[:vi]Nỗi khổ của cha mẹ Việt Nam tại hải ngoại[:en]The suffering of immigrant parents abroad[:kh]ទុក្ខលំបាករបស់ឪពុកម្តាយអន្តោប្រវេសន៍នៅបរទេស[:th]ความทุกข์ของพ่อแม่อพยพไปต่างประเทศ[:ae]معاناة الاباء المهاجرين في الخارج[:id]Penderitaan orang tua imigran di luar negeri[:as]Le mafatia o matua aumau i fafo[:ru]Страдания родителей-иммигрантов за границей[:]

[:vi]

Đây không thể nói là chuyện ngỗ nghịch, hỗn láo, bất lịch sự thỉnh thoảng có thể xảy ra ở bất cứ đứa trẻ nào đang lúc bị bực bội hoặc đang tức tối vì một lý do nào đó.

Hành vi nói trên trở thành một vấn đề thật sự khi nó xảy ra quá thường xuyên và càng ngày càng có khuynh hướng trầm trọng thêm hơn.

Đứa con bất hiếu trở thành mối đe dọa thường trực đối với cha mẹ và không khí gia đình lúc nào cũng trở nên căng thẳng và rất nặng nề.

Đối với các gia đình Việt Nam sống tại hải ngoại cũng còn cần phải nói đến vấn đề thiếu sự đồng cảm do khoảng cách thế hệ generation gap gây ra.

Chênh lệch về tuổi tác cộng thêm sự dị biệt giữa hai nền văn hóa Đông và Tây cũng thường là những nguyên nhân dẫn tới sự va chạm giữa cha mẹ và con cái.

Cha mẹ thì khư khư muốn ôm giữ những giá trị đạo đức của nền văn hóa Khổng Mạnh lấy chữ hiếu làm đầu. Con cái lớn lên, học hành và trưởng thành tại xứ người, hấp thụ nền văn hóa Tây phương, rất thực tiễn và coi trọng chủ nghiã cá nhân, nên sự thông cảm giữa cha mẹ và con cái đôi lúc không thể như sự mong muốn của mọi người được.

Rồi còn phải nghĩ đến cơn khủng hoảng tuổi vị thành niên (teenage crisis) nữa. Trong giai đoạn nầy cô chiêu hay cậu ấm có thể nổi chứng lên bất tử khiến cha mẹ không biết đâu mà rờ và cũng đôi khi muốn khùng luôn theo tụi nó.

Có người đổ thừa rằng con hư là tại cha mẹ không biết dạy dỗ, cưng chiều quá mức. Đúng, nhưng vấn đề nhân sinh nầy không đơn giản như vậy mà nó còn vượt xa hơn ra ngoài phạm vi tôn giáo, và giáo dục gia đình nhiều lắm.

Nói chung người VN tị nạn thuộc thế hệ thứ nhứt sống tại hải ngoại ít có vấn đề do con cái gây ra như các gia đình dân bản xứ da trắng. Phải chăng con cái của chúng ta đã cảm thông được những khổ cực và nhọc nhằn mà cha mẹ chúng phải hy sinh gánh chịu để lo cho chúng có được một tương lai tươi sáng như ngày hôm nay.

Nếu lỡ có xảy ra chuyện gì không đẹp mắt thì tâm lý cố hữu của người mình là tốt khoe, xấu đậy nên cũng không ai có thể biết được tầm quan trọng của vấn đề cha mẹ bị bạo hành nó như thế nào. Chuyện bị con cái ngược đãi là chuyện vô cùng xấu hổ và nhục nhã đối với các bậc cha mẹ.

Các quốc gia Tây phương trước kia, cũng như VN, họ xem vấn đề cha mẹ bị con cái bạc đãi như một điều cấm kỵ tabou cần phải che đậy lại và không nên bàn luận đến. Nhưng từ những năm gần đây, tư duy có thay đổi nên tình hình có khác đi.

Ngược đãi cha mẹ già là một vấn nạn trong nhiều gia đình ngày nay.

Ngày nay, chuyện cha mẹ già bị ngược đãi đã trở thành một sự thật trong mọi gia đình cũng như trong bất cứ một xã hội nào.

Đối với người Việt Nam mình, thì đây là một vấn đề cấm kỵ, không nên bàn luận vì nó chẳng có tốt đẹp gì khi nói ra.

Người già VN thường bị kém năng lực, yếu sinh ngữ nên mọi thứ, mọi việc đều phải nhờ cậy, tùy thuộc vào người khác và vào sự giúp đỡ của con cháu họ.

Bởi vậy đôi khi bị đối xử không được tốt đẹp nhưng các cụ cũng ngậm đắng nuốt cay bỏ qua và có khi còn tìm cách bào chữa và tha thứ cho con cháu của họ nữa.

Không ít người già đôi khi không biết là họ đang đã bị ngược đãi.

Thế nào là bị ngược đãi

Theo định nghĩa của Tổ chức Y tế Thế giới (2002) sự bạc đãi là:

Khi một hành động (hay không có hành động thích hợp), một cử chỉ hay một thái độ khác thường nào đó xảy ra hoặc được lập đi lập lại nhiều lần trong bối cảnh cần có sự tính nhiệm và tạo cho người cao tuổi sự thiệt thòi và khủng hoảng.

Ngược đãi người già có thể được biểu lộ qua nhiều hình thức khác nhau:

1) Về thể xác: xô, đẩy, bóp mạnh tay, kềm giữ chặt chẻ, lắc mạnh, liệng chọi đồ đạc, ép buộc ăn uống, nhốt trong phòng, cố ý quên, không săn sóc, bắt cụ phải chờ đợi rất lâu để giúp đi vào phòng vệ sinh, dằn vặt mạnh đồ đạc.

2) Về tâm lý: không thèm để ý đến cụ, trừng mắt, nói lớn tiếng, cất cao giọng, ăn nói cọc lóc, chê bai, chỉ trích, khiếm nhã, chế ngạo, hâm dọa, xem các cụ như một đứa con nít, hạ nhục, bôi bác niềm tin và sự tín ngưỡng của cụ, làm tổn tương tới bản sắc và giá trị con người của cụ, nói lời bần tiện, hạ thấp phẩm giá, tuổi tác và mức độ tự chủ của cụ trong cuộc sống.

3) Về tình dục: bị sách nhiễu, sờ mó, bóp, hoặc các cụ có thể là nạn nhân của « tình trạng khoe của » (exhibitionniste), trưng ra cho cụ nhìn, cụ bà bị hiếp dâm. Các cụ có thể bị chế ngạo khi muốn bày tỏ hay bàn luận về vấn đề tình dục của mình.

4) Về tiền bạc: có thể xảy ra dưới nhiều hình thức.

Chẳng hạn như bòn rút tiền bạc, nữ trang, đồ đạc. Làm áp lực với cụ trong việc chia gia tài.

Ngoài ra các cụ là những con mồi dễ bị kẻ gian mạo nhận qua điện thoại bảo phải gởi gấp một số tiền nào đó vì con của cụ bị tai nạn ở xa.

– Bị dụ đem tiền đầu tư gian lận, hoặc đầu tư chính đáng nhưng không thích hợp với hoàn cảnh của cụ.

– Bị lường gạt từ người thân trong gia đình mà cụ rất tin cậy.

– Bị kè gian mạo nhận tên tuổi rút lấy tiền trong ngân hàng.

– Bị ép buộc sử dụng thẻ tín dụng một cách không thích hợp.

– Bị bòn rút lấy lén tiền bạc khi cụ ủy quyền procuration cho một người thân nào đó lo việc quản lý sổ trương mục ngân hàng của cụ.

– Các cụ thường là con mồi của các dịch vụ mua bán bằng điện thoại telemarketing.

– Các người già là mục tiêu của kẻ gian vì các cụ sống lẻ loi, vì tuổi tác cao, vì bệnh hoạn, trí não kém, vì thiếu sự quan tâm của gia đình.
Người già thường bị ngược đãi.

** Các cụ thường hay bị người lạ mặt ngược đãi.

Trả lời: Sự thật các cụ thường bị ngược đãi bởi chính người nhà, người mà cụ quen biết và tin tưởng.

**Nếu bị ngược đãi, các cụ liền tố cáo ngay.

Trả lời: Thật ra các cụ bị xâu xé giữa tình cảm của cụ đối với kẻ đã ngược đãi cụ và lòng mong muốn tố cáo người đó. Về mặt tâm lý học, các cụ có thể đang sống trong tâm trạng bị lệ thuộc (dépendance) đối với người ngược đãi cụ.

**Nguy cơ bị ngược đãi tùy thuộc vào mức lợi tức và tiền bạc mà cụ có.

Trả lời: Ngược đãi có thể xảy ra cho bất kỳ ai, bất kỳ ở giai cấp nào trong xã hội.

Hậu quả của vấn đề ngược đãi người già

– Tạo cho các người già một cảm giác lo sợ, khiến họ tìm giải pháp cách ly, sống ẩn dật, và gây trở ngại cho các cụ trong việc tham gia vào những sinh hoạt xã hội.

– Tạo cho cụ cảm giác bất an.

– Tự khép mình lại

– Dẫn đến bệnh lo âu anxiété

– Trầm cảm dépression- lẫn lộn, nhầm lẫn trí nhớ confusion

Chuyện đáng buồn: các cụ chọn giải pháp chấm dứt cuộc đời.

Ngoài ra vấn đề tự tử ở lớp người từ 64 tuổi đến 75 và những người từ 75 tuổi trở lên thường bắt nguồn từ tình trạng cô đơn, kế đến là lý do xung khắc trong đó phải kể đến vấn đề bị ngược đãi.

Ngược đãi người già là một hiện tượng không mới mẻ gì trong xã hội ngày nay. Nó có thể xảy ra ở bất cứ nơi nào và có liên quan đến tất cả mọi người.

Nhưng đau đớn nhất là hầu như đa số chúng ta đều coi thường nó.

Mọi người đều nhắm mắt lại và cố ý ngoảnh mặt làm ngơ, kể cả một số người già.

Họ không muốn chấp nhận một sự thật đau lòng và cũng không muốn nhìn nhận họ là nạn nhân của việc ngược đãi đến từ bên trong gia đình.

Đó mới thật sự là điều đau đớn nhất

Chuyện bên Pháp

Tại Pháp càng ngày càng có nhiều bậc cha mẹ bắt đầu ra khỏi bóng tối một cách e dè để nói lên sự thật về tình huống mà họ là nạn nhân từ bấy lâu nay.

Theo các nhà chuyên môn, thì khó mà phát họa ra được hình ảnh mẩu (portrait robot) của một đứa trẻ hung dữ như thế nào cũng như cha mẹ nạn nhân của chúng ra sao.

Vấn đề con cái bạo hành cha mẹ thường hay thấy xảy ra trong những gia đình neo đơn theo kiểu gà mái nuôi con (single mom, monoparental). Thường thì ngưòi mẹ bắt đầu nếm mùi bạo hành từ những đứa con (trai hoặc gái) của mình khi chúng còn rất nhỏ tuổi.

Các đứa trẻ nầy thường lớn lên trong bối cảnh con cưng được nuông chiều tột bực chẳng khác nào con của vua chúa (enfants rois).

Cha mẹ vì thương con một cách mù quáng nên không ấn định rõ rệt những ranh mức nào mà đứa trẻ cần phải dừng lại.

Thông thường thì bạo hành đã nhen nhúm từ lúc đứa bé còn rất nhỏ tuổi (9-10 tuổi) nhưng cha mẹ lại sơ ý không thể nhận biết các dấu hiệu từ trước được.

Theo nhà phân tâm học Jean Pierre Chartier, những trẻ em nầy đã được nuôi nấng trong một không khí loạn luân” có nghĩa là chúng cảm thấy các ý muốn của chúng đều được được cha mẹ thỏa mãn từ lúc chúng còn thơ ấu và đầy quyền lực.

Rồi bất thình lình một lúc nào đó, trong giai đoạn nhạy cảm nhất của tuổi choai choai, một biến cố nào đó làm thay đổ tình hình chẳng hạn như bà mẹ muốn bước thêm một bước nữa với một người đàn ông nào đó, thế là cậu ấm hay cô chiêu không thể chấp nhận được. Người mẹ không còn cách nào khác là phải cầu cứu đến cơ quan chánh quyền để nhờ được giúp đỡ: như xin cho đứa con được chữa trị thérapies, trợ cấp xã hội cho đứa con, hay gởi nó vào trại giáo hóa nếu có bạo hành thể xác.

Nếu đứa con đã đạt tuổi trưởng thành pháp lý, 18 tuổi, cha mẹ có thể đuổi nó ra khỏi nhà hoặc thưa nó ra trước pháp luật. Thế là chấm dứt tình nghĩa mẹ con hay cha con.

Sau đây là tóm lược những điều nhận xét:

*Bạo hành thể xác (violence physique) 11% đối với các cháu gái và 9% đối với các cháu trai.

*Bằng cách nào: thường nhất là « xô, đẩy » ông bô bà bô, 6% trường hợp liệng, chọi vật gì đó, có lẽ chọi vào tường cho đỡ tức, 1% đe dọa bằng vủ khí như dao chẳng hạn.

*Đặc biệt con gái thường tấn công bà mẹ, con con trai thì hay tấn công người cha.

*Bạo hành tinh thần: 45% cô cậu choai choai nhìn nhận là họ có chửi thề, nói nặng lời đối với cha mẹ mình nhưng thường nhất là đối với người mẹ ( có lẽ bà má hay lải nhải, bắt bẻ từng li từng tí, quá chi tiết khiến mấy đứa con dễ bực mình đổ quạu, nên phản ứng lại).

*Khảo cứu cho biết thường những vụ bạo hành đều phát xuất ra từ những lý do vô duyên lãng nhách chẳng hạn như: bà già muốn mua cho mình một cái quần trong Zeller, WalMart (tiệm quá bình dân) nhưng cô con gái không bằng lòng, rồi đôi co phải quấy với bà mẹ thế là chiến tranh nổi lên.

*1 trên 10 bậc cha mẹ đã từng là nạn nhân của bạo hành về thể xác. Đây cũng tương tợ một số liệu thăm dò của phía Hoa Kỳ.

Cha mẹ không đi thưa thì chánh quyền không thể can thiệp được.Theo nhà nước, thì không đi thưa có nghĩa là hành động của đứa con không có gì nguy hiểm hết và có thể chấp nhận được. Thật ra, là cha mẹ sợ xấu hổ, sợ nhục nhã, mắc cỡ nếu họ làm rùm beng lên.

Theo lối suy nghĩ thường tình trong xã hội, thì một đứa trẻ không thể là mối đe dọa cho cha mẹ được, chỉ có cha mẹ bất tài và thiếu trách nhiệm mà thôi.

Bởi lý do nầy mà cha mẹ phải sống triền miên trong vòng lẩn quẩn của bạo hành mà không có cách nào để thoát ra khỏi nó được.

Trường hợp có thưa gởi của cha mẹ vì họ bị hành hung hoặc có đe doạ đến tính mạng, cảnh sát có thể bắt giam đứa con ngay và gởi cậu ta vào các trung tâm giam giữ trẻ em phạm tội.

Nhưng thường đây chỉ là trường hợp đối đế lắm mà thôi.

Càng lệ thuộc vào con cái càng có vấn đề!

Tầng lớp người già càng ngày càng gia tăng thêm lên mãi nên và một số các cụ chọn giải pháp được sống ở nhà để được gần gũi với con cháu.

Không ít cha mẹ già hải ngoại không muốn, cũng như không dám tách rời xa con cháu vì vấn đề ngôn ngữ và tiền bạc. Từ trước tới giờ, từ chuyện lớn đến chuyện nhỏ trong vấn đề giao dịch với người bản xứ da trắng, các cụ đều phải nhờ vào con vào cháu để thông dịch và giải quyết. Sống tại hải ngoại trên 30 năm nhưng nhiều cụ cũng chưa nắm vững sinh ngữ giao dịch tối thiểu…

Nay tuổi già sức yếu khiền nên các cụ càng thêm hốt hoảng. Càng lệ thuộc vào con cháu (tình cảm, tiền bạc, săn sóc, giúp đỡ, thông dịch )…) thì càng sinh ra nhiều vấn đề mâu thuẩn và đụng chạm với lớp trẻ. Con cháu cũng có gia đình riêng của chúng, cũng có nhũng khó khăn, bực bội trong đời sống, trong công ăn việc làm của tụi nó…Bám hoài theo tụi nhỏ thì làm sao mà được, mà buông con cháu ra thì sợ.

Có nhiều đứa con vì thương cha mẹ, vì “chữ hiếu”, vì thiếu tự tinh, không đủ bản lĩnh quyết định cuộc đời mình, nên vẫn sống lây quây, ăn bám bên cha mẹ được ngày nào hay ngày đó, để được khỏe….

Thời gian qua mau. Rồi tụi nhỏ cũng phải già đi. Gái lỡ thời, trai ế vợ là chuyện thường xảy ra trong nhiều gia đình VN.

Bởi vậy…

Một số cha mẹ già thức thời, chọn giải pháp nhà già hay viện dưỡng lão nursing home là thực tế và hữu lý hơn hết. Đây là nói trong bối cảnh các cụ sống tại hải ngoại mà thôi.Còn tình hình người già bên nhà sống ra sao, người gõ không được rõ lắm, nhưng biết chắc chắn, dù cho ở bên nhà hay tại hải ngoại… là mình cần phải có tiền càng nhiều thì càng tốt…

Theo tác giả, tại hải ngoại, hầu như đa số cha mẹ già VN thường có khuynh hướng muốn con cái ở gần mình, nhưng tụi nhỏ thì ngược lại. Chúng muốn tự lập, và ở xa để được tự do, đỡ bực bội, rắc rối, đỡ phải nghe ý kiến thế nầy thế nọ mỗi khi chúng muốn làm hay không làm một việc gì.

Giới trẻ đôi khi bị cha mẹ trách móc, bắt lỗi chúng thế nầy thế nọ, so sánh chúng với con cái người khác, cố tình làm cho chúng có mặc cảm tội lỗi v,v…Một vài cảm nghĩ của con cái VN tại hải ngoại  đối với cha mẹ

« Với cha mẹ tôi, rõ ràng là ổng bả còn mang tâm thức  của Việt Nam. Ổng bả muốn con cái mình học y khoa hoặc lãnh vực khoa học về sức khỏe. Nếu mình không làm theo như ý, ổng bả xem đó là một sự thất bại. Và ổng bả tối ngày đem mình ra so sánh với con của người khác… Nhìn theo một khía cạnh nào đó thì ổng bả đang hạ giá trị mình xuống. Chắc chắn là trên một bình diện nào khác, cha mẹ mình ước mong điều tốt đẹp cho mình, nhưng khi mình không có khả năng là mình không thể làm được. Chấm hết! »

«Ổng bả đem so sánh mình một cách không thương tiếc với người khác. Việc đó làm mình rất bực bội vì mình lúc nào cũng cảm thấy bị đặt trong tình trạng phải tranh đua, và lúc nào mình cũng vẫn là người thua cuộc hết »

«Vâng, chúng tôi có với nhau một mối quan hệ rất tốt đẹp ngoại trừ việc Ba Má tôi còn mang nặng cái đầu óc, cái tâm thức quá Việt Nam hoàn toàn khác biệt với tâm ý của dân bên nầy. Cái gì cũng gắt gao, cũng đều bị ổng bả kiểm soát hết, những khi tôi nói thật sự tất cả bất cứ chuyện gì. Một mặt khác, tôi không muốn làm xúc phạm đến cha mẹ tôi, và làm họ phải buồn lòng. Nói chung thì nó như thế đó, đó là một vấn đề thuộc về quyền tự do

«Cha mẹ tôi thuộc về một thế hệ khác. Về mặt sinh hoạt, tôi thường ham đi chơi với bạn bè khiến ổng bả rất bực mình. Những chuyện như thế lúc nào cũng làm ổng bả khó chịu hết »

Ở đâu cũng thế mà thôi

Cho dù chọn giải pháp nào đi nữa các cụ cũng vẫn có thể là nạn nhân của sự ngược đãi và bạo hành từ người thân trong gia đình hoặc từ nhân viên chăm sóc trong các nhà già.

Đó có thể là sự ngược đãi về tinh thần (thiếu lễ độ, đóng mạnh cửa, nói nặng nói nhẹ, nhục mạ, chê bai, chửi bới, xiên xỏ, xem các cụ như con nít), về tình dục, về thể xác (xô, đẩy, mạnh tay mạnh chân…), bỏ mặc các cụ trong phòng, trên ghế, không nói năng đếm xỉa đến các cụ, không thay tã lót, lợi dụng về tiền bạc và v,v…Thưòng thì các cụ không dám tố cáo các hành vi trên vì sợ bị trả thù.

Riêng đối với một số người thân trong gia đình thì họ cũng xem thường việc nầy không có gì là quan trọng lắm.

