[:vi]Hôm nay, tôi đến trường từ sáng sớm. Thời tiết không giống mọi ngày, trời bỗng se se lạnh khiến lòng tôi nôn nao nỗi nhớ, nhớ nhà vô cùng. Hai bên đường, người ta bắt đầu chưng những chậu hoa và đồ dùng để bán tết với đủ sắc màu rực rỡ của những cành mai, cành đào, cây quất, đèn lồng, phong bao lì xì… Tôi tự hỏi: Thế là một năm nữa sắp hết rồi sao? Thời gian trôi qua thật nhanh, mới đó mà đã hơn năm tháng rồi tôi xa nhà, xa gia đình.
Tôi sống ở một nơi mà có thể gọi là phồn hoa, vì ở thành phố nầy hầu như không thiếu bất cứ thứ gì, nhưng duy chỉ một điều mà nơi đây không có đối với tôi đó là sự bảo bọc của cha mẹ. Tôi nhớ khi còn học phổ thông, sáng nào đi học, tôi cũng được cha mẹ nhắc nhở là: con đi học phải chú ý an toàn, đến lớp cố gắng học tốt, học xong phải ra về thẳng đến nhà, không được la cà với bạn bè… Những lời đó cứ lặp đi lặp lại từng ngày vô tình làm tôi khó chịu. Tôi nghĩ đó là sự ràng buộc của cha mẹ. Vì qua cách trò chuyện thì tôi biết được đa số bạn trong lớp không giống như tôi, cha mẹ không giám sát các bạn, các bạn muốn đi đâu thì đi, muốn làm gì cũng được, muốn cái gì thì cha mẹ cũng đáp ứng. Tự nhiên tôi thấy mình thua thiệt hơn so với các bạn. Nhiều lúc tôi trách cha mẹ, sao không mua cho tôi điện thoại xịn, hay mua cho tôi chiếc xe đạp điện đắt tiền như các bạn để tôi có thể hãnh diện với họ.
Lớn hơn chút nữa, khi đi học xa nhà, tôi mới thấy hai chữ “gia đình” thật thiêng liêng, đáng quý hơn bất cứ điều gì. Giờ nghĩ lại, tôi mới nhận ra nhờ những lời nhắc nhở, những sự giám sát của cha mẹ mà tôi mới trưởng thành như hiện nay. Đi học xa, mỗi tối, tôi đều gọi điện về nhà, không có việc chi to lớn, chỉ đơn giản là hỏi thăm sức khỏe của cha mẹ hay công việc của gia đình ra sao… Bấy nhiêu đó thôi nhưng tối nào tôi cũng gọi về, vì tôi muốn được nghe những lời nhắc nhở của cha mẹ, cảm nhận tình yêu Ba mẹ dành cho mình giúp tôi vơi đi nỗi nhớ nhà, nhớ gia đình.
Tôi còn nhớ như in câu dặn dò của cha trước khi tôi đi học: “Xa gia đình con phải tự tin, mạnh mẽ mà lo cho bản thân. Lúc còn ở nhà khi con ốm đau có cha mẹ lo thuốc men, chăm sóc. Khi có việc gì nặng nhọc, không làm được thì có cha mẹ giúp. Đến lúc đi xa, dù có khó khăn đến mấy thì con cũng phải tự lực mà cố gắng, không ai giúp con như cha mẹ đâu”.
