“ខ្ញុំសោកស្តាយដែលបានផ្តល់កំណើតដល់អ្នក”-ម្តាយអាយុ ៨០ ឆ្នាំបានទុកសំបុត្រមួយមុនពេលគាត់ស្លាប់

សំបុត្រចុងក្រោយនៃជីវិតម្តាយជនជាតិចិនត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយនៅលើគេហទំព័រ People’s Daily ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនស្រក់ទឹកភ្នែក។

ថ្ងៃនេះថ្ងៃទី ៦ ខែមិថុនាខ្ញុំបានឈានចូលអាយុ ៨០ ឆ្នាំហើយពោលគឺខ្ញុំបានរស់នៅ ៨០ ឆ្នាំហើយ។

ក្នុងរយៈពេលដ៏យូរបែបនេះខ្ញុំបានផ្តល់កំណើតដល់កូន ៤ នាក់និងចិញ្ចឹមចៅ ៨ នាក់បន្ថែមទៀត។ ដូច្នេះខ្ញុំមានអាយុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីយល់ពីរឿងជាច្រើន។

ពីរបីឆ្នាំមុនបន្ទាប់ពីfatherពុករបស់អ្នកបានទទួលមរណភាពខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងច្បាស់ថាអ្នកមិនចេះអត់ធ្មត់ចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាសង្ឃឹមថាកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំអាចនាំខ្ញុំទៅផ្ទះខ្ញុំចង់រស់នៅជាមួយពួកគេហើយខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន។

បន្ទាប់ពី ២ ខែបេះដូងខ្ញុំកកខ្ញុំដឹងថាគ្មាននរណាយកខ្ញុំទៅផ្ទះទេ។ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំពិតជាខ្វល់ខ្វាយមែនអ្នករាល់គ្នាអាចមកធ្វើម្ហូបឱ្យខ្ញុំរៀងរាល់យប់តើខ្ញុំនឹងឯកាប៉ុណ្ណា។ តើការរស់នៅភាគច្រើននៃជីវិតមនុស្សតើអ្វីដែលខ្លាចបំផុត? វាអាចគ្រាន់តែជាភាពឯកកោ។

បងប្អូនបានចំណាយពេលមួយឆ្នាំនិង ៩ ខែដើម្បីមើលថែម្តាយរបស់ពួកគេប្រហែល ៦៣០ ថ្ងៃ។ ក្នុងនាមជាម្តាយខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះអ្នកចំពោះទង្វើដ៏ថ្លៃថ្នូនោះ។

បន្ទាប់ពីនោះមុខរបស់ពួកគេកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ ។ បងប្អូនបានមកដោយគ្មានការស្វាគមន៍ហើយបានចាកចេញដោយគ្មានពាក្យ។ វាហាក់បីដូចជាបងប្អូនកំពុងចូលសណ្ឋាគារមួយដោយឆ្លងកាត់ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់នៅក្នុងភ្នែករបស់នាង។

ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើឱ្យអ្នកណាមួយអាក់អន់ចិត្តឡើយទោះបីខ្ញុំមិនបានញ៉ាំអាហារតែមួយមុខពីអ្នកស្លៀកពាក់ខោអាវឬសូម្បីតែចំណាយប្រាក់ពីអ្នកក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែអ្នកធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាការមកជួបខ្ញុំគឺជាបំណុលដ៏ធំចំពោះអ្នក។

សូម្បីតែពេលដែលខ្ញុំច្រលំក៏ដោយក៏បងប្រុសបានចាកចេញដោយស្ងាត់ស្ងៀមជារៀងរាល់យប់គ្មាននរណាម្នាក់ត្រលប់មកវិញទេហើយបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវភាពឯកកោដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។

មិនអីទេបន្ទាប់ពីfatherពុករបស់អ្នកស្លាប់អ្នកបានមកជាមួយខ្ញុំមួយឆ្នាំប្រាំបួនខែ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះរឿងនេះ។ អស់មួយជីវិតខ្ញុំនឹងទៅតែម្នាក់ឯង។

ខ្ញុំបានតស៊ូក្នុងភាពឯកកោអស់រយៈពេលជាងពីរឆ្នាំមកហើយ។ ដើម្បីអបអរខួបកំណើតអាយុ ៨០ ឆ្នាំខ្ញុំត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំថា“ សូមរស់នៅឱ្យបានមួយរយឆ្នាំ!” ខ្ញុំសើចហើយគិតថាការរស់នៅមួយរយឆ្នាំគ្មានប្រយោជន៍ទេ។

មួយរយៈចុងក្រោយនេះបេះដូងខ្ញុំកាន់តែមិនស្រួល។ ខ្ញុំមិនបាននិយាយនោះទេហើយខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាជំងឺនឹងនាំខ្ញុំទៅឆ្ងាយ ពីរបីថ្ងៃមុនខ្ញុំសុបិនអំពីyourពុករបស់អ្នក។ គាត់ញញឹមហើយមើលមកខ្ញុំហើយនិយាយថា“ មកជាមួយខ្ញុំទៅអ្នកនឹងមិនឯកាទៀតទេ” ។

ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់នៅក្នុងជីវិតនេះហើយខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះភាពជាដៃគូរយៈពេល ៦៣០ ថ្ងៃរបស់អ្នក។

ខ្ញុំមានជំងឺគាំងបេះដូង។ ខ្ញុំយល់ថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយដូច្នេះខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រនេះ។

សក់របស់ខ្ញុំមានពណ៌ប្រផេះទាំងអស់ខ្ញុំស្បថចំពោះសក់សរបស់ខ្ញុំខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តចំពោះអ្វីដែលអ្នកធ្វើ។ ប៉ុន្តែក្រៅពីប្រយោគនេះខ្ញុំមានរឿងមួយទៀតដែលត្រូវនិយាយ៖ ខ្ញុំសោកស្តាយដែលបានផ្តល់កំណើតដល់អ្នកប្រសិនបើមានជីវិតក្រោយខ្ញុំមិនចង់ជួបអ្នកទៀតទេ។

ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែសង្ឃឹមថាពួកគេទាំង ៤ នាក់នឹងសប្បាយចិត្តនៅឆ្នាំក្រោយហើយនឹងមិនត្រូវបោះបង់ចោលកូន ៨ នាក់របស់ពួកគេឡើយ។

បន្ទាប់ពីសំបុត្រនេះខ្ញុំចង់បញ្ឈប់អ្វីៗទាំងអស់ … ”

បន្ទាប់ពីពីរបីថ្ងៃមកស្ត្រីរូបនេះបានគេងលើគ្រែយ៉ាងសុខសាន្តដោយបិទភ្នែកដោយកាន់រូបភាពតែមួយគត់របស់នាងនិងស្វាមីរបស់នាង។