Các cụ rất buồn khổ và chỉ còn biết khóc thầm mà thôi.

Đây là một vấn nạn trong xã hội ngày nay nhưng ít người có can đảm đề cập đến.

Một vấn nạn rất phổ biến hiện nay tại hải ngoại là chim bay trở về tổ. Việc làm khó khăn, không có tiền, tình duyên lận đận là những nguyên nhân chính để cô chiêu cậu ấm quay về nhà cha mẹ để ăn ở trong một thời gian…

Sống chung với cha mẹ già thế nào cũng có đụng chạm.

Thường là bà mẹ vì thương con như hồi chúng còn trẻ nên bà gánh vác hầu như tất cả mọi chuyện. Từ nội trợ, lo cơm nước, dọn dẹp phòng ngủ mỗi ngày cho con cái vv… Mẹ làm với một tấm lòng bao dung.

Nếp sinh hoạt thường lệ của cha mẹ già vì vậy bị xáo trộn và con cái ở tạm cũng cảm thấy « mất tự do » và không được thoải mái như lúc chúng ở riêng muốn làm gì thì làm. Chúng cũng sinh bực bội, khó chịu…

«Cha mẹ yêu con là vô hạn; con yêu cha mẹ là có hạn. Con ốm cha mẹ buồn lo; cha mẹ ốm con nhòm một cái, hỏi vài câu là thấy đủ rồi. Con tiêu tiền của cha mẹ thoải mái; cha mẹ tiêu tiền của con chẳng dễ chút nào. Nhà cha mẹ là nhà của con; nhà của con không phải là nhà cha mẹ. Khác nhau là thế, người hiểu đời coi việc lo liệu cho con là nghĩa vụ, là niềm vui, không mong báo đáp. Chờ báo đáp là tự làm khổ mình».

Các nhà xã hội đều nhấn mạnh đến vấn đề mâu thuẩn thường hay xảy ra khi cha mẹ già sống chung vối con cái đã trưởng thành rồi. Các cụ khó có thể tận hưởng tuổi già một cách thanh bình và trọn vẹn được. Con cái ở chung với cha mẹ mãi mãi thì sẽ khó trưởng thành và mất tánh tự lập đụợc. Mọi việc từ nhỏ tới lớn đều ỷ lại vào cha vào mẹ.

Sưu Tầm

 

[:en]This cannot be said to be the unruly, insolent, and impolite thing that can happen from time to time in any child who is upset or angry for some reason.

This behavior becomes a real problem when it happens too often and tends to get worse.

The unfilial child becomes a constant threat to the parents and the family atmosphere is always tense and very heavy.

For Immigrant  families living abroad, it is also necessary to talk about the lack of empathy caused by the generation gap.

Parents insist on embracing the moral values ​​of the ancestral culture with filial piety as the first. Children grow up, study and grow up in foreign countries, absorb Western culture, are very practical and value individualism, so the understanding between parents and children is sometimes not as expected. everyone’s wish is.

Then there’s the teenage crisis. During this period, the young aunt or uncle may develop an immortality disorder that makes parents unable to touch and sometimes want to go crazy with them.

Some people blame that the bad child is because the parents do not know how to teach and pamper too much. Yes, but this life issue is not so simple, it goes beyond religion, and educates the family a lot.

In general, first-generation refugees living abroad have fewer problems caused by children than white host families. Can our children understand the hardships and hardships that their parents have to sacrifice to take care of them to have a bright future like today?

If something unsightly happens, the inherent mentality of the person is good and bad, so no one can know the importance of the problem of how abusive parents are. Child abuse is extremely embarrassing and humiliating for parents.

In the past Western countries, as the same as other countries, they considered the issue of parents being abused by their children as a taboo tabou that should be covered up and should not be discussed. But since recent years, thinking has changed, so the situation is different.

Elderly parent abuse is a problem in many families today.

Today, the abuse of elderly parents has become a reality in every family as well as in any society.

For our immigrants, this is a taboo issue that should not be discussed because it is not good to talk about it.

Migrant elderly are often incompetent, weak in living language, so everything and everything must depend on, depend on others and the help of their children and grandchildren.

Therefore, sometimes they are not treated well, but the elderly also swallow bitterly and ignore them and sometimes even find ways to make excuses and forgive their children and grandchildren.

Many elderly people are sometimes unaware that they are being abused.

What is being abused ?

As defined by the World Health Organization (2002) abuse is:

When an action (or lack of action), a gesture or an unusual attitude occurs or is repeated many times in a context that requires accountability and gives the elderly a sense of belonging. disadvantage and crisis.

Elder abuse can manifest in a variety of ways:

1) Physically: shoving, pushing, squeezing, grasping tightly, shaking violently, throwing things, forcing him to eat and drink, being locked in a room, intentionally forgetting, not taking care of him, making him wait a lot long to help go to the bathroom, tormenting hard stuff.

2) Psychologically: ignore the old man, glare, speak loudly, raise his voice, speak loudly, disparage, criticise, rude, arrogant, intimidating, treat the elderly as a child childish, humiliating, denigrating his beliefs and beliefs, damaging his identity and human values, speaking mean words, lowering his dignity, age and degree of self-control in life.

3) Sexually: being harassed, touched, squeezed, or they may be victims of “exhibitionniste”, showing her, being raped. Elders can be mocked when they want to express or discuss their sexuality.

4) About money: can happen in many forms.

For example, stealing money, jewellery, furniture. Put pressure on him to divide the inheritance.

In addition, the elderly are easy prey for fraudsters impersonating over the phone to tell them to send a certain amount of money urgently because their children have an accident far away.

– Being lured into making fraudulent investments, or making legitimate investments that are not suitable for his circumstances.

– Was deceived by a family member that he trusted very much.

– Being cheated by impersonation to withdraw money from the bank.

– Being forced to use credit cards inappropriately.

– Being stolen to steal money when he authorises procuration to a relative to manage his bank account book.

– Tools are often the prey of telemarketing telemarketing services.

– The elderly are the target of crooks because they live alone, because of their advanced age, because of illness, poor brain, because of lack of family attention.
The elderly are often abused.

Consequences of elder abuse

– Give the elderly a feeling of fear, make them find solutions to isolate, live in seclusion, and make it difficult for them to participate in social activities.

– Creates a feeling of insecurity.

– Close yourself

– Leads to anxiety disorder

– Depression depression- confusion, confusion memory confusion

The sad story: the elderly choose to end their lives.

In addition, the problem of suicide among people aged 64 to 75 and those aged 75 and older often stems from loneliness, followed by conflict reasons, including abuse.

Elder abuse is not a new phenomenon in today’s society. It can happen anywhere and is relevant to everyone.

But the most painful thing is that most of us take it for granted.

Everyone closed their eyes and deliberately turned a blind eye, including some elderly people.

They do not want to accept a painful truth and do not want to see themselves as victims of abuse coming from within the family.

That’s really the most painful thing

Story in France

In France more and more parents are starting to come out of the shadows timidly to speak the truth about a situation they have been victims of for so long.

According to experts, it is difficult to draw a portrait (portrait robot) of an aggressive child as well as the parents of their victims.

The problem of children’s abuse of parents often occurs in single mother, monoparental families. Often a mother begins to experience abuse from her children (boys or girls) when they are very young.

These children often grow up in the context of the most pampered pet like the children of kings (enfants rois).

Parents, because they love their children blindly, do not clearly define the boundaries that the child needs to stop.

Often, abuse starts at a very young age (9-10 years old) but parents are negligently unable to recognize the signs in advance.

According to the psychoanalyst Jean Pierre Chartier, these children have been brought up in an atmosphere of incest” meaning that they feel that their wishes have been satisfied by their parents from an early age and are full of children power.

Then suddenly at some point, during the most sensitive period of adolescence, some event changes the situation such as a mother wanting to take another step with a certain man, so Is he warm or she is not acceptable. The mother has no choice but to turn to the authorities for help: asking for the treatment of terapies, social assistance for the child, or sending him to a re-education camp if there is violence. physical act.

If the child has reached the legal age of majority, 18 years old, the parents can evict him or bring him before the law. That ended the relationship between mother and son or father and son.

Here is a summary of the comments:

* Physical violence  11% against girls and 9% against boys.

*How: most often “push, push” grandparents, 6% of cases throw, hit something, maybe hit the wall to relieve anger, 1% threaten with a weapon such as a knife.

*Especially, girls often attack the mother, and the son often attacks the father.

*Mental abuse: 45% of teenagers admit that they swear or say harsh words to their parents, but most often to their mother (perhaps the mother often nags, rebukes every inch of it. bit, too detailed that the kids are easily annoyed, so react.)

*Research shows that often violence cases stem from ungrateful reasons such as: the old woman wants to buy herself a pair of pants at Zeller, WalMart (too popular store) but the daughter does not. consented, and then quarreled with the mother, and the war broke out.

*1 in 10 parents have been victims of physical abuse. This is similar to a poll of western countries.

If parents don’t go to sue the children , the government can’t intervene. According to the government, not sueing means that the child’s actions are not dangerous at all and are acceptable. In fact, parents are afraid of shame, of humiliation, of being embarrassed if they make a fuss.

According to common thinking in society, a child cannot be a threat to parents, only incompetent and irresponsible parents.

For this reason, parents have to live in a constant cycle of abuse with no way out of it.

In the case of a complaint from a parent because they have been assaulted or there is a threat to their life, the police can immediately arrest the child and send him to a child detention center.

But usually this is just the opposite case.

The more dependent on the children, the more problems!

The elderly class is increasing day by day, and some of them choose to live at home to be close to their children and grandchildren.

Many elderly parents abroad do not want, nor dare to separate from their children because of language and money problems. Until now, from big to small problems in dealing with white natives, the grandparents had to rely on their children to interpret and solve. Living abroad for more than 30 years, but many people still do not master the minimum transactional language…

Now that the elderly are old, their health is weak, making them even more panicky. The more dependent on children and grandchildren (emotional, money, caring, helping, interpreting), the more conflicts and conflicts arise with the youth. Children and grandchildren also have their own families, there are also difficulties and frustrations in their lives, in their jobs… If they follow the children, how can they be, but if they let go, they are afraid.

There are many children out of love for their parents, because of “filial piety”, because of lack of self-esteem, not enough courage to decide their own life, so they still live around and live by their parents’ side any day or that day, in order to be successful. strong….

Time passed quickly. Then the children also have to grow old. Unmarried boys and girls  are common occurrences in many immigrant families

Therefore…

Some elderly parents are conscious, choosing the solution to stay in nursing home is the most practical and reasonable. As for the situation of the Elderly living at home, they must have a lot of money, the more money the better for them.

According to the author, living in foreign countries, most of the elderly parents tend to want their children to live with them or to be near them, but the children are thinking are opposite. They want to be independent, and to be far away from parents to be free, less frustrating, less troublesome, less having to listen to parents

The children are sometimes blamed by their parents, blaming them for this and that, comparing them with other people’s children, deliberately making them feel guilty, etc.

“For my parents, it was clear that they still have the mentality of Vietnam. They want their children to study medicine or the science of health. If I don’t do what they want, they consider it a failure of my future. And they compare me to other people’s children every night… In a way, he’s lowering my worth. Sure, on another level, my parents wish the best for me, but when I can’t, I can’t. End! »

“They mercilessly compares their children to others’. It makes me very angry because I always feel put me in a competitive position, and I am always the loser.”

“Yes, we have a very good relationship with each other, except that my parents still have a traditional mind, that is completely different from that of the people here. Everything is strict, everything is controlled by , when ever I say absolutely anything. On the other hand, I don’t want to offend my parents, and upset them. Generally speaking, it’s like that, it’s a matter of freedom

«My parents belong to another generation. In terms of daily life, I often hang out with my friends, which makes them very angry. Things like that always annoy them.”

It’s the same everywhere

No matter which solution they choose, elderly people may still be victims of abuse and violence from family members or caregivers in aged homes.

It can be mental abuse (lack of courtesy, slamming doors, harsh words, humiliation, disparagement, cursing, slander, treating elders like children), sexual, physical body (buckling, pushing, shoving hands and feet…), leaving the elderly in the room, on the chair, not talking to the elderly, not changing diapers, taking advantage of money and etc. The elderly normally did not dare to report the above acts for fear of retaliation.

Particularly for some family members, they also think this matter is normal and not very important.

The grandparents were very sad and could only cry silently.

This is a problem in today’s society but few have the courage to talk about it.

A very common problem now in immigrant family is birds flying back to their nests. No job, no money, and unlucky love are the main reasons for their children return to his parents’ house to live and stay for a while…

Living with elderly parents is always difficult and conflicted.

Usually a mother, because she loves her children like when they were young, she takes care of almost everything. From housework, to taking care of their meals, their sleeps ,cleaning the bedroom every day for the children, etc.. Mother does it with a tolerant heart.

When the children grow up, the normal life of elderly parents is disturbed, and children also feel “lost freedom” and are not as comfortable as when they are living alone, they can do whatever they want. The children become also resentful, annoyed…

«Parents’ love for their children is limitless; the children’s love for their parents is limited. When children are sick, parents are sad and worry ; If parents are sick, children only ask their parents few questions. Children spend their parents’ money comfortably; It’s not easy for parents to spend their children’s money. The parent’s house is the child’s home; The child’s home is not the parent’s home. That’s the difference, people who understand life consider taking care of their children as an obligation, a joy, without expecting anything in return. Waiting a repay from children are hard and impossible “.

Socialists all emphasize the conflict that often occurs when elderly parents live with their mature children. It is difficult for the elderly to enjoy their old age peacefully and entirely. Children who live with their parents will find it difficult to grow up and lose their independence.[:kh]

នេះ​មិន​អាច​និយាយ​បាន​ថា​ជា​រឿង​មិន​សមរម្យ ព្រហើន ​​និង​មិន​សមរម្យ​ដែល​អាច​កើត​ឡើង​ពី​ពេល​មួយ​ទៅ​ពេល​មួយ​ចំពោះ​កុមារ​ណា​ដែល​តូចចិត្ត ឬ​ខឹង​ដោយ​ហេតុផល​មួយ​ចំនួន។

អាកប្បកិរិយានេះក្លាយជាបញ្ហាពិតនៅពេលដែលវាកើតឡើងញឹកញាប់ពេក ហើយមាននិន្នាការកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។

កូន​ដែល​មិន​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ក្លាយ​ជា​ការ​គំរាម​កំហែង​ឥត​ឈប់ឈរ​ចំពោះ​ឪពុក​ម្ដាយ ហើយ​បរិយាកាស​ក្នុង​គ្រួសារ​តែង​តែ​តានតឹង និង​ធ្ងន់​ធ្ងរ។

សម្រាប់គ្រួសារជនអន្តោប្រវេសន៍ដែលរស់នៅបរទេស វាក៏ចាំបាច់ផងដែរក្នុងការនិយាយអំពីកង្វះការយល់ចិត្តដែលបណ្តាលមកពីគម្លាតជំនាន់។

 

មាតាបិតា​ទទូច​ឱ្យ​ប្រកាន់​យក​តម្លៃ​សីលធម៌​នៃ​វប្បធម៌​ដូនតា​ដោយ​ការ​គោរព​កោតខ្លាច​ជា​ទី​មួយ ។ កូនធំឡើង សិក្សា និងធំធាត់នៅបរទេស ស្រូបវប្បធម៌បស្ចិមប្រទេស មានលក្ខណៈជាក់ស្តែង និងឱ្យតម្លៃបុគ្គលនិយម ដូច្នេះការយល់ដឹងរវាងឪពុកម្តាយ និងកូន ជួនកាលមិនដូចការរំពឹងទុកនោះទេ។ បំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្សគ្រប់រូបគឺ។

បន្ទាប់មកមានវិបត្តិយុវវ័យ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ម្តាយមីង ឬពូអាចកើតជំងឺអមតៈ ដែលធ្វើឱ្យឪពុកម្តាយមិនអាចប៉ះ និងពេលខ្លះចង់ឆ្កួតជាមួយពួកគេ។

 

អ្នកខ្លះ​បន្ទោស​ថា​កូន​អាក្រក់​គឺ​ដោយសារ​ឪពុក​ម្តាយ​មិនចេះ​បង្រៀន និង​បៀតបៀន​ច្រើនពេក​។ បាទ ប៉ុន្តែបញ្ហាជីវិតនេះមិនសាមញ្ញទេ វាហួសពីសាសនា ហើយអប់រំគ្រួសារបានច្រើន។

ជាទូទៅ ជនភៀសខ្លួនជំនាន់ទី 1 ដែលរស់នៅបរទេសមានបញ្ហាតិចជាងកុមារជាងគ្រួសារម្ចាស់ផ្ទះស្បែកស។ តើកូនៗរបស់យើងអាចយល់ពីទុក្ខលំបាក និងទុក្ខលំបាកដែលឪពុកម្ដាយត្រូវលះបង់ដើម្បីមើលថែពួកគេឲ្យមានអនាគតភ្លឺស្វាងដូចសព្វថ្ងៃនេះទេ?

បើមានរឿងមិនល្អកើតឡើង ចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សគឺល្អ និងអាក្រក់ ដូច្នេះហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងពីសារៈសំខាន់នៃបញ្ហា ថាតើឪពុកម្តាយដែលបំពាននោះមានកម្រិតណានោះទេ។ ការរំលោភបំពានលើកុមារគឺជាការអាម៉ាស់ និងអាម៉ាស់បំផុតសម្រាប់ឪពុកម្តាយ។

កន្លងមកបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិច ក៏ដូចជាប្រទេសដទៃទៀតដែរ ពួកគេបានចាត់ទុកបញ្ហាឪពុកម្តាយរំលោភលើកូនរបស់ខ្លួនថា ជាបម្រាមដែលគួរបិទបាំង និងមិនគួរពិភាក្សា។ ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះការគិតបានផ្លាស់ប្តូរដូច្នេះស្ថានភាពគឺខុសគ្នា។

ការបំពានលើឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់គឺជាបញ្ហានៅក្នុងគ្រួសារជាច្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។

សព្វថ្ងៃនេះ ការរំលោភបំពានលើឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់បានក្លាយជាការពិតនៅក្នុងគ្រប់គ្រួសារ ក៏ដូចជានៅក្នុងសង្គមណាមួយ។

សម្រាប់​ជនអន្តោប្រវេសន៍​យើង​នេះ​ជា​បញ្ហា​ហាមប្រាម​ដែល​មិន​គួរ​លើក​យក​មក​ពិភាក្សា​ទេ​ព្រោះ​វា​មិនល្អ​ក្នុងការ​និយាយ​អំពី​វា​។

មនុស្សចាស់ចំណាកស្រុកច្រើនតែអសមត្ថភាព ទន់ខ្សោយក្នុងភាសារស់នៅ ដូច្នេះហើយអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវតែពឹងលើ ពឹងលើអ្នកដទៃ និងជំនួយពីកូនៗ និងចៅៗរបស់ពួកគេ។

ហេតុដូច្នេះហើយ ជួនកាលគេព្យាបាលមិនបានល្អទេ ប៉ុន្តែមនុស្សចាស់ក៏លេបទឹកមាត់យ៉ាងជូរចត់ មិនអើពើ ហើយពេលខ្លះថែមទាំងរកវិធីដោះសារ និងអត់ទោសដល់កូនៗចៅៗទៀតផង។

មនុស្សវ័យចំណាស់ជាច្រើន ពេលខ្លះមិនដឹងថាពួកគេត្រូវបានគេធ្វើបាបទេ។

តើ​អ្វី​ទៅ​ជា​ការ​រំលោភ​បំពាន?