Nhớ lại lời dặn của cha mà nước mắt tôi chợt rơi dài. Tôi thương cha mẹ vô cùng. Tôi biết cha mẹ tôi ở nhà luôn “ăn nhín, nhịn thèm” để tích góp tiền mà gửi cho tôi. Tôi biết có nhiều lúc cha mẹ không đủ tiền để gửi cho tôi, nhưng vẫn tìm mọi cách để có tiền, thậm chí trong nhà có những gì bán được là cha mẹ đều bán để lo cho tôi. Tôi nhớ câu nói đùa của mẹ: “Con là ngân hàng, bây giờ cha mẹ có tiền là gửi hết vào ngân hàng. Năm, sáu năm sau cha mẹ sẽ lấy lãi.” Hay câu nói vui của cha tôi khi ngồi nhâm nhi vài ly rượu với vài người bạn: “Đàn bò này là của con gái tôi đó, không phải của vợ chồng tôi”. Tuy đó là lời nói vui của cha mẹ tôi, nhưng nó rất thật. Cha mẹ tôi có bao nhiêu cũng lo hết cho con. Tất cả cũng vì con. Vì vậy, tôi luôn nhắc nhở bản thân mình phải cố gắng học thật tốt để không phụ lại sự yêu thương của cha mẹ.
Mỗi tối, sau giờ đọc kinh tôi đều cầu nguyện với Chúa cho gia đình, tôi cầu nguyện cho cha mẹ tôi trước rồi mới tới tôi. Nhiều lúc, sau tiếng tút tút của điện thoại khi gọi về cho cha mẹ thì tôi lại khóc, khóc vì tôi thương cha mẹ mình quá đỗi, biết ơn cha mẹ mình vô cùng. Cha mẹ làm việc gì cũng với mục đích là lo cho tương lai của con cái, mong các con có một tương lai, cuộc sống tốt hơn mình mà không hề nghĩ đến bản thân. Cha mẹ tôi hay nói với nhau rằng: “Lo cho con có cái ăn, cái mặc trước rồi mới tới mình sau”.
Tình yêu thương của cha mẹ đối với chúng tôi rất to lớn, thiêng liêng vô cùng. Tôi thấy mình rất may mắn và hạnh phúc. Tuy nhìn lên tôi còn thua nhiều người, nhưng nhìn xuống thì còn nhiều người không bằng tôi. Bởi vì gia đình của họ đang đối mặt với muôn vàn khó khăn: khó khăn về bữa ăn, về bệnh tật, hay có gia đình phải ly tán, nên con cái thiếu đi tình cảm của cha mẹ,…Tôi cảm thấy nợ cha mẹ mình nhiều lắm. Tôi muốn thưa với cha mẹ mình rằng: “Cha mẹ à, từ trước tới giờ, mọi việc cha mẹ làm cho con, con chưa một lần bày tỏ sự biết ơn, hay đơn giản là nói hai từ “Cảm ơn”. Nhưng cha mẹ biết không, thật lòng con rất yêu thương, biết ơn cha mẹ. Cha mẹ hãy đợi con, con sẽ biến hai từ “Cảm ơn” đó thành hành động để báo đáp tình yêu thương mà cha mẹ dành cả thanh xuân để lo cho con”.
Với cả tấm chân tình, tôi mong những ai còn cha mẹ, nhưng có những hành động vô ơn đối với cha mẹ mình, thì làm ơn hãy dừng ngay và suy nghĩ lại những gì mà cha mẹ đã làm cho mình. Bạn hãy luôn nhớ rằng: Bạn không thể tự lớn lên mà không có sự chăm sóc, sự bảo bọc của cha mẹ. Không có người nào dành cả cuộc đời mình để yêu thương bạn, lo cho bạn, ngoại trừ cha mẹ. Vì vậy, đừng giận khi bị cha mẹ mắng, mà hãy cười vì họ vẫn còn bên ta. Đừng để hai từ “gia đình” mất đi rồi mới mới quay lại tìm. Khi đó dù cho bạn có hối hận, có dằn vặt bản thân đến mấy đi nữa thì cũng không thể lấy gì bù đắp lại được.
