggil untuk melengkapi dulu, lalu pada akhir tahun itu, saya diwawancarai, menurut saya, mungkin karena saya pendapatan putri tinggi, mereka memberikannya dengan cepat dan kemudian pada awal April 2007 saya bisa pergi ke AS di bawah skema reunifikasi keluarga, tetapi sejauh ini, Anda masih hanya Memenuhi syarat untuk tes Kewarganegaraan AS.
Pertama kali hidup dengan anak-anak sangat menyenangkan, karena baru, perasaan baru, semuanya baru dan baru masih menyenangkan,* kemudian perlahan-lahan saya diperkenalkan oleh seorang kenalan untuk bekerja sebagai assembler untuk kematian perusahaan listrik, gaji $10 / jam, pasangan lansia sangat senang, setiap akhir pekan kedua kakek-nenek pergi ke WaltMart atau Target untuk membeli pakaian dan mainan untuk cucu mereka, tetapi kemudian ekonomi semakin buruk, setelah hampir dua tahun sebagai assembler, saya kehilangan pekerjaan, tidak ada cara untuk mendapatkan pekerjaan lain, dan jika orang muda belum melamar pekerjaan, tidak mudah bagi pria berusia 63 tahun seperti saya untuk mencari pekerjaan, jadi saya harus meminta pengangguran berkarir, dan menikmati pengangguran selama dua tahun, selama ini, katanya, dia sangat sedih, sepanjang hari dia dan istrinya berharap kedua cucunya pulang dari sekolah untuk bermain dengan cucunya untuk menghilangkan kesedihan mereka, lalu hanya pergi ke halaman depan dan halaman belakang, istri Suami bersaing untuk memetik rumput, menyirami tanaman, atau naik bukit mengumpulkan batu-batu indah untuk dibawa kembali ke barisan semak mawar untuk sisa waktu.
Ia juga aktif mengikuti kegiatan paguyuban, seperti Paguyuban Lansia, Persatuan SQ/TBTD, tapi kemudian tunjangan pengangguran habis, dan kesulitannya sekarang adalah uang bensin, entah siapa. untuk bertanya. dua puluh dolar untuk membeli bensin, katanya, kadang-kadang tiba-tiba mendambakan semangkuk pho, tetapi tidak mungkin dia bisa mendapatkannya, “Tahukah Anda kadang-kadang, saya tidak bisa tidur di malam hari hanya memikirkan bau ketumbar dan daun kayu manis. Saya tidak bisa tidur dan selalu mengencerkan semangkuk pho, saya tidak bisa tidur, saya mendambakan gula seperti berada di kamp penjara”.
Kasih sayang manusia tampaknya sangat rapuh, tidak kuat, dan sangat rapuh, dari cinta suami istri, antara ayah dan anak atau saudara laki-laki, dan kemiskinan adalah ancaman paling serius terhadap kasih sayang. Orang dahulu juga mengatakan bahwa “kekayaan melahirkan kesopanan, kemiskinan melahirkan pencuri”, apa yang orang katakan “uang itu seperti kapur bumi, seperti surga”, apakah itu hanya dalam kitab suci atau buku moral? hanya dari Roh Kudus. *Tidak ada uang, semua prinsip dilupakan, semua etika mubazir, dan semua emosi hilang.* Terutama dalam masyarakat di mana setiap platform didasarkan pada keuntungan sebagai standar.
Anak-anak yang tinggal di rumah orang tua adalah kebahagiaan bagi orang tua, orang tua yang tinggal di rumah anak-anak adalah kesabaran dan pengorbanan diri. Wajar jika anak tinggal bersama orang tuanya, namun orang tua yang tinggal bersama anaknya merasa sedih, karena harus selalu melihat wajah, tingkah laku, dan suasana hatinya. Orang tua juga harus memilih kapan anak-anak senang, jika orang tua ingin membuka televisi untuk menonton musik, orang tua juga harus menjaga cucunya menjemput mereka dari sekolah, memasak makanan untuk anak dan cucu..kadang orang tua kesal karena anak-anak, mereka hanya bisa menyembunyikan air mata mereka. Jarang, mereka memberikan beberapa ratus dolar pada kesempatan tertentu dan menganggapnya sebagai berkah yang mereka berikan
Anak-anak di rumah orang tua mereka senang. Suatu pagi dia memanggil saya ke rumahnya, menunjukkan selembar kertas yang ditulis putrinya di atas meja untuknya, saya mengambilnya dan membacanya.
Berdasarkan undang-undang ini, pemilik memiliki hak untuk memanggil polisi untuk memaksa penyewa pergi, jika pemilik telah memberi tahu penyewa dua kali melalui surat. Anda tidak membayar sewa, tetapi saya juga memperlakukan Anda seperti penyewa, ini kedua kalinya saya meminta Anda untuk pindah, jangan paksa saya untuk memanggil polisi.”
Saya membaca sejauh ini, tiba-tiba air mata mengalir di mata saya, dia menatapku dan terisak keras, dia juga menangis. Saya memeluk bahunya dan berkata, “Jangan khawatir, tidak ada yang namanya undang-undang, jika dia memanggil polisi, Anda dapat mengatakan bahwa dia menganiaya orang tua, anak-anak Anda hanya menakut-nakuti Anda.” Dan kemudian dia mulai menceritakan keseluruhan cerita.
Awalnya itu beras, mereka mengeluh, “keluarga lain hanya menghabiskan dua karung beras setahun, mengapa keluarga kami memiliki satu karung sebulan?” Saya membuka kaset dan duduk di luar di garasi mendengarkan musik, panas di luar garasi, saya membuka pintu samping. biarkan udara masuk menjadi dingin, dia menutup pintu dan mengeluh saya membiarkan pintu terbuka, tikus akan lari ke dalam rumah. Saya mengerti bahwa dia tidak ingin membuang-buang listrik, jadi saya mematikan kaset dan masuk ke dalam rumah.
Anda juga tahu, orang tua hanya dengan TV sebagai teman, tetapi putri saya memarahi saya di wajah dan berkata jika Anda tidak tahu cara menggunakannya, jangan menggunakannya,
Setiap hari, mereka pulang larut dari kerja, terkadang mereka tidak pulang pada jam 7:30 atau 8:00 malam, dan saya mencoba untuk makan lebih awal agar saya tidak bertemu mereka saat makan, hanya untuk mengisi perut kami. perut, makanan mereka Kami tidak berani menyentuh, istri saya menunggu mereka selesai makan, apa yang tersisa dia akan makan, kami hanya berani makan sisa. Pekerjaan sehari-hari di rumah seperti membersihkan, mencuci piring, menjemput cucu, kami semua melakukannya, tetapi dia mengatakan kepada saya bahwa suaminya yang miskin harus bekerja keras untuk memberi kami makan. Pada hari libur, atau akhir pekan, keluarga dan anak-anak mereka pergi keluar Untuk makan. Pada tahun-tahun awal ketika cucu bungsu ada di rumah, anak-anak saya juga memanggil istri saya untuk pergi keluar dan makan bersama mereka, dan pada liburan Tahun Baru mereka juga memberi hadiah kepada istri saya. , tetapi sejak cucu bungsu tumbuh, mereka mengabaikan kami dan kemudian mereka menjadi dingin dengan kami, istri saya sangat sedih sehingga dia harus mencari tempat penitipan anak di negara bagian lain
Dia mengeluarkan surat lain dari bawah bantalnya dan memberikannya kepada saya, dia mengatakan bahwa surat itu tidak memiliki sedikit rasa kemanusiaan, untuk mengakui bahwa saya tidak berani membaca semuanya, tetapi dalam pikiran saya, garis-garis ini masih tercetak di pikiran saya: “Jika ayah orang lain meninggal, anak-anak mereka akan menangis dan sedih tetapi jika Anda mati saya akan bernapas lega. Saya benar-benar tidak ingin meminta Anda untuk datang ke Amerika, hanya karena itu penting, Ayah, tolong pindah sehingga ada sedikit harga diri yang tersisa.” Itulah kata-kata yang ditulis putrinya dalam surat itu
Saya juga bertanya pada diri sendiri, kemana dia pergi sekarang? Bahkan tidak ada satu dolar pun di sakunya, tidak ada kerabat dan tidak ada teman, kemana dia akan pergi? ketika dia belum menjadi warga negara AS, bagaimana dia bisa mengajukan tunjangan dan dukungan dari Pemerintah? Saya harus menghiburnya, tenang saja, yang penting sekarang adalah bersabar, terima saja seperti hari Anda ditangkap oleh Komunis, bagaimana Viet Cong menyiksa Anda, mempermalukan Anda, sekarang, dengan putri Anda, Anda dekat mata dan telinga Anda lagi dan kemudian perlahan-lahan lepaskan dan Anda tidak merasa sakit
Seorang lelaki tua dengan rambut beruban, kulit pucat, dan mobilitas yang lambat, sulit mendapatkan pekerjaan di negara yang penuh persaingan.