ដូចដែលបានកំណត់ដោយអង្គការសុខភាពពិភពលោក (2002) ការរំលោភបំពានគឺ:

នៅពេលដែលសកម្មភាព (ឬកង្វះសកម្មភាព) កាយវិការ ឬអាកប្បកិរិយាមិនធម្មតាកើតឡើង ឬត្រូវបានធ្វើឡើងម្តងទៀតជាច្រើនដងក្នុងបរិបទដែលទាមទារការទទួលខុសត្រូវ និងផ្តល់ឱ្យមនុស្សចាស់នូវអារម្មណ៍នៃកម្មសិទ្ធិ។ វិបត្តិនិងគុណវិបត្តិ។

ការរំលោភបំពានលើមនុស្សចាស់អាចបង្ហាញតាមវិធីជាច្រើន៖

១) កាយសម្បទា៖ រុញ រុញ ច្របាច់ ក្តាប់ ញ័រខ្លាំង បោះរបស់បង្ខំ ឲ្យគាត់ហូបបាយ ជាប់បន្ទប់ដោយចេតនា ភ្លេចខ្លួន មិនមើលថែ ធ្វើឲ្យគាត់ចាំយូរជួយទៅ។ ទៅបន្ទប់ទឹក ធ្វើទារុណកម្មរបស់រឹង។

២) ចិត្តសាស្ត្រ៖ មិនអើពើនឹងមនុស្សចាស់ ឆ្លុះកញ្ចក់និយាយខ្លាំងៗ លើកសម្លេងឡើង និយាយបំភ្លៃមើលងាយ រិះគន់ ឈ្លើយ ក្រអឺតក្រទម បំភិតបំភ័យ ចាត់ទុកមនុស្សចាស់ថាជាកូនក្មេង បន្ទាបបន្ថោកជំនឿ និងជំនឿ ធ្វើឲ្យខូចអត្តសញ្ញាណ។ និងតម្លៃមនុស្ស ការនិយាយពាក្យមានន័យ បន្ទាបសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ អាយុ និងកម្រិតនៃការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងក្នុងជីវិត។

3) ផ្លូវភេទ៖ ត្រូវបានគេយាយី ប៉ះ ច្របាច់ ឬពួកគេអាចជាជនរងគ្រោះនៃ “ការតាំងពិពណ៌” បង្ហាញនាង ត្រូវបានគេចាប់រំលោភ។ មនុស្សចាស់អាចត្រូវបានគេចំអកនៅពេលដែលពួកគេចង់បង្ហាញ ឬពិភាក្សាអំពីការរួមភេទរបស់ពួកគេ។

៤) អំពីលុយ៖ អាចកើតឡើងក្នុងទម្រង់ជាច្រើន។

ឧទាហរណ៍ លួចលុយ គ្រឿងអលង្ការ គ្រឿងសង្ហារិម។ ដាក់សម្ពាធលើគាត់ឱ្យបែងចែកមរតក។

ជាងនេះទៅទៀត ចាស់ជរា ងាយនឹងចាញ់បោកជនខិលខូច ក្លែងបន្លំតាមទូរស័ព្ទ ប្រាប់ឱ្យផ្ញើលុយឱ្យបានជាក់លាក់ជាបន្ទាន់ ព្រោះកូនចៅជួបគ្រោះថ្នាក់ឆ្ងាយ។

– ត្រូវបានគេបញ្ឆោតឱ្យធ្វើការវិនិយោគក្លែងបន្លំ ឬការវិនិយោគស្របច្បាប់ដែលមិនសមស្របនឹងកាលៈទេសៈរបស់គាត់។

– ត្រូវបានបញ្ឆោតដោយសមាជិកគ្រួសារដែលគាត់ទុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។

– ចាញ់បោកការក្លែងបន្លំដើម្បីដកប្រាក់ពីធនាគារ។

– ត្រូវបានបង្ខំឱ្យប្រើប័ណ្ណឥណទានមិនសមរម្យ។

– ត្រូវបានគេលួចដើម្បីលួចលុយនៅពេលដែលគាត់អនុញ្ញាតឱ្យលទ្ធកម្មទៅសាច់ញាតិដើម្បីគ្រប់គ្រងសៀវភៅគណនីធនាគាររបស់គាត់។

– ឧបករណ៍​ជា​ញឹក​ញាប់​ជា​ឈ្លើយ​នៃ​សេវា​ទីផ្សារ​ទូរគមនាគមន៍​តាម​ទូរស័ព្ទ។

-មនុស្សចាស់ជាមុខសញ្ញារបស់ជនពាល ព្រោះរស់នៅម្នាក់ឯង ដោយសារវ័យកាន់តែចាស់ ដោយសារជំងឺ ខួរក្បាលខ្សោយ ដោយសារគ្រួសារខ្វះការយកចិត្តទុកដាក់។
មនុស្សចាស់ជារឿយៗត្រូវបានគេរំលោភបំពាន។

ផលវិបាកនៃការរំលោភបំពានមនុស្សចាស់

– ធ្វើឱ្យមនុស្សចាស់មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ធ្វើឱ្យពួកគេរកដំណោះស្រាយឱ្យនៅដាច់ដោយឡែក រស់នៅក្នុងភាពឯកោ និងធ្វើឱ្យពួកគេពិបាកក្នុងការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពសង្គម។

– បង្កើតអារម្មណ៍អសន្តិសុខ។

– បិទខ្លួនអ្នក

– នាំឱ្យមានជំងឺថប់បារម្ភ

– ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត – ច្របូកច្របល់ការចងចាំច្របូកច្របល់

រឿងសោកសៅ៖ មនុស្សចាស់ជ្រើសរើសបញ្ចប់ជីវិត។

លើសពីនេះ បញ្ហានៃការធ្វើអត្តឃាតក្នុងចំនោមមនុស្សដែលមានអាយុពី 64 ទៅ 75 ឆ្នាំ និងមនុស្សដែលមានអាយុពី 75 ឆ្នាំឡើងទៅ ច្រើនតែកើតចេញពីភាពឯកា បន្តដោយហេតុផលជម្លោះ រួមទាំងការរំលោភបំពានផងដែរ។

ការរំលោភបំពានមនុស្សចាស់មិនមែនជាបាតុភូតថ្មីនៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្នទេ។ វា​អាច​កើត​ឡើង​នៅ​គ្រប់​ទីកន្លែង និង​ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​មនុស្ស​គ្រប់​រូប។

ប៉ុន្តែ​អ្វី​ដែល​ឈឺ​ចាប់​បំផុត​នោះ​គឺ​យើង​ភាគ​ច្រើន​ទទួល​យក​វា​ដោយ​យល់​ព្រម។

គ្រប់​គ្នា​បិទ​ភ្នែក​ដោយ​ចេតនា​ធ្វើ​ឲ្យ​ងងឹត​ភ្នែក រួម​ទាំង​មនុស្ស​ចាស់​មួយ​ចំនួន​ផង។

ពួកគេ​មិន​ចង់​ទទួល​យក​ការ​ពិត​ដ៏​ឈឺចាប់ ហើយ​មិន​ចង់​ឃើញ​ខ្លួន​ឯង​ជា​ជនរងគ្រោះ​នៃ​ការ​រំលោភ​បំពាន​មក​ពី​ក្នុង​គ្រួសារ។

នោះពិតជារឿងដ៏ឈឺចាប់បំផុត។

រឿងនៅប្រទេសបារាំង

នៅប្រទេសបារាំង ឪពុកម្តាយកាន់តែច្រើនឡើងៗ ចាប់ផ្តើមចេញក្រៅស្រមោលដោយខ្មាស់អៀន ដើម្បីនិយាយការពិតអំពីស្ថានភាពដែលពួកគេបានរងគ្រោះតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។

យោងតាមអ្នកជំនាញ វាជាការលំបាកក្នុងការគូររូបបញ្ឈរ (មនុស្សយន្តបញ្ឈរ) របស់ក្មេងដែលឈ្លានពាន ក៏ដូចជាឪពុកម្តាយរបស់ជនរងគ្រោះ។

បញ្ហានៃការបំពានលើឪពុកម្តាយរបស់កុមារតែងតែកើតមាននៅក្នុងម្តាយទោល គ្រួសារដែលមិនមានឪពុកម្តាយ។ ជារឿយៗម្តាយចាប់ផ្តើមទទួលរងការរំលោភបំពានពីកូនរបស់គាត់ (ក្មេងប្រុសឬក្មេងស្រី) នៅពេលពួកគេនៅក្មេង។

កុមារទាំងនេះច្រើនតែធំឡើងនៅក្នុងបរិបទនៃសត្វចិញ្ចឹមដែលគួរឱ្យអាណិតបំផុតដូចជាកូនរបស់ស្តេច (កូនង៉ែត rois) ។

មាតាបិតា​ព្រោះ​ស្រឡាញ់​កូន​ដោយ​ងងឹតងងុល មិន​កំណត់​ព្រំដែន​ឱ្យ​បាន​ច្បាស់លាស់​ដែល​កូន​ត្រូវ​ឈប់។

ជារឿយៗ ការរំលោភបំពានចាប់ផ្តើមនៅវ័យក្មេងបំផុត (អាយុ 9-10 ឆ្នាំ) ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយមានការធ្វេសប្រហែសមិនអាចសម្គាល់សញ្ញាជាមុនបានទេ។

យោងតាមអ្នកវិភាគចិត្តសាស្រ្ត Jean Pierre Chartier កុមារទាំងនេះត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងបរិយាកាសនៃការរួមភេទ” មានន័យថាពួកគេមានអារម្មណ៍ថាបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេត្រូវបានឪពុកម្តាយពេញចិត្តតាំងពីតូចមក ហើយពោរពេញដោយថាមពល។

ស្រាប់តែ​នៅ​ពេល​ខ្លះ​ក្នុង​កំឡុង​វ័យ​ដ៏​រសើប​បំផុត​នៃ​វ័យ​ជំទង់ ព្រឹត្តិការណ៍​មួយ​ចំនួន​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​ស្ថានការណ៍​ដូច​ជា​ម្តាយ​ចង់​ឈាន​ជើង​មួយ​ជំហាន​ទៀត​ជាមួយ​បុរស​ណា​ម្នាក់​ដូច្នេះ​តើ​គាត់​កក់ក្តៅ​ឬ​អត់​។ ម្តាយគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីងាកទៅរកអាជ្ញាធរ ដើម្បីសុំជំនួយ៖ សុំការព្យាបាលជំងឺប៉េស ជំនួយសង្គមដល់កូន ឬបញ្ជូនគាត់ទៅជំរុំអប់រំឡើងវិញ ប្រសិនបើមានអំពើហិង្សា។ សកម្មភាពរាងកាយ។

ប្រសិនបើកុមារឈានដល់អាយុស្របច្បាប់ភាគច្រើនមានអាយុ 18 ឆ្នាំឪពុកម្តាយអាចបណ្តេញគាត់ឬនាំគាត់ទៅចំពោះមុខច្បាប់។ នោះ​បាន​បញ្ចប់​ទំនាក់ទំនង​រវាង​ម្តាយ​និង​កូនប្រុស ឬ​ឪពុក​និង​កូនប្រុស​។

នេះគឺជាសេចក្តីសង្ខេបនៃមតិយោបល់៖

* អំពើហឹង្សាលើរាងកាយ  11% ប្រឆាំងនឹងក្មេងស្រី និង 9% ប្រឆាំងនឹងក្មេងប្រុស។

* របៀប៖ ភាគច្រើនជាញឹកញាប់ “រុញ រុញ” ជីដូន 6% នៃករណីបោះ វាយអ្វីមួយ ប្រហែលជាវាយជញ្ជាំងដើម្បីបំបាត់កំហឹង 1% គំរាមដោយអាវុធដូចជាកាំបិត។

* ជាពិសេស ក្មេងស្រីតែងតែវាយប្រហារម្តាយ ហើយកូនប្រុសតែងតែវាយប្រហារឪពុក។

*ការបំពានផ្លូវចិត្ត៖ ក្មេងជំទង់ 45% ទទួលស្គាល់ថាពួកគេស្បថ ឬនិយាយពាក្យគំរោះគំរើយដាក់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់បំផុតចំពោះម្តាយរបស់ពួកគេ (ប្រហែលជាម្តាយតែងតែខឹង ស្តីបន្ទោសគ្រប់វិនាទី។ ដូច្នេះប្រតិកម្ម។ )

*ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ជារឿយៗករណីអំពើហឹង្សាកើតឡើងពីហេតុផលមិនសមហេតុផលដូចជា៖ ស្ត្រីចំណាស់ចង់ទិញខោខ្លួនឯងនៅ Zeller, WalMart (ហាងពេញនិយមពេក) ប៉ុន្តែកូនស្រីមិនព្រម។ យល់​ព្រម​រួច​ក៏​ឈ្លោះ​ជាមួយ​ម្តាយ សង្គ្រាម​ក៏​ផ្ទុះ​ឡើង ។

* ឪពុកម្តាយម្នាក់ក្នុងចំណោម 10 នាក់បានរងគ្រោះដោយសារការរំលោភបំពានលើរាងកាយ។ នេះ​គឺ​ស្រដៀង​នឹង​ការ​ស្ទង់​មតិ​របស់​ប្រទេស​លោក​ខាង​លិច។

បើ​ឪពុក​ម្តាយ​មិន​ទៅ​ប្តឹង​កូន​ទេ រដ្ឋាភិបាល​មិន​អាច​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍​បាន​ទេ។ បើ​តាម​រដ្ឋាភិបាល ការ​មិន​ប្ដឹង​មាន​ន័យ​ថា ទង្វើ​របស់​កុមារ​មិន​មាន​គ្រោះថ្នាក់​ទាល់​តែ​សោះ និង​អាច​ទទួល​យក​បាន។ តាមពិត ឪពុកម្តាយខ្លាចខ្មាស់អៀន ខ្លាចអាម៉ាស់ បើកូនបង្កើតរឿង។

តាម​ការ​គិត​ទូទៅ​ក្នុង​សង្គម កូន​មិន​អាច​ជា​ការ​គំរាម​កំហែង​ដល់​ឪពុក​ម្ដាយ​បាន​ទេ គឺ​មាន​តែ​ឪពុក​ម្ដាយ​ដែល​គ្មាន​សមត្ថភាព និង​មិន​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ប៉ុណ្ណោះ។

ដោយហេតុផលនេះ ឪពុកម្តាយត្រូវរស់នៅក្នុងវដ្តនៃការរំលោភបំពានឥតឈប់ឈរ ដោយគ្មានផ្លូវចេញពីវា។

ក្នុងករណីមានការប្តឹងផ្តល់ពីឪពុកម្តាយ ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានគេវាយដំ ឬមានការគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិត ប៉ូលីសអាចចាប់ខ្លួនកុមារនោះបានភ្លាមៗ បញ្ជូនទៅកាន់មណ្ឌលឃុំឃាំងកុមារ។

ប៉ុន្តែជាធម្មតានេះគ្រាន់តែជាករណីផ្ទុយ។

ពឹង​លើ​កូន​កាន់​តែ​មាន​បញ្ហា!

វណ្ណៈ​មនុស្ស​ចាស់​កាន់តែ​កើនឡើង​ពីមួយថ្ងៃ​ទៅមួយថ្ងៃ ហើយ​ពួកគេ​ខ្លះ​ជ្រើសរើស​រស់នៅ​ផ្ទះ​ដើម្បី​ស្និទ្ធស្នាល​ជាមួយ​កូន និង​ចៅ​។

ឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់នៅបរទេសជាច្រើនមិនចង់បាន ហើយក៏មិនហ៊ានបំបែកខ្លួនពីកូនៗដែរ ដោយសារបញ្ហាភាសា និងលុយកាក់។ រហូតមកដល់ពេលនេះ តាំងពីបញ្ហាធំដល់តូច ក្នុងការដោះស្រាយជាមួយជនជាតិស្បែកស ជីដូនជីតាត្រូវពឹងលើកូនៗ ដើម្បីបកស្រាយ និងដោះស្រាយ។ រស់នៅបរទេសជាង 30 ឆ្នាំ ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើននៅតែមិនចេះភាសាប្រតិបត្តិការអប្បបរមា…

ពេល​នេះ​ចាស់​ជរា សុខភាព​ខ្សោយ ធ្វើ​ឱ្យ​ពួក​គាត់​ភ័យ​ស្លន់ស្លោ​ថែម​ទៀត ។ ការពឹងផ្អែកលើកូន និងចៅកាន់តែច្រើន (អារម្មណ៍លុយកាក់ ការយកចិត្តទុកដាក់ ជួយបកស្រាយ) ជម្លោះ និងជម្លោះកាន់តែកើតឡើងជាមួយយុវជន។ កូនៗចៅៗក៏មានគ្រួសាររៀងៗខ្លួន ក៏មានទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត ការងារ… បើដើរតាមកូនៗ ធ្វើម៉េចនឹងកើត តែបើបណ្តោយឱ្យគេខ្លាច។

មានកូនច្រើនណាស់ដែលដាច់ចិត្តស្រលាញ់ឪពុកម្តាយ ព្រោះតែ “កូនកត្តញ្ញូ” ដោយសារតែខ្វះការជឿជាក់លើខ្លួនឯង មិនមានភាពក្លាហានគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសម្រេចចិត្តជីវិតខ្លួនឯង ដូច្នេះហើយពួកគេនៅតែរស់នៅក្បែរ និងរស់នៅក្បែរឪពុកម្តាយនៅថ្ងៃណាមួយ ឬ នៅថ្ងៃនោះ ដើម្បីទទួលបានជោគជ័យ។ ខ្លាំង….

ពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន។ បន្ទាប់មកកុមារក៏ត្រូវធំឡើងដែរ។ ក្មេងប្រុស និងក្មេងស្រីដែលមិនទាន់រៀបការ គឺជារឿងធម្មតាដែលកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារជនអន្តោប្រវេសន៍ជាច្រើន។

ដូច្នេះ…

ឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់ខ្លះដឹងខ្លួន ការជ្រើសរើសដំណោះស្រាយក្នុងការស្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំគឺជាការអនុវត្ត និងសមហេតុផលបំផុត។ ចំណែក​ស្ថានភាព​មនុស្ស​ចាស់​រស់នៅ​ផ្ទះ​ត្រូវ​មាន​លុយ​ច្រើន លុយ​កាន់​តែ​ប្រសើរ​។

បើតាមអ្នកនិពន្ធ ការរស់នៅបរទេស ឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់ភាគច្រើនតែងតែចង់ឲ្យកូនរស់នៅជាមួយពួកគេ ឬនៅក្បែរពួកគេ ប៉ុន្តែកូនៗគិតផ្ទុយពីនេះ។ ចង់​ឯករាជ្យ​ហើយ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ឪពុក​ម្តាយ​ដើម្បី​មាន​សេរីភាព​តិច​តូច​ចិត្ត​តិច​មាន​បញ្ហា​តិច​ត្រូវ​ស្តាប់​ឪពុក​ម្តាយ

កូនពេលខ្លះត្រូវឪពុកម្តាយស្តីបន្ទោស បន្ទោសរឿងនេះ ហើយថា ប្រៀបធៀបពួកគេជាមួយកូនអ្នកដ៏ទៃ ចេតនាធ្វើឱ្យពួកគេមានកំហុស។ល។

“សម្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ វាច្បាស់ណាស់ថាពួកគេនៅតែមានចិត្តគំនិតវៀតណាម។ ពួកគេ​ចង់​ឲ្យ​កូន​សិក្សា​ផ្នែក​វេជ្ជសាស្ត្រ ឬ​វិទ្យាសាស្ត្រ​សុខាភិបាល។ បើ​ខ្ញុំ​មិន​ធ្វើ​តាម​ចិត្ត​គេ​ចាត់​ទុក​ថា​ជា​ការ​បរាជ័យ​នៃ​អនាគត​របស់​ខ្ញុំ។ ហើយពួកគេប្រៀបធៀបខ្ញុំទៅនឹងកូនអ្នកដ៏ទៃជារៀងរាល់យប់… តាមរបៀបមួយ គាត់កំពុងបន្ទាបតម្លៃរបស់ខ្ញុំ។ ប្រាកដណាស់ មួយកម្រិតទៀត ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំប្រាថ្នាអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំមិនអាច ខ្ញុំមិនអាចទេ។ ចប់! »

“ពួកគេប្រៀបធៀបកូនរបស់ពួកគេទៅនឹងអ្នកដ៏ទៃដោយឥតមេត្តា។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំខឹងយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាដាក់ខ្ញុំឱ្យស្ថិតក្នុងការប្រកួតប្រជែង ហើយខ្ញុំតែងតែជាអ្នកចាញ់”។

“បាទ យើង​មាន​ទំនាក់ទំនង​ល្អ​ជាមួយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក លើក​លែង​តែ​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​មាន​ចិត្ត​បែប​ប្រពៃណី នោះ​គឺ​ខុស​ពី​មនុស្ស​នៅ​ទី​នេះ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺតឹងរ៉ឹង អ្វីគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយអ្វីទាំងអស់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ធ្វើ​បាប​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ ហើយ​តូចចិត្ត​ពួកគេ​ទេ។ និយាយ​រួម​គឺ​បែប​ហ្នឹង វា​ជា​បញ្ហា​សេរីភាព

«ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ជំនាន់​ផ្សេង​ទៀត។ បើ​និយាយ​ពី​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ខ្ញុំ​តែង​ដើរ​លេង​ជាមួយ​មិត្តភ័ក្ដិ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ខឹង​ខ្លាំង។ រឿង​បែប​នេះ​តែង​តែ​រំខាន​ពួក​គេ»។

វាដូចគ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង

មិនថាពួកគេជ្រើសរើសដំណោះស្រាយបែបណានោះទេ មនុស្សចាស់អាចនៅតែជាជនរងគ្រោះនៃការរំលោភបំពាន និងហឹង្សាពីសមាជិកគ្រួសារ ឬអ្នកមើលថែទាំនៅក្នុងផ្ទះដែលមានវ័យចំណាស់។