Nguyện xin Thiên Chúa là Đấng giàu lòng xót thương, che chở và bảo vệ cho gia đình con cũng như bao gia đình khác được bình an. Năm mới về, xin cho cha mẹ con đủ sức khỏe và luôn hạnh phúc. Vì cha mẹ chính là mùa xuân của con. Xin Chúa thương nhận lời con cầu nguyện. Amen’
Bài viết của Anna Nguyễn Hải Hòa
Trong Tập San Mục Đồng
[:en]Today, I go to school early in the morning. The weather was not like every other day, it suddenly became cold, making my heart feel nostalgic and homesick. On both sides of the road, people started to display flower pots and utensils to sell Tet with all the brilliant colors of apricot branches, peach branches, kumquat trees, lanterns, red envelopes… I wondered: So is another year coming to an end? Time has passed so quickly, it’s been more than five months since I’ve been away from home, away from my family.
I live in a place that can be called prosperous, because in this city almost nothing is lacking, but the only thing that this place does not have for me is the protection of my parents. I remember when I was in high school, every morning when I went to school, I was reminded by my parents that: children must pay attention to safety when going to school, try to do well in class, after finishing school, they have to go straight home, don’t yell Hanging out with friends… Those words that kept repeating every day unintentionally made me uncomfortable. I think it’s a parental bond. Because through the way of talking, I know that most of you in class are not like me, your parents don’t supervise you, you can go wherever you want, you can do whatever you want, whatever you want, your parents will also respond. . Naturally, I find myself at a disadvantage compared to you. Sometimes I blame my parents, why don’t you buy me a good phone, or buy me an expensive electric bike like you guys so I can be proud of them.
When I was a little older, when I went to school away from home, I realized that the word “family” is sacred, more precious than anything. Now that I think about it, I realize that thanks to the reminders and supervision of my parents, I have grown up like I am today. Going to school far away, every night, I call home, don’t have to spend big money, simply ask about my parents’ health or family’s work… That’s all, but every night I Calling back, because I want to hear the reminders of my parents, feel the love of my parents for me, help me relieve my homesickness and miss my family.
I still vividly remember my father’s advice before I went to school: “Away from home, you must be confident and strong to take care of yourself. When I was at home when I was sick, my parents took care of me and took care of me. When there’s something heavy that can’t be done, parents will help. When it’s time to go away, no matter how difficult it is, you have to be self-reliant and try, no one will help you like a parent.”
Remembering my father’s advice, tears suddenly fell. I love my parents very much. I know that my parents at home are always “eating, fasting” to accumulate money and send it to me. I know there are times when my parents don’t have enough money to send me, but they still find ways to make money, even if there’s anything they can sell in the house, they all sell to take care of me. I remember my mother’s joke: “I’m a banker, now that my parents have money, I put it all in the bank. Five or six years from now, the parents will take the interest.” Or my father’s funny saying when sipping a few glasses of wine with some friends: “This herd of cows belongs to my daughter, not my husband and I”. Although it was a joke from my parents, it was very true. No matter how much my parents have, they take care of their children. All for the sake of children. Therefore, I always remind myself to try my best to study well so as not to betray the love of my parents.
Every night, after prayer, I pray to God for my family, I pray for my parents first, then me. Many times, after the beeping of the phone when I call my parents, I cry and cry because I love my parents so much, I am grateful to my parents. Parents do whatever they do with the purpose of taking care of their children’s future, hoping that their children have a better future and life without thinking about themselves. My parents used to say to each other: “Take care of your children’s food, clothes first and then yourself”.The love of our parents for us is very great, very sacred. I consider myself very lucky and happy. Although looking up, I still lose to many people, but looking down, there are many people who are not as good as me. Because their families are facing many difficulties: difficulties in meals, illness, or separation of families, children lack the love of their parents, etc. I feel indebted to my father. my mother a lot. I want to say to my parents: “Dad, up until now, everything you have done for me, I have never once expressed my gratitude, or simply said two words “Thank you”. But you know what, I really love and appreciate my parents. Parents, please wait for me, I will turn those two words “Thank you” into actions to repay the love that parents spent all their youth to take care of their children.”
