[:vi]Rồi một ngày nào đó, bạn sẽ giật mình nhận ra, bản thân đã thay đổi quá nhiều, đã dành hầu hết thời gian cho công việc mà bỏ quên đi những người bạn yêu thương.
Có khi nào sau một ngày mệt mỏi trở về nhà bạn thấy tóc ba mình thêm một sợi bạc, khóe mắt mẹ thêm một nếp nhăn, và lúc đó bạn chỉ muốn sà vào lòng ba mẹ và ước ao rằng “Con không muốn lớn nữa, ba mẹ cũng đừng già đi” không?
Dẫu biết đó là chuyện không tưởng, vì khác nào ta bắt thời gian thôi quay để hiện tại đứng yên. Nhưng có lẽ chúng ta đều có vô số lần cố chấp hy vọng điều đó xảy ra.
Càng lớn ta càng nhận ra rằng cuộc đời vốn là một khối đen nhiều khuyết điểm, ở đó sự yêu thương, san sẻ và chân thành thì ít nhưng lại có thừa những lừa lọc, dối gian, và ghen tị lẫn nhau. Càng lớn ta càng thấy rằng cuộc sống không phải lúc nào cũng một màu hồng tinh khôi và trong trẻo như các câu câu chuyện cổ tích mà ta ấp ủ mỗi đêm khi còn nhỏ. Ta càng ý thức rõ một điều rằng hiếm có ai trên thế gian này yêu thương và tốt với ta một cách chân thành và vô điều kiện như ba mẹ đối với ta. Và càng lớn chúng ta càng có nhiều nỗi sợ hãi. Nhưng có lẽ nỗi sợ mà tất cả chúng ta giao nhau nhiều nhất đó chính là sợ ba mẹ già đi…
Bạn biết không, một trong những cảm giác đau đớn nhất mà con người phải chịu chính là cảm giác khi một ai đó thân thương, một ai đó mà mình yêu quý nhất lại rời xa mình. Với tôi, đó là điều tồi tệ và bi thương nhất mà bất cứ ai trên thế gian này đều phải trải qua, trừ khi kẻ đó không có ai thân thích, không yêu thương và trân trọng bất kỳ ai. Ở đây, tôi không nói đến tình yêu trai gái mà tôi nói về một tình cảm thiêng liêng hơn thế nữa, đó chính là Tình Thân. Tôi rất sợ việc ba mẹ mình già đi từng ngày, mặc cho đó là quy luật tất yếu của tạo hóa. Hằng ngày khi nhìn thấy những dấu vết thời gian để lại trên vầng trán của ba, trên nụ cười của mẹ, tôi lại thêm đau lòng. Nghĩ đến một ngày khi ba mẹ rời xa, chắc chắn chẳng ai trong chúng ta đủ mạnh mẽ mà thản nhiên trước một mất mát to lớn vô cùng như thế. Với tôi, ba mẹ chính là những người có ơn với ta nhất trong cuộc đời này và có ba mẹ là một điều may mắn nhất. Nên, nếu còn ba mẹ, làm ơn hãy biết trân trọng, hãy biết mỗi ngày được nhìn thấy ba mẹ cười là một điều hạnh phúc. Hãy sống sao cho ba mẹ vui lòng, hãy làm mọi thứ có thể để đáp đền công ơn mà bậc sinh thành đã có với ta. Đừng đợi đến ngày mai, ngày kia, đến khi tốt nghiệp hay lên chức, mà hãy làm ngay bây giờ, ngay hôm nay, ngay khi có thể và ngay khi còn kịp.
Chúng ta, ai rồi cũng đến lúc đủ lớn để mong mình bé lại, khi cuộc sống quá nhiều mỏi mệt lại chỉ muốn lui về một góc, tránh xa những bon chen, lừa lọc ngoài kia. Chỉ muốn chui vào lòng mẹ, tựa đầu lên bờ vai vững chắc của ba, muốn cuộn tròn trong mái nhà thân thương quen thuộc, có tiếng mẹ í ới, có khói bếp ấm nồng. Cuộc đời này vốn dĩ có quá nhiều vết xước, nên tôi, bạn và chúng ta, hãy cứ mạnh mẽ với phong ba bão táp ngoài kia, nhưng hãy nhớ quay về nhà khi chiều muộn, hãy cứ là đứa trẻ trong vòng tay ba mẹ, để tìm về những nũng nịu ngây thơ, hãy để tình yêu của ba mẹ xoa dịu những vết thương mà ta vô tình bị xô bồ ngoài kia mang lại. Vì tận sâu thẳm trong mỗi con người thì gia đình và ba mẹ luôn là nơi an yên nhất.
Nên lúc này đây, nhân lúc ta chưa kịp lớn hơn nữa, ba mẹ cũng chưa già đi nhiều hơn, hãy trân trọng những giây phút có ba mẹ bên cạnh vì cuộc đời này có ba mẹ đã là một đặc ân!
Bạn biết không, một trong những cảm giác đau đớn nhất mà con người phải chịu chính là cảm giác khi một ai đó thân thương, một ai đó mà mình yêu quý nhất lại rời xa mình. Với tôi, đó là điều tồi tệ và bi thương nhất mà bất cứ ai trên thế gian này đều phải trải qua, trừ khi kẻ đó không có ai thân thích, không yêu thương và trân trọng bất kỳ ai. Ở đây, tôi không nói đến tình yêu trai gái mà tôi nói về một tình cảm thiêng liêng hơn thế nữa, đó chính là Tình Thân. Tôi rất sợ việc ba mẹ mình già đi từng ngày, mặc cho đó là quy luật tất yếu của tạo hóa. Hằng ngày khi nhìn thấy những dấu vết thời gian để lại trên vầng trán của ba, trên nụ cười của mẹ, tôi lại thêm đau lòng. Nghĩ đến một ngày khi ba mẹ rời xa, chắc chắn chẳng ai trong chúng ta đủ mạnh mẽ mà thản nhiên trước một mất mát to lớn vô cùng như thế. Với tôi, ba mẹ chính là những người có ơn với ta nhất trong cuộc đời này và có ba mẹ là một điều may mắn nhất. Nên, nếu còn ba mẹ, làm ơn hãy biết trân trọng, hãy biết mỗi ngày được nhìn thấy ba mẹ cười là một điều hạnh phúc. Hãy sống sao cho ba mẹ vui lòng, hãy làm mọi thứ có thể để đáp đền công ơn mà bậc sinh thành đã có với ta. Đừng đợi đến ngày mai, ngày kia, đến khi tốt nghiệp hay lên chức, mà hãy làm ngay bây giờ, ngay hôm nay, ngay khi có thể và ngay khi còn kịp.
Không phải đến khi có thật nhiều tiền thì mới là trả ơn ba mẹ, vì bạn có là triệu phú thì cũng cho chính bản thân bạn thôi, chứ ba mẹ đâu sống với bạn cả đời để tận hưởng những thứ đó. Không nhất thiết phải là những gì thật lớn lao mới là trả ơn ba mẹ, chỉ đơn giản là học thật tốt, nếu ở xa thì cuối tuần hoặc cuối tháng hãy sắp xếp thời gian về nhà dùng cơm cùng ba mẹ, hãy bỏ một chút thời gian lang thang trên mạng mà chăm cây cảnh trước sân với ba, đi chợ chọn cá cùng mẹ… Để đổi lại những nụ cười thật tươi, thật ngọt của ba mẹ. Đó chính là đền đáp rồi. Chỉ những điều đơn giản và bình dị thế thôi nên đừng chần chừ, đừng e ngại, đừng để bản thân phải có bất kỳ hối tiếc nào về sau, vì thời gian trôi đi vội lắm!
Có nhiều người chối bỏ gia đình, chối bỏ chính những người đã tạo ra họ chỉ bởi họ sinh ra trong một gia đình không khá giả, họ quan niệm rằng như thế là bất hạnh, nhưng họ đã sai, so với những người vừa sinh ra đã không thấy mặt ba, không rõ mẹ mình là ai, những người luôn tự vấn mình câu hỏi “ai đã tạo ra tôi?” mà mãi mãi chẳng tìm được câu trả lời. Đó mới chính là bất hạnh thực sự.
Không cần biết gia cảnh bạn ra sao, cha bạn là giám đốc hay công nhân, mẹ bạn làm bao nhiêu tiền một tháng, chỉ riêng việc chúng ta được ba mẹ tạo ra, nuôi dưỡng và dạy dỗ để có thể ngồi đây và đọc những dòng này đã là một điều may mắn, có thể cái may mắn mà chúng ta có được đã gấp đôi ba lần so với rất nhiều người khác ở ngoài kia. Nên hãy trân quý và đừng phí hoài.
Trên thế gian này chẳng có gì là hoàn hảo cả, chẳng ai có quyền chọn lựa nơi mình sinh ra, nên hãy chấp nhận cuộc sống của chính mình, đừng vì quá tham lam danh vọng và những phù du ngoài kia mà bỏ quên một mái nhà nơi có bậc sinh thành đang già đi từng ngày, đừng để đến khi va vấp, đến khi bị cuộc đời nhẫn tâm cào xé, thì mới sực tỉnh mới tìm về ba mẹ, liệu có kịp???
Chúng ta, ai rồi cũng đến lúc đủ lớn để mong mình bé lại, khi cuộc sống quá nhiều mỏi mệt lại chỉ muốn lui về một góc, tránh xa những bon chen, lừa lọc ngoài kia. Chỉ muốn chui vào lòng mẹ, tựa đầu lên bờ vai vững chắc của ba, muốn cuộn tròn trong mái nhà thân thương quen thuộc, có tiếng mẹ í ới, có khói bếp ấm nồng. Cuộc đời này vốn dĩ có quá nhiều vết xước, nên tôi, bạn và chúng ta, hãy cứ mạnh mẽ với phong ba bão táp ngoài kia, nhưng hãy nhớ quay về nhà khi chiều muộn, hãy cứ là đứa trẻ trong vòng tay ba mẹ, để tìm về những nũng nịu ngây thơ, hãy để tình yêu của ba mẹ xoa dịu những vết thương mà ta vô tình bị xô bồ ngoài kia mang lại. Vì tận sâu thẳm trong mỗi con người thì gia đình và ba mẹ luôn là nơi an yên nhất.
Nên lúc này đây, nhân lúc ta chưa kịp lớn hơn nữa, ba mẹ cũng chưa già đi nhiều hơn, hãy trân trọng những giây phút có ba mẹ bên cạnh vì cuộc đời này có ba mẹ đã là một đặc ân!