វាអាចជាការរំលោភបំពានផ្លូវចិត្ត (ការខ្វះការគួរសម ការគោះទ្វារ សម្តីគំរោះគំរើយ ការមើលងាយ ការប្រមាថ ការជេរប្រមាថ ការបង្កាច់បង្ខូច ការប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សចាស់ដូចជាកុមារ) ផ្លូវភេទ រាងកាយ (buckling, pushing, shoving hands and foot…), ការចាកចេញពី ចាស់ជរាក្នុងបន្ទប់ លើកៅអី មិននិយាយជាមួយមនុស្សចាស់ មិនប្តូរក្រណាត់កន្ទប ឆ្លៀតយកលុយ និងជាដើម ជាធម្មតា ចាស់ជរាមិនហ៊ានរាយការណ៍ពីទង្វើខាងលើនេះទេ ព្រោះខ្លាចមានការសងសឹក។

ដោយឡែក​សម្រាប់​សមាជិក​គ្រួសារ​មួយ​ចំនួន ពួកគេ​ក៏​គិត​ថា​បញ្ហា​នេះ​គឺ​ជា​រឿង​ធម្មតា ហើយ​មិន​សំខាន់​ខ្លាំង​នោះ​ទេ។

យាយតាមានការសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានត្រឹមតែយំយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។

នេះ​ជា​បញ្ហា​ក្នុង​សង្គម​បច្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែ​មាន​មនុស្ស​តិច​ណាស់​ដែល​មាន​ភាព​ក្លាហាន​ក្នុង​ការ​និយាយ​អំពី​វា​។

បញ្ហាទូទៅមួយឥឡូវនេះនៅក្នុងគ្រួសារជនអន្តោប្រវេសន៍គឺសត្វស្លាបហើរត្រឡប់ទៅសំបុករបស់ពួកគេ។ គ្មានការងារធ្វើ គ្មានលុយ និងស្នេហាមិនល្អ គឺជាហេតុផលចម្បងដែលនាំឱ្យកូនៗត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកម្តាយរស់នៅ និងស្នាក់នៅមួយរយៈ…

ការរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់តែងតែមានការលំបាក និងជម្លោះ។

ជាធម្មតា​អ្នក​ម្តាយ​គឺ​ដោយសារ​គាត់​ស្រឡាញ់​កូន​ដូច​កាល​នៅ​ក្មេង គាត់​មើលថែ​ស្ទើរតែ​គ្រប់​យ៉ាង​។ ពីការងារផ្ទះ ថែទាំអាហារ គេង សម្អាតបន្ទប់គេង ជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់កូន។ល។ ម្តាយធ្វើដោយចិត្តអត់ឱន។

នៅពេលកូនធំឡើង ជីវិតធម្មតារបស់ឪពុកម្តាយចាស់ជរាមានការរំខាន ហើយកូនៗក៏មានអារម្មណ៍ថា “បាត់បង់សេរីភាព” ហើយមិនស្រួលដូចពេលរស់នៅម្នាក់ឯង ពួកគេអាចធ្វើអ្វីតាមចិត្ត។ កូនៗក៏អន់ចិត្ត ខឹង…

«សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយចំពោះកូនរបស់ពួកគេគឺគ្មានដែនកំណត់។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់កុមារចំពោះឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេមានកម្រិត។ ពេល​កូន​ឈឺ ឪពុក​ម្ដាយ​ព្រួយ​បារម្ភ។ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយឈឺ កូនគ្រាន់តែសួរឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេនូវសំណួរមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។ កុមារចំណាយប្រាក់របស់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេយ៉ាងងាយស្រួល; វាមិនងាយស្រួលទេសម្រាប់ឪពុកម្តាយក្នុងការចំណាយប្រាក់របស់កូនពួកគេ។ ផ្ទះរបស់ឪពុកម្តាយគឺជាផ្ទះរបស់កុមារ; ផ្ទះរបស់កុមារមិនមែនជាផ្ទះរបស់ឪពុកម្តាយទេ។ នោះហើយជាភាពខុសគ្នា មនុស្សដែលយល់ពីជីវិត ចាត់ទុកការមើលថែកូនជាកាតព្វកិច្ច ភាពរីករាយ ដោយមិនរំពឹងអ្វីមកវិញឡើយ។ ការ​រង់​ចាំ​ការ​តបស្នង​ពី​កុមារ​គឺ​ពិបាក​និង​មិន​អាច​ទៅ​រួច»។

អ្នកសង្គមនិយមទាំងអស់សង្កត់ធ្ងន់លើជម្លោះដែលជារឿយៗកើតឡើងនៅពេលដែលឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់រស់នៅជាមួយកូនដែលចាស់ទុំរបស់ពួកគេ។ វាពិបាកសម្រាប់មនុស្សចាស់ក្នុងការរីករាយនឹងភាពចាស់របស់ពួកគេដោយសន្តិភាព និងទាំងស្រុង។ កុមារដែលរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេនឹងពិបាកក្នុងការធំឡើង និងបាត់បង់ឯករាជ្យភាពរបស់ពួកគេ។[:th]

ไม่สามารถกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่เกเร เย่อหยิ่ง และไม่สุภาพ ซึ่งอาจเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวในเด็กที่อารมณ์เสียหรือโกรธด้วยเหตุผลบางอย่าง

พฤติกรรมนี้จะกลายเป็นปัญหาจริงเมื่อมันเกิดขึ้นบ่อยเกินไปและมีแนวโน้มที่จะแย่ลง

เด็กนอกกตกลายเป็นภัยคุกคามต่อพ่อแม่อย่างต่อเนื่องและบรรยากาศในครอบครัวก็ตึงเครียดและหนักหน่วงอยู่เสมอ

สำหรับครอบครัวผู้อพยพที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ จำเป็นต้องพูดถึงการขาดความเห็นอกเห็นใจที่เกิดจากช่องว่างระหว่างรุ่น

ผู้ปกครองยืนกรานที่จะโอบรับค่านิยมทางศีลธรรมของวัฒนธรรมบรรพบุรุษด้วยความกตัญญูกตเวทีเป็นอันดับแรก เด็กเติบโตขึ้น เรียนและเติบโตในต่างประเทศ ซึมซับวัฒนธรรมตะวันตก ปฏิบัติได้จริงและเห็นคุณค่าของปัจเจกชน ดังนั้นบางครั้งความเข้าใจระหว่างพ่อแม่และลูกก็ไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ความปรารถนาของทุกคนคือ

จากนั้นก็มีวิกฤตวัยรุ่น ในช่วงเวลานี้ป้าหรืออาที่อายุน้อยอาจพัฒนาเป็นโรคอมตะที่ทำให้พ่อแม่ไม่สามารถสัมผัสได้และบางครั้งก็อยากจะคลั่งไคล้กับพวกเขา

บางคนโทษว่าลูกเลวเพราะพ่อแม่ไม่รู้จักสอนและเอาอกเอาใจมากเกินไป ใช่ แต่ประเด็นชีวิตนี้ไม่ได้เรียบง่ายนัก เป็นมากกว่าเรื่องศาสนา และให้การศึกษาแก่ครอบครัวอย่างมาก

โดยทั่วไปแล้ว ผู้ลี้ภัยรุ่นแรกที่อาศัยอยู่ต่างประเทศมีปัญหาที่เกิดจากเด็กน้อยกว่าครอบครัวอุปถัมภ์ผิวขาว ลูกๆ ของเราจะเข้าใจความทุกข์ยากลำบากที่พ่อแม่ต้องเสียสละเพื่อดูแลลูกให้มีอนาคตที่สดใสเหมือนวันนี้หรือไม่?

หากมีสิ่งที่ไม่น่าดูเกิดขึ้น ความคิดโดยธรรมชาติของบุคคลนั้นดีและไม่ดี จึงไม่มีใครสามารถทราบถึงความสำคัญของปัญหาว่าพ่อแม่ที่ล่วงละเมิดเป็นอย่างไร การทารุณกรรมเด็กเป็นเรื่องที่น่าอายและน่าอับอายอย่างมากสำหรับพ่อแม่

ในประเทศตะวันตกที่ผ่านมา เช่นเดียวกับประเทศอื่นๆ พวกเขาถือว่าปัญหาพ่อแม่ถูกทารุณกรรมโดยลูกๆ เป็นเรื่องต้องห้ามที่ควรปกปิดและไม่ควรพูดถึง แต่ตั้งแต่หลายปีที่ผ่านมา ความคิดก็เปลี่ยนไป สถานการณ์จึงแตกต่างออกไป

การทารุณกรรมพ่อแม่ผู้สูงอายุเป็นปัญหาในหลายครอบครัวในปัจจุบัน

ทุกวันนี้ การล่วงละเมิดผู้ปกครองสูงอายุได้กลายเป็นจริงในทุกครอบครัวและในทุกสังคม

สำหรับผู้อพยพของเรา นี่เป็นประเด็นต้องห้ามที่ไม่ควรพูดถึงเพราะมันไม่ดีที่จะพูดถึงมัน

ผู้สูงอายุข้ามชาติมักจะไร้ความสามารถ อ่อนแอในการใช้ชีวิต ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่นและความช่วยเหลือจากลูกๆ และหลานๆ

ดังนั้นบางครั้งพวกเขาไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดี แต่ผู้สูงอายุก็กลืนกินอย่างขมขื่นและเพิกเฉยต่อพวกเขาและบางครั้งก็หาทางแก้ตัวและให้อภัยลูกหลานของพวกเขา

ผู้สูงอายุจำนวนมากบางครั้งไม่ทราบว่ากำลังถูกล่วงละเมิด

กำลังถูกทารุณกรรมอะไร ?

ตามคำจำกัดความขององค์การอนามัยโลก (2002) การละเมิดคือ:

เมื่อมีการกระทำ (หรือขาดการกระทำ) ท่าทางหรือทัศนคติที่ผิดปกติเกิดขึ้นหรือทำซ้ำหลายครั้งในบริบทที่ต้องรับผิดชอบและทำให้ผู้สูงอายุรู้สึกเป็นส่วนหนึ่ง ข้อเสียและวิกฤต

การล่วงละเมิดผู้สูงอายุสามารถแสดงออกได้หลายวิธี:

1) ทางกาย ผลัก ดัน บีบ กำแน่น เขย่าแรง ขว้างของ บังคับกินดื่ม ถูกขังอยู่ในห้อง ตั้งใจลืม ไม่ดูแล ทำให้เขารอนานมากเพื่อช่วยไป เข้าห้องน้ำ ทรมานของหนักๆ

2) ด้านจิตใจ : เมินคนแก่ จ้องเขม็ง พูดเสียงดัง ขึ้นเสียง พูดเสียงดัง ดูหมิ่น วิพากษ์วิจารณ์ หยาบคาย เย่อหยิ่ง ข่มขู่ ปฏิบัติต่อผู้สูงวัยอย่างเด็ก อัปยศ เสื่อมเสียต่อความเชื่อและความเชื่อของเขา ทำลายตัวตนของเขา และค่านิยมของมนุษย์ การพูดคำหยาบ ลดศักดิ์ศรี อายุ และระดับการควบคุมตนเองในชีวิต

3) ทางเพศ: ถูกรังควาน สัมผัส บีบคั้น หรืออาจตกเป็นเหยื่อของ “ผู้ชอบแสดงออก” อวดหล่อนถูกข่มขืน ผู้สูงอายุสามารถเยาะเย้ยได้เมื่อต้องการแสดงหรือพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเพศ

4) เกี่ยวกับเงิน เกิดขึ้นได้หลายรูปแบบ

เช่น ขโมยเงิน เครื่องประดับ เฟอร์นิเจอร์ กดดันให้เขาแบ่งมรดก

นอกจากนี้ ผู้สูงอายุยังตกเป็นเหยื่อผู้ฉ้อโกงทางโทรศัพท์ได้ง่าย โดยบอกให้ส่งเงินจำนวนหนึ่งไปโดยด่วน เนื่องจากบุตรหลานได้รับอุบัติเหตุทางไกล

– ถูกหลอกให้ลงทุนโดยฉ้อฉล หรือการลงทุนโดยชอบด้วยกฎหมายที่ไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ของเขา

– ถูกหลอกโดยสมาชิกในครอบครัวที่เขาไว้ใจมาก

– โดนโกงโดยปลอมแปลงเงินจากธนาคาร

– ถูกบังคับให้ใช้บัตรเครดิตอย่างไม่เหมาะสม

– ถูกขโมยเพื่อขโมยเงินเมื่อเขาอนุญาตให้ญาติมาจัดการสมุดบัญชีธนาคาร

– เครื่องมือมักตกเป็นเหยื่อของบริการการตลาดทางโทรศัพท์

– ผู้สูงอายุตกเป็นเป้าหมายของมิจฉาชีพ เพราะอยู่คนเดียว เพราะอายุมาก เพราะป่วย สมองไม่ดี เพราะขาดความเอาใจใส่ในครอบครัว
ผู้สูงอายุมักถูกทารุณกรรม

ผลของการล่วงละเมิดผู้สูงอายุ

– ให้ความรู้สึกหวาดกลัวแก่ผู้สูงอายุ ทำให้พวกเขาหาทางแยก อยู่อย่างสันโดษ และทำให้ยากสำหรับพวกเขาที่จะเข้าร่วมในกิจกรรมทางสังคม

– ทำให้เกิดความรู้สึกไม่มั่นคง

– ปิดตัวเอง

– นำไปสู่โรควิตกกังวล

– อาการซึมเศร้า – สับสน สับสน สับสนในความจำ

เรื่องเศร้า : คนเฒ่าเลือกจบชีวิต

นอกจากนี้ ปัญหาการฆ่าตัวตายในคนอายุ 64 ถึง 75 ปี และคนอายุ 75 ปีขึ้นไป มักเกิดจากความเหงา ตามมาด้วยสาเหตุความขัดแย้ง รวมถึงการล่วงละเมิด

การล่วงละเมิดผู้สูงอายุไม่ใช่ปรากฏการณ์ใหม่ในสังคมปัจจุบัน สามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่และเกี่ยวข้องกับทุกคน

แต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือพวกเราส่วนใหญ่มองข้ามไป

ทุกคนหลับตาและจงใจเมิน รวมถึงผู้สูงอายุบางคนด้วย

พวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับความจริงที่เจ็บปวดและไม่ต้องการที่จะเห็นตัวเองเป็นเหยื่อของการล่วงละเมิดที่มาจากภายในครอบครัว

นั่นเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดจริงๆ

เรื่องราวในฝรั่งเศส

ในฝรั่งเศส ผู้ปกครองจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มที่จะกล้าที่จะพูดความจริงเกี่ยวกับสถานการณ์ที่พวกเขาตกเป็นเหยื่อมาเป็นเวลานาน

ตามที่ผู้เชี่ยวชาญระบุว่าเป็นการยากที่จะวาดภาพเหมือน (หุ่นยนต์แนวตั้ง) ของเด็กที่ก้าวร้าวเช่นเดียวกับพ่อแม่ของเหยื่อ

ปัญหาการทารุณกรรมเด็กต่อพ่อแม่มักเกิดขึ้นในแม่เลี้ยงเดี่ยว ครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว บ่อยครั้งที่มารดาเริ่มประสบกับการล่วงละเมิดจากลูกๆ ของเธอ (เด็กชายหรือเด็กหญิง) เมื่อพวกเขายังเด็กมาก

เด็กเหล่านี้มักจะเติบโตขึ้นมาในบริบทของสัตว์เลี้ยงที่ได้รับการปรนเปรออย่างลูกของกษัตริย์ (enfants rois)

พ่อแม่เพราะพวกเขารักลูกอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้กำหนดขอบเขตที่ชัดเจนที่เด็กจำเป็นต้องหยุด

บ่อยครั้ง การล่วงละเมิดเริ่มต้นตั้งแต่อายุยังน้อย (อายุ 9-10 ปี) แต่ผู้ปกครองไม่สามารถรับรู้สัญญาณล่วงหน้าได้

ตามความเห็นของนักจิตวิเคราะห์ ฌอง ปิแอร์ ชาร์เทียร์ เด็กเหล่านี้ถูกเลี้ยงดูมาในบรรยากาศของการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องกัน” หมายความว่าพวกเขารู้สึกว่าพ่อแม่ของพวกเขาได้รับความปรารถนาดีจากพ่อแม่ตั้งแต่อายุยังน้อยและเต็มไปด้วยบุตร พลังอำนาจ

แล้วจู่ๆ ในบางครั้งในช่วงวัยรุ่นอ่อนไหว เหตุการณ์บางอย่างก็เปลี่ยนสถานการณ์ เช่น แม่อยากจะก้าวไปอีกขั้นกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาอบอุ่นหรือรับไม่ได้ ผู้เป็นแม่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอความช่วยเหลือจากทางการ ไม่ว่าจะเป็นการขอการบำบัดรักษา การช่วยเหลือทางสังคมสำหรับลูก หรือส่งเขาไปที่ค่ายกักกันหากมีความรุนแรงเกิดขึ้น การกระทำทางกายภาพ

หากบุตรบรรลุนิติภาวะแล้ว ซึ่งมีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ บิดามารดาสามารถขับไล่หรือนำตัวเด็กนั้นออกไปให้พ้นกฎหมายได้ ที่ยุติความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกหรือพ่อกับลูก

นี่คือบทสรุปของความคิดเห็น:

* ความรุนแรงทางร่างกาย  11% ต่อเด็กผู้หญิงและ 9% ต่อเด็กผู้ชาย

*วิธี: ส่วนใหญ่มักจะ “ผลักดัน” ปู่ย่าตายาย 6% ของคดีขว้างปาตีบางสิ่งบางอย่างอาจจะชนกำแพงเพื่อบรรเทาความโกรธ 1% ขู่ด้วยอาวุธเช่นมีด

* โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงมักโจมตีแม่ และลูกชายมักโจมตีพ่อ

*ทำร้ายจิตใจ: 45% ของวัยรุ่นยอมรับว่าพวกเขาสาบานหรือพูดคำหยาบกับพ่อแม่ แต่ส่วนใหญ่มักพูดกับแม่ (บางทีแม่ก็มักจะจู้จี้ ด่าว่าทุกตารางนิ้ว ละเอียดเกินไปจนลูกหงุดหงิดง่าย ดังนั้นตอบสนอง.)

*การวิจัยพบว่ากรณีความรุนแรงมักเกิดจากเหตุผลที่เนรคุณ เช่น หญิงชราต้องการซื้อกางเกงให้ตัวเองที่ Zeller, WalMart (ร้านดังเกินไป) แต่ลูกสาวไม่ได้ทำ ยินยอมแล้วทะเลาะกับแม่และสงครามก็ปะทุขึ้น

*1 ใน 10 ของผู้ปกครองเคยตกเป็นเหยื่อของการทารุณกรรมทางร่างกาย ซึ่งคล้ายกับการสำรวจความคิดเห็นของประเทศตะวันตก

ถ้าพ่อแม่ไม่ไปฟ้องลูก รัฐบาลก็เข้าไปแทรกแซงไม่ได้ ตามที่รัฐบาลระบุว่าการไม่ฟ้องหมายความว่าการกระทำของเด็กไม่เป็นอันตรายและเป็นที่ยอมรับได้ อันที่จริง พ่อแม่กลัวความอับอาย ความอัปยศอดสู อับอายหากพวกเขาเอะอะ

ตามความคิดทั่วไปในสังคม เด็กไม่สามารถเป็นภัยคุกคามต่อพ่อแม่ได้ มีเพียงพ่อแม่ที่ไร้ความสามารถและขาดความรับผิดชอบเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ พ่อแม่จึงต้องอยู่ในวงจรของการล่วงละเมิดอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทางออก

กรณีถูกผู้ปกครองร้องเรียนเพราะถูกทำร้ายร่างกายหรือมีอันตรายถึงชีวิต เจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถจับกุมเด็กและส่งตัวไปยังสถานกักกันเด็กได้ทันที

แต่โดยปกติแล้ว นี่เป็นเพียงกรณีตรงข้าม

ยิ่งพึ่งลูกยิ่งมีปัญหา!