[:kh]ថ្ងៃនេះខ្ញុំទៅសាលាតាំងពីព្រលឹម។ អាកាសធាតុមិនដូចរាល់ថ្ងៃទេ ស្រាប់តែត្រជាក់ធ្វើឱ្យចិត្តខ្ញុំនឹកនឹកផ្ទះ។ នៅតាមសងខាងផ្លូវ ប្រជាពលរដ្ឋចាប់ផ្តើមដាក់តាំងផ្កា និងប្រដាប់ប្រដាដាក់តាំងលក់ផ្កាតេត ដែលមានពណ៌ត្រចះត្រចង់ មែកឈើ មែកផ្លែប៉ែស ដើមក្រមួន គោម ស្រោមសំបុត្រក្រហម… ខ្ញុំឆ្ងល់៖ អ៊ីចឹងឆ្នាំទៀត ឈានចូលដល់ឆ្នាំ បញ្ចប់? ពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន វាមានរយៈពេលជាងប្រាំខែហើយដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីផ្ទះឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំរស់នៅកន្លែងមួយដែលអាចហៅថារីកចម្រើនបាន ព្រោះនៅទីក្រុងនេះស្ទើរតែគ្មានអ្វីខ្វះទេ តែអ្វីដែលកន្លែងនេះមិនមានសម្រាប់ខ្ញុំគឺការការពារពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាំបានថាពេលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ រាល់ព្រឹកពេលខ្ញុំទៅសាលារៀន ខ្ញុំត្រូវបានឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំដាស់តឿនថាៈ កូនៗត្រូវយកចិត្តទុកដាក់លើសុវត្ថិភាពពេលទៅសាលារៀន ត្រូវព្យាយាមធ្វើបានល្អក្នុងថ្នាក់ បន្ទាប់ពីរៀនចប់ពួកគេត្រូវ ទៅផ្ទះភ្លាម កុំស្រែក ដើរលេងជាមួយមិត្តភ័ក្តិ… ពាក្យដដែលៗរាល់ថ្ងៃនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន។ ខ្ញុំគិតថាវាជាចំណងមេត្រីភាព។ ព្រោះតាមរយៈការនិយាយ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកភាគច្រើនក្នុងថ្នាក់មិនដូចខ្ញុំទេ ឪពុកម្តាយរបស់អ្នកមិនមើលការខុសត្រូវ អ្នកអាចទៅទីណាដែលអ្នកចង់ អ្នកអាចធ្វើអ្វីដែលអ្នកចង់បាន អ្វីដែលអ្នកចង់បាន ឪពុកម្តាយរបស់អ្នកក៏នឹង ឆ្លើយតប.. តាមធម្មជាតិ ខ្ញុំឃើញថាខ្លួនឯងមានគុណវិបត្តិ បើធៀបនឹងអ្នក។ ពេលខ្លះខ្ញុំបន្ទោសឪពុកម្តាយខ្ញុំ ហេតុអ្វីអ្នកមិនទិញទូរស័ព្ទល្អឱ្យខ្ញុំ ឬទិញកង់អគ្គិសនីថ្លៃៗឱ្យខ្ញុំដូចអ្នក ដើម្បីខ្ញុំអាចមានមោទនភាពចំពោះពួកគេ។
កាលខ្ញុំនៅតូច ពេលទៅរៀននៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ខ្ញុំបានដឹងថាពាក្យ «គ្រួសារ» ជាពាក្យពិសិដ្ឋ មានតម្លៃជាងអ្វីទាំងអស់។ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីវា ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំបានធំធាត់ដូចសព្វថ្ងៃនេះ ដោយសារតែការក្រើនរំលឹក និងការត្រួតពិនិត្យរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ។ ទៅរៀននៅឆ្ងាយ រាល់យប់ខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅផ្ទះ មិនបាច់ចំណាយលុយច្រើនទេ គ្រាន់តែសួរពីសុខភាព ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ឬការងារគ្រួសារ… ប៉ុណ្ណឹងហើយ តែរាល់យប់ខ្ញុំ Call មកវិញ ព្រោះចង់លឺ ការក្រើនរំលឹកពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ថាស្រលាញ់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំចំពោះខ្ញុំ ជួយខ្ញុំបន្ធូរអារម្មណ៍នឹកផ្ទះ និងនឹកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំនៅតែចងចាំជានិច្ចនូវដំបូន្មានរបស់ឪពុកខ្ញុំមុនពេលខ្ញុំទៅសាលារៀន៖ «នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ អ្នកត្រូវតែមានទំនុកចិត្ត និងរឹងមាំដើម្បីថែរក្សាខ្លួនអ្នក។ ពេលខ្ញុំនៅផ្ទះ ពេលឈឺ ឪពុកម្តាយខ្ញុំមើលថែខ្ញុំ។ ពេលមានរឿងធ្ងន់មិនអាចធ្វើបាន ឪពុកម្ដាយនឹងជួយ។ ពេលទៅឆ្ងាយ ទោះលំបាកយ៉ាងណាក៏ត្រូវតែពឹងខ្លួនឯង ហើយព្យាយាម គ្មានអ្នកណាជួយអ្នកដូចឪពុកម្ដាយឡើយ»។នឹកដល់ឱវាទឪពុកខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកភ្លាម។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំដឹងថាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនៅផ្ទះតែងតែ«ហូបបាយតម» ដើម្បីប្រមូលលុយផ្ញើមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងថាមានពេលខ្លះដែលឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្ញើខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែរកវិធីរកលុយ ទោះបីជាមានរបស់ដែលពួកគេអាចលក់នៅក្នុងផ្ទះក៏ដោយ ក៏ពួកគេលក់ដើម្បីមើលថែខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកឃើញរឿងកំប្លែងរបស់ម្តាយខ្ញុំ៖ «ខ្ញុំជាធនាគារិក ពេលនេះឪពុកម្តាយខ្ញុំមានលុយ ខ្ញុំដាក់ទាំងអស់នៅក្នុងធនាគារ។ ប្រាំឬប្រាំមួយឆ្នាំចាប់ពីពេលនេះ ឪពុកម្តាយនឹងចាប់អារម្មណ៍»។ ឬពាក្យកំប្លែងរបស់ឪពុកខ្ញុំពេលញ៉ាំស្រាប៉ុន្មានកែវជាមួយមិត្តភ័ក្តិខ្លះថា៖ «គោមួយហ្វូងនេះជារបស់កូនស្រីខ្ញុំ មិនមែនប្តីខ្ញុំទេ»។ ទោះបីជាវាជាការលេងសើចរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំក៏ពិតមែន។ មិនថាប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំមានប៉ុណ្ណាក៏មើលថែកូនដែរ។ ទាំងអស់សម្រាប់ជាប្រយោជន៍របស់កុមារ។ ដូច្នេះហើយខ្ញុំតែងតែរំលឹកខ្លួនឯងឱ្យខិតខំសិក្សាឱ្យបានល្អ ដើម្បីកុំឱ្យក្បត់ចិត្តឪពុកម្តាយ។
រាល់យប់បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានខ្ញុំអធិស្ឋានដល់ព្រះសម្រាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំខ្ញុំអធិស្ឋានសម្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំជាមុនបន្ទាប់មកខ្ញុំ។ ជាច្រើនលើកច្រើនសារ ក្រោយសំឡេងប៊ីប ពេលខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅឪពុកម្តាយខ្ញុំ យំស្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះខ្ញុំស្រលាញ់ឪពុកម្តាយខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំដឹងគុណឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ឪពុកម្តាយធ្វើអ្វីក៏ដោយក្នុងគោលបំណងថែរក្សាអនាគតរបស់កូនដោយសង្ឃឹមថាកូនរបស់ពួកគេមានអនាគតល្អ និងជីវិតរស់នៅដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំធ្លាប់និយាយគ្នាថា “ថែរក្សាអាហាររបស់កូនអ្នក សម្លៀកបំពាក់ជាមុនសិន ហើយបន្ទាប់មកខ្លួនអ្នក” ។