Sưu tầm bài viết ( le Thuy )
[:en]One day, you will be startled to realize that you have changed too much, spent most of your time at work and forgot about the people you love.
Have you ever come back home after a tiring day, and you see your father’s hair adding a silver strand, the corner of your mother’s eyes adding a wrinkle, and at that time you just want to swoop in your parents’ lap and wish that “I don’t want to grow up anymore?” , parents please don’t get old either”?
Even though we know it’s a utopia, it’s like we force time to stop spinning and let the present stand still. But we’ve probably all had countless times of stubbornly hoping that would happen.
The older we get, the more we realize that life is inherently a black block with many defects, where love, sharing and sincerity are few but there are many deceptions, lies, and mutual jealousy. The older we get, the more we see that life is not always a pure and pure rosy like the fairy tales that we cherished every night as a child. I am more and more aware of one thing that there are few people in this world who love and be kind to me as sincerely and unconditionally as my parents did to me. And the older we get, the more fear we have. But perhaps the fear we all have the most in common is the fear of our parents getting old…
You know, one of the most painful feelings that people have to endure is the feeling when someone dear, someone you love the most leaves you. To me, that is the worst and most tragic thing that anyone in this world has to go through, unless that person has no one to love and respect anyone. Here, I am not talking about love between a man and a woman, but I am talking about a more sacred feeling, which is Friendship. I am very afraid of my parents getting older every day, even though it is an inevitable law of nature. Every day when I see the traces of time left on my father’s forehead, on my mother’s smile, my heart aches more. Thinking of a day when our parents leave, surely none of us are strong enough but indifferent to such a huge loss. For me, parents are the most grateful people in this life and having parents is the most fortunate thing. So, if you still have parents, please be respectful, know that every day seeing your parents smile is a happy thing. Live so that your parents are happy, do everything you can to repay the kindness that your parents have given you. Don’t wait until tomorrow, the day after tomorrow, until graduation or promotion, but do it now, today, as soon as possible and while there is still time.
We all come to a time when we are old enough to wish we were small again, when life is too tiring, we just want to retreat to a corner, away from the hustle and bustle out there. I just want to crawl into my mother’s lap, rest my head on my father’s strong shoulder, want to curl up in a familiar, familiar roof, with my mother’s voice, warm kitchen smoke. This life is inherently too many scratches, so me, you and us, stay strong with the stormy weather outside, but remember to come home late in the afternoon, just be a child in your father’s arms Mother, in order to find innocent cuddles, let the love of parents heal the wounds that we are accidentally brought by the hustle and bustle out there. Because deep inside each person, family and parents are always the safest place.
So right now, while we haven’t grown up yet, and our parents haven’t aged much, let’s cherish the moments with them by our side because this life with parents is already a privilege!
You know, one of the most painful feelings that people have to endure is the feeling when someone dear, someone you love the most leaves you. To me, that is the worst and most tragic thing that anyone in this world has to go through, unless that person has no one to love and respect anyone. Here, I am not talking about love between a man and a woman, but I am talking about a more sacred feeling, which is Friendship. I am very afraid of my parents getting older every day, even though it is an inevitable law of nature. Every day when I see the traces of time left on my father’s forehead, on my mother’s smile, my heart aches more. Thinking of a day when our parents leave, surely none of us are strong enough but indifferent to such a huge loss. For me, parents are the most grateful people in this life and having parents is the most fortunate thing. So, if you still have parents, please be respectful, know that every day seeing your parents smile is a happy thing. Live so that your parents are happy, do everything you can to repay the kindness that your parents have given you. Don’t wait until tomorrow, the day after tomorrow, until graduation or promotion, but do it now, today, as soon as possible and while there is still time.
It is not until you have a lot of money that you repay your parents, because even if you are a millionaire, it is for yourself, but your parents do not live with you all your life to enjoy those things. It doesn’t have to be a big thing to repay your parents, just simply study well, if you are far away, at the weekend or at the end of the month, arrange time to go home to have dinner with your parents, take a Spend some time wandering the internet, taking care of bonsai in the yard with my father, going to the market to choose fish with my mother… In exchange for the bright and sweet smiles of my parents. That is the payback. Just simple and simple things so don’t hesitate, don’t be afraid, don’t let yourself have any regrets later, because time goes by so fast!
There are many people who deny the family, deny the very people who created them just because they were born in a not-so-well family, they think that is unlucky, but they are wrong, compared to those who have just been born. born without seeing his father, not knowing who his mother is, who always asks himself the question “who created me?” but never found the answer. That is the real unhappiness.
No matter what your background is, your father is a director or a worker, how much money your mother makes a month, it’s just that we were created, raised and taught by our parents to be able to sit here and read. these lines have been a blessing, maybe the luck that we have is twice as three times that of a lot of other people out there. So cherish it and don’t waste it.
Nothing is perfect in this world, no one has the right to choose where they are born, so accept your own life, don’t be too greedy for fame and the ephemeral out there to forget one thing. The roof of the house where the parents are getting older every day, don’t wait until you stumble, until you are ruthlessly scratched by life, then you will wake up to find your parents, will it be in time???
We all come to a time when we are old enough to wish we were small again, when life is too tiring, we just want to retreat to a corner, away from the hustle and bustle out there. I just want to crawl into my mother’s lap, rest my head on my father’s strong shoulder, want to curl up in a familiar, familiar roof, with my mother’s voice, warm kitchen smoke. This life is inherently too many scratches, so me, you and us, stay strong with the stormy weather outside, but remember to come home late in the afternoon, just be a child in your father’s arms Mother, in order to find innocent cuddles, let the love of parents heal the wounds that we are accidentally brought by the hustle and bustle out there. Because deep inside each person, family and parents are always the safest place.
So right now, while we haven’t grown up yet, and our parents haven’t aged much, let’s cherish the moments with them by our side because this life with parents is already a privilege!
Written by LE THUY
[:kh]ថ្ងៃណាមួយអ្នកនឹងភ្ញាក់ផ្អើលពេលដឹងថាអ្នកបានផ្លាស់ប្តូរច្រើនពេកចំណាយពេលភាគច្រើននៅកន្លែងធ្វើការហើយភ្លេចមនុស្សដែលអ្នកស្រលាញ់។
តើអ្នកធ្លាប់ត្រលប់មកផ្ទះវិញបន្ទាប់ពីការនឿយហត់ហើយអ្នកបានឃើញសក់របស់ឪពុកអ្នកបន្ថែមខ្សែប្រាក់, ជ្រុងនៃភ្នែករបស់ម្តាយអ្នកបន្ថែមស្នាមជ្រួញហើយនៅពេលនោះអ្នកគ្រាន់តែចង់ហែលនៅភ្លៅរបស់ឪពុកអ្នកហើយសង្ឃឹមថា“ ខ្ញុំមិនចង់ធំធាត់ទៀតទេ? ” , ឪពុកម្តាយសូមកុំចាស់ជរាទៀតទេ “?
ទោះបីជាយើងដឹងថាវាជាការបង្កើតក៏ដោយវាដូចជាយើងបង្ខំឱ្យឈប់បង្វិលហើយទុកឱ្យបច្ចុប្បន្ននៅដដែល។ ប៉ុន្តែយើងប្រហែលជាធ្លាប់មានសេចក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងរាប់មិនអស់ដែលនឹងកើតឡើង។
ពេលយើងកាន់តែចាស់យើងកាន់តែដឹងថាជីវិតគឺជាប្លុកខ្មៅដែលមានគុណវិបត្តិជាច្រើនដែលស្នេហាការចែករំលែកនិងភាពស្មោះត្រង់មានតិចតួចប៉ុន្តែមានការបោកប្រាស់កុហកនិងការច្រណែនគ្នាទៅវិញទៅមក។ កាលណាយើងកាន់តែចាស់យើងកាន់តែឃើញថាជីវិតមិនតែងតែជារនោចបរិសុទ្ធនិងបរិសុទ្ធដូចរឿងនិទានដែលយើងស្រឡាញ់រាល់យប់កាលនៅក្មេង។ ខ្ញុំដឹងកាន់តែច្បាស់ពីរឿងមួយដែលមានមនុស្សតិចណាស់នៅលើពិភពលោកដែលស្រលាញ់និងធ្វើល្អចំពោះខ្ញុំដោយស្មោះនិងគ្មានលក្ខណដូចឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានធ្វើចំពោះខ្ញុំ។ ហើយកាលណាយើងកាន់តែចាស់យើងកាន់តែភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែប្រហែលជាការភ័យខ្លាចដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានច្រើនជាងគេគឺការភ័យខ្លាចឪពុកម្តាយរបស់យើងកាន់តែចាស់ទៅហើយ…
អ្នកដឹងទេអារម្មណ៍ឈឺចាប់បំផុតមួយដែលមនុស្សត្រូវស៊ូទ្រាំគឺអារម្មណ៍នៅពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្រលាញ់ចាកចេញពីអ្នក។ ចំពោះខ្ញុំវាគឺជារឿងដ៏អាក្រក់បំផុតនិងគួរឱ្យខ្លោចផ្សាបំផុតដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងពិភពលោកនេះត្រូវឆ្លងកាត់លើកលែងតែមនុស្សនោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចស្រលាញ់និងគោរពនរណាម្នាក់បានឡើយ។ នៅទីនេះខ្ញុំមិននិយាយពីស្នេហារវាងបុរសនិងស្ត្រីទេតែខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីអារម្មណ៍ដ៏ពិសិដ្ឋជាងនេះទៅទៀតដែលជាមិត្តភាព។ ខ្ញុំខ្លាចឪពុកម្តាយខ្ញុំកាន់តែចាស់រាល់ថ្ងៃទោះបីវាជាច្បាប់ធម្មជាតិដែលជៀសមិនរួចក៏ដោយ។ រាល់ថ្ងៃនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញដានពេលវេលាដែលនៅសល់លើថ្ងាសឪពុកខ្ញុំនៅលើស្នាមញញឹមរបស់ម្ដាយខ្ញុំបេះដូងខ្ញុំកាន់តែឈឺចាប់។ គិតពីថ្ងៃដែលឪពុកម្តាយរបស់យើងចាកចេញប្រាកដជាគ្មានយើងណាម្នាក់រឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ទេប៉ុន្តែព្រងើយកណ្តើយចំពោះការបាត់បង់ដ៏ធំបែបនេះ។ សម្រាប់ខ្ញុំឪពុកម្តាយគឺជាមនុស្សដែលមានអំណរគុណបំផុតនៅក្នុងជីវិតនេះហើយការមានឪពុកម្តាយគឺជារឿងដែលមានសំណាងបំផុត។ ដូច្នេះប្រសិនបើអ្នកនៅតែមានឪពុកម្តាយសូមមេត្តាគោរពដឹងថារាល់ថ្ងៃឃើញឪពុកម្តាយញញឹមគឺជារឿងរីករាយ។ រស់នៅដើម្បីឱ្យឪពុកម្តាយសប្បាយចិត្តធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីតបស្នងគុណដែលឪពុកម្តាយអ្នកបានផ្តល់ឱ្យអ្នក។ កុំរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃស្អែកមួយថ្ងៃបន្ទាប់ពីថ្ងៃស្អែករហូតដល់បញ្ចប់ការសិក្សាឬការផ្សព្វផ្សាយប៉ុន្តែធ្វើឥឡូវនេះថ្ងៃនេះឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបានហើយខណៈពេលដែលនៅសល់។
យើងទាំងអស់គ្នាមកដល់ពេលដែលយើងមានអាយុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសង្ឃឹមថាយើងតូចម្តងទៀតនៅពេលដែលជីវិតហត់នឿយយើងគ្រាន់តែចង់ដកថយទៅជ្រុងមួយឆ្ងាយពីភាពអ៊ូអរនិងអ៊ូអរនៅទីនោះ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់លូនចូលទៅក្នុងភ្លៅរបស់ម្តាយខ្ញុំដាក់ក្បាលរបស់ខ្ញុំលើស្មាដ៏រឹងមាំរបស់ឪពុកខ្ញុំចង់ឱបក្រសោបនៅលើដំបូលដែលធ្លាប់ស្គាល់ដោយសម្លេងរបស់ម្ដាយខ្ញុំផ្សែងផ្ទះបាយក្តៅ។ ជីវិតមួយនេះមានស្នាមជាំច្រើនពេកដូច្នេះខ្ញុំនិងពួកយើងនៅរឹងមាំជាមួយអាកាសធាតុមានខ្យល់ព្យុះនៅខាងក្រៅតែត្រូវចាំពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញពេលរសៀលទើបជាកូននៅក្នុងដៃឪពុករបស់អ្នកម្តាយដើម្បីរកអោបក្រសោប សូមឱ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយជាសះស្បើយស្នាមរបួសដែលយើងត្រូវបាននាំមកដោយចៃដន្យដោយមមាញឹកនៅទីនោះ។ ដោយសារតែជ្រៅនៅក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗគ្រួសារនិងឪពុកម្តាយតែងតែមានកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត។
ដូច្នេះឥឡូវនេះខណៈពេលដែលយើងមិនទាន់ធំឡើងហើយឪពុកម្តាយរបស់យើងមិនទាន់មានអាយុច្រើនទេសូមឱ្យយើងរីករាយជាមួយពួកគេនៅក្បែរយើងព្រោះជីវិតនេះជាមួយឪពុកម្តាយគឺជាឯកសិទ្ធិមួយរួចទៅហើយ!