ชั้นเรียนผู้สูงอายุเพิ่มขึ้นทุกวัน และบางคนเลือกอยู่บ้านเพื่อใกล้ชิดกับลูกๆ และหลานๆ

พ่อแม่ผู้สูงอายุในต่างประเทศจำนวนมากไม่ต้องการและไม่กล้าแยกจากลูกเพราะปัญหาภาษาและเงิน จนถึงตอนนี้ ตั้งแต่ปัญหาใหญ่ไปจนถึงปัญหาเล็กในการจัดการกับชาวพื้นเมืองผิวขาว ปู่ย่าตายายต้องพึ่งพาลูกๆ ในการตีความและแก้ไข อยู่ต่างประเทศมากว่า 30 ปี แต่หลายคนยังไม่เชี่ยวชาญภาษาการทำธุรกรรมขั้นต่ำ…

ตอนนี้ผู้สูงอายุก็ชรา สุขภาพก็อ่อนแอ ทำให้ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น ยิ่งต้องพึ่งพาลูกและหลาน (อารมณ์ เงิน การดูแล ช่วยเหลือ ตีความ) เยาวชนจะเกิดความขัดแย้งและความขัดแย้งมากขึ้น ลูกๆหลานๆก็มีครอบครัวเป็นของตัวเองเช่นกัน ทั้งชีวิต ลำบาก ท้อแท้ หน้าที่การงาน… ถ้าตามลูกไปจะเป็นไปได้อย่างไร แต่ถ้าปล่อยก็กลัว

มีเด็กหลายคนหมดรักพ่อแม่เพราะ “ลูกกตัญญู” เพราะขาดความนับถือตนเอง ไม่กล้าตัดสินใจชีวิตตัวเองจึงยังคงอยู่เคียงข้างพ่อแม่ทุกวันหรือ ในวันนั้นเพื่อที่จะประสบความสำเร็จ แข็งแกร่ง….

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แล้วลูกก็ต้องแก่ลงเช่นกัน เด็กชายและเด็กหญิงที่ยังไม่แต่งงาน เป็นเรื่องปกติในครอบครัวผู้อพยพจำนวนมาก

ดังนั้น…

ผู้ปกครองสูงอายุบางคนมีสติสัมปชัญญะ การเลือกวิธีแก้ปัญหาให้อยู่ในบ้านพักคนชรานั้นเป็นวิธีที่ใช้ได้จริงและสมเหตุสมผลที่สุด สำหรับสถานการณ์ของผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ที่บ้านนั้น พวกเขาต้องมีเงินมาก ยิ่งมีเงินมากก็ยิ่งดีสำหรับพวกเขา

ตามที่ผู้เขียนอาศัยอยู่ต่างประเทศพ่อแม่ผู้สูงอายุส่วนใหญ่มักต้องการให้ลูกอาศัยอยู่กับพวกเขาหรืออยู่ใกล้พวกเขา แต่เด็ก ๆ กำลังคิดตรงกันข้าม ต้องการอิสระและอยู่ห่างไกลจากพ่อแม่ให้เป็นอิสระ หงุดหงิดน้อยลง ลำบากน้อยลง ไม่ต้องฟังพ่อแม่

บางครั้งเด็กก็ถูกพ่อแม่ตำหนิ โทษพวกเขาในเรื่องนี้และเรื่องนั้น เปรียบเทียบพวกเขากับลูกของคนอื่น จงใจทำให้พวกเขารู้สึกผิด ฯลฯ

“สำหรับพ่อแม่ของฉัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังมีความคิดแบบเวียดนาม พวกเขาต้องการให้ลูกเรียนแพทย์หรือวิทยาศาสตร์สุขภาพ ถ้าฉันไม่ทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกเขาถือว่ามันเป็นความล้มเหลวในอนาคตของฉัน และพวกเขาเปรียบเทียบฉันกับลูกๆ ของคนอื่นทุกคืน… ในทางหนึ่ง เขากำลังลดคุณค่าของฉันลง แน่นอนว่าในอีกระดับหนึ่ง พ่อแม่ของฉันต้องการสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน แต่เมื่อฉันไม่สามารถ ฉันก็ทำไม่ได้ จบ! »

“พวกเขาเปรียบเทียบลูก ๆ ของพวกเขากับคนอื่นอย่างไร้ความปราณี’ มันทำให้ฉันโกรธมากเพราะฉันรู้สึกเสมอว่าฉันอยู่ในตำแหน่งที่แข่งขันได้และฉันเป็นผู้แพ้เสมอ”

“ใช่ เรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ยกเว้นว่าพ่อแม่ของฉันยังมีความคิดแบบเดิมๆ ที่แตกต่างจากคนที่นี่อย่างสิ้นเชิง ทุกอย่างเข้มงวด ทุกอย่างถูกควบคุมโดย ทุกครั้งที่ฉันพูดอะไรอย่างแน่นอน ในทางกลับกัน ฉันไม่อยากทำให้พ่อแม่ขุ่นเคืองและทำให้พวกเขาไม่พอใจ โดยทั่วไปแล้ว มันเป็นเรื่องของเสรีภาพ

«พ่อแม่ของฉันเป็นคนรุ่นอื่น ในชีวิตประจำวันฉันมักจะไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งทำให้พวกเขาโกรธมาก เรื่องแบบนั้นมักจะทำให้พวกเขารำคาญ”

เหมือนกันทุกที่

ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกวิธีแก้ปัญหาใด ผู้สูงอายุอาจยังคงตกเป็นเหยื่อของการล่วงละเมิดและความรุนแรงจากสมาชิกในครอบครัวหรือผู้ดูแลในบ้านสูงอายุ

อาจเป็นการล่วงละเมิดทางจิตใจ (ขาดมารยาท กระแทกประตู พูดหยาบ เหยียดหยาม ดูหมิ่น ด่าว่า ใส่ร้าย ปฏิบัติต่อผู้เฒ่าเหมือนเด็ก) ทางเพศ ร่างกาย (โก่ง ผลัก ผลักมือและเท้า…) ออกจาก ผู้สูงอายุในห้อง บนเก้าอี้ ไม่คุยกับผู้สูงอายุ ไม่เปลี่ยนผ้าอ้อม ฉวยเงิน และอื่นๆ ปกติผู้สูงอายุไม่กล้ารายงานการกระทำดังกล่าวเพราะกลัวการตอบโต้

โดยเฉพาะสำหรับสมาชิกในครอบครัวบางคน พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติและไม่สำคัญมากนัก

ปู่ย่าตายายเศร้ามากและทำได้เพียงร้องไห้เงียบๆ

นี่เป็นปัญหาในสังคมปัจจุบัน แต่น้อยคนนักที่จะกล้าพูดถึงมัน

ปัญหาที่พบบ่อยมากในครอบครัวผู้อพยพคือนกที่บินกลับรัง ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีความรัก เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ลูกกลับไปบ้านพ่อแม่เพื่ออยู่อาศัยสักพัก…

การใช้ชีวิตร่วมกับพ่อแม่ที่แก่ชรามักเป็นเรื่องยากและขัดแย้งกัน

ปกติจะเป็นแม่ เพราะเธอรักลูกเหมือนตอนเด็กๆ เธอดูแลแทบทุกอย่าง ตั้งแต่งานบ้าน ทำอาหาร นอน ทำความสะอาดห้องนอนให้ลูกทุกวัน ฯลฯ แม่ทำด้วยใจที่อดทน

เมื่อเด็กโตขึ้น ชีวิตปกติของพ่อแม่ผู้สูงอายุจะถูกรบกวน เด็ก ๆ ก็รู้สึก “สูญเสียอิสรภาพ” และไม่สบายใจเหมือนอยู่คนเดียว พวกเขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ เด็กๆ ก็ขุ่นเคือง หงุดหงิด…

«ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกนั้นไร้ขีดจำกัด ความรักของลูกที่มีต่อพ่อแม่นั้นมีจำกัด เมื่อลูกไม่สบาย พ่อแม่ก็เศร้า กังวล ; หากพ่อแม่ป่วย ลูกจะถามคำถามกับพ่อแม่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เด็กๆ ใช้เงินของพ่อแม่อย่างสบายใจ มันไม่ง่ายเลยที่พ่อแม่จะใช้เงินของลูก บ้านของพ่อแม่คือบ้านของลูก บ้านของลูกไม่ใช่บ้านของพ่อแม่ นั่นคือความแตกต่าง คนที่เข้าใจชีวิตถือว่าการดูแลลูกเป็นภาระ เป็นความสุข โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน การรอการชำระคืนจากลูกนั้นยากและเป็นไปไม่ได้ ”

นักสังคมนิยมต่างเน้นย้ำถึงความขัดแย้งที่มักเกิดขึ้นเมื่อพ่อแม่ผู้สูงอายุอาศัยอยู่กับลูกที่โตเต็มที่ เป็นการยากสำหรับผู้สูงอายุที่จะมีความสุขในวัยชราอย่างสงบสุข เด็กที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่จะพบว่าเป็นเรื่องยากที่จะเติบโตและสูญเสียอิสรภาพ[:ae]

لا يمكن القول أن هذا هو الشيء الجامح والوقح وغير المهذب الذي يمكن أن يحدث من وقت لآخر في أي طفل مستاء أو غاضب لسبب ما.

يصبح هذا السلوك مشكلة حقيقية عندما يحدث كثيرًا ويميل إلى التفاقم.

يصبح الطفل غير الملتزم تهديدًا دائمًا للوالدين ويكون جو الأسرة دائمًا متوترًا وثقيلًا للغاية.

بالنسبة للعائلات المهاجرة التي تعيش في الخارج ، من الضروري أيضًا التحدث عن نقص التعاطف الناجم عن الفجوة بين الأجيال.

يصر الوالدان على اعتناق القيم الأخلاقية لثقافة الأجداد مع تقوى الأبناء كأولوية. يكبر الأطفال ، ويدرسون ويكبرون في دول أجنبية ، ويستوعبون الثقافة الغربية ، وهم عمليون للغاية ويقدرون الفردية ، وبالتالي فإن التفاهم بين الآباء والأطفال في بعض الأحيان لا يكون كما هو متوقع. رغبة الجميع.

ثم هناك أزمة المراهقين. خلال هذه الفترة ، قد يصاب العم أو الخالة الشاب باضطراب الخلود الذي يجعل الوالدين غير قادرين على اللمس ويريدان أحيانًا الجنون معهم.

يلقي بعض الناس باللوم على الطفل السيئ لأن الوالدين لا يعرفون كيفية التدريس والتدليل كثيرًا. نعم ، لكن قضية الحياة هذه ليست بهذه البساطة ، فهي تتجاوز الدين وتثقف الأسرة كثيرًا.

بشكل عام ، يعاني الجيل الأول من اللاجئين الذين يعيشون في الخارج من مشاكل أقل بسبب الأطفال مقارنة بالعائلات المضيفة البيضاء. هل يمكن لأطفالنا أن يتفهموا المصاعب والمصاعب التي يضطر آباؤهم للتضحية بها لرعايتهم من أجل الحصول على مستقبل مشرق مثل اليوم؟

إذا حدث شيء قبيح ، فإن العقلية المتأصلة في الشخص تكون جيدة وسيئة ، لذلك لا يمكن لأحد أن يعرف أهمية مشكلة مدى تعسف الوالدين. إساءة معاملة الأطفال محرجة للغاية ومهينة للآباء.

في الدول الغربية الماضية ، مثلها مثل الدول الأخرى ، اعتبروا أن قضية إساءة معاملة الوالدين من قبل أطفالهم من المحرمات التي يجب التستر عليها وعدم مناقشتها. لكن منذ السنوات الأخيرة ، تغير التفكير ، لذا فإن الوضع مختلف.

تعد إساءة معاملة الوالدين المسنين مشكلة في العديد من العائلات اليوم.

اليوم ، أصبحت إساءة معاملة الوالدين المسنين حقيقة في كل أسرة كما في أي مجتمع.

بالنسبة للمهاجرين لدينا ، هذه قضية محظورة لا ينبغي مناقشتها لأنه ليس من الجيد التحدث عنها.

غالبًا ما يكون المهاجرون المسنون غير أكفاء وضعيفين في اللغة الحية ، لذلك يجب أن يعتمد كل شيء وكل شيء على الآخرين ويعتمدوا على مساعدة أبنائهم وأحفادهم.

لذلك ، في بعض الأحيان لا يعاملون معاملة حسنة ، ولكن كبار السن أيضًا يبتلعونهم بمرارة ويتجاهلونهم ، وأحيانًا يجدون طرقًا لاختلاق الأعذار ومسامحة أبنائهم وأحفادهم.

كثير من كبار السن لا يدركون في بعض الأحيان أنهم يتعرضون لسوء المعاملة.

ما هو سوء المعاملة؟

كما حددته منظمة الصحة العالمية (2002) الإساءة هي:

عند حدوث فعل (أو عدم اتخاذ إجراء) ، تحدث إيماءة أو موقف غير عادي أو تتكرر عدة مرات في سياق يتطلب المساءلة ويمنح كبار السن إحساسًا بالانتماء. الحرمان والأزمة.

يمكن أن تظهر إساءة معاملة المسنين بعدة طرق:

1) جسديًا: الدفع ، والدفع ، والضغط ، والإمساك بإحكام ، والهز بقوة ، ورمي الأشياء ، وإجباره على الأكل والشرب ، والحبس في غرفة ، والنسيان عمدًا ، وعدم الاعتناء به ، مما يجعله ينتظر طويلاً للمساعدة في الذهاب. إلى الحمام ، تعذب الأشياء الصعبة.

2) نفسياً: تجاهل الرجل العجوز ، والنظرة ، والتحدث بصوت عالٍ ، ورفع صوته ، والتحدث بصوت عالٍ ، والاستخفاف ، والنقد ، والوقاحة ، والغطرسة ، والترهيب ، والتعامل مع المسن على أنه طفل طفولي ، ومذلة ، وتحط من قدر معتقداته ومعتقداته ، والإضرار بهويته. والقيم الإنسانية ، والكلام اللئيم ، وتهديد كرامته ، وعمره ، ودرجة ضبط النفس في الحياة.

3) جنسياً: التعرض للمضايقة ، أو اللمس ، أو الضغط ، أو قد يكونون ضحايا “عرض الصور” ، أو تعرضها للاغتصاب. يمكن السخرية من كبار السن عندما يريدون التعبير عن حياتهم الجنسية أو مناقشتها.

4) حول المال: يمكن أن يحدث في العديد من الأشكال.

على سبيل المثال ، سرقة الأموال والمجوهرات والأثاث. الضغط عليه لتقسيم الميراث.

بالإضافة إلى ذلك ، فإن كبار السن هم فريسة سهلة للمحتالين الذين ينتحلون الهوية عبر الهاتف لإخبارهم بإرسال مبلغ معين من المال بشكل عاجل لأن أطفالهم يتعرضون لحادث بعيد.

– استدراجهم للقيام باستثمارات احتيالية أو القيام باستثمارات مشروعة لا تتناسب مع ظروفه.

– انخدع من قبل أحد أفراد الأسرة الذي كان يثق به كثيراً.

– التعرض للغش بالانتحال لسحب الأموال من البنك.

– الإجبار على استخدام بطاقات الائتمان بشكل غير لائق.

– تعرض للسرقة لسرقة الأموال عندما يأذن بالقوادة لأحد أقاربه لإدارة دفتر حسابه المصرفي.

– غالبًا ما تكون الأدوات فريسة لخدمات التسويق عبر الهاتف للتسويق عبر الهاتف.

– المسنون هدف المحتالون لأنهم يعيشون بمفردهم ، بسبب تقدمهم في السن ، بسبب المرض ، وضعف الدماغ ، بسبب قلة اهتمام الأسرة.
كثيرا ما يتعرض المسنون لسوء المعاملة.

عواقب إساءة معاملة المسنين

– إعطاء المسنين الشعور بالخوف ، وجعلهم يجدون حلولاً للعزلة ، والعيش في عزلة ، وتجعل من الصعب عليهم المشاركة في الأنشطة الاجتماعية.

– يخلق شعوراً بعدم الأمان.

– اغلق على نفسك

– يؤدي إلى اضطراب القلق

– إكتئاب – إرتباك – إرتباك – إرتباك فى الذاكرة

القصة المحزنة: المسنون يختارون إنهاء حياتهم.

بالإضافة إلى ذلك ، غالبًا ما تنبع مشكلة الانتحار بين الأشخاص الذين تتراوح أعمارهم بين 64 و 75 عامًا والذين تتراوح أعمارهم بين 75 وما فوق من الشعور بالوحدة ، تليها أسباب الصراع ، بما في ذلك سوء المعاملة.

إن إساءة معاملة المسنين ليست ظاهرة جديدة في مجتمع اليوم. يمكن أن يحدث في أي مكان ويكون وثيق الصلة بالجميع.

لكن الأمر الأكثر إيلامًا هو أن معظمنا يعتبره أمرًا مفروغًا منه.

أغمض الجميع أعينهم وتجاهلوا عمدًا ، بما في ذلك بعض كبار السن.

إنهم لا يريدون قبول حقيقة مؤلمة ولا يريدون أن يروا أنفسهم ضحايا لسوء المعاملة من داخل الأسرة.

هذا حقا هو الشيء الأكثر إيلاما

قصة في فرنسا

في فرنسا ، بدأ المزيد والمزيد من الآباء في الخروج من الظل بخجل لقول الحقيقة حول وضع كانوا ضحاياه لفترة طويلة.

وفقًا للخبراء ، من الصعب رسم صورة (صورة روبوت) لطفل عدواني وكذلك والدي ضحاياهم.

غالبًا ما تحدث مشكلة إساءة معاملة الأطفال للوالدين في العائلات الوحيدة الأبوين. غالبًا ما تبدأ الأم في التعرض للإيذاء من أطفالها (بنين أو فتيات) عندما يكونون صغارًا جدًا.

غالبًا ما ينمو هؤلاء الأطفال في سياق الحيوانات الأليفة الأكثر تدليلًا مثل أطفال الملوك (enfants rois).

الآباء ، لأنهم يحبون أطفالهم بشكل أعمى ، لا يحددون بوضوح الحدود التي يحتاج الطفل إلى وقفها.

في كثير من الأحيان ، يبدأ الإساءة في سن مبكرة جدًا (9-10 سنوات) لكن الوالدين لا يستطيعان بإهمال التعرف على العلامات مقدمًا.

ووفقًا للمحلل النفسي جان بيير شارتييه ، فقد نشأ هؤلاء الأطفال في جو من سفاح القربى “بمعنى أنهم يشعرون أن رغباتهم قد تم إشباعها من قبل والديهم منذ سن مبكرة وأنهم مليئون بالسلطة.

ثم فجأة في مرحلة ما ، خلال فترة المراهقة الأكثر حساسية ، يغير حدث ما الموقف مثل رغبة الأم في اتخاذ خطوة أخرى مع رجل معين ، فهل هو دافئ أم أنها غير مقبولة. ليس أمام الأم خيار سوى اللجوء إلى السلطات للحصول على المساعدة: طلب العلاج ، أو المساعدة الاجتماعية للطفل ، أو إرساله إلى معسكر إعادة التأهيل إذا كان هناك عنف. فعل جسدي.

إذا بلغ الطفل سن الرشد القانوني ، 18 عامًا ، يمكن للوالدين إخلائه أو تقديمه أمام القانون. أن تنتهي العلاقة بين الأم والابن أو الأب والابن.

فيما يلي ملخص للتعليقات:

* العنف الجسدي 11٪ ضد الفتيات و 9٪ ضد الأولاد.

* كيف: في أغلب الأحيان “يدفع ، يدفع” الأجداد ، 6٪ من الحالات تقذف ، تضرب شيئًا ما ، ربما تصطدم بالحائط لتخفيف الغضب ، 1٪ تهدد بسلاح مثل السكين.

* على وجه الخصوص ، كثيراً ما تهاجم الفتيات الأم ، وغالباً ما يهاجم الابن الأب.

* الإساءة العقلية: 45٪ من المراهقين يعترفون بأنهم يقسمون أو يقولون كلمات قاسية لوالديهم ، ولكن في أغلب الأحيان لأمهم (ربما تتذمر الأم في كثير من الأحيان ، توبيخ كل شبر منها. قليلاً ، مفصل جدًا أن الأطفال ينزعجون بسهولة ، رد فعل ذلك.)

* تظهر الأبحاث أن حالات العنف في كثير من الأحيان تنبع من أسباب جاحدة مثل: رغبة المرأة العجوز في شراء زوج من البنطال لنفسها في Zeller ، WalMart (متجر شعبي للغاية) لكن الابنة لا تفعل ذلك. وافق ، ثم تشاجر مع الأم ، واندلعت الحرب.

* كان 1 من كل 10 آباء ضحية اعتداء جسدي. هذا مشابه لاستطلاع أجري في الدول الغربية.

إذا لم يذهب الآباء لمقاضاة الأطفال ، فلا يمكن للحكومة التدخل. وفقًا للحكومة ، فإن عدم رفع دعوى قضائية يعني أن أفعال الطفل ليست خطيرة على الإطلاق ومقبولة. في الواقع ، يخاف الآباء من الخجل ، والإذلال ، والخجل إذا أحدثوا ضجة.

وفقًا للتفكير السائد في المجتمع ، لا يمكن أن يكون الطفل تهديدًا للوالدين ، فقط الوالدين غير الأكفاء وغير المسؤولين.

لهذا السبب ، يجب على الوالدين أن يعيشوا في دائرة مستمرة من الإساءة بدون مخرج منها.