Saya tahu ada banyak lembaga dan organisasi sukarela, yang bersedia menerima orang yang membutuhkan, tetapi dengan situasinya, tidak ada organisasi yang benar-benar dapat membantu, karena tidak ada organisasi yang memiliki rumah, makanan, dan pakaian untuk dia selama ini. waktu, terutama selama krisis ekonomi, anggaran lembaga, pendidikan, kesehatan atau sosial … semuanya dipotong. Dan saya hanya punya satu cara, yaitu membawanya ke Departemen Sosial, untuk mengajukan kartu EBT (Electronic Benifits Transfer), yang berarti bahwa setiap bulan, Departemen Sosial memasukkan kartu EBT $200 USD baginya untuk membeli makanan, nasi, sayuran, ikan, daging, minuman, buah…
Setelah menerima kartu EBT, dia langsung bertanya kepada pekerja sosial apakah dia bisa langsung membeli makanan? Dan jenis makanan apa yang berhak dia beli? Pekerja Sosial itu menatapku karena dia tidak mengerti, aku menerjemahkan kata-katanya dan menambahkan bahwa dia belum makan dari kemarin sampai sekarang. Pekerja sosial itu meminta izin untuk pergi sebentar, lalu kembali dengan bekal makan siangnya untuk diberikan kepadanya. Memang, saya juga meneteskan air mata ketika mengatakan itu kepada broker. Memang benar bahwa Sepotong roti ketika lapar bernilai satu roti utuh ketika kenyang, dia menundukkan kepalanya untuk berterima kasih kepada Pekerja Sosial tetapi merasa ingin menangis.
Saya membawanya ke toko kelontong untuk mengajarinya cara menggunakan kartu EBT. Pembelian percobaan pertamanya adalah 2 roti dan 2 kotak Sarden, lalu dia dan saya pergi ke Parkir dan masuk ke mobil dan makan ikan kaleng dengan roti.
Saya benar-benar tidak tahu apa yang dia pikirkan, tetapi perasaannya Saya tahu itu sangat kuat dan membara, air matanya jatuh dengan deras dan dia menghabiskan semua kotak tisu di mobil saya, saya duduk diam untuknya menangis dan memikirkannya. saya, saya tidak akan tahu situasi masa depan saya akan terulang seperti situasinya saat ini? Di negara asing ini, orang tua menjadi beban bagi anak-anak mereka, mereka yang telah dilupakan atau diusir dari keluarga mereka, dan betapapun baiknya masyarakat, sulit untuk mengatasi jumlah orang tua yang meningkat setiap hari.
Suatu kali saya membawanya untuk pemeriksaan paru-paru, saya menunggunya di ruang tunggu untuk waktu yang lama, dan ketika dia kembali dengan seorang dokter muda Vietnam, dokter ini mengeluarkan 3 lembar uang 20 dolar dan berkata, “Saya hanya punya itu banyak uang yang tersisa, tetapi saya memiliki kamar kosong di gedung ini, ada Microwave, hubungi saya ketika Anda membutuhkannya, ingat bahwa kami masih di sini untuk membantu Anda. Dia menoleh dan berkata tolong jaga Paman ini, semua bermigrasi lansia menderita kehidupan yang tidak bahagia dan rasa sakit ketika pindah ke sini. ”
Sebelum datang ke AS, dia menjual rumahnya, mengumpulkan uangnya, dia memberikan semuanya kepada anak-anaknya, sekarang jika dia kembali ke negaranya, dia tidak memiliki rumah untuk ditinggali, dan tidak tahu apa yang harus dilakukan sebagai rencana atau mencari nafkah, karena usia tua, bagaimana mendapatkan pekerjaan, belum lagi masalah lain dari masyarakat, itu dilema, ungkapnya.
Suatu sore, saya pergi menemuinya, menyaksikan makan siangnya yang kecil dan saya sangat sedih, secangkir berisi Oat Meal, dituangkan ke dalam mangkuk besar, diisi dengan air panas diaduk sekitar 2 menit, tunggu dingin dan makan, tanpa bumbu atau topping
Ia mengatakan sejak mendapat kartu EBT tidak perlu lagi khawatir kekurangan bumbu, kata dokter tidak baik makan makanan yang asin.
Apakah Anda makan seperti ini setiap hari?
– Ya, itu saja, saya tidak membutuhkan apa-apa lagi, hanya kamar kecil, cukup untuk meletakkan tempat tidur, tetapi hidup saya sangat menyedihkan, tetapi sebenarnya saya tidak ingin berumur panjang, menjalani hidup, hidup tidak bahagia , kematian tidak menyedihkan, alasan mengapa saya masih pergi ke dokter adalah karena saya takut sakit, sama seperti saya tidak memiliki keberanian untuk bunuh diri, masih sekarat, saya pikir sangat damai saya tidak menyesal dalam hidup, saya hanya ingin mati dengan cepat dan tanpa rasa sakit, hanya itu keinginanku yang tersisa.
Biasanya dia akan bercerita tentang makanan lapangannya, seperti makanan tentara di lapangan. Paman membeli kompor gas kecil dalam tas kain untuk dibawa bersamanya saat berjalan, teko air mendidih, secangkir kopi oatmeal, mangkuk dan sendok. Pada siang hari, duduk di sudut Taman, di mana BBQ diperbolehkan, dia membuka kotak ikan, menghangatkannya dengan kompor gas selama sekitar 2 menit, lalu menuangkan air mendidih ke dalam kendi ke dalam mangkuk dan mengaduk tepung Oak untuk makan, dia hanya pulang pada sore hari, membuat makan malam dan memasak air di kendi, menyiapkan makanan untuk hari berikutnya, dan hal-hal ini selalu dilakukan sebelum putrinya pulang, makan malam, Paman kembali ke kamar kecil dia bersembunyi di dalamnya, agar tidak harus bertemu putrinya untuk mendengarnya berbicara kasar dan mengejarnya pulang.
Paman menceritakan bahwa kadang-kadang, dia ingin memeluk cucu-cucunya sedikit, tetapi itu sangat sulit, karena mereka takut dengan teriakan ibu mereka, kadang-kadang anak-anak dan cucu yang lebih besar menyelinap ke kamarnya, meletakkan jari-jari mereka di bibir sebagai tanda untuk memberi tahu dia untuk diam. , duduk bersamanya sebentar
Keluar. Terkadang ketika mereka memasuki kamarnya, ibunya tahu bahwa dia langsung memarahi mereka. Kakek dan cucu bertemu satu sama lain seperti mengunjungi penjara yang direformasi, suatu keadaan khusus yang langka.
Mendengarkan ceritanya, saya harus mencari cara untuk menghiburnya, bercerita tentang cucu-cucu saya yang merusak, semua yang ada di kamar saya diatur dalam pola tertentu setiap hari, komputer saya penuh dengan permainan “comp”. Kakek lebih mudah digunakan , saya lebih suka game di komputer Kakek” jadi komputer saya sibuk untuk waktu yang lama, kecuali ketika mereka pergi ke sekolah. Jadi main sama kamu belum tentu senang ya sob.
Paman mengatakan kepada saya bahwa makanan dengan kecap sangat menyentuh. Pada awalnya, dia bertanya kepada saya: “Apakah Anda pernah mengisap kecap”? Saya menjawab bahwa saya tidak mengerti apa yang Anda maksud.
Dia menceritakan bahwa pada bulan-bulan ketika dia tidak memiliki kartu EBT, dia makan nasi dengan kecap, tetapi tidak berani menuangkannya ke dalam mangkuk nasi, hanya dua potong nasi yang akan mencelupkan sendok ke dalam kecap sekali dan menghisap ujung sumpit, karena jika dimasukkan ke dalam mangkuk nasi atau dihisap berkali-kali, semuanya akan hilang, dan Anda tidak akan punya uang untuk membelinya lagi. Pada masa itu, Tuan Hong, dulunya di Rangers, dan pernah menjabat sebagai Komandan Pangkalan Hutan Daun, sebelum hari dia kehilangan negaranya, dia kembali ke Istana Perdana Menteri, setiap kali dia berkunjung, dia sering membeli kedelai. kuah dan kangkung.. Brokoli memberi saya, saya masih ingat, sekarang dia pindah, itu juga beberapa jam perjalanan yang lalu jadi dia tidak sering datang lagi, tetapi juga miskin, dia hanya hidup dengan beberapa ratus koin lama. oke , tapi kalau dia datang, dia selalu mengajakku makan pho, atau terkadang dia membeli 2 mangkok pho dan membawanya ke sini untuk makan bersama. Kalau dipikir-pikir, hanya tentara yang saling mencintai dan peduli di negara sementara ini.
Tahukah Anda, pada masa itu, terkadang saya sangat menginginkan kertas nasi dengan wijen hitam, atau nasi putih dan kecap, tetapi harus kecap, cukup untuk saya makan tanpa rasa takut. Malam-malam saya tidak bisa tidur, saya merindukan sepotong roti dari pasar Vons untuk dimakan, saya mendambakan aroma roti yang belum mendingin, atau dentumannya telah mendingin, saya mendambakan manisnya kue saat dikunyah .di ujung lidahnya, keinginan untuk mengeluarkan air liur.
Mendengarkan Anda memberi tahu saya, saya benar-benar tidak bisa tidak memikirkan waktu saya di penjara dan pendidikan ulang, saya juga pernah sangat ingin makan tapioka, dan hanya bermimpi pada hari saya dibebaskan, saya akan memberitahunya Istri saya membelikan saya tapioka untuk saya makan untuk memuaskan keinginan saya.
Ketika orang membutuhkan, orang akan mendambakan segala macam hal, jadi mendengarkan Anda memberi tahu saya, saya sangat memahami penderitaan Anda, dan sangat memahami hati Anda, hanya ada satu hal yang tidak diharapkan siapa pun, yaitu hidup dalam kemiskinan. negara adidaya, yang rakyatnya hanya ingin sepotong roti dan tidak punya apa-apa untuk dimakan, mimpi kecil itu sudah di bawah biasa-biasa saja, karena bahkan para tunawisma di kota ini, Tidak ada yang bermimpi seperti Paman Thuy. Saya tidak tahu apakah ada orang di sekitar sini yang berada dalam situasi Anda, saya tidak tahu, mungkin ada orang yang ditolak oleh keluarganya, ditinggalkan dan dikejar oleh anak-anaknya, tetapi saya tidak percaya satu sen pun di saku mereka. . .
Kemudian suatu hari dia meminta saya untuk mengantarnya melamar pekerjaan, dia membaca sebuah iklan yang membutuhkan orang tua yang sehat untuk merawat seorang pria berusia 83 tahun, menderita demensia, akomodasi dan gaji.
Saya mengantarnya ke alamat untuk menemui pemiliknya, nyonya rumah menerima kami dan bertanya:
– Apakah Anda meminta sewa atau paman ini tolong?
– Saya, Anda dengan cepat menjawab.
Pemiliknya membawa kami ke kamar lelaki tua itu, dia berkata bahwa lelaki tua itu telah melupakan segalanya, perlu membantunya makan, buang air besar, buang air kecil, ganti baju, dan mandikan dia. Semua kegiatan orang tua membutuhkan bantuan, terutama di malam hari, orang tua sering bangun dan berkeliaran di sekitar rumah sendirian, pada saat-saat seperti itu dia membutuhkan seseorang di sampingnya, jika dia jatuh. Berkali-kali lelaki tua itu buang air besar, buang air kecil di celana tanpa disadarinya. Dan dia bertanya:
– Dapatkah Anda membantu ayah saya? Atau apakah Anda mencoba selama beberapa hari, karena seseorang menerima pekerjaan itu, tetapi satu atau dua hari kemudian, Anda berhenti karena Anda tidak tahan dengan amarah orang tua itu.
– Tidak, saya bisa melakukannya, saya sangat menyukai orang tua dan anak-anak, biarkan saya melakukannya.
– Ya, apakah Anda memiliki SIM untuk saya lihat?
Saya mengambil SIM saya dan memberikannya kepada pemiliknya, dia memeriksanya dan mengembalikannya kepada saya, katanya, berat ayah saya 65 kg Tidak tahu apakah Anda bisa mengatasinya, coba beberapa hari, jika tidak ‘tidak bekerja, saya masih menghitung gaji untuk paman.
Gaji bulanan adalah $800, akomodasi dan makan termasuk, satu hari libur per minggu, sebaiknya Sabtu, tempat tidur di dalam milik ayah saya, paman di luar. Makanan yang Anda masak setiap hari disimpan di lemari es atau di atas kompor, Anda bisa makan apa pun yang Anda mau, makan saja secara alami.
Setiap hari, ayah saya minum 12 obat, makan siang, siang dan pagi. Ayah saya minum kopi, ketika Anda membuatnya, biarkan dingin sebelum memberikannya kepadanya, karena dia suka mengaduk kopi dengan jari-jarinya lalu menyedotnya. Obat, saya akan menulis nama, dosis, waktu meminumnya di atas meja, saya akan memberikannya kepada ayah saya untuk meminumnya tepat waktu.
Setelah tuan tanah dan paman selesai membahas pekerjaan, saya mengantarnya pulang, dijadwalkan mulai bekerja Senin depan. Awalnya dia terlihat sangat senang karena telah mendapatkan pekerjaan, namun setelah beberapa saat, saya melihatnya menangis, dia sepertinya kehabisan napas setiap jam, jadi saya takut jadi saya menemukan cara untuk membawanya ke toko pinggir jalan, memarkir mobilnya kembali dan bertanya padanya:
– Kenapa kamu sedih?
– Orang mempekerjakan seseorang untuk merawat ayah mereka, dan saya diusir dari rumah untuk membersihkan pantat orang, apakah menurut Anda itu menyedihkan?
Setelah mengatakan ini, saya menangis lagi. Aku duduk dengan tenang agar dia bisa menangis sampai emosinya hilang, lalu memberitahunya bahwa setiap orang memiliki takdir, umur panjang, dan kesedihan yang harus ditanggung, tidak ada yang bisa memiliki kebahagiaan sepenuhnya, hanya lelaki berusia 83 tahun Saja. maka dia akan benar-benar bahagia, karena dia telah melupakan segalanya, telah berhenti mengetahui segalanya.
Menjadi orang tua, disayang oleh anak-anak, dan memiliki keluarga yang harmonis tentunya merupakan hal yang baik, . Rasa sakit karena ditinggalkan atau diusir oleh anak-anak belum tentu lebih besar dari rasa sakit melihat anak-anak Anda acuh tak acuh kepada orang tua mereka, saya ingin tahu apakah Anda berpikir seperti saya?
Sekarang musim panas, tersebar di sana-sini, di perbukitan liar di sekitar rumah saya telah tumbuh beberapa tandan bunga liar, kuning seperti bunga krisan, lebih mengingatkan saya pada kampung halaman saya, seperti hari musim gugur di pegunungan dan dataran tinggi. , semak Anemon liar juga mekar dengan cara yang sama di lereng bukit, dan semakin saya memikirkan petugas pengintai sekarang, bukan dalam pertempuran, atau merawat seorang kawan yang tidak beruntung, tetapi merawat seorang lelaki tua kehilangan akal sehatnya …
Ditulis oleh DU TU[:as]Na ou sau i Amerika, e pei ona ou fai atu, ua tuai tele pe a faatusatusa i le toatele o a’u uo, ma o a’u uo pele e masani ona taape i se nofoaga e tasi, ma o iinei, i totonu o le limasefulu maila faatafafa po o ni nai selau maila, ou te le nofofua ai ni uo. O aso uma, e le gata i le veleina o le togalaau i tua, o le tau muamua o lau, ma le aveina o fanau a la’u fanau e toafa i le aoga, e na o le savali lava, ou te tilotilo atu i atumauga ma atumauga i lea aai e moemiti i mauga ma vaomatua o lo’u nuu. lea ae mo le tele o tausaga sa matou nonofo faatasi ai ma la’u au, o nisi taimi e faigata, ma o nisi taimi e matua solo. Ona ou feiloai ai lea ma Uncle Thuy, o se Vietnamese tuua toatasi, e pei lava ona leiloa i lenei nofoaga e pei o aʻu.
O se masani foi e pei o le mea sa ou nofo ai, soo se taimi lava ou te feiloai ai i se tasi ou te masalo e sau mai lo’u atunuu, ou te le faatuai lava e sau e faamasani, ma o la’u fesili muamua e masani lava ‘E mafai ona e tautala Vietnamese? e leai? ”
Afai e tali mai le tagata o latou o Vietnamese, ou te fiafia e fesili. Ou te iloa Uncle Thuy i se tulaga faapena.
Talu mai lena fonotaga, sa masani ona ou alu atu ia te ia i faaiuga o vaiaso uma pe valaau mai foi ia te au, ma e masani lava ona ia amata i le fuaiupu “ua o uma”, o lona uiga ua o uma tamaiti e faigaluega. O le ma faauoga ua atili vavalalata talu mai lena taimi, na ia taʻu mai ia te aʻu e uiga i le 12 tausaga i le vaegaau, o loʻo galue i se vaega o le Military Intelligence, galue i le teritori o le I Corps, ma manua i le tele o taimi, ae o taimi uma e laki ai. O le uso o le tama na sau i le US e le o se HO, aua i le taimi na tatala ai o ia, o le Ofisa o Mataupu Tau le Va i Fafo a le leoleo o le Aai o Ho Chi Minh i le 161 Nguyen Du, Itumalo I, sa tapunia pea, o lea na ia sopoia ai le tuaoi ma sa i ai. saisai seia oo ina saisai o ia, na faatino le polokalame HO, sa ou i ai pea i le falepuipui, o lea na ou sau ai i le US i lalo o le Reunion program, o loʻu afafine na sponsor le ulugalii, o lea ou te leʻi maua ai se penefiti mai le US Government pei o le tulaga HO. .o loo siomia e aiga.
I le taimi na nofo ai i Vietnam, na alu ai e faiaoga, faapea foi ma le faamalosia o ia e avea ma polofesa lauiloa o le Physics i Saigon, e le o lelei le totogi o le faiaoga, ae ua lava mo ia ma lona toalua e nonofo ai mo se taimi le tumau, i aso uma, aemaise lava. ina ua valaaulia o ia e le Ly specialized centres e galulue faatasi, sa ia aoao atu i le taeao, aoauli ma le afiafi, e le gata i lea, i tausaga uma, e auina atu e lana fanau ni nai selau tala i aso malolo o Tet, e sefe e le ulugalii e faatau ai le tasi pe lima sene o auro. e fa’aaoga mo toe sauniga i le lumana’i, se’ia o’o i le 2003, na tusi mai ai e lo’u afafine se tusi e ta’u mai ai ia te a’u, ua uma ona ia failaina se fa’amaoniga mo ona matua, ma ua leai so’u fa’amoemoe, ona o le taimi, e foliga mai ua vaivai tele le fa’atali, e ui lava ua matua. e na o le lua lava meaai e maua i soo se mea, o lea na toetoe lava a le mafaufau o ia ma lona toalua e o, seia oo i le 2006, na valaauina muamua e faaopoopo, ona oo lea i le faaiuga o lena tausaga, na ou faatalanoaina, e tusa ai ma aʻu, atonu ona o loʻu e maualuga le tupe maua a le afafine, na vave ona latou tuʻuina atu ma i le amataga o Aperila 2007 na mafai ai ona ou alu i le US i lalo o le faʻafouina o le aiga, ae e oʻo mai i le taimi nei, na o oe lava. Agava’a mo le su’ega Sitiseni Amerika.