អ្នកដឹងទេអារម្មណ៍ឈឺចាប់បំផុតមួយដែលមនុស្សត្រូវស៊ូទ្រាំគឺអារម្មណ៍នៅពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្រលាញ់ចាកចេញពីអ្នក។ ចំពោះខ្ញុំវាគឺជារឿងដ៏អាក្រក់បំផុតនិងគួរឱ្យខ្លោចផ្សាបំផុតដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងពិភពលោកនេះត្រូវឆ្លងកាត់លើកលែងតែមនុស្សនោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចស្រលាញ់និងគោរពនរណាម្នាក់បានឡើយ។ នៅទីនេះខ្ញុំមិននិយាយពីស្នេហារវាងបុរសនិងស្ត្រីទេតែខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីអារម្មណ៍ដ៏ពិសិដ្ឋជាងនេះទៅទៀតដែលជាមិត្តភាព។ ខ្ញុំខ្លាចឪពុកម្តាយខ្ញុំកាន់តែចាស់រាល់ថ្ងៃទោះបីវាជាច្បាប់ធម្មជាតិដែលជៀសមិនរួចក៏ដោយ។ រាល់ថ្ងៃនៅពេលដែលខ្ញុំឃើញដានពេលវេលាដែលនៅសល់លើថ្ងាសឪពុកខ្ញុំនៅលើស្នាមញញឹមរបស់ម្ដាយខ្ញុំបេះដូងខ្ញុំកាន់តែឈឺចាប់។ គិតពីថ្ងៃដែលឪពុកម្តាយរបស់យើងចាកចេញប្រាកដជាគ្មានយើងណាម្នាក់រឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ទេប៉ុន្តែព្រងើយកណ្តើយចំពោះការបាត់បង់ដ៏ធំបែបនេះ។ សម្រាប់ខ្ញុំឪពុកម្តាយគឺជាមនុស្សដែលមានអំណរគុណបំផុតនៅក្នុងជីវិតនេះហើយការមានឪពុកម្តាយគឺជារឿងដែលមានសំណាងបំផុត។ ដូច្នេះប្រសិនបើអ្នកនៅតែមានឪពុកម្តាយសូមមេត្តាគោរពដឹងថារាល់ថ្ងៃឃើញឪពុកម្តាយញញឹមគឺជារឿងរីករាយ។ រស់នៅដើម្បីឱ្យឪពុកម្តាយសប្បាយចិត្តធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីតបស្នងគុណដែលឪពុកម្តាយអ្នកបានផ្តល់ឱ្យអ្នក។ កុំរង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃស្អែកមួយថ្ងៃបន្ទាប់ពីថ្ងៃស្អែករហូតដល់បញ្ចប់ការសិក្សាឬការផ្សព្វផ្សាយប៉ុន្តែធ្វើឥឡូវនេះថ្ងៃនេះឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបានហើយខណៈពេលដែលនៅសល់។
វាមិនទាល់តែអ្នកមានលុយច្រើនដែលអ្នកសងឪពុកម្តាយរបស់អ្នកទេព្រោះទោះបីអ្នកជាសេដ្ឋីក៏វាសម្រាប់ខ្លួនអ្នកដែរប៉ុន្តែឪពុកម្តាយអ្នកមិនរស់នៅជាមួយអ្នកពេញមួយជីវិតដើម្បីរីករាយនឹងរបស់ទាំងនោះទេ។ វាមិនចាំបាច់ជារឿងធំដើម្បីតបស្នងឪពុកម្តាយអ្នកទេគ្រាន់តែរៀនអោយបានល្អប្រសិនបើអ្នកនៅឆ្ងាយចុងសប្តាហ៍រឺនៅចុងខែរៀបចំពេលវេលាទៅផ្ទះដើម្បីញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយឪពុកម្តាយអ្នក។ ចំណាយពេលខ្លះដើរលេងតាមអ៊ិនធរណេតដោយមើលថែទាំប៊ីនៃនៅទីធ្លាជាមួយឪពុកខ្ញុំទៅផ្សារដើម្បីជ្រើសរើសត្រីជាមួយម្តាយខ្ញុំ … ជាថ្នូរនឹងស្នាមញញឹមដ៏ភ្លឺថ្លារបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ នោះគឺជាការសងត្រលប់វិញ។ គ្រាន់តែរឿងសាមញ្ញនិងសាមញ្ញដូច្នេះកុំស្ទាក់ស្ទើរកុំភ័យខ្លាចកុំទុកឱ្យខ្លួនឯងមានការសោកស្តាយនៅពេលក្រោយព្រោះពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន!
មានមនុស្សជាច្រើនដែលបដិសេធគ្រួសារបដិសេធមនុស្សដែលបានបង្កើតពួកគេគ្រាន់តែដោយសារតែពួកគេកើតនៅក្នុងគ្រួសារដែលមិនសូវល្អពួកគេគិតថានោះជាសំណាងប៉ុន្តែពួកគេខុសបើប្រៀបធៀបនឹងអ្នកដែលទើបនឹងកើត។ កើតមកដោយមិនបានឃើញឪពុកមិនដឹងថាម្តាយគាត់ជាអ្នកណាដែលតែងតែសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរថា “អ្នកណាបង្កើតខ្ញុំ?” ប៉ុន្តែមិនដែលរកឃើញចម្លើយ។ នោះគឺជាភាពមិនសប្បាយចិត្តពិតប្រាកដ។
មិនថាសាវតារបស់អ្នកជាឪពុកឪពុកជានាយកឬកម្មករក៏ដោយតើម្តាយរបស់អ្នករកលុយបានប៉ុន្មានខែវាគ្រាន់តែថាយើងត្រូវបានបង្កើតបង្កើតនិងបង្រៀនដោយឪពុកម្តាយរបស់យើងដើម្បីអាចអង្គុយនៅទីនេះនិងអាន។ ខ្សែទាំងនេះគឺជាពរជ័យមួយប្រហែលជាសំណាងដែលយើងមានគឺទ្វេដងជាងបីដងនៃមនុស្សផ្សេងទៀតជាច្រើននៅទីនោះ។ ដូច្នេះស្រឡាញ់វាហើយកុំខ្ជះខ្ជាយវា។
គ្មានអ្វីល្អឥតខ្ចោះក្នុងលោកនេះទេគ្មាននរណាម្នាក់មានសិទ្ធិជ្រើសរើសទីកន្លែងដែលខ្លួនកើតនោះទេដូច្នេះសូមទទួលយកជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនកុំលោភលន់ពេកនឹងភាពល្បីល្បាញនិងភាពវង្វេងស្មារតីនៅទីនោះដើម្បីបំភ្លេចរឿងមួយ។ ដំបូលផ្ទះដែលឪពុកម្តាយកាន់តែចាស់រាល់ថ្ងៃកុំរង់ចាំរហូតដល់អ្នកជំពប់ដួលរហូតដល់អ្នកត្រូវបានគ្រើមដោយជិវិតបន្ទាប់មកអ្នកនឹងភ្ញាក់ឡើងដើម្បីរកឪពុកម្តាយរបស់អ្នកតើវានឹងមានពេលវេលាដែរឬទេ?