في حالة تقديم شكوى من أحد الوالدين بسبب تعرضهما للاعتداء أو لوجود تهديد لحياتهما ، يمكن للشرطة القبض على الطفل على الفور وإرساله إلى مركز احتجاز الأطفال.

ولكن عادة ما تكون هذه هي الحالة المعاكسة تمامًا.

كلما زاد الاعتماد على الأطفال ، زادت المشاكل!

يتزايد عدد كبار السن يومًا بعد يوم ، ويختار بعضهم العيش في المنزل ليكونوا قريبين من أطفالهم وأحفادهم.

كثير من الآباء المسنين في الخارج لا يريدون ولا يجرؤوا على الانفصال عن أطفالهم بسبب مشاكل اللغة والمال. حتى الآن ، من المشاكل الكبيرة إلى الصغيرة في التعامل مع المواطنين البيض ، كان على الأجداد الاعتماد على أطفالهم في التفسير والحل. العيش في الخارج لأكثر من 30 عامًا ، لكن لا يزال الكثير من الناس لا يتقنون الحد الأدنى من لغة المعاملات …

الآن بعد أن تقدم كبار السن في السن ، أصبحت صحتهم ضعيفة ، مما زاد من ذعرهم. كلما زاد الاعتماد على الأبناء والأحفاد (عاطفيًا ، مالًا ، رعاية ، مساعدة ، تفسيرًا) ، زادت النزاعات والصراعات مع الشباب. للأبناء والأحفاد أيضًا أسرهم الخاصة ، وهناك أيضًا صعوبات وإحباطات في حياتهم وفي وظائفهم … إذا تابعوا الأطفال ، فكيف يكونون ، لكن إذا تركوا ، فهم خائفون.

هناك الكثير من الأطفال بدافع حب والديهم ، بسبب “تقوى الأبناء” ، بسبب عدم احترام الذات ، وعدم وجود شجاعة كافية لتقرير حياتهم ، لذلك لا يزالون يعيشون بجانب والديهم في أي يوم أو في ذلك اليوم ، من أجل أن تكون ناجحًا. قوي….

مر الوقت بسرعة. ثم يجب على الأطفال أيضًا أن يتقدموا في العمر. الأولاد والبنات غير المتزوجين أمر شائع في العديد من عائلات المهاجرين

لذلك…

يدرك بعض الآباء المسنين أن اختيار حل البقاء في دار رعاية المسنين هو الحل الأكثر عملية ومعقولة. أما بالنسبة لحالة كبار السن الذين يعيشون في المنزل ، فيجب أن يكون لديهم الكثير من المال ، وكلما زاد المال كان ذلك أفضل لهم.

وفقًا للمؤلف ، الذين يعيشون في دول أجنبية ، يميل معظم الآباء المسنين إلى الرغبة في أن يعيش أطفالهم معهم أو أن يكونوا بالقرب منهم ، لكن الأطفال يفكرون بعكس ذلك. يريدون أن يكونوا مستقلين ، وأن يكونوا بعيدين عن الوالدين ليكونوا أحرارًا ، وأقل إحباطًا ، وأقل إزعاجًا ، وأقل اضطرارًا إلى الاستماع إلى الوالدين

في بعض الأحيان يتم إلقاء اللوم على الأطفال من قبل والديهم ، وإلقاء اللوم عليهم في هذا وذاك ، ومقارنتهم بأطفال الآخرين ، عمدا جعلهم يشعرون بالذنب ، وما إلى ذلك.

“بالنسبة لوالدي ، كان من الواضح أنهم ما زالوا يتمتعون بعقلية فيتنام. يريدون لأبنائهم أن يدرسوا الطب أو علم الصحة. إذا لم أفعل ما يريدون ، فإنهم يعتبرونه فشلًا في مستقبلي. ويقارنونني بأطفال الآخرين كل ليلة … بطريقة ما ، يقلل من قيمتي. بالتأكيد ، على مستوى آخر ، يتمنى والداي الأفضل لي ، لكن عندما لا أستطيع ، لا يمكنني ذلك. نهاية! »

“إنهم يقارنون أطفالهم بلا رحمة بأطفال الآخرين. وهذا يجعلني غاضبًا جدًا لأنني أشعر دائمًا بوضعني في وضع تنافسي ، وأنا دائمًا الخاسر.”

“نعم ، لدينا علاقة جيدة جدًا مع بعضنا البعض ، باستثناء أن والدي لا يزالان يمتلكان عقلًا تقليديًا ، وهذا يختلف تمامًا عن عقل الناس هنا. كل شيء صارم ، كل شيء يتحكم فيه ، عندما أقول أي شيء على الإطلاق. من ناحية أخرى ، لا أريد الإساءة إلى والديّ وإزعاجهما. بشكل عام ، الأمر كذلك ، إنها مسألة حرية

«ينتمي والداي إلى جيل آخر. فيما يتعلق بالحياة اليومية ، غالبًا ما أتسكع مع أصدقائي ، مما يجعلهم غاضبين جدًا. أشياء من هذا القبيل تزعجهم دائمًا “.

إنه نفس الشيء في كل مكان

بغض النظر عن الحل الذي يختارونه ، قد يظل كبار السن ضحايا لسوء المعاملة والعنف من أفراد الأسرة أو مقدمي الرعاية في منازل المسنين.

يمكن أن يكون الإساءة العقلية (عدم اللباقة ، إغلاق الأبواب ، الكلمات القاسية ، الإذلال ، الاستخفاف ، السب ، الافتراء ، معاملة كبار السن مثل الأطفال) ، الجسد الجنسي والجسدي (التواء ، دفع ، دفع اليدين والقدمين …) كبار السن في الغرفة ، على الكرسي ، عدم التحدث إلى كبار السن ، عدم تغيير الحفاضات ، الاستفادة من المال وما إلى ذلك. لم يجرؤ كبار السن عادةً على الإبلاغ عن الأفعال المذكورة أعلاه خوفًا من الانتقام.

بالنسبة لبعض أفراد الأسرة على وجه الخصوص ، يعتقدون أيضًا أن هذا الأمر طبيعي وليس مهمًا جدًا.

كان الأجداد حزينين للغاية ولا يمكنهم البكاء إلا بصمت.

هذه مشكلة في مجتمع اليوم ولكن قلة لديهم الشجاعة للتحدث عنها.

مشكلة شائعة جدًا الآن في الأسرة المهاجرة هي عودة الطيور إلى أعشاشها. لا عمل ولا مال والحب غير المحظوظ هي الأسباب الرئيسية لعودة أطفالهم إلى منزل والديه ليعيشوا ويقيموا لفترة …

دائمًا ما يكون العيش مع آباء مسنين أمرًا صعبًا ومتضاربًا.

عادة الأم ، لأنها تحب أطفالها مثلما كانوا صغارًا ، فهي تهتم بكل شيء تقريبًا. من الأعمال المنزلية ، إلى الاعتناء بوجباتهم ، ونومهم ، وتنظيف غرفة النوم كل يوم للأطفال ، وما إلى ذلك .. تقوم الأم بذلك بقلب متسامح.

عندما يكبر الأطفال ، تنزعج الحياة الطبيعية للآباء المسنين ، ويشعر الأطفال أيضًا “بالحرية المفقودة” ولا يشعرون بالراحة كما لو كانوا يعيشون بمفردهم ، يمكنهم فعل ما يريدون. يصبح الأطفال أيضًا مستائين ومتضايقين …

«حب الوالدين لأبنائهم لا حدود له. حب الأطفال لوالديهم محدود. عندما يمرض الأطفال ، يشعر الوالدان بالحزن والقلق ؛ إذا مرض الوالدان ، يسأل الأطفال والديهم فقط بعض الأسئلة. ينفق الأطفال أموال والديهم بشكل مريح ؛ ليس من السهل على الآباء إنفاق أموال أطفالهم. منزل الوالدين هو منزل الطفل ؛ منزل الطفل ليس منزل الوالدين. هذا هو الاختلاف ، فالأشخاص الذين يفهمون الحياة يعتبرون رعاية أطفالهم واجبًا وفرحًا دون توقع أي شيء في المقابل. إن انتظار السداد من الأطفال صعب ومستحيل “.

يؤكد الاشتراكيون جميعًا على الصراع الذي يحدث غالبًا عندما يعيش الآباء المسنون مع أطفالهم البالغين. من الصعب على المسنين التمتع بشيخوختهم بسلام وكامل. سيجد الأطفال الذين يعيشون مع والديهم صعوبة في النمو ويفقدون استقلاليتهم.[:id]

Ini tidak dapat dikatakan sebagai hal yang sulit diatur, kurang ajar, dan tidak sopan yang dapat terjadi dari waktu ke waktu pada setiap anak yang kesal atau marah karena suatu alasan.

Perilaku ini menjadi masalah nyata ketika terlalu sering terjadi dan cenderung memburuk.

Anak yang tidak berbakti menjadi ancaman konstan bagi orang tua dan suasana keluarga selalu tegang dan sangat berat.

Bagi keluarga imigran yang tinggal di luar negeri, perlu juga dibicarakan tentang kurangnya empati yang disebabkan oleh kesenjangan generasi.

Orang tua bersikeras untuk memeluk nilai-nilai moral budaya leluhur dengan berbakti sebagai yang pertama. Anak-anak tumbuh besar, belajar dan besar di luar negeri, menyerap budaya Barat, sangat praktis dan menghargai individualisme, sehingga pemahaman antara orang tua dan anak terkadang tidak seperti yang diharapkan. keinginan semua orang adalah.

Lalu ada krisis remaja. Selama periode ini, bibi atau paman muda dapat mengembangkan gangguan keabadian yang membuat orang tua tidak dapat menyentuh dan terkadang ingin menjadi gila dengan mereka.

Beberapa orang menyalahkan bahwa anak nakal adalah karena orang tua tidak tahu cara mengajar dan terlalu memanjakan. Ya, tetapi masalah hidup ini tidak sesederhana itu, melampaui agama, dan banyak mendidik keluarga.

Secara umum, pengungsi generasi pertama yang tinggal di luar negeri memiliki lebih sedikit masalah yang disebabkan oleh anak-anak daripada keluarga angkat kulit putih. Bisakah anak-anak kita memahami berat dan susahnya orang tua yang harus dikorbankan untuk merawat mereka agar memiliki masa depan yang cerah seperti hari ini?

Jika terjadi sesuatu yang tidak sedap dipandang, mentalitas yang melekat pada orang tersebut adalah baik dan buruk, sehingga tidak ada yang bisa mengetahui pentingnya masalah betapa kejamnya orang tua. Pelecehan anak sangat memalukan dan memalukan bagi orang tua.

Di negara-negara Barat masa lalu, sama seperti negara-negara lain, mereka menganggap masalah orang tua yang dianiaya oleh anak-anak mereka sebagai tabu tabu yang harus ditutup-tutupi dan tidak boleh dibicarakan. Tapi sejak beberapa tahun terakhir, pemikiran telah berubah, jadi situasinya berbeda.

Pelecehan orang tua adalah masalah di banyak keluarga saat ini.

Saat ini, pelecehan terhadap orang tua yang lanjut usia telah menjadi kenyataan di setiap keluarga dan juga di masyarakat mana pun.

Bagi pendatang kita, ini adalah masalah tabu yang tidak boleh dibicarakan karena tidak baik membicarakannya.

Lansia migran seringkali tidak cakap, lemah dalam bahasa hidup, sehingga segala sesuatu dan segala sesuatu harus bergantung, bergantung pada orang lain dan bantuan anak cucu mereka.

Oleh karena itu, terkadang mereka tidak diperlakukan dengan baik, tetapi orang tua juga menelan pahit dan mengabaikan mereka bahkan terkadang mencari-cari alasan dan memaafkan anak cucu mereka.

Banyak orang lanjut usia terkadang tidak menyadari bahwa mereka sedang dianiaya.

Apa yang disalahgunakan?

Seperti yang didefinisikan oleh Organisasi Kesehatan Dunia (2002) penyalahgunaan adalah:

Ketika suatu tindakan (atau kurangnya tindakan), gerakan atau sikap yang tidak biasa terjadi atau diulang berkali-kali dalam konteks yang membutuhkan akuntabilitas dan memberikan rasa memiliki pada lansia. kekurangan dan krisis.

Pelecehan orang tua dapat bermanifestasi dalam berbagai cara:

1) Fisik: mendorong, mendorong, meremas, menggenggam erat, gemetar hebat, melempar barang, memaksanya makan dan minum, dikurung di kamar, sengaja melupakan, tidak merawatnya, membuatnya menunggu lama untuk membantu pergi. ke kamar mandi, menyiksa barang-barang keras.

2) Secara psikologis: mengabaikan orang tua, melotot, berbicara keras, meninggikan suaranya, berbicara keras, meremehkan, mengkritik, kasar, sombong, mengintimidasi, memperlakukan orang tua sebagai anak kekanak-kanakan, menghina, merendahkan keyakinan dan keyakinannya, merusak identitasnya dan nilai-nilai kemanusiaan, berbicara kata-kata kasar, menurunkan martabatnya, usia dan tingkat pengendalian diri dalam hidup.

3) Seksual: dilecehkan, disentuh, diperas, atau mungkin menjadi korban “exhibitionniste”, mempertontonkannya, diperkosa. Sesepuh dapat diejek ketika mereka ingin mengekspresikan atau mendiskusikan seksualitas mereka.

4) Tentang uang: bisa terjadi dalam berbagai bentuk.

Misalnya mencuri uang, perhiasan, perabotan. Beri tekanan padanya untuk membagi warisan.

Selain itu, orang tua adalah mangsa yang mudah bagi penipu yang menyamar melalui telepon untuk memberitahu mereka untuk mengirim sejumlah uang segera karena anak-anak mereka mengalami kecelakaan jauh.

– Dibujuk untuk melakukan investasi yang curang, atau melakukan investasi yang sah yang tidak sesuai dengan keadaannya.

– Ditipu oleh anggota keluarga yang sangat dia percayai.

– Ditipu oleh peniruan identitas untuk menarik uang dari bank.

– Dipaksa menggunakan kartu kredit secara tidak tepat.

– Dicuri untuk mencuri uang ketika ia memberikan kuasa kepada seorang kerabat untuk mengelola buku rekening banknya.

– Alat telemarketing sering menjadi mangsa layanan telemarketing.

– Lansia menjadi sasaran penjahat karena mereka hidup sendiri, karena usia lanjut, karena sakit, otak yang buruk, karena kurangnya perhatian keluarga.
Orang tua sering dianiaya.

Konsekuensi dari pelecehan orang tua

– Memberikan rasa takut pada lansia, membuat mereka menemukan solusi untuk mengisolasi, hidup dalam pengasingan, dan mempersulit mereka untuk berpartisipasi dalam kegiatan sosial.

– Menciptakan perasaan tidak aman.

– Tutup dirimu

– Menyebabkan gangguan kecemasan

– Depresi depresi- kebingungan, kebingungan memori kebingungan

Kisah sedih: orang tua memilih untuk mengakhiri hidup mereka.

Selain itu, masalah bunuh diri di antara orang berusia 64 hingga 75 tahun dan mereka yang berusia 75 tahun ke atas sering kali berasal dari kesepian, diikuti oleh alasan konflik, termasuk pelecehan.

Pelecehan orang tua bukanlah fenomena baru di masyarakat saat ini. Itu bisa terjadi di mana saja dan relevan untuk semua orang.

Tetapi hal yang paling menyakitkan adalah kebanyakan dari kita menerima begitu saja.

Semua orang memejamkan mata dan sengaja menutup mata, termasuk beberapa orang tua.

Mereka tidak mau menerima kenyataan yang menyakitkan dan tidak ingin melihat diri mereka sebagai korban pelecehan yang berasal dari dalam keluarga.

Itu benar-benar hal yang paling menyakitkan

Cerita di Prancis

Di Prancis semakin banyak orang tua mulai keluar dari bayang-bayang dengan malu-malu untuk mengatakan kebenaran tentang situasi yang telah mereka korbankan begitu lama.

Menurut para ahli, sulit untuk menggambar potret (robot potret) seorang anak yang agresif serta orang tua korbannya.

Masalah penganiayaan anak terhadap orang tua sering terjadi pada ibu tunggal, keluarga monoparental. Seringkali seorang ibu mulai mengalami pelecehan dari anak-anaknya (laki-laki atau perempuan) ketika mereka masih sangat muda.

Anak-anak ini sering tumbuh dalam konteks hewan peliharaan yang paling dimanjakan seperti anak raja (enfants rois).

Orang tua, karena mereka mencintai anak-anak mereka secara membabi buta, tidak secara jelas mendefinisikan batasan-batasan yang harus dihentikan oleh anak.

Seringkali, pelecehan dimulai pada usia yang sangat muda (9-10 tahun) tetapi orang tua dengan lalai tidak dapat mengenali tanda-tandanya terlebih dahulu.

Menurut psikoanalis Jean Pierre Chartier, anak-anak ini dibesarkan dalam suasana inses” yang berarti bahwa mereka merasa bahwa keinginan mereka telah dipenuhi oleh orang tua mereka sejak usia dini dan penuh dengan kekuatan anak-anak.

Kemudian tiba-tiba pada suatu saat, selama masa remaja yang paling sensitif, beberapa peristiwa mengubah situasi seperti seorang ibu ingin mengambil langkah lain dengan seorang pria tertentu, jadi apakah dia hangat atau dia tidak dapat diterima. Sang ibu tidak punya pilihan selain meminta bantuan pihak berwenang: meminta perawatan terapies, bantuan sosial untuk anak, atau mengirimnya ke kamp pendidikan ulang jika terjadi kekerasan. tindakan fisik.

Jika anak telah mencapai usia dewasa yang sah, 18 tahun, orang tuanya dapat mengusirnya atau membawanya ke hadapan hukum. Itu mengakhiri hubungan antara ibu dan anak atau ayah dan anak.

Berikut ringkasan komentarnya:

* Kekerasan fisik  11% terhadap anak perempuan dan 9% terhadap anak laki-laki.

*Caranya: paling sering “push, push” kakek nenek, 6% kasus melempar, memukul sesuatu, mungkin membentur tembok untuk meredakan amarah, 1% mengancam dengan senjata seperti pisau.

*Terutama, anak perempuan sering menyerang ibu, dan anak laki-laki sering menyerang ayah.

*Penganiayaan mental: 45% remaja mengaku bersumpah atau mengucapkan kata-kata kasar kepada orang tua mereka, tetapi paling sering kepada ibu mereka (mungkin ibu sering mengomel, menegur setiap incinya. sedikit, terlalu detail sehingga anak-anak mudah kesal, jadi bereaksi.)

*Penelitian menunjukkan bahwa seringkali kasus kekerasan berasal dari alasan tidak tahu berterima kasih seperti: wanita tua itu ingin membeli sendiri celana di Zeller, WalMart (toko yang terlalu populer) tetapi putrinya tidak. setuju, dan kemudian bertengkar dengan ibu, dan perang pun pecah.

*1 dari 10 orang tua telah menjadi korban kekerasan fisik. Ini mirip dengan jajak pendapat negara-negara barat.

Jika orang tua tidak pergi untuk menuntut anak-anak, pemerintah tidak bisa campur tangan. Menurut pemerintah, tidak menggugat berarti perbuatan anak tersebut sama sekali tidak berbahaya dan dapat diterima. Bahkan, orang tua takut malu, dihina, dipermalukan jika membuat keributan.

Menurut pemikiran umum di masyarakat, seorang anak tidak dapat menjadi ancaman bagi orang tua, hanya orang tua yang tidak kompeten dan tidak bertanggung jawab.

Untuk alasan ini, orang tua harus hidup dalam siklus pelecehan yang terus-menerus tanpa jalan keluar darinya.

Dalam hal ada pengaduan dari orang tua karena telah diserang atau ada ancaman terhadap nyawanya, polisi dapat segera menangkap anak tersebut dan mengirimnya ke pusat penahanan anak.

Tapi biasanya ini justru sebaliknya.

Semakin tergantung pada anak, semakin banyak masalah!

Kelas lansia semakin hari semakin meningkat, dan sebagian dari mereka memilih tinggal di rumah agar dekat dengan anak dan cucunya.

Banyak orang tua lanjut usia di luar negeri yang tidak mau, juga tidak berani berpisah dengan anaknya karena masalah bahasa dan uang. Sampai sekarang, dari masalah besar hingga kecil dalam berurusan dengan penduduk asli kulit putih, kakek-nenek harus mengandalkan anak-anak mereka untuk menafsirkan dan menyelesaikannya. Tinggal di luar negeri selama lebih dari 30 tahun, tetapi banyak orang masih tidak menguasai bahasa transaksional minimum …

Sekarang para lansia sudah tua, kesehatan mereka lemah, membuat mereka semakin panik. Semakin tergantung pada anak dan cucu (emosi, uang, kepedulian, membantu, memaknai), semakin banyak konflik dan konflik yang muncul dengan remaja. Anak cucu juga punya keluarga sendiri, ada juga kesulitan dan frustasi dalam hidup mereka, dalam pekerjaan mereka… Jika mereka mengikuti anak-anak, bagaimana mereka bisa, tetapi jika mereka melepaskan, mereka takut.