O le taimi muamua na nofo ai ma tamaiti sa matua fiafia lava, aua e fou, o lagona e fou, o mea uma e fou ma fou o loʻo malie pea, * ona faasolosolo malie lea ona faʻafeiloaʻi aʻu e se tasi ou te masani e faigaluega o se assembler mo se kamupani eletise maliu, totogi. $ 10 / itula, e matua fiafia lava le ulugaliʻi matutua, o vaiaso uma e alu ai matua matutua e toʻalua i WaltMart poʻo Target e faʻatau ni lavalava ma meataalo mo a latou fanau, ae o loʻo faasolosolo ina leaga le tamaoaiga, pe a uma le toeitiiti atoa le lua tausaga o se assembler, o aʻu. ua leiloa la’u galuega, ua leai se isi avanoa e maua ai se isi galuega, ma afai e le’i talosaga le au talavou mo se galuega, e le faigofie i se alii e 63 tausaga le matua e pei o a’u ona su’e sana galuega, o lea e tatau ai ona ou talosaga mo le leai o se galuega. galuega, ma fiafia ai i le leai o se galuega mo le lua tausaga, o le taimi lea, na ia ta’ua, sa matua faanoanoa lava, i le aso atoa na moomoo ai ma lona toalua ia toe foi mai le fanau a le la fanau mai le aoga e taaalo ma fanau a le la fanau e aveese ai o la faanoanoaga, ona faatoa o lea. alu i luma ma tuafale, ava Tane tauva e tau le mutia, vai laau, pe alu i luga o le mauga e ao mai maa matagofie e toe aumai e laina ai le rosa mo le taimi o totoe.
E toaga fo’i i galuega a asosi, e pei o le Asosi a tagata matutua, le Asosi a le SQ/TBTD, ae o lea ua uma le alauni o le leai o ni galuega, ma o le faigata ia te ia i le taimi nei o le tupe mo le kesi, na te leiloa poo ai. e fesili. luasefulu tala e faatau ai le kesi, o lana tala lea, o nisi taimi e te’i lava ua mana’o i se ipu pho, ae leai se auala e maua ai, “E te iloa o nisi taimi, e le mafai ona ou moe i le po na o le mafaufau i le manogi o le coriander ma lau kinamoni. E le mafai ona ou moe ma fai se ipu pho i taimi uma, e le mafai ona ou moe, ou te manaʻo i le suka e pei o aʻu i totonu o se falepuipui.”
O le alofa o le tagata e foliga mai e matua maaleale, e le malosi, ma e matua maaleale lava, mai le alofa o le tane ma le ava, i le va o le tama ma le atalii po o le uso, ma o le mativa o le taufaamatau sili lea ona ogaoga i le alofa. Fai mai foi tagata anamua, “o le tamaoaiga e fanau mai ai le faaaloalo, o le mativa e fanau ai le gaoi”, o le tala lea a tagata “o tupe e pei o le sioka o le lalolagi, e pei o le lagi”, pe na’o tusitusiga paia po o tusi? na o le Agaga Paia. * E leai se tupe, e galo uma mataupu silisili, e lē o toe iai ni amioga tatau, ma e lē toe iai ni faalogona.* Aemaise lava i se sosaiete e faavae ai so o se tulaga i tupe faasili o se tulaga.
O fanau e nonofo i le fale o matua o se fiafiaga lea mo matua, o matua e nonofo i le fale o fanau e onosai ma faataulagaina e ia lava. E masani lava ona nonofo fanau ma o latou matua, ae o matua e nonofo ma fanau e faanoanoa, aua e tatau lava ona latou vaavaai i foliga o fanau, amioga, ma o latou lagona. E tatau foi i matua ona filifili pe a fiafia le fanau, afai e manao le matua e tatala le Televise e matamata i musika, e tatau foi i matua ona tausia fanau a fanau e piki mai le aoga , kukaina meaai mo fanau ma fanau a fanau ..o nisi taimi e le fiafia matua mai tamaiti , e mafai ona na ona natia o latou loimata . E seasea ona latou tuuina atu ni nai selau tala i nisi o taimi ma manatu i ai o se faamanuiaga latou te tuuina atu
E fiafia fanau i le fale o o latou mātua. I se tasi taeao na ia valaau mai ai ia te au i lona fale, ma faaali mai ia te au se fasipepa na tusia e lona afafine i luga o le laulau mo ia, sa ou tago i luga ma faitau i ai.
I lalo o lenei tulafono, e iai le aiā a le pule o le fale e valaau ai leoleo e faamalosia le tagata mautotogi e alu ese, pe afai ua faalua ona faailoa e lē e ana le fale i le meli. E te le totogia le lisi, ae ou te faia foi oe e pei o se tagata mautotogi, o le faalua ai lea ona ou fai atu ia te oe e te alu ese, aua le faamalosia a’u e vili leoleo”.
Na ou faitau i le mamao lenei, na faafuasei lava ona maligi oʻu loimata, na ia tilotilo mai ia te aʻu ma tagi masusu leotetele, na ia maligi foi loimata. Na ou opoina ona tauau ma ou faapea atu, “Aua e te popole, e leai se tulafono, afai e vili leoleo, e te fai mai e faileagaina tagata matutua, ua na o le taufaafefe o lau fanau ia te oe”. Ona amata lea ona ia faamatala mai ia te au le tala atoa.
I le taimi muamua, o le araisa, sa latou faitio, “o le isi aiga e na o le lua taga araisa e alu i le tausaga, aisea e tasi ai le ato a le matou aiga i le masina?” Na ou tatalaina le kaseti ma nofo i fafo i le faletaavale ma faalogologo i musika, sa vevela i fafo o le faletaavale, na ou tatalaina le faitotoa i autafa. tu’u le ea i totonu e maalili, na ia tapuni le faitotoa ma faitio mai na ou tatalaina le faitotoa, e tamoe le isumu i totonu o le fale. Na ou malamalama e le manao o ia e faamaimauina le eletise, o lea na ou tape ai le kaseti ma ulufale atu i le fale.
E te silafia foi, o tagata matutua e na o le TV o se uo, ae otegia a’u e lo’u afafine i ou foliga ma fai mai afai e te le iloa faaaoga, aua le faaaogaina.
O aso uma, latou te tuai mai i le fale mai le galuega, o nisi taimi latou te le toe foi mai i le fale i le 7:30 po o le 8:00 i le po, ma ou te taumafai e vave ʻai ina neʻi ou feiloaʻi ma i latou i le taimi o le taumafataga, na o le faamalieina o le matou fale. manava, a latou mea’ai Matou te le’i fefe e pa’i i ai, o lo’u to’alua na fa’atali se’i uma a latou mea’ai, o mea na totoe e ‘ai, na’o matou taumafai e ‘ai mea’ai. O galuega i aso uma i totonu o le fale e pei o le faamamaina, fufulu ipu, pikiina o fanau a fanau, matou te faia uma lava, ae na ia fai mai ia te au o lona toalua mativa e tatau ona galue malosi e fafaga i matou. I aso malolo, po o faaiuga o vaiaso, e o ai lo latou aiga ma fanau. e ai. I uluaʻi tausaga a o iai le tama laʻitiiti i le fale, na valaʻau ai foʻi laʻu fanau i loʻu toʻalua e ō e aai faatasi ma i latou, ma i aso mālōlō o le Tausaga Fou na latou avatu ai foʻi ni meaalofa i loʻu toʻalua. , ae talu ai ua matua le atalii laitiiti o le fanau, sa latou le ano mai ia i matou ma mulimuli ane na latou maalili ia i matou, sa matua faanoanoa lava loʻu toalua na ia sailia se nofoaga e tausi ai pepe i se isi setete
Na ia aumaia se isi tusi mai lalo o lona aluga ma tuu mai ia te aʻu, na ia fai mai o le tusi e leai se uiga faaletagata, e taʻutino atu ou te leʻi fefe e faitau uma, ae i loʻu mafaufau, o laina nei o loʻo faʻamaumau i totonu. lo’u mafaufau: “Afai e oti le tama o se isi tagata, e fetagisi ma faanoanoa a latou fanau ae afai e te oti o le a ou mapuea, ou te matua le manao lava e fai atu ia te oe e te sau i Amerika, ona o le taua, Tama, faamolemole. alu i fafo ina ia maua sina fa’aaloalo itiiti o totoe.” O upu ia na tusia e lona afafine i le tusi
Ou te fesili foi ia te au lava, o fea e alu i ai nei? E oo lava i se tala i lana taga, leai ni aiga ma ni uo, o fea e alu i ai? ae le’i avea o ia ma sitiseni Amerika, e fa’afefea ona talosaga mo penefiti ma lagolago mai le Malo? E tatau ona ou faamafanafana ia te ia, tau lava o le mautinoa, o le mea taua i le taimi nei o le onosaʻi, naʻo le taliaina e pei o le aso na pueina ai oe e le Communist , na faʻafefea ona sauaina oe e le Viet Cong, faʻalumaina oe, i le taimi nei, ma lau tama teine, e te vavalalata. toe fa’afo’i ou mata ma ou taliga ona tu’u lemu lea ae e te le lagona le tiga
O se toeaina e sinasina lona lauulu, sesega le pa’u, ma le telegese le gaoioi , e faigata ona maua se galuega i se atunuu e tumu i tauvaga.