យើងទាំងអស់គ្នាមកដល់ពេលដែលយើងមានអាយុគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសង្ឃឹមថាយើងតូចម្តងទៀតនៅពេលដែលជីវិតហត់នឿយយើងគ្រាន់តែចង់ដកថយទៅជ្រុងមួយឆ្ងាយពីភាពអ៊ូអរនិងអ៊ូអរនៅទីនោះ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់លូនចូលទៅក្នុងភ្លៅរបស់ម្តាយខ្ញុំដាក់ក្បាលរបស់ខ្ញុំលើស្មាដ៏រឹងមាំរបស់ឪពុកខ្ញុំចង់ឱបក្រសោបនៅលើដំបូលដែលធ្លាប់ស្គាល់ដោយសម្លេងរបស់ម្ដាយខ្ញុំផ្សែងផ្ទះបាយក្តៅ។ ជីវិតមួយនេះមានស្នាមជាំច្រើនពេកដូច្នេះខ្ញុំនិងពួកយើងនៅរឹងមាំជាមួយអាកាសធាតុមានខ្យល់ព្យុះនៅខាងក្រៅតែត្រូវចាំពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញពេលរសៀលទើបជាកូននៅក្នុងដៃឪពុករបស់អ្នកម្តាយដើម្បីរកអោបក្រសោប សូមឱ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយជាសះស្បើយស្នាមរបួសដែលយើងត្រូវបាននាំមកដោយចៃដន្យដោយមមាញឹកនៅទីនោះ។ ដោយសារតែជ្រៅនៅក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗគ្រួសារនិងឪពុកម្តាយតែងតែមានកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត។
ដូច្នេះឥឡូវនេះខណៈពេលដែលយើងមិនទាន់ធំឡើងហើយឪពុកម្តាយរបស់យើងមិនទាន់មានអាយុច្រើនទេសូមឱ្យយើងរីករាយជាមួយពួកគេនៅក្បែរយើងព្រោះជីវិតនេះជាមួយឪពុកម្តាយគឺជាឯកសិទ្ធិមួយរួចទៅហើយ!
សរសេរដោយ LE THUY
[:th]วันหนึ่ง คุณจะตกใจเมื่อรู้ว่าคุณเปลี่ยนไปมาก ใช้เวลาส่วนใหญ่กับงานและลืมคนที่คุณรัก
คุณเคยกลับบ้านหลังจากวันที่เหน็ดเหนื่อยและเห็นผมของพ่อคุณถักไหมพรมสีเงิน มุมตาของแม่คุณเพิ่มรอยย่น และในตอนนั้นคุณแค่ต้องการซบบนตักของพ่อแม่และภาวนาว่า ” ไม่อยากโตแล้ว?” , พ่อแม่โปรดอย่าแก่ด้วย “?
แม้ว่าเราจะรู้ว่ามันคือยูโทเปีย แต่ก็เหมือนกับว่าเราบังคับเวลาให้หยุดหมุนและปล่อยให้ปัจจุบันหยุดนิ่ง แต่เราคงเคยชินกับความหวังอย่างดื้อรั้นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ยิ่งเราอายุมากขึ้น ยิ่งตระหนักว่าชีวิตโดยเนื้อแท้เป็นก้อนสีดำที่มีข้อบกพร่องมากมาย ที่ความรัก การแบ่งปัน และความจริงใจมีน้อยแต่มีการหลอกลวง การโกหก และความริษยาซึ่งกันและกันมากมาย ยิ่งอายุมากขึ้น ยิ่งเห็นว่าชีวิตไม่ได้สดใสร่าเริงเหมือนในเทพนิยายที่เรารักทุกคืนคืน ฉันตระหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เกี่ยวกับสิ่งหนึ่งที่มีคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่รักและเมตตาฉันอย่างจริงใจและไม่มีเงื่อนไขเหมือนที่พ่อแม่ทำกับฉัน และยิ่งอายุมากขึ้น เราก็ยิ่งมีความกลัวมากขึ้นเท่านั้น แต่บางทีความกลัวที่เราทุกคนมีเหมือนกันมากที่สุดก็คือความกลัวว่าพ่อแม่จะแก่เ…
คุณรู้ไหม ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุดอย่างหนึ่งที่ผู้คนต้องทนคือความรู้สึกที่มีคนรัก คนที่คุณรักมากที่สุดจากคุณไป สำหรับฉันแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดและน่าเศร้าที่สุดที่ทุกคนในโลกนี้ต้องเจอ เว้นแต่คนๆ นั้นจะไม่มีใครให้รักและเคารพใครเลย ในที่นี้ ฉันไม่ได้พูดถึงความรักระหว่างชายและหญิง แต่ฉันกำลังพูดถึงความรู้สึกที่ศักดิ์สิทธิ์กว่านั้น ซึ่งก็คือ มิตรภาพ ฉันกลัวพ่อแม่จะแก่ลงทุกวัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นกฎธรรมชาติที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ตาม ทุกวันที่ฉันเห็นร่องรอยของเวลาบนหน้าผากของพ่อของฉันบนรอยยิ้มของแม่ฉันปวดใจมากขึ้น คิดถึงวันที่พ่อแม่จากไป แน่นอนว่าไม่มีใครในพวกเราแข็งแกร่งพอแต่ไม่แยแสกับการสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้ สำหรับฉัน พ่อแม่คือคนที่รู้สึกขอบคุณที่สุดในชีวิตนี้ และการมีพ่อแม่เป็นสิ่งที่โชคดีที่สุด ดังนั้นหากคุณยังมีพ่อแม่อยู่ โปรดให้เกียรติ รู้ว่าทุกวันที่ได้เห็นพ่อแม่ยิ้มคือความสุข อยู่ให้พ่อแม่มีความสุข ทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนน้ำใจที่พ่อแม่มอบให้ อย่ารอจนถึงพรุ่งนี้ วันมะรืน จนกว่าจะสำเร็จการศึกษาหรือเลื่อนตำแหน่ง แต่จงทำตอนนี้ วันนี้ ให้เร็วที่สุดในขณะที่ยังมีเวลา
เราทุกคนมาถึงยุคที่โตพอที่จะหวังให้ตัวเองกลับมาตัวเล็กอีกครั้ง เมื่อชีวิตเหนื่อยเกินไป เราแค่อยากจะหนีไปที่มุมหนึ่ง ห่างไกลจากความเร่งรีบและพลุกพล่าน ฉันแค่อยากจะคลานไปบนตักของแม่ เอนหัวพิงไหล่ที่แข็งแรงของพ่อ อยากนอนขดตัวบนหลังคาที่คุ้นเคย ด้วยเสียงของแม่ ควันในครัวอันอบอุ่น ชีวิตนี้มีรอยขีดข่วนมากมายโดยเนื้อแท้ ดังนั้น ฉัน คุณ และเรา เข้มแข็งไว้กับสภาพอากาศที่มีพายุข้างนอก แต่อย่าลืมกลับบ้านตอนบ่ายแก่ๆ เป็นแค่เด็กในอ้อมแขนของพ่อ แม่เพื่อตามหาอ้อมกอดที่ไร้เดียงสา ให้ความรักของพ่อแม่สมานแผลที่เราบังเอิญพาไปด้วยความเร่งรีบและคึกคักที่นั่น เพราะในส่วนลึกของแต่ละคน ครอบครัวและพ่อแม่คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ
ดังนั้นตอนนี้ในขณะที่เรายังไม่โตและพ่อแม่ของเรายังไม่แก่มาก ให้รักษาช่วงเวลาที่มีพวกเขาอยู่เคียงข้างเราเพราะชีวิตกับพ่อแม่นี้มีสิทธิพิเศษอยู่แล้ว!
คุณรู้ไหม ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุดอย่างหนึ่งที่ผู้คนต้องทนคือความรู้สึกที่มีคนรัก คนที่คุณรักมากที่สุดจากคุณไป สำหรับฉันแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดและน่าเศร้าที่สุดที่ทุกคนในโลกนี้ต้องเจอ เว้นแต่คนๆ นั้นจะไม่มีใครให้รักและเคารพใครเลย ในที่นี้ ฉันไม่ได้พูดถึงความรักระหว่างชายและหญิง แต่ฉันกำลังพูดถึงความรู้สึกที่ศักดิ์สิทธิ์กว่านั้น ซึ่งก็คือ มิตรภาพ ฉันกลัวพ่อแม่จะแก่ลงทุกวัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นกฎธรรมชาติที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ตาม ทุกวันที่ฉันเห็นร่องรอยของเวลาบนหน้าผากของพ่อของฉันบนรอยยิ้มของแม่ฉันปวดใจมากขึ้น คิดถึงวันที่พ่อแม่จากไป แน่นอนว่าไม่มีใครในพวกเราแข็งแกร่งพอแต่ไม่แยแสกับการสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้ สำหรับฉัน พ่อแม่คือคนที่รู้สึกขอบคุณที่สุดในชีวิตนี้ และการมีพ่อแม่เป็นสิ่งที่โชคดีที่สุด ดังนั้นหากคุณยังมีพ่อแม่อยู่ โปรดให้เกียรติ รู้ว่าทุกวันที่ได้เห็นพ่อแม่ยิ้มคือความสุข อยู่ให้พ่อแม่มีความสุข ทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนน้ำใจที่พ่อแม่มอบให้ อย่ารอจนถึงพรุ่งนี้ วันมะรืน จนกว่าจะสำเร็จการศึกษาหรือเลื่อนตำแหน่ง แต่จงทำตอนนี้ วันนี้ ให้เร็วที่สุดในขณะที่ยังมีเวลา
ไม่ใช่จนกว่าคุณจะมีเงินมากพอที่จะตอบแทนพ่อแม่ของคุณ เพราะแม้ว่าคุณจะเป็นเศรษฐี แต่สำหรับตัวคุณเอง แต่พ่อแม่ของคุณไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอดชีวิตเพื่อสนุกกับสิ่งเหล่านั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องใหญ่ที่จะตอบแทนพ่อแม่ แค่เรียนให้ดี ถ้าคุณอยู่ไกล สุดสัปดาห์หรือสิ้นเดือน ให้จัดเวลากลับบ้านไปทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ a ใช้เวลาท่องเน็ต ดูแลบอนไซในสวนกับพ่อ ไปตลาดเลือกปลากับแม่… เพื่อแลกกับรอยยิ้มที่สดใสและหวานของพ่อแม่ นั่นคือการคืนทุน เรื่องง่ายๆ ง่ายๆ อย่าลังเล อย่ากลัว อย่าปล่อยให้ตัวเองเสียใจภายหลัง เพราะเวลาผ่านไปเร็วมาก!