Banyak anak yang putus asa dengan orang tuanya, karena “berbakti”, karena kurang percaya diri, tidak cukup berani untuk menentukan hidupnya sendiri, sehingga mereka tetap tinggal dan hidup di sisi orang tuanya setiap hari atau hari itu, agar berhasil. kuat….

Waktu berlalu dengan cepat. Kemudian anak-anak juga harus bertambah tua. Anak laki-laki dan perempuan yang belum menikah adalah kejadian umum di banyak keluarga imigran

Karena itu…

Beberapa orang tua lanjut usia sadar, memilih solusi untuk tinggal di panti jompo adalah yang paling praktis dan masuk akal. Adapun situasi Lansia yang tinggal di rumah, mereka harus memiliki banyak uang, semakin banyak uang semakin baik bagi mereka.

Menurut penulis, tinggal di luar negeri, sebagian besar orang tua yang sudah lanjut usia cenderung ingin anaknya tinggal bersama atau berada di dekat mereka, namun pemikiran anak sebaliknya. Mereka ingin mandiri, dan berada jauh dari orang tua agar bebas, tidak membuat frustrasi, tidak merepotkan, tidak lagi harus mendengarkan orang tua.

Anak kadang disalahkan oleh orang tuanya, menyalahkan ini dan itu, membandingkannya dengan anak orang lain, sengaja membuat mereka merasa bersalah, dll.

“Bagi orang tua saya, jelas mereka masih memiliki mentalitas Vietnam. Mereka ingin anaknya belajar kedokteran atau ilmu kesehatan. Jika saya tidak melakukan apa yang mereka inginkan, mereka menganggapnya sebagai kegagalan masa depan saya. Dan mereka membandingkan saya dengan anak-anak orang lain setiap malam… Di satu sisi, dia menurunkan nilai saya. Tentu, di tingkat lain, orang tua saya berharap yang terbaik untuk saya, tetapi ketika saya tidak bisa, saya tidak bisa. Akhir! »

“Mereka tanpa ampun membandingkan anak-anak mereka dengan orang lain. Itu membuat saya sangat marah karena saya selalu merasa menempatkan saya dalam posisi kompetitif, dan saya selalu kalah.”

“Ya, kami memiliki hubungan yang sangat baik satu sama lain, kecuali bahwa orang tua saya masih memiliki pemikiran tradisional, yang sama sekali berbeda dari orang-orang di sini. Semuanya ketat, semuanya dikendalikan oleh , kapan pun saya mengatakan apa pun. Di sisi lain, saya tidak ingin menyinggung perasaan orang tua saya, dan membuat mereka kesal. Secara umum, seperti itu, ini masalah kebebasan

«Orang tua saya berasal dari generasi lain. Dalam kehidupan sehari-hari, saya sering bergaul dengan teman-teman saya, yang membuat mereka sangat marah. Hal-hal seperti itu selalu mengganggu mereka.”

Itu sama di mana-mana

Apa pun solusi yang mereka pilih, lansia mungkin masih menjadi korban pelecehan dan kekerasan dari anggota keluarga atau pengasuh di panti jompo.

Bisa berupa kekerasan mental (kurang sopan santun, membanting pintu, kata-kata kasar, hinaan, hinaan, makian, fitnah, memperlakukan orang tua seperti anak-anak), seksual, fisik tubuh (menekuk, mendorong, mendorong tangan dan kaki…), meninggalkan lansia di kamar, di kursi, tidak berbicara dengan lansia, tidak mengganti popok, memanfaatkan uang dan lain-lain. Biasanya lansia tidak berani melaporkan perbuatan di atas karena takut akan pembalasan.

Khususnya bagi sebagian anggota keluarga, mereka juga menganggap hal ini sebagai hal yang biasa dan tidak terlalu penting.

Kakek-nenek sangat sedih dan hanya bisa menangis dalam diam.

Ini adalah masalah di masyarakat saat ini tetapi hanya sedikit yang berani membicarakannya.

Masalah yang sangat umum sekarang dalam keluarga imigran adalah burung terbang kembali ke sarang mereka. Tidak ada pekerjaan, tidak ada uang, dan cinta yang tidak beruntung adalah alasan utama anak-anak mereka kembali ke rumah orang tuanya untuk tinggal dan tinggal sebentar …

Hidup dengan orang tua yang sudah lanjut usia selalu sulit dan penuh konflik.

Biasanya seorang ibu, karena ia menyayangi anak-anaknya seperti saat mereka masih kecil, ia mengurus hampir semuanya. Mulai dari pekerjaan rumah, mengurus makan, tidur, membersihkan kamar setiap hari untuk anak-anak, dll. Ibu melakukannya dengan hati yang toleran.

Ketika anak tumbuh dewasa, kehidupan normal orang tua yang lanjut usia terganggu, dan anak juga merasa “kehilangan kebebasan” dan tidak senyaman ketika mereka hidup sendiri, mereka dapat melakukan apa pun yang mereka inginkan. Anak-anak juga menjadi kesal, kesal…

«Cinta orang tua untuk anak-anak mereka tidak terbatas; kasih sayang anak kepada orang tuanya terbatas. Ketika anak sakit, orang tua sedih dan khawatir; Jika orang tua sakit, anak-anak hanya mengajukan beberapa pertanyaan kepada orang tuanya. Anak-anak menghabiskan uang orang tua mereka dengan nyaman; Tidak mudah bagi orang tua untuk membelanjakan uang anak-anaknya. Rumah orang tua adalah rumah anak; Rumah anak bukanlah rumah orang tua. Itulah bedanya, orang yang memahami hidup menganggap mengasuh anak sebagai kewajiban, suatu kebahagiaan, tanpa mengharapkan imbalan apapun. Menunggu balasan dari anak-anak itu sulit dan tidak mungkin”.

Sosialis semua menekankan konflik yang sering terjadi ketika orang tua lanjut usia tinggal bersama anak-anak mereka yang dewasa. Sulit bagi para lansia untuk menikmati masa tuanya dengan damai dan seutuhnya. Anak-anak yang tinggal bersama orang tuanya akan sulit tumbuh dan kehilangan kemandiriannya.[:as]

E le mafai ona taʻua o se mea le pulea, faʻatauvaʻa, ma le le faʻaaloalo e mafai ona tupu mai lea taimi i lea taimi i soo se tamaititi e le fiafia pe ita mo nisi mafuaaga.

E avea lea amio ma fa’afitauli moni pe a tupu soo ma fa’asolosolo ina leaga.

O le tamaitiiti le faamaoni e avea ma se taufaamata’u faifaipea i matua ma o le siosiomaga o le aiga e le mautonu ma mamafa tele.

Mo aiga mai fafo e nonofo i fafo, e tatau foi ona talanoa e uiga i le leai o se lagona alofa e mafua mai i le va o tupulaga.

E tausisi matua i le taliaina o tulaga taua o le aganuu a tuaa ma le amioatua e pei o le muamua. O tamaiti e ola aʻe, suʻesuʻe ma ola aʻe i atunuu ese, faʻafeiloaʻi aganuʻu i Sisifo, e aoga tele ma faʻatauaina le taʻitoʻatasi, o lea o le malamalama i le va o matua ma tamaiti e le o nisi taimi e pei ona faʻamoemoeina. o manaoga o tagata uma.

Ona oo mai ai lea o le faafitauli o talavou. I le vaitau lea, e mafai e le uso o le tama po o le tuagane o le tina talavou ona atiaʻe se maʻi e le mafai ona oti e le mafai ai e matua ona paʻi ma o nisi taimi e manaʻo ai e faʻavalea ma i latou.

O nisi tagata e tuuaia o le tamaitiiti leaga ona e le iloa e matua ona aoao ma soona fai. Ioe, ae o lenei mataupu o le olaga e le faigofie, e sili atu nai lo le lotu, ma aʻoaʻoina ai le aiga.

I se tulaga lautele, o tagata sulufaʻi muamua o loʻo nonofo i fafo e itiiti lava faʻafitauli e mafua mai i tamaiti nai lo aiga papaʻe talimalo. Pe mafai ea ona malamalama a tatou fanau i faigata ma faigata e tatau ona ositaulagaina e matua e tausia ai i latou ina ia maua se lumanai manuia e pei o aso nei?

Afai e tupu se mea le lelei, o le mafaufau masani o le tagata e lelei ma leaga, o lea e le mafai ai e se tasi ona iloa le taua o le faafitauli o le sauaina o matua. O le sauaina o tamaiti e matua’i maasiasi ma faalumaina ai matua.

I atunuu papalagi ua mavae, e pei foi o isi atunuu, sa latou manatu o le mataupu i le sauaina o matua e fanau ose tapu e tatau ona ufiufi ma e le tatau ona talanoaina. Ae talu mai tausaga talu ai nei, ua suia mafaufauga, o lea ua ese ai le tulaga.

O le sauaina o matua matutua o se faafitauli i le tele o aiga i aso nei.

I aso nei, o le sauaina o matua matutua ua avea ma mea moni i totonu o aiga uma faapea foi i soo se sosaiete.

Mo tatou tagata malaga, o se mataupu tapu lea e le tatau ona talanoaina aua e le lelei le talanoa i ai.

O tagata matutua malaga mai e masani ona le agavaa, vaivai i le gagana ola, o lea e tatau ai ona faalagolago mea uma ma mea uma, faalagolago i isi ma le fesoasoani a a latou fanau ma fanau a fanau.

O le mea lea, o nisi taimi e le faia lelei i latou, ae o tagata matutua e foloina ma le tiga ma le amanaiaina i latou ma o nisi taimi e saili ai ni auala e fai ai alofaga ma faamagalo a latou fanau ma fanau a fanau.

O le toʻatele o tagata matutua e lē o iloa i nisi taimi o loo sauāina i latou.

O le a le mea ua faileagaina ?

E pei ona faamatalaina e le Faalapotopotoga o le Soifua Maloloina a le Lalolagi (2002) o le sauaina o le:

Pe a tupu se gaioiga (po o le leai o se gaioiga), o se taga poʻo se uiga e le masani ai e tupu pe toe faia i le tele o taimi i se faʻamatalaga e manaʻomia ai le tali atu ma tuʻuina atu i tagata matutua se lagona o le auai. fa’aletonu ma fa’alavelave.

O le faʻaleagaina o tagata matutua e mafai ona faʻaalia i ni auala eseese:

1) Faʻaletino: tulei, tulei, oomi, uu mau, lulu malosi, togi mea, faʻamalosia o ia e ‘ai ma inu, lokaina i totonu o se potu, galo ma le loto i ai, le tausia o ia, faʻatali mo se taimi umi e fesoasoani e alu. i le faletaele, faatiga mea faigata.

2) Psychologically: le amanaia le toeaina, pupula mata, tautala leotele, sii i luga lona leo, tautala leotetele, ta’ufaatauvaaina, faitio, le mafaufau, faasausili, taufaafefe, fai tagata matutua e pei o se tamaitiiti, faalumaina, ta’uvalea ona talitonuga ma ona talitonuga, faaleagaina lona faasinomaga. ma tulaga taua faaletagata, tautala i upu leaga, tuu i lalo lona mamalu, tausaga ma le tikeri o le pulea e le tagata o ia lava i le olaga.

3) Feusuaiga: faʻalavelave, paʻi, oomi, poʻo latou ono afaina i le “exhibitionniste”, faʻaalia ia te ia, faʻamalosi. E mafai ona ulagia toeaina pe a latou mananao e faailoa atu pe talanoaina a latou feusuaiga.

4) E uiga i tupe: e mafai ona tupu i le tele o ituaiga.

Mo se faʻataʻitaʻiga, gaoi tupe, mea teuteu, meafale. Tuuina atu omiga ia te ia e vaevae le tofi.

E le gata i lea, o tagata matutua e faigofie ona maua e tagata taufaasese e faafoliga i luga o le telefoni e taʻu atu ia i latou e lafo vave se aofaiga o tupe ona o a latou fanau e faʻalavelave mamao.

– O le maileia i le faia o ni tupe fa’akomepiuta, po’o le faia o ni tupe fa’atulafonoina e le talafeagai mo lona tulaga.

– Na faaseseina e se tagata o le aiga na ia faatuatuaina tele.

– Fa’a’ole’ole e fa’afoliga e tala mai tupe mai le faletupe.

– Fa’amalosia e fa’aoga le talafeagai kata fai aitalafu.

– O le gaoia e gaoi ai tupe pe a ia fa’atagaina le fa’atau atu i se tasi o lona aiga e fa’atautaia lana tusi fa’atupe.

– O mea faigaluega e masani lava o fa’ameamea a le telemarketing auaunaga tau maketi.

– O tagata matutua o loʻo taulaʻi i ai tagata faʻatauvaʻa ona o loʻo nonofo naʻo latou, ona o lo latou matutua, ona o maʻi, leaga le faiʻai, ona o le leai o se tausiga o le aiga.
E masani ona sauaina tagata matutua.

I’uga o sauaga a tagata matutua

– Tuuina atu i tagata matutua se lagona o le fefe, fai ia i latou e suʻe ni vaifofo e faʻaesea, ola faʻatasi, ma faʻafaigata ona latou auai i gaoioiga faʻaagafesootai.

– Faia se lagona o le le mautonu.

– Tapuni oe

– Ta’ita’i atu i le fa’alavelave popole

– Fa’anoanoa fa’anoanoa- fenumia’i, fenumia’i mafaufauga fenumia’i

O le tala faanoanoa: ua filifili tagata matutua e faamuta o latou olaga.

E le gata i lea, o le faafitauli o le pule i le ola i tagata e 64 i le 75 tausaga ma i latou e 75 tausaga ma matutua atu e masani lava ona mafua mai i le tuulafoaiina, sosoo ai ma mafuaaga o feeseeseaiga, e aofia ai le sauaina.

O le sauaina o toeaina e le o se mea fou i le lalolagi i aso nei. E mafai ona tupu i soo se mea ma e talafeagai mo tagata uma.

Ae o le mea e sili ona tiga o le toatele o i tatou e manatu faatauvaa i ai.

Na moeiini mata e tagata uma ma liliu ese ma le loto i ai, e aofia ai ma nisi o tagata matutua.

E latou te lē mananaʻo e talia se upu moni tigā ma e lē mananaʻo e vaai iā i latou lava o ni tagata ua aafia i faiga sauā e sau mai totonu o le aiga.

O le mea moni lava lena e sili ona tiga

Tala i Farani

I Falani, ua amata ona toʻatele mātua ua o ese ma le matamuli e tautala i le mea moni e uiga i se tulaga ua leva ona latou aafia ai.

Fai mai le au popoto, e faigata ona tusi se ata (portrait robot) o se tamaitiiti saua faapea ma matua o latou ua afaina.

O le faafitauli o le sauaina o fanau i matua e masani ona tupu i tina nofofua, aiga e toatasi. E masani ona amata ona oo se tina i sauaga mai lana fanau (tama po o teine) a o laiti.

O nei tamaiti e masani ona ola aʻe i le tulaga o le fagafao sili ona faʻafefe e pei o fanau a tupu (enfants rois).

O matua, ona o lo latou alolofa tauaso i a latou fanau, latou te le faamalamalamaina manino tuaoi e tatau ona taofi e le tamaitiiti.

O le tele o taimi, o le sauaina e amata i le la’ititi lava (9-10 tausaga) ae o matua e le mafai ona iloa muamua fa’ailoga.

Fai mai le tusitala o le mafaufau o Jean Pierre Chartier, o nei tamaiti ua tausia aʻe i se siosiomaga o le mataifale” o lona uiga latou te lagona ua faamalieina o latou manaʻoga e o latou matua mai lava i le laiti ma ua tumu i fanau. mana.

Ona faafuasei lea i se taimi, i le taimi sili ona maaleale o le talavou, o nisi mea na tupu e suia ai le tulaga e pei o le manao o se tina e faia se isi laasaga ma se tamaloa, o lea e mafanafana ai o ia pe le taliaina. E leai se filifiliga a le tina ae liliu atu i pulega mo se fesoasoani: ole atu mo togafitiga o togafitiga, fesoasoani faʻaagafesootai mo le tamaititi, poʻo le auina atu o ia i se tolauapiga toe aʻoaʻoina pe a iai le vevesi. gaioiga faaletino.

Afai ua aulia e le tamaititi le matua o le matua, 18 tausaga le matua, e mafai e matua ona tutuli ese o ia pe aumai i luma o le tulafono. Na faamutaina le mafutaga i le va o le tina ma le atalii po o le tama ma le atalii.

O le aotelega lenei o fa’amatalaga:

* Sauaga faaletino  11% faasaga i teine ​​ma 9% faasaga i tama.

*E fa’afefea: o le tele o taimi e “tule, tulei” matua matutua, 6% o mataupu togi, ta se mea, atonu e ta i le puipui e faʻafefe ai le ita, 1% faʻafefe i se auupega e pei o se naifi.

* Ae maise lava, e masani ona osofaʻia e teine ​​le tinā, ma e masani ona osofaʻia e le tama le tamā.

* Fa’aleagaina o le mafaufau: 45% o tupulaga talavou latou te ioeina latou te palauvale pe fai atu ni upu mataga i o latou matua, ae o le tele o taimi i lo latou tina (atonu e masani ona faitio le tina, aoai soo se inisi. bit, matua auiliili e faigofie ona ita tamaiti, ia tali mai.)

* Ua faaalia i suʻesuʻega o le tele o taimi o faiga sauā e afua mai i mafuaaga lē lotofaafetai e pei o: ua manaʻo le loomatua e faatau mo ia lava se ofuvae i Zeller, WalMart (faleoloa lauiloa tele) ae e leʻi faia e le afafine. ua malie, ona misa ai lea ma le tina, ona tau ai lea o le taua.

* 1 i le 10 matua ua afaina i sauaga faaletino. E taitutusa lea ma se palota a atunuu i sisifo.

Afai e le o matua e molia tamaiti, e le mafai e le malo ona faʻalavelave. Faaalia e le malo, o le le faia o se tagi o lona uiga e le o se mea matautia le gaioiga a lea tamaititi ma e talia. O le mea moni, e fefefe matua i le maasiasi, i le faalumaina, i le maasiasi pe a latou faia se vevesi.

E tusa ai ma mafaufauga masani i le sosaiete, e le mafai e se tamaititi ona avea ma se taufaamatau i matua, na o matua le agavaa ma le le faatuatuaina.

Mo lenei mafuaaga, e tatau ona ola matua i se taamilosaga faifaipea o sauaga e aunoa ma se auala e alu ese ai.

I se fa’asea a se matua ona ua fa’ao’olima pe ua fa’amata’u fo’i o la ola, e mafai loa e leoleo ona pu’e fa’apagota le tamaititi ma ave i le nofoaga e taofia ai tamaiti.

Ae masani lava o le tulaga faafeagai lea.

O le tele o le faalagolago i tamaiti, o le tele foi o faafitauli!

Ua faateleina le vasega o tagata matutua i lea aso ma lea aso, ma o nisi o i latou ua filifili e nonofo i le fale ina ia latalata atu i a latou fanau ma fanau a fanau.

O le tele o matua matutua i fafo e le mananao, ma e le mafai foi ona o ese mai a latou fanau ona o faafitauli i le gagana ma tupe. E oo mai lava i le taimi nei, mai le tele i le laiti o faafitauli i le feagai ai ma tagata papalagi, sa tatau ona faalagolago matua matutua i a latou fanau e faamatala ma foia. Nofo i fafo mo le silia ma le 30 tausaga, ae o le toʻatele o tagata e leʻo faʻaaogaina le gagana faʻatauvaʻa maualalo…

O lea la ua matutua tagata matutua, ua vaivai lo latou soifua maloloina, ua atili ai ona popole. O le tele o le faʻalagolago i fanau ma fanau a fanau (lagona, tupe, tausiga, fesoasoani, faʻamatalaina), o le tele o feeseeseaiga ma feeseeseaiga e tulaʻi mai ma le autalavou. E iai fo’i aiga o fanau ma fanau, e iai fo’i faigata ma fa’alavelave i o latou olaga, i a latou galuega.

E toatele fanau ona o le alofa i matua, ona o le “filial piety”, ona o le le lava o le manatu ia te ia lava, le lava o le lototele e filifili ai o latou lava olaga, o lea e nonofo ai pea ma nonofo faatasi ma o latou matua i soo se aso pe i lena aso, ina ia manuia. malosi….

Na vave ona alu le taimi. Ona tatau ai foi lea ona matutua tamaiti. O tama ma teine ​​e le’i faaipoipo o ni mea masani ia i le tele o aiga o lo’o malaga mai

O lea…

O nisi o matua matutua e nofouta, o le filifilia o le vaifofo e nofo ai i le fale tausimai e sili ona aoga ma talafeagai. Ae o le tulaga o loo nonofo ai tagata matutua i le fale, e tatau ona tele a latou tupe, o le tele o tupe o le lelei lea mo i latou.