Ou te iloa e tele lava ofisa ma faalapotopotoga ofo fua, e naunau e talia tagata o loo manaomia le fesoasoani, ae o lona tulaga, e matua leai lava se faalapotopotoga e mafai ona fesoasoani, aua e leai se faalapotopotoga e i ai se fale, meaai ma lavalava e saunia mo ia i lenei tulaga. taimi, aemaise lava i taimi o le paʻu o le tamaoaiga, o paketi a ofisa, aʻoaʻoga, soifua maloloina poʻo agafesootai … ua tipi uma. Ma e na o le tasi lava le auala ou te alu i ai, o le ave lea o ia i le Matagaluega o Mataupu Tau le Vafealoai, e talosaga mo se EBT card (Electronic Benifits Transfer), o lona uiga o masina uma, e tuu e le Matagaluega o Mataupu Tau le Vafealoai i totonu o le EBT card $200. USD mo ia e faʻatau ai meaʻai, araisa, fualaau faisua, iʻa, aano o manufasi, meainu, fualaau aina…
Ina ua uma ona maua le pepa EBT, sa ia fesili loa i le tagata faigaluega lautele pe mafai ona ia faatauina vave meaai? Ma o le a le ituaiga meaai na agavaa o ia e faatau? Na tilotilo mai le Social Worker ia te aʻu ona e le o malamalama, na ou faaliliuina ana upu ma faaopoopo atu e leʻi ‘ai talu mai ananafi seia oʻo mai i le taimi nei. Na talosagaina e le Social worker se faatagaga e alu ai mo sina taimi, ona toe foi mai lea ma lana meaai e avatu ia te ia. Ioe, sa ou maligi foi ma loimata ina ua ou fai atu lena mea i le tagata fai pisinisi. E moni lava o se fasi falaoa pe a fiaai e aoga i le falaoa atoa pe a maoona, na punou lona ulu e faafetai i le Social Worker ae na lagona le fia tagi.
Na ou aveina o ia i le faleoloa e aoao ai i le faaaogaina o le EBT card. O lana fa’ata’ita’iga muamua na fa’atauina o le 2 areto ma le 2 atigipusa Sardines, ona ma o lea ma ia i le Parking ma oso i totonu o le ta’avale ma ‘ai apa i’a ma falaoa.
Ou te matua le iloa lava po o a ni ona manatu, ae o ona lagona ou te iloa e matua malosi ma mu, o ona loimata ua matua tafe ifo ma ua uma ona ia faʻaaogaina uma atigipusa i totonu o laʻu taavale, sa ou nofo filemu mo ia e tagi ma mafaufau i ai. O aʻu, ou te le iloa o le a toe tupu loʻu tulaga i le lumanaʻi e pei o lona tulaga o loʻo i ai nei? I lenei atunuu ese, ua avea tagata matutua ma avega mamafa mo a latou fanau, o i latou ua galo pe tuliesea mai o latou aiga, ma po o le a lava le agalelei o le sosaiete, e faigata ona taulimaina le numera o tagata matutua ua faateleina i aso uma.
O le taimi lava na ou aveina ai o ia mo se siaki mama, sa ou faatali mo ia i le potu faatalitali mo se taimi umi, ma ina ua ia toe foi mai ma se fomai Vietnamese talavou, sa aumai i fafo e lenei fomai ni tupe pepa e 3 o le 20 tala ma fai mai “Na’o a’u lava lena. tele le tinoitupe o totoe, ae o loʻo i ai soʻu potu avanoa i totonu o lenei fale, o loʻo i ai le Microwave, valaʻau mai ia te aʻu pe a e manaʻomia, manatua o loʻo matou i ai pea e fesoasoani ia te oe. Sa mafatia tagata matutua i se olaga le fiafia ma le tiga ina ua siitia mai iinei. ”
Aʻo leʻi sau i le US, na ia faʻatau atu lona fale, aoina ana tupe, na ia tuʻuina atu uma i lana fanau, o lea afai e toe foʻi i lona atunuʻu, e leai sona fale e nofo ai, ma na te le iloa le mea e fai o se fuafuaga. po’o le su’esu’e, ona o le matua, pe fa’afefea ona maua se galuega, ae le gata i lea o isi fa’alavelave mai le sosaiete, o se fa’alavelave, o lana fa’aaliga lea.
I se tasi aoauli, sa ou alu atu e vaai ia te ia, sa ou molimauina lana meaai itiiti ma sa ou loto nutimomoia, o se ipu ua tumu i le Oat Meal, sasaa i totonu o se pesini tele, tumu i le vai vevela ua faʻafefeteina pe a ma le 2 minute, faʻatali e malulu ma ‘ai, e aunoa ma se faʻamaʻi poʻo se faʻamaʻi. toppings
Fai mai a ia, talu ai ona ia maua le EBT card, ua le toe popole i le leai o se mea fa’amasima, fai mai le foma’i e le lelei le ‘ai o mea’ai masima.
E te ‘ai fa’apenei i aso uma?
– Ioe, na o le pau lena, ou te le toe manaʻomia se mea, naʻo se tamai potu, e lava e tuʻu ai se moega, ae o loʻu olaga e matua pagatia, ae o le mea moni ou te le manaʻo e ola umi, ola i le olaga, e le fiafia le olaga. , e le faanoanoa le oti, o le mafuaaga ou te alu ai pea i le fomai ona ou te fefe i le tiga, e pei lava ona ou le maua le lototele e pule ai i le ola, o le a ou oti, ou te mafaufau filemu lava e leai soʻu faanoanoa i le olaga, ou na’o le fia oti vave ma le tiga, na’o lo’u mana’oga o totoe.E masani lava ona ia taʻu mai e uiga i ana meaʻai i le fanua, e pei o meaʻai a fitafita i le fanua. Na fa’atau e Uncle se tama’i ogaumu kesi i totonu o se taga ie e ave pe a savali, se ulo vai fa’avevela, se ipu kofe o le Oat, se ipu ma se sipuni. I le aoauli, sa nofo i le tulimanu o le Paka, lea e faʻatagaina ai le BBQ, na ia tatalaina ai le pusa iʻa, faʻamafanafana i le ogaumu kesi mo le tusa ma le 2 minute, ona sasaa lea o le vai faʻafefe i totonu o le fagu i totonu o se pesini ma faʻafefete le falaoamata o Oak. ‘ai, na’o le sau i le fale i le leva o le aoauli, fai le ‘aiga o le afiafi ma fa’apuna vai i totonu o le sioki, saunia mea’ai mo le isi aso, ma e fai lava mea nei a’o le’i sau lona afafine i le fale, fai le ‘aiga o le afiafi, toe alu atu le uso o lona tama i totonu o le tamai potu. lafi ai i totonu, ina ia aua neʻi feiloaʻi ma lona afafine e faalogo atu i ai o tautala sauā ma tuli i lona fale.Na taʻu atu e Uncle o nisi taimi, e manaʻo e fusi teisi lana fanau, ae e faigata tele, ona o lo latou fefefe i le feei a lo latou tina, o nisi taimi e feosofi ai tamaiti matutua ma fanau a fanau i totonu o lona potu, ma tuu o latou tamatamailima i luga o o latou laugutu e fai ma faailoga e taʻu atu ai. ia filemu. , nofo faatasi ma ia mo sina taimi
ua uma. O nisi taimi pe a latou ulu atu i lona potu, na iloa e lona tina na vave ona otegia i latou. Sa feiloai tamamatua ma le atalii o le atalii o le tasi i le isi e pei o le asiasi atu i se falepuipui toe fuataiina, o se tulaga faapitoa e seasea tupu.
I le faalogo atu i lana tala, sa tatau ona ou sailia se auala e faamafanafana ai ia te ia, ta’u atu ia te ia e uiga i fanau a la’u fanau faataumaoi, o mea uma i totonu o lo’u potu sa faatulagaina i se faatulagaga patino i aso uma, sa tumu la’u komepiuta i taaloga “comp.” E faigofie ona faaaoga Tamamatua. , Ou te fiafia tele i taaloga i le komepiuta a Tamamatua” o lea e pisi ai la’u komepiuta mo se taimi umi, sei vagana ua latou o i le aoga. E le faapea la e fiafia le taaalo faatasi ma oe, uso.
Na ta’u mai e le uso o le tama ia te a’u o mea’ai ma sosi soia e matua ootia lava. I le taimi muamua, na ia fesili mai ia te aʻu: “Na e susuina soya soya”? Na ou tali atu ou te le malamalama i lau tala.Na ia toe ta’ua e fa’apea, i masina e le’i i ai sana EBT card, sa ia ‘ai ai le araisa ma le soya soya, ae e le’i fa’amalosi e sasa’a i totonu o le tanoa araisa, e na’o le lua fasi araisa e fufui tasi le sipuni i le soya soya ma susu i le pito o le fasi laau, aua afai e te tuu i totonu o le tanoa araisa pe susu faafia, o le a leai uma, ma e leai sau tupe e toe faatau ai. O aso la, o Mr. Hong, sa i ai muamua i le Rangers, ma sa avea muamua ma Ta’ita’i o le Laumua o le Vaomatua, a’o le’i o’o i le aso na leiloa ai lona atunu’u, e toe fo’i atu i le maota o le Palemia, o taimi uma e asiasi mai ai, e masani ona fa’atau mai soya. sosi ma vai pi.Na aumai e Broccoli ia te au, ou te manatua lava, o lea ua alu ese, o nai itula foi o le taavale talu ai ua le toe sau soo, ae mativa foi, na o ni nai selau tupe tuai e nofo ai. , ae a sau, e ave pea aʻu e ʻai pho, pe o nisi taimi e faatau ai ipu pho e 2 ma aumai i inei e ʻai faatasi ai. Toe mafaufau i ai, ua na o fitafita e alolofa ma tausi e le tasi le isi i lenei atunuu le tumau.E te silafia, i na aso, o nisi taimi ou te matua manaʻo lava i pepa araisa ma sesame uliuli, poʻo araisa paʻepaʻe ma soya, ae tatau lava o soya sosi, e lava lea ou te ‘ai e aunoa ma le fefe. O po ua le mafai ona ou moe, sa ou moomoo i se papa falaoa mai le maketi Vons e ai, sa ou manao i le manogi o le falaoa e lei maalili, pe ua maalili le tu’i, sa ou manao i le suamalie o le keke pe a lamu. .i le tumutumu o lona laulaufaiva, ua fia faua.