มีคนมากมายที่ปฏิเสธครอบครัว ปฏิเสธคนที่สร้างพวกเขาเพียงเพราะพวกเขาเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยดี พวกเขาคิดว่ามันโชคร้าย แต่พวกเขาคิดผิด เมื่อเทียบกับคนที่เพิ่งเกิด เกิดมาไม่เห็นพ่อ ไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร มักถามตัวเองว่า “ใครสร้างเรา” แต่ไม่เคยพบคำตอบ นั่นคือความทุกข์ที่แท้จริง
ไม่ว่าภูมิหลังของคุณจะเป็นอย่างไร พ่อของคุณเป็นผู้อำนวยการหรือคนทำงาน แม่ของคุณหาเงินได้เท่าไหร่ต่อเดือน แค่พ่อแม่ของเราสร้าง เลี้ยงดู และสอนให้เรานั่งอ่านตรงนี้ก็ได้ บรรทัดเหล่านี้ได้รับพร บางทีโชคที่เรามีเป็นสองเท่าของคนอื่นๆ มากมายที่นั่น ดังนั้นหวงแหนมันและอย่าเสียมัน
โลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครมีสิทธิ์เลือกว่าจะเกิดที่ไหน ดังนั้นจงยอมรับชีวิตของคุณเอง อย่าโลภเกินไปสำหรับชื่อเสียงและอยู่ชั่วคราวเพื่อลืมสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หลังคาบ้านที่พ่อแม่แก่ขึ้นทุกวัน อย่ารอช้า จนถูกขีดข่วนด้วยชีวิต แล้วคุณจะตื่นมาเจอพ่อแม่ ทันไหม???
เราทุกคนมาถึงยุคที่โตพอที่จะหวังให้ตัวเองกลับมาตัวเล็กอีกครั้ง เมื่อชีวิตเหนื่อยเกินไป เราแค่อยากจะหนีไปที่มุมหนึ่ง ห่างไกลจากความเร่งรีบและพลุกพล่าน ฉันแค่อยากจะคลานไปบนตักของแม่ เอนหัวพิงไหล่ที่แข็งแรงของพ่อ อยากนอนขดตัวบนหลังคาที่คุ้นเคย ด้วยเสียงของแม่ ควันในครัวอันอบอุ่น ชีวิตนี้มีรอยขีดข่วนมากมายโดยเนื้อแท้ ดังนั้น ฉัน คุณ และเรา เข้มแข็งไว้กับสภาพอากาศที่มีพายุข้างนอก แต่อย่าลืมกลับบ้านตอนบ่ายแก่ๆ เป็นแค่เด็กในอ้อมแขนของพ่อ แม่เพื่อตามหาอ้อมกอดที่ไร้เดียงสา ให้ความรักของพ่อแม่สมานแผลที่เราบังเอิญพาไปด้วยความเร่งรีบและคึกคักที่นั่น เพราะในส่วนลึกของแต่ละคน ครอบครัวและพ่อแม่คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดเสมอ
ดังนั้นตอนนี้ในขณะที่เรายังไม่โตและพ่อแม่ของเรายังไม่แก่มาก ให้รักษาช่วงเวลาที่มีพวกเขาอยู่เคียงข้างเราเพราะชีวิตกับพ่อแม่นี้มีสิทธิพิเศษอยู่แล้ว!
เขียนโดย LE THUY
[:ae]في يوم من الأيام ، ستندهش عندما تدرك أنك قد تغيرت كثيرًا ، وقضيت معظم وقتك في العمل ونسيت الأشخاص الذين تحبهم.
هل عدت يومًا إلى المنزل بعد يوم متعب ، ورأيت شعر والدك يضيف خصلة فضية ، وتضيف زاوية عيني والدتك تجعدًا ، وفي ذلك الوقت تريد فقط الانقضاض في حضن والديك وتتمنى ذلك ” لا أريد أن أكبر بعد الآن؟ ” ، والديك من فضلك لا تتقدم في السن أيضًا “؟
على الرغم من أننا نعلم أنها مدينة فاضلة ، يبدو الأمر كما لو أننا نجبر الوقت على التوقف عن الدوران وترك الحاضر ثابتًا. لكن ربما مررنا جميعًا بأوقات لا حصر لها من الأمل العنيد بحدوث ذلك.
كلما تقدمنا في السن ، كلما أدركنا أن الحياة بطبيعتها كتلة سوداء بها العديد من العيوب ، حيث يكون الحب والمشاركة والصدق قليلًا ولكن هناك العديد من الخداع والأكاذيب والغيرة المتبادلة. كلما تقدمنا في السن ، كلما رأينا أن الحياة ليست وردية نقية ونقية دائمًا مثل الحكايات الخيالية التي نعتز بها كل ليلة ونحن طفل. أنا أكثر وعيًا بشيء واحد وهو أن هناك عددًا قليلاً من الأشخاص في هذا العالم يحبونني ويتعاملون معي بصدق وبدون قيد أو شرط كما فعل والدي معي. وكلما تقدمنا في السن ، زاد خوفنا. لكن ربما يكون الخوف الذي نشترك فيه جميعًا هو الخوف من تقدم والدينا في السن …
كما تعلم ، فإن أحد أكثر المشاعر المؤلمة التي يجب على الناس تحملها هو الشعور عندما يتركك شخص عزيز ، شخص تحبه أكثر من غيرك. بالنسبة لي ، هذا هو أسوأ وأكثر شيء مأساوي يجب على أي شخص في هذا العالم أن يمر به ، إلا إذا لم يكن لدى هذا الشخص من يحب ويحترم أي شخص. هنا ، لا أتحدث عن الحب بين الرجل والمرأة ، لكني أتحدث عن شعور أكثر قدسية ، وهو الصداقة. أخشى بشدة أن يكبر والداي كل يوم ، على الرغم من أنه قانون طبيعي لا مفر منه. كل يوم عندما أرى آثار الزمن المتبقي على جبين والدي ، على ابتسامة أمي ، يتألم قلبي أكثر. بالتفكير في يوم يغادر فيه آباؤنا ، بالتأكيد لا أحد منا قوي بما يكفي ولكنه غير مبال بهذه الخسارة الفادحة. بالنسبة لي ، الآباء هم أكثر الناس امتنانًا في هذه الحياة وأن يكون لديهم أبوين هو الشيء الأكثر حظًا. لذا ، إذا كان لا يزال لديك والدا ، يرجى أن تكون محترمًا ، واعلم أن رؤية والديك يبتسمان كل يوم هو أمر سعيد. عش حتى يكون والداك سعداء ، افعل كل ما في وسعك لتسديد اللطف الذي قدمه لك والداك. لا تنتظر حتى الغد ، بعد غد ، حتى التخرج أو الترقية ، لكن افعل ذلك الآن ، اليوم ، في أقرب وقت ممكن ، بينما لا يزال هناك وقت.
نأتي جميعًا إلى وقت أصبحنا فيه كبارًا بما يكفي لنتمنى لو كنا صغارًا مرة أخرى ، وعندما تكون الحياة متعبة للغاية ، نريد فقط التراجع إلى زاوية ، بعيدًا عن الزحام والضجيج هناك. أريد فقط الزحف إلى حجر والدتي ، وإسناد رأسي على كتف والدي القوي ، وأريد الالتفاف في سقف مألوف ومألوف ، بصوت والدتي ، ودخان المطبخ الدافئ. هذه الحياة بطبيعتها الكثير من الخدوش ، لذلك أنا وأنت ونحن ، أبقى قوياً مع الطقس العاصف في الخارج ، لكن تذكر أن تعود إلى المنزل في وقت متأخر من بعد الظهر ، فقط كوني طفلة بين ذراعي والدك ، من أجل العثور على الحضن البريء ، دع حب الوالدين يشفي الجروح التي جلبناها بالصدفة بسبب الصخب والضجيج هناك. لأنه في أعماق كل شخص ، تكون الأسرة والوالدان دائمًا المكان الأكثر أمانًا.
لذا في الوقت الحالي ، بينما لم نكبر بعد ، ولم يكبر آباؤنا كثيرًا ، فلنعتز باللحظات معهم إلى جانبنا لأن هذه الحياة مع الوالدين هي بالفعل امتياز!
كما تعلم ، فإن أحد أكثر المشاعر المؤلمة التي يجب على الناس تحملها هو الشعور عندما يتركك شخص عزيز ، شخص تحبه أكثر من غيرك. بالنسبة لي ، هذا هو أسوأ وأكثر شيء مأساوي يجب على أي شخص في هذا العالم أن يمر به ، إلا إذا لم يكن لدى هذا الشخص من يحب ويحترم أي شخص. هنا ، لا أتحدث عن الحب بين الرجل والمرأة ، لكني أتحدث عن شعور أكثر قدسية ، وهو الصداقة. أخشى بشدة أن يكبر والداي كل يوم ، على الرغم من أنه قانون طبيعي لا مفر منه. كل يوم عندما أرى آثار الزمن المتبقي على جبين والدي ، على ابتسامة أمي ، يتألم قلبي أكثر. بالتفكير في يوم يغادر فيه آباؤنا ، بالتأكيد لا أحد منا قوي بما يكفي ولكنه غير مبال بهذه الخسارة الفادحة. بالنسبة لي ، الآباء هم أكثر الناس امتنانًا في هذه الحياة وأن يكون لديهم أبوين هو الشيء الأكثر حظًا. لذا ، إذا كان لا يزال لديك والدا ، يرجى أن تكون محترمًا ، واعلم أن رؤية والديك يبتسمان كل يوم هو أمر سعيد. عش حتى يكون والداك سعداء ، افعل كل ما في وسعك لتسديد اللطف الذي قدمه لك والداك. لا تنتظر حتى الغد ، بعد غد ، حتى التخرج أو الترقية ، لكن افعل ذلك الآن ، اليوم ، في أقرب وقت ممكن ، بينما لا يزال هناك وقت.
لن تدفع لوالديك حتى تحصل على الكثير من المال ، لأنه حتى لو كنت مليونيرًا ، فهذا لنفسك ، لكن والديك لا يعيشان معك طوال حياتك للاستمتاع بهذه الأشياء. ليس من الضروري أن تسدد أجر والديك لوالديك ، فقط ادرس جيدًا ، إذا كنت بعيدًا ، في عطلة نهاية الأسبوع أو في نهاية الشهر ، رتب وقتًا للعودة إلى المنزل لتناول العشاء مع والديك ، خذ اقض بعض الوقت في التجول على الإنترنت ، واعتني ببونساي في الفناء مع والدي ، والذهاب إلى السوق لاختيار السمك مع والدتي … في مقابل الابتسامات المشرقة والرائعة لوالدي. هذا هو المردود. فقط أشياء بسيطة وبسيطة فلا تتردد ، لا تخف ، لا تدع نفسك تندم لاحقًا ، لأن الوقت يمر بسرعة كبيرة!