Fai mai le tusitala, o le nonofo i atunuu i fafo, o le toatele o matua matutua e masani ona mananao a latou fanau e nonofo ma i latou pe latalata ia i latou, ae o le manatu o tamaiti e faafeagai. Latou te mananaʻo ia tutoʻatasi, ma ia mamao ese mai matua ina ia saoloto, faʻaitiitia le faʻalavelave, faʻaitiitia le faʻalavelave, faʻaitiitia le faʻalogo i matua

O nisi taimi e tuuaia ai tamaiti e o latou matua, e tuuaia ai i latou i lea mea ma lea mea, faatusatusa i latou i fanau a isi tagata, ma le loto i ai latou te lagona le nofosala, ma isi.

“Mo oʻu matua, na manino lava o loʻo i ai pea i latou le mafaufau o Vietnam. Latou te mananaʻo e suʻesuʻe a latou fanau i vailaʻau poʻo le saienisi o le soifua maloloina. Afai ou te le faia le mea latou te mananaʻo ai, latou te manatu o se toilalo o loʻu lumanaʻi. Ma latou faʻatusatusaina aʻu i fanau a isi tagata i po uma… I se isi itu, ua ia faʻaititia loʻu taua. Ioe, i se isi tulaga, e moomoo ou matua i le mea sili mo au, ae a ou le mafai, ou te le mafai. Fa’ai’u! »

“Latou te fa’atusatusaina ma le le alofa a latou fanau i isi. Ou te matua ita lava aua ou te lagona lava le tu’uina o a’u i se tulaga fa’atauva, ma e masani lava ona ou faia’ina.”

“Ioe, e matua’i lelei lava le matou va ma le isi, se’i vagana ai o lo’o i ai lava le mafaufau masani a nai o’u matua, e matua’i ese lava ma le mafaufau o tagata iinei. O mea uma e sa’o, o mea uma e pulea e , so’o se taimi lava ou te fai atu ai se mea. I le isi itu, ou te le manaʻo e faatigā i oʻu mātua, ma faaita i laʻua. I le tulaga lautele, e faapena, o le mataupu o le saolotoga

“O oʻu matua o se isi augatupulaga. I le tulaga o le olaga i aso uma, e masani ona matou tafafao ma aʻu uo, lea e matua feita ai. O mea faapena e ita ai pea i latou.”

E tutusa lava i soo se mea

Po o le a lava le fofo latou te filifilia, o tagata matutua e mafai lava ona afaina i sauaga ma sauaga mai tagata o le aiga poʻo tagata tausi i totonu o aiga matutua.

E mafai ona sauaina faalemafaufau (leai se faaaloalo, sasaina faitotoa, upu masoā, faalumaina, taʻuvalea, fetuu, taufaaleaga, faia o toeaina e pei o tamaiti), feusuaʻiga, tino faaletino (faʻamalosi, tulei, tulei lima ma vae…), tuʻu le tagata matutua i totonu o le potu, i luga o le nofoa, le talanoa i tagata matutua, le suia napekini, faʻaaogaina tupe ma isi mea. O tagata matutua e masani lava ona le faʻamalosi e lipoti atu gaioiga o loʻo i luga ona o le fefe i le tauimasui.

Aemaise lava mo nisi tagata o le aiga, latou te manatu foi o lenei mataupu o se mea masani ma e le taua tele.

Sa matua faanoanoa matua matutua ma sa na o le tagi lemu lava.

O se fa’afitauli lea i le soifuaga o tagata i aso nei ae e to’aitiiti lava e lototetele e talanoa i ai.

O se fa’afitauli sili ona taatele i le taimi nei i totonu o aiga o lo’o malaga mai o manu felelei e toe fo’i i o latou ofaga. Leai se galuega, leai se tupe, ma le le manuia o le alofa, o mafuaaga autu ia ua toe foi ai le fanau i le fale o ona matua e nonofo ma nonofo ai mo sina taimi…

O le nonofo faatasi ma matua matutua e faigata ma feteenai i taimi uma.

E masani lava o se tina, ona e alofa i lana fanau e pei o le taimi o laiti, na te tausia toetoe lava o mea uma. Mai galuega a le fale, i le tausiga o a latou meaʻai, o latou moe, faʻamamāina o le potumoe i aso uma mo tamaiti, ma isi.. E faia e Tina ma le loto faapalepale.

Pe a tutupu aʻe le fanau, o le olaga masani o mātua ua matutua, e lagona foʻi le “lē maua o le saʻolotoga” ma e lē o toʻafimālie e pei o le nofo toʻatasi, e mafai ona latou faia so o se mea e mananaʻo ai. E ita foi tamaiti, ita…

“O le alofa o matua mo a latou fanau e le gata; e gata mai le alofa o le fanau i o latou matua. A mamai fanau, e faanoanoa ma popole matua ; Afai e mamaʻi matua, e na o ni nai fesili e fesili ai fanau i o latou mātua. E fa’aalu lelei e fanau tupe a o latou matua; E le faigofie i matua ona faaalu tupe a le fanau. O le fale o matua o le fale o le tamaitiiti; O le fale o le tamaitiiti e le o le fale o matua. O le eseesega lena, o tagata e malamalama i le olaga e manatu o le tausia o a latou fanau o se matafaioi, o se fiafiaga, e aunoa ma le faʻamoemoe i se taui. O le fa’atalitali i se totogi mai tamaiti e faigata ma e le mafai “.

Ua faamamafa uma e tagata lautele le feteenaiga e masani ona tupu pe a nonofo matua matutua ma a latou fanau matutua. E faigatā i tagata matutua ona olioli i lo latou matutua ma le filemu ma le atoatoa. O tamaiti e nonofo ma o latou mātua o le a faigata ona ola aʻe ma leiloa lo latou tutoʻatasi.[:ru]

Это нельзя назвать неуправляемым, наглым и невежливым, что может время от времени происходить с любым ребенком, который по какой-то причине расстроен или зол.

Такое поведение становится настоящей проблемой, когда оно происходит слишком часто и имеет тенденцию к ухудшению.

Непослушный ребенок становится постоянной угрозой для родителей, а семейная атмосфера всегда напряженная и очень тяжелая.

Для семей иммигрантов, проживающих за границей, также необходимо говорить об отсутствии эмпатии, вызванной разрывом между поколениями.

Родители настаивают на принятии моральных ценностей культуры предков с сыновней почтительностью в первую очередь. Дети растут, учатся и взрослеют в зарубежных странах, впитывают западную культуру, очень практичны и ценят индивидуализм, поэтому взаимопонимание между родителями и детьми иногда не такое, как ожидалось. желание каждого.

Потом подростковый кризис. В этот период у молодой тети или дяди может развиться расстройство бессмертия, из-за которого родители не могут прикасаться к ним и иногда хотят сойти с ума с ними.

Некоторые винят в том, что ребенок плохой потому, что родители не умеют его учить и слишком баловать. Да, но этот жизненный вопрос не так уж и прост, он выходит за рамки религии и много воспитывает семью.

В целом у беженцев в первом поколении, проживающих за границей, меньше проблем, вызванных детьми, чем у белых принимающих семей. Могут ли наши дети понять трудности и невзгоды, которыми их родители должны пожертвовать, чтобы заботиться о них, чтобы у них было светлое будущее, как сегодня?

Если происходит что-то неприглядное, врожденный менталитет человека бывает хорошим и плохим, поэтому никто не может знать важность проблемы того, насколько жестоки родители. Жестокое обращение с детьми чрезвычайно смущает и унизительно для родителей.

В прошлых западных странах, как и в других странах, вопрос жестокого обращения родителей со стороны детей считался табу-табу, которое следует скрывать и не обсуждать. Но за последние годы мышление изменилось, поэтому ситуация иная.

Жестокое обращение с пожилыми родителями сегодня является проблемой во многих семьях.

Сегодня жестокое обращение с пожилыми родителями стало реальностью в каждой семье, а также в любом обществе.

Для наших иммигрантов это табуированная тема, которую не следует обсуждать, потому что говорить об этом нехорошо.

Пожилые мигранты часто некомпетентны, слабы в живом языке, поэтому все и вся должны зависеть, зависеть от других и помощи своих детей и внуков.

Поэтому иногда к ним плохо относятся, но и старики с горечью сглатывают и игнорируют их, а иногда даже находят способы оправдаться и простить своих детей и внуков.

Многие пожилые люди иногда не подозревают, что с ними жестоко обращаются.

Чем злоупотребляют?

Согласно определению Всемирной организации здравоохранения (2002 г.), жестокое обращение – это:

Когда действие (или бездействие), жест или необычное отношение происходит или повторяется много раз в контексте, который требует ответственности и дает пожилым людям чувство сопричастности. недостаток и кризис.

Жестокое обращение с пожилыми людьми может проявляться по-разному:

1) Физически: толкать, толкать, сжимать, крепко сжимать, сильно трясти, бросать вещи, заставлять его есть и пить, запирать в комнате, намеренно забывать, не заботиться о нем, заставлять его долго ждать, чтобы помочь уйти. в ванную, мучая твердыми вещами.

2) Психологически: не обращать внимания на старика, сверлить взглядом, говорить громко, повышать голос, говорить громко, унижать, критиковать, грубить, высокомерно, запугивать, относиться к старику как к ребенку по-детски, унижая, очерняя его убеждения и убеждения, нанося ущерб его личности и общечеловеческих ценностей, говоря нецензурные слова, принижая его достоинство, возраст и степень самоконтроля в жизни.

3) Сексуально: их домогаются, трогают, сжимают, или они могут быть жертвами «эксгибиционизма», показывать ее, изнасиловать. Над старшими можно издеваться, когда они хотят выразить или обсудить свою сексуальность.

4) О деньгах: может происходить во многих формах.

Например, кража денег, драгоценностей, мебели. Окажите на него давление, чтобы он разделил наследство.

Кроме того, пожилые люди становятся легкой добычей мошенников, которые выдают себя за них по телефону и просят срочно отправить определенную сумму денег, потому что их дети попали в аварию далеко.

– Быть заманенным мошенническими инвестициями или делать законные инвестиции, которые не подходят для его обстоятельств.

– Был обманут членом семьи, которому очень доверял.

– Быть обманутым под видом вывода денег из банка.

– Принуждение к ненадлежащему использованию кредитных карт.

– Быть украденным с целью кражи денег, когда он уполномочивает родственника управлять своей банковской книгой.

– Инструменты телемаркетинга часто являются добычей телемаркетинговых услуг.

– Пожилые люди являются мишенью мошенников, потому что они живут одни, из-за преклонного возраста, из-за болезни, слабого мозга, из-за недостатка внимания семьи.
Пожилые люди часто подвергаются жестокому обращению.

Последствия жестокого обращения с пожилыми

– Дайте пожилым людям чувство страха, заставьте их находить решения для изоляции, жить в уединении и мешать им участвовать в общественной деятельности.

– Создает чувство незащищенности.

– Закрой себя

– Приводит к тревожному расстройству

– Депрессия – спутанность сознания, спутанность памяти, спутанность сознания.

Печальная история: пожилые люди решают покончить с собой.

Кроме того, проблема суицида среди лиц в возрасте от 64 до 75 лет и в возрасте 75 лет и старше чаще всего связана с одиночеством, за которым следуют конфликтные причины, в том числе жестокое обращение.

Жестокое обращение с пожилыми людьми не является новым явлением в современном обществе. Это может случиться где угодно и актуально для всех.

Но самое болезненное то, что большинство из нас воспринимает это как должное.

Все закрыли глаза и намеренно закрывали глаза, в том числе некоторые пожилые люди.

Они не хотят принимать горькую правду и не хотят видеть себя жертвами насилия, исходящего внутри семьи.

Это действительно самое больное

История во Франции

Во Франции все больше и больше родителей начинают робко выходить из тени, чтобы говорить правду о ситуации, жертвами которой они так долго были.

По мнению специалистов, сложно нарисовать портрет (портрет робота) агрессивного ребенка, а также родителей их жертв.

Проблема жестокого обращения детей со стороны родителей чаще возникает в семьях с одним родителем, в неполных семьях. Часто мать начинает испытывать жестокое обращение со стороны своих детей (мальчиков или девочек), когда они еще совсем маленькие.

Эти дети часто растут в окружении самых изнеженных домашних животных, таких как дети королей (enfants rois).

Родители, потому что слепо любят своих детей, не определяют четко границы, которые ребенок должен переступить.

Часто жестокое обращение начинается в очень раннем возрасте (9-10 лет), но родители по небрежности не в состоянии распознать признаки заранее.

По словам психоаналитика Жана-Пьера Шартье, эти дети воспитывались в атмосфере инцеста, то есть чувствовали, что их желания удовлетворяются родителями с раннего возраста и полны детской силы.

Затем вдруг в какой-то момент, в самый чувствительный период подросткового возраста, какое-то событие меняет ситуацию, например, мать хочет сделать еще один шаг с определенным мужчиной, поэтому он теплый или она неприемлема. Матери ничего не остается, как обратиться за помощью к властям: попросить о лечении терапиями, социальной помощи ребенку или отправить его в лагерь перевоспитания, если там будет насилие. физический акт.

Если ребенок достиг совершеннолетия, то есть 18 лет, родители могут выселить его или привлечь к уголовной ответственности. Так заканчивались отношения между матерью и сыном или отцом и сыном.

Вот краткое изложение комментариев:

* Физическое насилие 11% в отношении девочек и 9% в отношении мальчиков.

*Как: чаще всего «толкают, толкают» бабушек и дедушек, 6% случаев бросают, ударяют чем-то, возможно, ударяют в стену, чтобы снять гнев, 1% угрожают оружием, например ножом.

*Особенно девочки часто нападают на мать, а сын часто нападает на отца.

* Психическое насилие: 45% подростков признаются, что ругаются или говорят резкие слова своим родителям, но чаще всего матери (возможно, мать часто придирается, упрекает каждый дюйм ее. немного, слишком подробно, что дети легко раздражаются, так реагируй)

*Исследования показывают, что часто случаи насилия происходят из-за неблагодарных причин, таких как: старушка хочет купить себе штаны в Zeller, WalMart (слишком популярный магазин), а дочь этого не делает. согласился, а потом поссорился с матерью, и началась война.

* 1 из 10 родителей подвергался физическому насилию. Это похоже на опрос западных стран.

Если родители не подадут в суд на детей, правительство не сможет вмешаться. По мнению правительства, отказ от подачи иска означает, что действия ребенка совершенно не опасны и приемлемы. На самом деле родители боятся позора, унижения, смущения, если поднимут шум.

Согласно распространенному в обществе мнению, ребенок не может быть угрозой для родителей, только некомпетентные и безответственные родители.

По этой причине родителям приходится жить в постоянном цикле жестокого обращения, из которого нет выхода.

В случае подачи жалобы от родителя на то, что они подверглись нападению или существует угроза их жизни, полиция может немедленно арестовать ребенка и отправить его в центр содержания под стражей для детей.

Но обычно это как раз противоположный случай.

Чем больше зависит от детей, тем больше проблем!

Класс пожилых людей увеличивается с каждым днем, и некоторые из них предпочитают жить дома, чтобы быть ближе к своим детям и внукам.

Многие пожилые родители за границей не хотят и не решаются расстаться со своими детьми из-за языковых и денежных проблем. До сих пор, от больших до маленьких проблем в общении с белыми аборигенами, бабушкам и дедушкам приходилось полагаться на своих детей для интерпретации и решения. Проживая за границей более 30 лет, многие до сих пор не владеют минимальным деловым языком…

Теперь, когда пожилые люди состарились, их здоровье ослабло, что делает их еще более паническими. Чем больше зависимость от детей и внуков (эмоциональная, денежная, заботливая, помогающая, интерпретирующая), тем больше конфликтов и конфликтов возникает с молодежью. У детей и внуков тоже свои семьи, тоже есть трудности и разочарования в жизни, в работе… Если они идут за детьми, то как им быть, а если отпускают, то боятся.

Много детей из-за любви к родителям, из-за “сыновней почтительности”, из-за отсутствия чувства собственного достоинства, не хватило мужества решать свою жизнь, поэтому они до сих пор живут рядом и живут рядом с родителями каждый день или в этот день, чтобы добиться успеха. сильный….

Время пролетело быстро. Потом дети тоже должны стареть. Неженатые мальчики и девочки — обычное явление во многих семьях иммигрантов.

Следовательно…

Некоторые пожилые родители осознают, что решение остаться в доме престарелых является наиболее практичным и разумным. Что касается положения пожилых людей, живущих дома, то у них должно быть много денег, чем больше денег, тем лучше для них.

По мнению автора, проживающие в зарубежных странах, большинство пожилых родителей склонны хотеть, чтобы их дети жили с ними или были рядом с ними, но дети мыслят противоположным образом. Они хотят быть независимыми и быть вдали от родителей, чтобы быть свободными, меньше расстраиваться, меньше беспокоить, меньше слушать родителей

Детей иногда обвиняют родители, обвиняя их в том или ином, сравнивая с чужими детьми, умышленно вызывая у них чувство вины и т. д.«Для моих родителей было ясно, что у них до сих пор вьетнамский менталитет. Они хотят, чтобы их дети изучали медицину или науку о здоровье. Если я не делаю то, что они хотят, они считают это провалом моего будущего. И они каждую ночь сравнивают меня с чужими детьми… В каком-то смысле он принижает мою ценность. Конечно, на другом уровне мои родители желают мне всего наилучшего, но когда я не могу, я не могу. Конец! »

«Они безжалостно сравнивают своих детей с чужими. Меня это очень злит, потому что я всегда чувствую, что ставлю себя в конкурентное положение, и я всегда в проигрыше».

«Да, у нас очень хорошие отношения друг с другом, за исключением того, что мои родители по-прежнему придерживаются традиционного мышления, которое полностью отличается от мышления здешних людей. Все строго, все контролируется, когда я говорю абсолютно все. С другой стороны, я не хочу обижать своих родителей и расстраивать их. Вообще говоря, это так, это вопрос свободы

«Мои родители принадлежат к другому поколению. Что касается повседневной жизни, я часто тусуюсь со своими друзьями, что их очень злит. Такие вещи всегда их раздражают».

везде одинаково

Независимо от того, какое решение они выберут, пожилые люди все равно могут стать жертвами жестокого обращения и насилия со стороны членов семьи или опекунов в домах престарелых.

Это может быть психологическое насилие (отсутствие вежливости, хлопанье дверями, резкие слова, унижение, пренебрежение, ругань, клевета, обращение со старшими как детьми), сексуальное, физическое насилие (прогибание, толкание, пихание руками и ногами…), оставление пожилые люди в комнате, на стуле, не разговаривать с пожилыми людьми, не менять подгузники, использовать деньги и т. д. Пожилые люди обычно не осмеливались сообщать о вышеуказанных действиях, опасаясь возмездия.

В частности, для некоторых членов семьи они также считают этот вопрос нормальным и не очень важным.

Бабушка и дедушка были очень опечалены и могли только тихо плакать.

Это проблема современного общества, но мало кто осмеливается говорить об этом.

Очень распространенная проблема сейчас в семьях иммигрантов — это птицы, возвращающиеся в свои гнезда. Отсутствие работы, отсутствие денег и несчастливая любовь – главные причины, по которым их дети возвращаются в родительский дом, чтобы жить и оставаться там какое-то время…

Жить с пожилыми родителями всегда сложно и конфликтно.

Обычно мать, потому что она любит своих детей, как когда они были маленькими, она заботится почти обо всем. От работы по дому до заботы об их еде, сне, ежедневной уборки спальни для детей и т. д. Мать делает это с терпимым сердцем.

Когда дети вырастают, нормальная жизнь пожилых родителей нарушается, дети тоже чувствуют «потерянную свободу» и им не так комфортно, как при одинокой жизни, они могут делать все, что захотят. Дети тоже обижаются, раздражаются…

«Любовь родителей к своим детям безгранична; любовь детей к своим родителям ограничена. Когда дети болеют, родители грустят и беспокоятся; Если родители больны, дети задают родителям лишь несколько вопросов. Дети с комфортом тратят деньги своих родителей; Родителям нелегко тратить деньги своих детей. Родительский дом — это дом ребенка; Дом ребенка не является родительским домом. В том-то и разница, люди, которые понимают жизнь, считают заботу о своих детях обязанностью, радостью, не ожидая ничего взамен. Ждать отдачи от детей тяжело и невозможно».

Социалисты все подчеркивают конфликт, который часто возникает, когда пожилые родители живут со своими взрослыми детьми. Пожилым людям трудно спокойно и всецело наслаждаться старостью. Детям, живущим с родителями, будет трудно взрослеть и терять самостоятельность.

 

 

 [:]