I le faalogo atu ia te oe e fai mai ia te aʻu, e matua le mafai lava ona ou mafaufau i loʻu taimi i le falepuipui ma le toe aʻoga, na ou manaʻo foi e ‘ai se taumafataga atoa o le tapioka, ma na o le miti i le aso na ou tatalaina ai, ou te taʻu atu ia te ia. .Na faatau mai e loʻu toʻalua aʻu tapioka mo aʻu ou te ʻai ai e faamalieina ai loʻu manaʻo.
A oo ina mana’omia e tagata, e naunau lava tagata i so’o se mea, o lea e fa’afofoga mai i lau ta’u mai, ua ou malamalama lelei i lou tulaga pagatia, ma malamalama loloto i lou loto, e tasi lava le mea e le’i fa’amoemoeina e se tasi, o le ola mativa. o se malosiaga sili, o ona tagata na o le mananao i se falaoa ma leai se mea e ai, o lena miti laitiiti ua uma ona i lalo o le mediocrity, aua e oo lava i le leai o se aiga i lenei aai, E leai se tasi e i ai se miti e pei o Uncle Thuy. Ou te le iloa pe i ai se tasi o i inei o i ai i lou tulaga, ou te le iloa, atonu e i ai tagata ua teena e o latou aiga, tuulafoaiina ma tuli e a latou fanau, ae ou te le talitonu e tusa lava po o se sene i totonu o le latou taga. .
Ona oo lea i se tasi aso na ia fai mai ai ia te aʻu e ave o ia e talosaga mo se galuega, na ia faitau i se faasalalauga e manaʻomia se tagata matua, soifua maloloina e tausia se tamaloa e 83 tausaga le matua, o loʻo mafatia i le maʻi tigaina, nofo ma totogi.Na ou aveina o ia i le tuatusi e feiloai ai ma lē e ona, na talia i matou e le tamaitai talimalo ma fesili mai:
– E te talosaga mo se lisi po’o le tuagane lea ole tama faamolemole?
– O aʻu, na e vave tali atu.
Na ta’ita’i atu i matou e le pule i le potu o le toeaina, fai mai ua galo mea uma i le toeaina, e mana’omia e fesoasoani i ai e ‘ai, fe’ai, mimi, sui lavalava, ma ta’ele. O mea uma lava a le toeaina e mana’omia le fesoasoani, aemaise lava i le po, e masani ona ala le toeaina ma feoa’i solo na o ia i totonu o le fale, i taimi fa’apenei e mana’omia ai se isi i ona tafatafa, ne’i pa’u. O le tele o taimi e fe’ai ai le toeaina, mimi i lona ofuvae e aunoa ma le iloaina. Ma sa ia fesili:
– E mafai ona e fesoasoani i lo’u tama? Pe e te taumafai mo ni nai aso, ona ua talia e se isi le galuega, ae tasi pe lua aso mulimuli ane, ua e faamavae ona ua e le mafaia le ita o le toeaina.
– Leai, e mafai ona ou faia, ou te fiafia tele i tagata matutua ma tamaiti, e te faʻatagaina aʻu e fai.– Ioe, e iai sau laisene ave ta’avale ou te va’ai?
Na ou ave lo’u laisene ave taavale ma tuu atu i lē e ana, na ia siaki mai ma toe aumai ia te a’u, fai mai, e 65 kg le mamafa o lo’u tama E te le iloa pe mafai ona e taulimaina, taumafai mo ni nai aso, pe a fai. E le faigaluega, ou te fuafua lava le totogi o le uso o le tama.
O le totogi o le masina e $800, o mea e nonofo ai ma mea’ai e aofia ai, tasi le aso malolo i le vaiaso, ae sili le Aso To’ona’i, o le moega i totonu o lo’u tama, o le uso o le tama i fafo. O mea’ai e te kukaina i aso uma e teu i totonu o le pusaaisa po’o luga o le ogaumu, e mafai ona e ‘ai so’o se mea e te mana’o ai, na’o le ‘ai masani.
O aso uma, e 12 fualaau faasaina e inu ai e lo’u tama, ‘ai i le aoauli, aoauli ma le taeao. E inu e lo’u tama le kofe, a e faia, ia maalili a’o le’i avatu ia te ia, aua e fiafia e saeu le kofe i ona tamatamailima ona susu ai lea. Vailaau, o le a ou tusia le igoa, fualaau, taimi e ave ai i luga o le laulau, ou te avatu i loʻu tama e ave i le taimi.Ina ua uma ona talanoaina e le pule o le fale ma le uso o le aiga le galuega, sa ou aveina atu o ia i le fale, lea sa fuafua e amata galue i le Aso Gafua a sau. I le taimi muamua na foliga fiafia tele ona ua maua sana galuega, ae ina ua mavae sina taimi, sa ou vaaia o ia o tagi, e foliga mai ua le manava o ia i itula uma, o lea na ou fefe ai ona ou maua lea o se auala e ave ai o ia i se faleoloa i tafatafa o le auala. paka lana taavale i tua ma fesili atu ia te ia:
– Aisea ua e faanoanoa ai?
– E faʻafaigaluegaina e tagata se tasi e tausia lo latou tama, ma e tuliesea aʻu mai le fale e fufulu asini a tagata, e te manatu e faʻanoanoa?
Ina ua uma ona fai atu lenei mea, sa ou toe tagi. Sa ou nofo filemu ina ia mafai ona tagi seia oo ina uma ona lagona, ona taʻu atu lea ia te ia e tofu lava le tagata ma lona taunuuga, se olaga umi, ma se faanoanoa e tauaveina, e leai se tasi e mafai ona maua le fiafia atoatoa, na o le 83 tausaga le matua Na o le tagata lava ia. ‘ona fiafia ai lea o ia, auā ‘ua galo ‘iā te ia mea uma, ‘ua lē toe iloa e ia mea uma.O le avea ma se matua, alofagia e fanau, ma le iai o se aiga autasi o se mea lelei, . O le tiga o le tuulafoaiina pe tuliesea e tamaiti e le sili atu nai lo le tiga o le vaai atu i lau fanau e le popole i o latou matua, ou te mafaufau pe e te mafaufau e pei o aʻu?
O le taumafanafana nei, o loʻo taʻapeʻapeina i lea mea ma lea mea, i luga o mauga vao o loʻo siomia ai loʻu fale ua totogo mai ni nai fuga vao, samasama e pei o fugalaʻau chrysanthemum, e faamanatu mai ai ia te aʻu le tele o loʻu nuʻu, e pei o le aso o le tautoulu i mauga ma mauga maualuluga. , vao vao Anemone e fuga mai foi i le ala lava lea e tasi i luga o mauga, ma o le tele o loʻu mafaufau i le alii leoleo i le taimi nei, e le o le taua, pe tausia se uo le manuia, ae o le tausia o se toeaina ua leiloa lona mafaufau…
Tusia e DU TU[:ru]
Я приехал в Америку, как я уже сказал, очень поздно по сравнению со многими моими товарищами, и мои дорогие друзья всегда были рассеяны в одном месте, а здесь, в пределах пятидесяти квадратных миль или нескольких сотен миль, у меня нет друзей. Каждый день, кроме того, что я пропалываю огород, сначала собираю листья и отвожу своих четверых внуков в школу, я могу только ходить, смотреть на холмы и горы один за другим в этом городе, чтобы мечтать о горах и лесах моего родного города, где, но на протяжении десятилетий мы с товарищами по команде жили вместе, иногда тяжело, а иногда очень поэтично. И вот по случайному случаю я встретил дядю Туи, одинокого вьетнамца, такого же потерянного в этом месте, как и я.
Это такая же привычка, как там, где я жил раньше, когда я встречаю кого-то, кто, как мне кажется, из моей страны, я без колебаний прихожу и знакомлюсь, и мой первый вопрос обычно звучит так: «Вы говорите по-вьетнамски? ”
Если бы человек ответил, что он вьетнамец, я бы с удовольствием спросил. Я знаю дядю Туи в похожей ситуации.
С той встречи я приходил к нему каждые выходные или когда он мне звонил, и он всегда начинал с фразы «они все ушли», то есть все дети ушли на работу. С тех пор наша дружба сблизилась, он рассказал мне о 12 годах службы в армии, службе в подразделении военной разведки, действовавшей на территории 1-го корпуса, многократных ранениях, но всегда благополучно миновавших. Дядя, приехавший в США, не был начальником штаба, потому что на момент его освобождения отделение иностранных дел полиции Хошимина по адресу Нгуен Ду, 161, район I, было еще закрыто, поэтому он пересек границу и был был арестован, пока его не арестовали.Программа HO была реализована, я все еще был в тюрьме, поэтому я приехал в США по программе Reunion, моя дочь спонсировала пару, поэтому я не получил никаких льгот от правительства США, таких как статус HO ..в окружении родственников.