هناك العديد من الأشخاص الذين ينكرون الأسرة ، وينكرون الأشخاص الذين خلقوها لمجرد أنهم ولدوا في أسرة سيئة ، ويعتقدون أن هذا غير محظوظ ، لكنهم مخطئون ، مقارنة بمن ولدوا للتو. ولد دون رؤية والده ، ولا يعرف من هي والدته ، الذي يسأل نفسه دائمًا السؤال “من خلقني؟” ولكن لم يتم العثور على الجواب. هذا هو التعاسة الحقيقية.
بغض النظر عن خلفيتك ، والدك هو مدير أو عامل ، ومقدار المال الذي تجنيه والدتك في الشهر ، كل ما في الأمر أننا خلقنا وربينا وعلمنا من قبل والدينا لنكون قادرين على الجلوس هنا والقراءة. لقد كانت هذه السطور نعمة ، ربما يكون الحظ الذي لدينا ضعف ثلاثة أضعاف حظ الكثير من الأشخاص الآخرين هناك. لذا اعتز به ولا تضيعه.
لا يوجد شيء مثالي في هذا العالم ، لا أحد لديه الحق في اختيار مكان ولادته ، لذا اقبل حياتك الخاصة ، ولا تكن جشعًا جدًا للشهرة ، ولن تنسى شيئًا واحدًا. سقف المنزل حيث يكبر الوالدان كل يوم ، لا تنتظر حتى تتعثر ، حتى تخدشها الحياة بلا رحمة ، ثم تستيقظ لتجد والديك ، فهل سيكون ذلك في الوقت المناسب ؟؟؟
نأتي جميعًا إلى وقت أصبحنا فيه كبارًا بما يكفي لنتمنى لو كنا صغارًا مرة أخرى ، وعندما تكون الحياة متعبة للغاية ، نريد فقط التراجع إلى زاوية ، بعيدًا عن الزحام والضجيج هناك. أريد فقط الزحف إلى حجر والدتي ، وإسناد رأسي على كتف والدي القوي ، وأريد الالتفاف في سقف مألوف ومألوف ، بصوت والدتي ، ودخان المطبخ الدافئ. هذه الحياة بطبيعتها الكثير من الخدوش ، لذلك أنا وأنت ونحن ، أبقى قوياً مع الطقس العاصف في الخارج ، لكن تذكر أن تعود إلى المنزل في وقت متأخر من بعد الظهر ، فقط كوني طفلة بين ذراعي والدك ، من أجل العثور على الحضن البريء ، دع حب الوالدين يشفي الجروح التي جلبناها بالصدفة بسبب الصخب والضجيج هناك. لأنه في أعماق كل شخص ، تكون الأسرة والوالدان دائمًا المكان الأكثر أمانًا.
لذا في الوقت الحالي ، بينما لم نكبر بعد ، ولم يكبر آباؤنا كثيرًا ، فلنعتز باللحظات معهم إلى جانبنا لأن هذه الحياة مع الوالدين هي بالفعل امتياز!
بقلم LE THUY
[:id]Suatu hari, Anda akan terkejut menyadari bahwa Anda telah berubah terlalu banyak, menghabiskan sebagian besar waktu Anda di tempat kerja dan melupakan orang yang Anda cintai.
Pernahkah kamu pulang ke rumah setelah hari yang melelahkan, dan kamu melihat rambut ayahmu menambahkan untaian perak, sudut mata ibumu menambahkan kerutan, dan saat itu kamu hanya ingin menukik di pangkuan orang tuamu dan berharap bahwa ” Aku tidak ingin dewasa lagi?” , orang tua tolong jangan tua juga”?
Meskipun kita tahu itu utopia, kita seperti memaksa waktu untuk berhenti berputar dan membiarkan masa kini berhenti. Tapi kita semua mungkin pernah berkali-kali dengan keras kepala berharap itu akan terjadi.
Semakin bertambah usia, semakin kita menyadari bahwa hidup pada hakikatnya adalah balok hitam dengan banyak kekurangan, di mana cinta, berbagi, dan ketulusan sedikit tetapi ada banyak penipuan, kebohongan, dan kecemburuan bersama. Semakin tua kita, semakin kita melihat bahwa hidup tidak selalu murni dan murni seperti dongeng yang kita hargai setiap malam sebagai seorang anak. Saya semakin menyadari satu hal bahwa hanya sedikit orang di dunia ini yang mencintai dan bersikap baik kepada saya dengan tulus dan tanpa syarat seperti yang dilakukan orang tua saya kepada saya. Dan semakin tua kita, semakin banyak ketakutan yang kita miliki. Tapi mungkin ketakutan kita semua yang paling umum adalah ketakutan orang tua kita menjadi tua…
Anda tahu, salah satu perasaan paling menyakitkan yang harus ditanggung orang adalah perasaan ketika seseorang yang tersayang, seseorang yang paling Anda cintai meninggalkan Anda. Bagi saya, itu adalah hal terburuk dan paling tragis yang harus dialami oleh siapa pun di dunia ini, kecuali orang itu tidak memiliki siapa pun untuk mencintai dan menghormati siapa pun. Di sini, saya tidak berbicara tentang cinta antara seorang pria dan seorang wanita, tetapi saya berbicara tentang perasaan yang lebih suci, yaitu Persahabatan. Saya sangat takut orang tua saya semakin tua setiap hari, meskipun itu adalah hukum alam yang tak terhindarkan. Setiap hari ketika aku melihat jejak waktu yang tersisa di dahi ayahku, pada senyum ibuku, hatiku semakin sakit. Memikirkan suatu hari ketika orang tua kita pergi, pasti tidak ada dari kita yang cukup kuat tetapi acuh tak acuh terhadap kehilangan yang begitu besar. Bagi saya, orang tua adalah orang yang paling bersyukur dalam hidup ini dan memiliki orang tua adalah hal yang paling beruntung. Jadi, jika Anda masih memiliki orang tua, harap hormatilah, ketahuilah bahwa setiap hari melihat orang tua Anda tersenyum adalah hal yang membahagiakan. Hiduplah agar orang tuamu bahagia, lakukan semua yang kamu bisa untuk membalas kebaikan yang telah diberikan orang tuamu. Jangan tunggu sampai besok, lusa, sampai wisuda atau kenaikan pangkat, tapi lakukan sekarang, hari ini, secepatnya dan selagi masih ada waktu.
Kita semua datang ke masa ketika kita cukup tua untuk berharap kita kecil lagi, ketika hidup terlalu melelahkan, kita hanya ingin mundur ke sudut, jauh dari keramaian dan hiruk pikuk di luar sana. Aku hanya ingin merangkak ke pangkuan ibuku, menyandarkan kepalaku di bahu ayahku yang kuat, ingin meringkuk di atap yang akrab dan akrab, dengan suara ibuku, asap dapur yang hangat. Hidup ini pada dasarnya terlalu banyak goresan, jadi aku, kamu dan kita, tetap kuat dengan cuaca badai di luar, tetapi ingat untuk pulang sore hari, jadilah anak kecil di pelukan ayahmu Ibu, untuk menemukan pelukan polos, biarkan cinta orang tua menyembuhkan luka yang tak sengaja kita bawa akibat hiruk pikuk di luar sana. Karena jauh di lubuk hati setiap orang, keluarga dan orang tua selalu menjadi tempat yang paling aman.
Jadi sekarang, sementara kita belum dewasa, dan orang tua kita belum tua, mari kita hargai saat-saat bersama mereka di sisi kita karena hidup bersama orang tua ini sudah merupakan hak istimewa!
Anda tahu, salah satu perasaan paling menyakitkan yang harus ditanggung orang adalah perasaan ketika seseorang yang tersayang, seseorang yang paling Anda cintai meninggalkan Anda. Bagi saya, itu adalah hal terburuk dan paling tragis yang harus dialami oleh siapa pun di dunia ini, kecuali orang itu tidak memiliki siapa pun untuk mencintai dan menghormati siapa pun. Di sini, saya tidak berbicara tentang cinta antara seorang pria dan seorang wanita, tetapi saya berbicara tentang perasaan yang lebih suci, yaitu Persahabatan. Saya sangat takut orang tua saya semakin tua setiap hari, meskipun itu adalah hukum alam yang tak terhindarkan. Setiap hari ketika saya melihat jejak waktu yang tersisa di dahi ayah saya, di senyum ibu saya, hati saya semakin sakit. Memikirkan suatu hari ketika orang tua kita pergi, pasti tidak ada dari kita yang cukup kuat tetapi acuh tak acuh terhadap kehilangan yang begitu besar. Bagi saya, orang tua adalah orang yang paling bersyukur dalam hidup ini dan memiliki orang tua adalah hal yang paling beruntung. Jadi, jika Anda masih memiliki orang tua, harap hormatilah, ketahuilah bahwa setiap hari melihat orang tua Anda tersenyum adalah hal yang membahagiakan. Hiduplah agar orang tuamu bahagia, lakukan semua yang kamu bisa untuk membalas kebaikan yang telah diberikan orang tuamu. Jangan tunggu sampai besok, lusa, sampai wisuda atau kenaikan pangkat, tapi lakukan sekarang, hari ini, secepatnya dan selagi masih ada waktu.
Tidak sampai Anda memiliki banyak uang yang Anda bayarkan kepada orang tua Anda, karena bahkan jika Anda seorang jutawan, itu untuk diri Anda sendiri, tetapi orang tua Anda tidak hidup bersama Anda sepanjang hidup Anda untuk menikmati hal-hal itu. Tidak harus besar untuk membalas budi orang tua, cukup belajar dengan baik, jika Anda jauh, di akhir pekan atau di akhir bulan, atur waktu pulang untuk makan malam bersama orang tua, bawa a Luangkan waktu untuk menjelajah internet, merawat bonsai di halaman bersama ayah, pergi ke pasar untuk memilih ikan bersama ibu… Sebagai imbalan atas senyum cerah dan manis orang tua saya. Itulah balasannya. Hanya hal-hal sederhana dan sederhana jadi jangan ragu, jangan takut, jangan biarkan diri Anda menyesal di kemudian hari, karena waktu berlalu begitu cepat!
Banyak orang yang mengingkari keluarga, mengingkari orang-orang yang menciptakannya hanya karena dilahirkan di keluarga yang kurang baik, mereka menganggap itu sial, padahal mereka salah, dibandingkan dengan mereka yang baru saja lahir. lahir tanpa melihat ayahnya, tidak tahu siapa ibunya, yang selalu bertanya pada dirinya sendiri “siapa yang menciptakan aku?” tapi tidak pernah menemukan jawabannya. Itulah ketidakbahagiaan yang sebenarnya.