Во время своего пребывания во Вьетнаме он ездил преподавать, так как до поощрения его стать известным профессором физики в Сайгоне зарплата учителя была невысокой, но на временное проживание ему и его жене хватало.Каждый день, особенно когда его пригласили специализированные центры Ли для сотрудничества, он преподавал утром, днем и вечером.Кроме того, каждый год его дети присылают несколько сотен долларов на праздник Тет, пара экономит на покупке одного или пяти центов золота. чтобы использовать для будущих похорон, до 2003 года моя дочь написала мне письмо, в котором сообщила, что она подала гарантию на своих родителей, и у меня нет никакой надежды из-за времени. Ожидание кажется слишком утомительным, хотя он стар, он везде может найти только двухразовое питание, поэтому они с женой почти не думали об уходе, до 2006 года его позвали сначала на докорм, потом в конце того же года я был на собеседовании, по моему мнению, может потому что мой доход дочери высокий, отдали быстро и тогда в начале апреля 2007 я смогла уехать в США по схеме воссоединения семьи, но пока вы еще только Имеет право на сдачу теста на гражданство США.
Первое время жить с детьми было очень весело, потому что это было ново, ощущения были новыми, все было новым и новым было еще весело*, потом потихоньку знакомая познакомила меня с работой сборщиком в электротехнической компании смерть, зарплата 10 долларов в час, пожилая пара очень счастлива, каждые выходные две бабушки и дедушки ходят в WaltMart или Target, чтобы купить одежду и игрушки для своих внуков, но потом экономика становится все хуже и хуже, после почти двух лет работы сборщиком я потерял работу, не было возможности устроиться на другую работу, и если молодые люди не обращались за работой, 63-летнему мужчине, как я, нелегко найти работу, поэтому я должен просить пособие по безработице карьеру и два года без работы, за это время, по его словам, ему было очень грустно, весь день он и его жена желали, чтобы их двое внуков пришли домой из школы, чтобы поиграть с внуками, чтобы развеять их печаль, а затем просто идите на передний двор и задний двор, жена. Мужья соревнуются, чтобы собрать траву, полить растения или подняться на холм, чтобы собрать красивые камни, чтобы вернуть розовые кусты на оставшееся время.
Он также активно участвует в деятельности объединений, таких как Ассоциация пожилых людей, Ассоциация СК/ТБТД, но потом закончилось пособие по безработице, и трудность для него сейчас – деньги на газ, он не знает кто спрашивать. — Двадцать долларов на бензин, — сказал он, иногда внезапно захотев чашку фо, но никак не мог достать ее: «Знаешь, иногда я не могу спать по ночам, только думая о запахе листьев кориандра и корицы. Я не могу уснуть и всегда худею в тарелке фо, я не могу спать, я жажду сладкого, как будто я был в лагере для военнопленных».
Человеческая привязанность кажется очень хрупкой, не крепкой, а очень хрупкой, от любви мужа и жены, между отцом и сыном или братом, а бедность – самая серьезная угроза привязанности. Еще древние говорили, что «богатство рождает вежливость, бедность рождает воров», что в народе говорят «деньги как мел земля, как небо», это только в моральных писаниях или книгах? только от Святого Духа. *Денег нет, все принципы забыты, всякая этика излишня, все эмоции потеряны.* Особенно в обществе, где каждая платформа основана на прибыли как стандарте.
Дети, оставшиеся в родительском доме, — это счастье для родителей, родители, оставшиеся в детском доме, — терпение и самоотверженность. Для детей естественно жить со своими родителями, но родители, которые живут со своими детьми, грустят, потому что им всегда приходится смотреть на лица, поведение и настроение своих детей. Родители также должны выбирать, когда дети счастливы, если родители хотят открыть телевизор, чтобы смотреть музыку, родители также должны заботиться о внуках, забирающих их из школы, готовящих еду для детей и внуков. дети, они могут только спрятать свои слезы. Редко, они дают несколько сотен долларов в определенных случаях и считают это благословением, которое они дают.
Дети в родительском доме счастливы. Однажды утром он позвал меня к себе домой, показал листок бумаги, который его дочь написала для него на столе, я взял его и прочитал.
В соответствии с этим законом арендодатель имеет право вызвать полицию, чтобы заставить арендатора выехать, если владелец дважды уведомил арендатора по почте. Вы не платите арендную плату, но я также отношусь к вам как к арендатору, я уже второй раз прошу вас съехать, не заставляйте меня вызывать полицию».
Дочитала до этого места, вдруг слезы на глаза навернулись, он посмотрел на меня и громко зарыдал, тоже заплакал. Я обнял ее за плечи и сказал: «Не волнуйтесь, закона нет, если она позвонит в полицию, можете сказать, что она жестоко обращается со стариками, ваши дети вас просто пугают». И тогда он начал рассказывать мне всю историю.
Сначала это был рис, жаловались они, «другая семья тратит всего два мешка риса в год, почему у нашей семьи один мешок в месяц?» Я открыл кассету и сел снаружи в гараже, слушая музыку, на улице было жарко, я открыл боковую дверь. дала воздуху остыть, она закрыла дверь и пожаловалась, что я открываю дверь, мышь убежит в дом. Я понял, что она не хочет тратить электричество, поэтому выключил кассету и вошел в дом.
Ты же знаешь, старики с телевизором только как с другом, а дочка отругала меня в лицо и сказала, не умеешь им пользоваться – не пользуйся.
Каждый день они поздно приходят домой с работы, иногда не приходят домой в 7:30 или 8:00 вечера, а я стараюсь есть пораньше, чтобы не встречаться с ними во время еды, просто чтобы насытиться. желудок, их еду Мы не смели трогать, жена ждала, пока они закончат трапезу, что осталось она съела, мы осмелились доесть только остатки. Ежедневные работы по дому, такие как уборка, мытье посуды, уход за внуками, мы все делаем, но она сказала мне, что его бедному мужу приходится много работать, чтобы прокормить нас. В праздники или выходные их семья и дети гуляют. кушать. В первые годы, когда младший внук был дома, мои дети тоже звали мою жену, чтобы поесть с ними, а на новогодние праздники тоже дарили жене подарки. , но так как младший внук подрос, нас игнорировали, а потом с нами охладели, жена так расстроилась, что ей пришлось искать место для няни в другом штате
Он достал еще одно письмо из-под подушки и отдал мне, сказал, что в письме нет ни капельки человечности, признать, что я не осмелился прочитать его все, но в моем сознании эти строки все же отпечатались в мой разум: «Если чей-то отец умрет, их дети будут плакать и грустить, но если ты умрешь, я вздохну с облегчением. Я действительно не хочу просить тебя приехать в Америку, только потому, что это необходимо, папа, пожалуйста съехать, чтобы осталось хоть немного самоуважения». Это слова, которые его дочь написала в письме
Я также спрашиваю себя, куда он идет сейчас? Ни доллара в кармане, ни родственников, ни друзей, куда ему идти? если он еще не является гражданином США, как он может подать заявление на получение пособий и поддержки от правительства? Я должен утешить его, просто будьте уверены, сейчас главное набраться терпения, просто примите это, как в тот день, когда вас арестовали коммунисты, как Вьетконговцы пытали вас, унижали вас, теперь, с вашей дочерью, вы близки ваши глаза и уши снова, а затем медленно отпустите, и вы не чувствуете боли
Старик с седыми волосами, бледной кожей и малоподвижным человеком трудно найти работу в стране, наполненной конкуренцией.
Я знаю, что есть много добровольных агентств и организаций, готовых принять нуждающихся, но в его ситуации действительно нет организации, которая могла бы помочь, потому что нет организации, которая могла бы обеспечить его домом, едой и одеждой в это время. время, особенно во время экономического спада, бюджеты учреждений, образования, здравоохранения или социальных … все сокращены. И у меня есть только один путь: отвести его в Департамент социальных дел, подать заявление на получение карты EBT (Электронный перевод пособий), что означает, что каждый месяц Департамент социальных дел вкладывает в карту EBT 200 долларов. долларов США на покупку еды, риса, овощей, рыбы, мяса, напитков, фруктов…
Получив карту EBT, он сразу же спросил у социального работника, можно ли ему сразу купить продукты? И какую еду он имел право покупать? Социальный работник посмотрела на меня, потому что не поняла, я перевела его слова и добавила, что он не ел со вчерашнего дня до сих пор. Социальный работник попросила разрешения ненадолго уйти, а затем вернулась со своим обедом, чтобы отдать ему. Действительно, я тоже был тронут до слез, когда сказал это брокеру. Это правда, что кусок хлеба, когда он голоден, стоит целой буханки, когда он сыт, он склонил голову, чтобы поблагодарить социального работника, но ему хотелось плакать.
Я отвел его в продуктовый магазин, чтобы научить пользоваться картой EBT. Его первой пробной покупкой были 2 буханки хлеба и 2 коробки сардин, потом мы с ним пошли на парковку, сели в машину и съели рыбные консервы с хлебом.
Я действительно не знаю, о чем он думал, но его чувства, которые я знаю, были действительно сильными и обжигающими, его слезы лились обильно, и он израсходовал все коробки с салфетками в моей машине, я сидел неподвижно, чтобы он плакал и думал о меня, я бы не знал, что моя будущая ситуация повторится, как его нынешняя ситуация? В этой чужой стране обузой для своих детей становятся старики, забытые или изгнанные из семьи, и каким бы благожелательным ни было общество, трудно справиться с возрастающим с каждым днем числом стариков.
Однажды я повела его на обследование легких, я долго ждала его в приемной, а когда он вернулся с молодым вьетнамским врачом, этот врач вынул 3 купюры по 20 долларов и сказал: «У меня есть только это». много наличных осталось, но у меня есть свободная комната в этом здании, есть микроволновка, позвоните мне, когда она вам понадобится, помните, что мы все еще здесь, чтобы помочь вам. пожилые люди страдали от несчастной жизни и боли, переезжая сюда. ”
Перед приездом в США он продал свой дом, собрал деньги, отдал все своим детям, теперь, если он вернется в свою страну, у него нет дома, в котором он мог бы жить, и он не знает, что делать, как план. или зарабатывать на жизнь из-за старости, как устроиться на работу, не говоря уже о других неприятностях от общества, это дилемма, признался он.