Tidak peduli apa latar belakangmu, ayahmu seorang direktur atau pekerja, berapa banyak uang yang ibumu hasilkan sebulan, hanya saja kita diciptakan, dibesarkan dan diajar oleh orang tua kita untuk bisa duduk di sini dan membaca. garis-garis ini telah menjadi berkah, mungkin keberuntungan yang kita miliki adalah dua kali tiga kali lipat dari banyak orang lain di luar sana. Jadi hargai dan jangan sia-siakan.
Tidak ada yang sempurna di dunia ini, tidak ada yang berhak memilih di mana mereka dilahirkan, jadi terimalah hidup Anda sendiri, jangan terlalu rakus akan ketenaran dan kefanaan di luar sana untuk melupakan satu hal. Atap rumah tempat orang tua bertambah setiap hari, jangan tunggu sampai tersandung, sampai tergores kejam oleh kehidupan, maka Anda akan bangun untuk menemukan orang tua Anda, apakah akan tepat waktu???
Kita semua datang ke masa ketika kita cukup tua untuk berharap kita kecil lagi, ketika hidup terlalu melelahkan, kita hanya ingin mundur ke sudut, jauh dari keramaian dan hiruk pikuk di luar sana. Aku hanya ingin merangkak ke pangkuan ibuku, menyandarkan kepalaku di bahu ayahku yang kuat, ingin meringkuk di atap yang akrab dan akrab, dengan suara ibuku, asap dapur yang hangat. Hidup ini pada dasarnya terlalu banyak goresan, jadi aku, kamu dan kita, tetap kuat dengan cuaca badai di luar, tetapi ingat untuk pulang sore hari, jadilah anak kecil di pelukan ayahmu Ibu, untuk menemukan pelukan polos, biarkan cinta orang tua menyembuhkan luka yang tak sengaja kita bawa akibat hiruk pikuk di luar sana. Karena jauh di lubuk hati setiap orang, keluarga dan orang tua selalu menjadi tempat yang paling aman.
Jadi sekarang, sementara kita belum dewasa, dan orang tua kita belum tua, mari kita hargai saat-saat bersama mereka di sisi kita karena hidup bersama orang tua ini sudah merupakan hak istimewa!
Ditulis oleh LE THUY
[:as]E i ai se aso, o le a e teʻi i le iloaina ua e suia tele, faaaluina le tele o lou taimi i le galuega ma galo e uiga i tagata e te alofa i ai.
Na e foʻi mai i le fale ina ua maeʻa le aso faigata, ma ua e vaʻai atu i le laulu o lou tama o loʻo faʻaopoopoina se fasi siliva, o le tulimanu o mata o lou tina o loʻo faʻaopopoina se maanuminumi, ma o le taimi lena ua na ona e manaʻo e suʻe i vae o ou matua ma moomoo maimau pe ana ” Ua ou le toe fia tupu? ” , matua faʻamolemole aua neʻi toe matutua “?
E ui lava matou te iloa o se utopia, e pei o matou faʻamalosia le taimi e taofi le viliina ma tuʻu le taimi nei tu pea. Ae masalo tatou uma e le mafaitaulia taimi o le faʻamaʻaʻa faʻamoemoe o le a tupu.
O le matua tatou te faʻatupulaia, o le sili atu ona tatou iloa o le olaga e masani lava o se poloka uliuli ma le tele o faʻaletonu, o le alofa, fefaʻasoaaʻi ma le faʻamaoni e toʻaitiiti ae e tele taufaasese, pepelo, ma le lotovale o le tasi. O le matua tatou te agaʻi i luma, o le tele foi lea ona tatou vaʻaia o le olaga e le o taimi uma i se mama aʻiaʻi ma mama e pei o tala faʻasolopito na tatou pele i po uma a o ma tamaititi. E sili atu ma sili atu ona ou nofouta i le mea e tasi o loʻo toʻaitiiti tagata i lenei lalolagi e alolofa ma agalelei mai ia te aʻu ma le faamaoni ma le le faʻatauaina e pei ona faia e oʻu matua ia te aʻu. Ma o le matua tatou te faʻatupulaʻia, o le tele foʻi lea o lo tatou fefe. Ae atonu o le fefe tatou tutusa uma o le fefefe o tatou matua ua matutua …
E te iloa, o se tasi o lagona tiga sili e tatau ona onosaia e tagata o le lagona pe a tuua e se tasi e pele ia te oe, se tasi e te alofa tele i ai. Ia te aʻu lava, o le mea sili ona leaga ma sili ona leaga lea e tatau ona uia e soo se tasi i lenei lalolagi, seʻi vagana ua leai se tasi e alofa ma faʻaaloalo i se tasi. Lenei, ou te le o talanoa e uiga i le alofa i le va o se aliʻi ma se fafine, ae o loʻo ou tautala e uiga i se lagona sili atu ona paia, o le Faʻauo. Ou te matua fefe i oʻu matua ua matutua i aso uma, e ui lava o se le maalofia tulafono o le natura. O aso uma pe a ou vaʻai i faʻailoga o taimi o totoe i luga o le muaulu o loʻu tama, i luga o le ataata a loʻu tina, e atili ai ona tiga loʻu fatu. Mafaufau i se aso e o ese ai o tatou matua, e mautinoa e leai se tasi o tatou e lava le malosi ae le manatu mamafa i se matuaʻi leiloa. Mo aʻu, o matua o tagata sili ona faʻafetai i lenei olaga ma o le i ai o matua o le mea sili lea ona laki. Ma, afai o i ai pea ou matua, faʻamolemole ia faʻaaloalo, iloa o aso uma le vaʻaia o ou matua ataata o se mea fiafia. Ola ina ia fiafia ou matua, faia mea uma e te mafaia e toe totogi ai le agalelei na tuuina atu e ou matua ia te oe. Aua le faʻatali seʻia a taeao, le isi aso a taeao, seʻia oʻo i le faʻauʻuga poʻo le faʻalauiloaina, ae ia faia nei, aso nei, i se taimi vave e mafai ai ma a o i ai pea taimi.
Tatou te oʻo uma lava i se taimi ua lava lo tatou matutua e faʻamoemoe ai ua tatou toe laʻititi, a o le olaga ua lelava tele, tatou na ona manaʻo e solomuli i se tulimanu, mamao mai le vevesi ma pisi iina. Naʻo loʻu manaʻo e tolotolo i vae o loʻu tina, faʻalagolago loʻu ulu i luga o le tauʻau malosi o loʻu tama, manaʻo e mimilo i luga o se taualuga masani, masani ai, ma le leo o loʻu tina, asu umukuka mafanafana. O lenei olaga e tele lava maosiosia, o lea la, aʻu, oe ma matou, tumau malosi i le afa o le tau i fafo atu, ae ia manatua e te sau i le fale i le leva o le aoauli, naʻo lou tamaititi i lima o lou tama Tina, ina ia mafai ai ona maua ni paga mama, tuu le alofa o matua faamalolo le manuʻa tatou maua faafuasei aumaia e le vevesi ma pisi iina. Aua o totonu o tagata taʻitasi, aiga ma matua o taimi uma e sili ona saogalemu.
Ma i le taimi nei, a o tatou leʻi matutua ae, ma o tatou matua e leʻi matutua, tatou faʻapelepele i taimi ma latou i autafa o lenei olaga ma matua ua uma ona avea ma se avanoa!
E te iloa, o se tasi o lagona tiga sili e tatau ona onosaia e tagata o le lagona pe a tuua e se tasi e pele ia te oe, se tasi e te alofa tele i ai. Ia te aʻu lava, o le mea sili ona leaga ma sili ona leaga lea e tatau ona uia e soo se tasi i lenei lalolagi, seʻi vagana ua leai se tasi e alofa ma faʻaaloalo i se tasi. Lenei, ou te le o talanoa e uiga i le alofa i le va o se aliʻi ma se fafine, ae o loʻo ou tautala e uiga i se lagona sili atu ona paia, o le Faʻauo. Ou te matua fefe i oʻu matua ua matutua i aso uma, e ui lava o se le maalofia tulafono o le natura. O aso uma pe a ou vaʻai i faʻailoga o taimi o totoe i luga o le muaulu o loʻu tama, i luga o le ataata a loʻu tina, e atili ai ona tiga loʻu fatu. Mafaufau i se aso e o ese ai o tatou matua, e mautinoa e leai se tasi o tatou e lava le malosi ae le manatu mamafa i se matuaʻi leiloa. Mo aʻu, o matua o tagata sili ona faʻafetai i lenei olaga ma o le i ai o matua o le mea sili lea ona laki. Ma, afai o i ai pea ou matua, faʻamolemole ia faʻaaloalo, iloa o aso uma le vaʻaia o ou matua ataata o se mea fiafia. Ola ina ia fiafia ou matua, faia mea uma e te mafaia e toe totogi ai le agalelei na tuuina atu e ou matua ia te oe. Aua le faʻatali seʻia a taeao, le isi aso a taeao, seʻia oʻo i le faʻauʻuga poʻo le faʻalauiloaina, ae ia faia nei, aso nei, i se taimi vave e mafai ai ma a o i ai pea taimi.
Seʻi vagana ua tele au tupe ona e toe totogiina lea o ou matua, aua tusa lava pe o oe o le milionea, e mo oe lava, ae le o nonofo ou matua ma oe i lou olaga atoa e te fiafia ai i na mea. E le tatau ona avea ma se mea tele le toe totogiina o ou matua, naʻo le aʻoga lelei, pe a e mamao, i le faʻaiuga o le vaiaso poʻo le faʻaiuga o le masina, faʻatulaga se taimi e te alu ai i le fale e fai ‘aiga ai ma ou matua, ave a Faʻalu sina taimi e fealualuaʻi ai i luga ole initaneti, vaʻaia bonsai i le fanua ma loʻu tama, alu i le maketi e filifili iʻa ma loʻu tina … I le fesuiaiga mo le susulu ma le malie o ataata a oʻu matua. O le totogi lena. Naʻo mea faigofie ma faigofie o lea aua le faʻatuai, aua e te fefe, aua neʻi e faʻanoanoa i se taimi mulimuli ane, aua e vave tele le alu o le taimi!