Однажды днем я пошел к нему, стал свидетелем его небольшого обеда, и у меня разбилось сердце, чашка, наполненная овсяной мукой, высыпанная в большую миску, наполненная горячей водой, перемешивается около 2 минут, подождите, пока остынет, и ешьте, без каких-либо приправ или начинки
Он сказал, что с тех пор, как он получил карту EBT, ему больше не нужно беспокоиться о нехватке приправ, врач сказал, что нехорошо есть соленую пищу.
Вы едите так каждый день?
– Да, это все, мне больше ничего не нужно, только маленькая комната, достаточно, чтобы поставить кровать, но моя жизнь действительно несчастна, но на самом деле я не хочу жить долго, прожить жизнь, жизнь не в радость , смерть не печальна, причина, по которой я до сих пор иду к врачу, в том, что я боюсь боли, так же, как у меня нет мужества покончить жизнь самоубийством, все еще умирая, я думаю очень спокойно, я не жалею в жизни, я просто хочу умереть быстро и безболезненно, это мое единственное желание осталось.Обычно он рассказывал мне о своих походных обедах, как у солдат в полевых условиях. Дядя купил маленькую газовую плиту в матерчатом мешке, чтобы носить с собой на прогулке, чайник с кипятком, чашку овсяного кофе, миску и ложку. В полдень, сидя в углу в парке, где разрешено барбекю, он открыл ящик с рыбой, прогрел его на газовой плите около 2 минут, затем налил кипяток в кувшине в миску и размешал дубовую муку до он приходит домой только ближе к вечеру, готовит обед и кипятит воду в кувшине, готовит еду на следующий день, и эти вещи всегда делаются до того, как его дочь приходит домой, обедает, дядя вернулся в маленькую комнату, которую он спрятался в нем, чтобы не пришлось встречаться с дочерью, слышать ее резкие слова и гнать ее домой.Дядя признался, что иногда ему хотелось немного обнять своих внуков, но это было очень трудно, потому что они боялись маминых криков, иногда старшие дети и внуки прокрадывались в его комнату, прикладывая пальцы к губам в знак сказать ему замолчать. , посидели с ним некоторое время
закончиться. Иногда, когда они входили в его комнату, его мать знала, что она сразу ругала их. Дедушка и внук встретились, как в перестроенной тюрьме, какое редкое особое обстоятельство.
Слушая ее рассказ, я должен был найти способ утешить ее, рассказать ей о моих деструктивных внуках, все в моей комнате каждый день было расставлено по определенному шаблону, мой компьютер был загружен «комповскими» играми. , мне больше нравятся игры в дедушкином компе», поэтому мой компьютер долго занят, кроме тех случаев, когда они ходят в школу. Так что играть с тобой не обязательно весело, бро.
Дядя сказал мне, что блюда с соевым соусом очень трогательны. Сначала он меня спросил: «Ты когда-нибудь сосала соевый соус»? Я ответил, что не понимаю, что вы имеете в виду.Он рассказал, что в те месяцы, когда у него не было карты ЭБТ, он ел рис с соевым соусом, но не решался насыпать его в миску с рисом, только два кусочка риса один раз макали ложку в соевый соус и сосите кончик палочки для еды, потому что, если вы положите его в миску с рисом или будете сосать его много раз, он весь пропадет, и у вас больше не будет денег, чтобы его купить. В те дни г-н Хун, ранее служивший в рейнджерах и когда-то служивший командиром базы Лиственного леса, до дня, когда он потерял свою страну, он вернулся во дворец премьер-министра, каждый раз, когда он посещал, он часто покупал сою соусом и водным шпинатом.Брокколи дал мне,до сих пор помню,сейчас он уехал,это тоже было несколько часов езды так что он уже не часто приезжает,но тоже бедный,живет только на несколько сотен старых монет.ладно , но когда он приходит, он всегда берет меня, чтобы поесть фо, или иногда он покупает 2 тарелки фо и приносит их сюда, чтобы поесть вместе. Если подумать, только солдаты любят и заботятся друг о друге в этой временной стране.Знаете, в те времена мне иногда очень хотелось рисовой бумаги с черным кунжутом или белого риса и соевого соуса, но это должен быть соевый соус, чтобы я мог есть без страха. Ночами я не мог спать, я жаждал съесть буханку хлеба с рынка Вон, я жаждал аромата хлеба, который еще не остыл, или остывшие толчки, я жаждал сладости пирога, когда его жевали. … на кончике языка, жажда слюноотделения.
Слушая, как ты говоришь мне, я действительно не мог не думать о своем времени в тюрьме и перевоспитании, я также когда-то жаждал съесть полную еду тапиоки, и только мечтал о дне, когда меня выпустят, я скажу ему , Моя жена купила маниоку для меня, чтобы поесть, чтобы удовлетворить мою тягу.Когда люди в нужде, люди будут жаждать самых разных вещей, поэтому, слушая, как вы говорите мне, я действительно понимаю ваше тяжелое положение и глубоко понимаю ваше сердце, есть только одна вещь, которую никто не ожидал, это жить в нищете. сверхдержава, люди которой просто хотят буханку хлеба и нечего есть, эта маленькая мечта уже ниже посредственности, потому что даже бездомные в этом городе, Ни у кого нет такой мечты, как у дяди Туи. Я не знаю, есть ли кто-нибудь здесь в вашей ситуации, я не знаю, могут быть люди, которые отвергнуты их семьями, брошены и преследуемы их детьми, но я не верю, что у них есть даже копейки в кармане. . . .
И вот в один прекрасный день он попросил меня отвезти его подать заявление о приеме на работу, он прочитал объявление, что требуется пожилой, здоровый человек для ухода за 83-летним мужчиной, страдающим деменцией, проживание и зарплата будут вести переговоры.Я погнал его по адресу встречать хозяина, хозяйка нас приняла и спросила:
– Вы спрашиваете арендную плату или этот дядя, пожалуйста?
– Я, ты быстро ответил.
Хозяйка провела нас в комнату старика, сказала, что старик все забыл, нужно помочь ему поесть, испражняться, помочиться, переодеться, искупать его. Все действия старика нуждаются в помощи, особенно ночью, старик часто просыпается и бродит по дому один, в такое время ему нужен кто-то рядом, на случай, если он упадет. Много раз старик испражнялся, мочился в штаны, не подозревая об этом. И она спросила:
– Вы можете помочь моему отцу? Или вы пробуете несколько дней, потому что кто-то соглашается на работу, но через день или два вы увольняетесь, потому что не выносите вспыльчивости старика.
– Нет, я могу, я очень люблю стариков и детей, вы только дайте мне это сделать.
– Да, у вас есть водительские права, чтобы я посмотрел?
Я взяла свои водительские права и отдала владельцу, она проверила и вернула мне, она сказала, что мой отец весит 65 кг Не знаю, справишься ли ты, попробуй несколько дней, если не получится Не работаю, я все еще вычисляю зарплату для дяди.
Месячная зарплата $800, проживание и питание включены, один выходной в неделю, желательно в субботу, внутри кровать принадлежит моему отцу, дядя снаружи. Пища, которую вы готовите каждый день, хранится в холодильнике или на плите, вы можете есть все, что хотите, просто ешьте ее естественно.
Каждый день мой отец принимает 12 препаратов, обедает, днем и утром. Мой папа пьет кофе, когда вы его готовите, дайте ему остыть, прежде чем давать ему, потому что он любит размешивать кофе пальцами, а затем сосать его. Лекарство, я напишу название, дозу, время приема на столе, отдам отцу, чтобы вовремя принял.После того, как домовладелец и дядя закончили обсуждение работы, я отвез его домой, чтобы начать работу в следующий понедельник. Сначала он казался очень счастливым, потому что нашел работу, но через некоторое время я увидел, как он плачет, он, казалось, задыхался каждый час, поэтому я испугался, поэтому я нашел способ отвести его в придорожный магазин, припаркуй его машину сзади и спроси у него:
– Почему ты грустишь?
– Люди нанимают кого-то позаботиться об их отце, а меня выгоняют из дома подчищать людям задницу, ты думаешь, это грустно?
Сказав это, я снова заплакала. Я сидел тихо, чтобы он мог плакать, пока его эмоции не ушли, а затем сказал ему, что у каждого человека есть судьба, долгая жизнь и печаль, которую нужно перенести, ни у кого не может быть полного счастья, только у 83-летнего мужчины. тогда он будет по-настоящему счастлив, потому что он все забыл, перестал все знать.Быть родителем, быть любимым детьми и иметь гармоничную семью – это, конечно, хорошо. Боль от того, что вас бросили или отогнали дети, не обязательно сильнее, чем боль от того, что ваши дети равнодушны к своим родителям. Интересно, думаете ли вы так же, как я?
Сейчас лето, разбросанное тут и там, на диких холмах вокруг моего дома проросло несколько букетиков полевых цветов, желтых, как цветы хризантем, больше напоминающих мне мой родной город, как осенний день в горах и высокогорье. , дикие кусты анемонов так же цветут и на горных склонах, и чем больше я сейчас думаю о разведчике, то не в бою, или о заботе о незадачливом товарище, а о заботе о сошедшем с ума старике…
Написано ДУ ТУ
[:]