E tele tagata e faʻafitia le aiga, faʻafitia tagata lava na faia latou na mafua ona na latou fananau mai i se aiga le lelei, latou te manatu e le laki, ae o latou e sese, faʻatusatusa ia i latou faʻatoa fananau mai. fanau mai e aunoa ma le vaai i lona tama, le iloa o ai lona tina, o ai e masani ona fesili ia te ia lava le fesili “o ai na foafoaina aʻu?” ae le maua lava le tali. O le le fiafia moni lena.
Tusa lava poʻo le a lou talaʻaga, o lou tama o se faʻatonu poʻo se tagata faigaluega, pe fia le tupe e maua e lou tina i le masina, na o tatou na faia, tausia ma aʻoaʻoina e o tatou matua ina ia mafai ona nonofo iinei ma faitau. o nei laina na avea ma faʻamanuiaga, atonu o le laki o loʻo ia tatou o loʻo faʻaluaina faʻatolu nai lo le tele o isi tagata i fafo atu. Ia faapelepele i ai ma aua le maimauina.
E leai se mea e atoatoa i lenei lalolagi, e leai se aia a se tasi e filifili ai le mea na latou fananau mai ai, o lea ia e talia lou lava olaga, aua le soona matapeʻapeʻa i le taʻutaʻua ma le taua i fafo atu e galo ai se mea e tasi. O le taualuga o le fale o loʻo matutua ai matua i aso uma, aua le faʻatali seʻia e tausuai, seʻia e valuvalea i le olaga, ona e ala lea e maua ou matua, oʻo ile taimi ???
Tatou te oʻo uma lava i se taimi ua lava lo tatou matutua e faʻamoemoe ai ua tatou toe laʻititi, a o le olaga ua lelava tele, tatou na ona manaʻo e solomuli i se tulimanu, mamao mai le vevesi ma pisi iina. Naʻo loʻu manaʻo e tolotolo i vae o loʻu tina, faʻalagolago loʻu ulu i luga o le tauʻau malosi o loʻu tama, manaʻo e mimilo i luga o se taualuga masani, masani ai, ma le leo o loʻu tina, asu umukuka mafanafana. O lenei olaga e tele lava maosiosia, o lea la, aʻu, oe ma matou, tumau malosi i le afa o le tau i fafo atu, ae ia manatua e te sau i le fale i le leva o le aoauli, naʻo lou tamaititi i lima o lou tama Tina, ina ia mafai ai ona maua ni paga mama, tuu le alofa o matua faamalolo le manuʻa tatou maua faafuasei aumaia e le vevesi ma pisi iina. Aua o totonu o tagata taʻitasi, aiga ma matua o taimi uma e sili ona saogalemu.
Ma i le taimi nei, a o tatou leʻi matutua ae, ma o tatou matua e leʻi matutua, tatou faʻapelepele i taimi ma latou i autafa o lenei olaga ma matua ua uma ona avea ma se avanoa!
Tusia e LE THUY
[:ru]Однажды вы будете поражены, осознав, что слишком сильно изменились, большую часть времени проводите на работе и забыли о людях, которых любите.
Вы когда-нибудь возвращались домой после утомительного дня и видели, как волосы вашего отца добавляют серебряную прядь, уголок глаз вашей матери добавляет морщинку, и в это время вы просто хотите прыгнуть на колени к своим родителям и пожелать этого ” Я не хочу больше расти? ” , родители, пожалуйста, тоже не старейте “?
Хотя мы знаем, что это утопия, мы как будто заставляем время перестать вращаться и позволяем настоящему стоять на месте. Но у всех нас, наверное, было бесчисленное количество раз упрямо надеяться, что это произойдет.
Чем старше мы становимся, тем больше понимаем, что жизнь по своей сути является черным блоком с множеством недостатков, где мало любви, искренности и искренности, но есть много обмана, лжи и взаимной ревности. Чем старше мы становимся, тем больше видим, что жизнь не всегда бывает чистой и чистой, как в сказках, которые мы лелеяли каждую ночь в детстве. Я все больше и больше осознаю одну вещь: в этом мире мало людей, которые любят и проявляют ко мне доброту так же искренне и безоговорочно, как мои родители. И чем старше мы становимся, тем больше у нас страха. Но, возможно, самый общий страх, который у всех нас есть, – это страх того, что наши родители состарятся …
Знаете, одно из самых болезненных ощущений, которые приходится испытывать людям, – это чувство, когда кто-то дорогой, кто-то, кого вы любите больше всего, оставляет вас. Для меня это худшее и самое трагичное, что приходится пережить кому-либо в этом мире, если только этому человеку некого любить и уважать. Здесь я не говорю о любви между мужчиной и женщиной, я говорю о более священном чувстве, которым является Дружба. Я очень боюсь, что мои родители станут старше каждый день, хотя это неизбежный закон природы. Каждый день, когда я вижу следы времени на лбу отца, на улыбке матери, у меня все сильнее болит сердце. Думая о дне, когда наши родители уедут, наверняка никто из нас не будет достаточно сильным, но равнодушным к такой огромной потере. Для меня родители – самые благодарные люди в этой жизни, и иметь родителей – самое большое счастье. Итак, если у вас все еще есть родители, пожалуйста, будьте вежливы, знайте, что каждый день видеть, как ваши родители улыбаются, – это счастье. Живите так, чтобы ваши родители были счастливы, делайте все возможное, чтобы отплатить вам за доброту, которую подарили вам родители. Не ждите до завтра, послезавтра, до окончания учебы или повышения по службе, а сделайте это сейчас, сегодня, как можно скорее и пока еще есть время.
Все мы приходим к тому времени, когда мы достаточно взрослые, чтобы желать снова стать маленькими, когда жизнь слишком утомительна, мы просто хотим уйти в угол, подальше от шума и суеты. Я просто хочу заползти к маме на колени, положить голову на сильное плечо отца, хочу свернуться калачиком на знакомой, знакомой крыше, с голосом мамы, теплым кухонным дымом. В этой жизни по своей природе слишком много царапин, поэтому я, ты и мы остаемся сильными с ненастной погодой на улице, но не забывай приходить домой поздно вечером, просто будь ребенком на руках твоего отца, Мать, чтобы найти невинные объятия, пусть любовь родителей залечит раны, которые нам случайно нанесла суета и суета. Потому что глубоко внутри каждого человека семья и родители – всегда самое безопасное место.
Так что прямо сейчас, пока мы еще не выросли и наши родители не сильно постарели, давайте ценить моменты с ними рядом с нами, потому что жизнь с родителями – это уже привилегия!
Знаете, одно из самых болезненных ощущений, которые приходится испытывать людям, – это чувство, когда кто-то дорогой, кто-то, кого вы любите больше всего, оставляет вас. Для меня это худшее и самое трагичное, что приходится пережить кому-либо в этом мире, если только этому человеку некого любить и уважать. Здесь я не говорю о любви между мужчиной и женщиной, я говорю о более священном чувстве, которым является Дружба. Я очень боюсь, что мои родители станут старше каждый день, хотя это неизбежный закон природы. Каждый день, когда я вижу следы времени на лбу отца, на улыбке матери, у меня все сильнее болит сердце. Думая о дне, когда наши родители уедут, наверняка никто из нас не будет достаточно сильным, но равнодушным к такой огромной потере. Для меня родители – самые благодарные люди в этой жизни, и иметь родителей – самое большое счастье. Итак, если у вас все еще есть родители, пожалуйста, будьте вежливы, знайте, что каждый день видеть, как ваши родители улыбаются, – это счастье. Живите так, чтобы ваши родители были счастливы, делайте все возможное, чтобы отплатить вам за доброту, которую подарили вам родители. Не ждите до завтра, послезавтра, до окончания учебы или повышения по службе, а сделайте это сейчас, сегодня, как можно скорее и пока еще есть время.
Только когда у вас будет много денег, вы вернете своим родителям, потому что, даже если вы миллионер, это для вас самих, но ваши родители не живут с вами всю жизнь, чтобы наслаждаться этими вещами. Платить родителям не обязательно должно быть большим делом, просто хорошо учись, если ты далеко, на выходных или в конце месяца, найди время, чтобы пойти домой, чтобы пообедать с родителями, возьми a Проведите некоторое время в Интернете, вместе с отцом ухаживайте за бонсай во дворе, ходите на рынок, чтобы выбрать рыбу с мамой … В обмен на яркие и милые улыбки родителей. Это расплата. Просто простые и простые вещи, так что не сомневайтесь, не бойтесь, не позволяйте себе потом сожалеть, потому что время летит так быстро!
Есть много людей, которые отрицают семью, отрицают самих людей, которые их создали, только потому, что они родились в не очень хорошей семье, они думают, что это несчастливо, но они ошибаются по сравнению с теми, кто только что родился. родился, не видя своего отца, не зная, кто его мать, который всегда задается вопросом: «Кто меня создал?» но так и не нашел ответа. Это настоящее несчастье.
Независимо от вашего происхождения, ваш отец – директор или рабочий, сколько денег ваша мать зарабатывает в месяц, просто нас создали, вырастили и научили наши родители, чтобы мы могли сидеть здесь и читать. эти строки были благословением, возможно, удача, которая у нас есть, вдвое втрое больше, чем у многих других людей. Так что берегите его и не тратьте зря.
В этом мире нет ничего идеального, никто не имеет права выбирать, где они родятся, так что примите свою собственную жизнь, не будьте слишком жадными до славы и эфемерного внешнего мира, чтобы забыть одну вещь. Крыша дома, где родители стареют с каждым днем, не ждите пока споткнетесь, пока жизнь безжалостно поцарапает вас, тогда вы проснетесь, чтобы найти своих родителей, успеет ???
Все мы приходим к тому времени, когда мы достаточно взрослые, чтобы желать снова стать маленькими, когда жизнь слишком утомительна, мы просто хотим уйти в угол, подальше от шума и суеты. Я просто хочу заползти к маме на колени, положить голову на сильное плечо отца, хочу свернуться калачиком на знакомой, знакомой крыше, с голосом мамы, теплым кухонным дымом. В этой жизни по своей природе слишком много царапин, поэтому я, ты и мы остаемся сильными с ненастной погодой на улице, но не забывай приходить домой поздно вечером, просто будь ребенком на руках твоего отца, Мать, чтобы найти невинные объятия, пусть любовь родителей залечит раны, которые нам случайно нанесла суета и суета. Потому что глубоко внутри каждого человека семья и родители – всегда самое безопасное место.
Так что прямо сейчас, пока мы еще не выросли и наши родители не сильно постарели, давайте ценить моменты с ними рядом с нами, потому что жизнь с родителями – это уже привилегия!
Автор LE THUY
[:]