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយចំពោះយើងគឺអស្ចារ្យណាស់ ពិសិដ្ឋណាស់ ។ ខ្ញុំចាត់ទុកខ្លួនឯងថាមានសំណាង និងសប្បាយចិត្តណាស់។ ទោះក្រឡេកមើលទៅខ្ញុំនៅតែចាញ់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែបើមើលចុះមានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនល្អដូចខ្ញុំ។ ដោយសារគ្រួសារពួកគាត់ជួបការលំបាកច្រើន៖ ពិបាកហូបចុក ឈឺ ឬបែកគ្រួសារ កូនខ្វះក្តីស្រឡាញ់ពីឪពុកម្តាយ។ល។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជំពាក់គុណឪពុកម្តាយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំថា “ប៉ា រហូតមកដល់ពេលនេះ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកបានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលបង្ហាញពីការដឹងគុណរបស់ខ្ញុំម្តងណាឡើយ ឬនិយាយពាក្យសាមញ្ញពីរម៉ាត់ថា “អរគុណ” ។ ប៉ុន្តែអ្នកដឹងទេថាអ្វីដែលខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់និងដឹងគុណឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ សូមពុកម៉ែបងប្អូនរង់ចាំខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងប្រែពាក្យ «អរគុណ» ទាំងពីរនេះ ទៅជាសកម្មភាពតបស្នងនូវក្តីស្រលាញ់ ដែលឪពុកម្តាយបានចំណាយអស់ពីក្មេង ដើម្បីមើលថែកូន។
[:th]วันนี้ฉันไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่ อากาศไม่เหมือนวันเว้นวัน จู่ๆ ก็หนาว ทำให้หัวใจคิดถึงบ้าน สองข้างทางของถนน ผู้คนเริ่มตั้งกระถางดอกไม้และเครื่องใช้สำหรับขายเท็ดที่มีสีสันสดใสของกิ่งก้านแอปริคอท กิ่งพีช ต้นส้มโอ โคมไฟ ซองจดหมายสีแดง… ฉันสงสัยว่าอีกปีหนึ่งจะมาถึง จบ? เวลาผ่านไปเร็วมาก เป็นเวลากว่าห้าเดือนแล้วที่ฉันออกจากบ้าน
ไม่ห่างจากครอบครัวฉันอาศัยอยู่ในสถานที่ที่เรียกได้ว่าเจริญรุ่งเรืองเพราะในเมืองนี้แทบไม่มีอะไรขาดเลย แต่สิ่งเดียวที่สถานที่นี้ไม่มีสำหรับฉันคือการคุ้มครองของพ่อแม่ของฉัน นึกถึงสมัยเรียนมัธยม ทุกเช้าที่ไปโรงเรียน พ่อกับแม่เตือนว่า ลูกๆ ต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัย เวลาไปโรงเรียน พยายามเรียนในห้องเรียน หลังเลิกเรียนต้อง กลับบ้านไปอย่าตะโกน ไปเที่ยวกับเพื่อน… คำพูดที่วนซ้ำทุกวันโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันคิดว่ามันเป็นพันธะของผู้ปกครอง เพราะวิธีการพูดคุย ฉันรู้ว่าพวกคุณส่วนใหญ่ในชั้นเรียนไม่เหมือนฉัน พ่อแม่ของคุณไม่ดูแล คุณไปที่ไหนก็ได้ที่อยากไป ทําอะไรก็ได้ ตามใจคุณ พ่อแม่ก็จะไปด้วย ตอบสนอง. . โดยธรรมชาติแล้ว ฉันพบว่าตัวเองเสียเปรียบเมื่อเทียบกับคุณ บางครั้งฉันโทษพ่อแม่ ทำไมคุณไม่ซื้อโทรศัพท์ดีๆ ให้ หรือซื้อจักรยานไฟฟ้าราคาแพงๆ ให้เหมือนคุณบ้างล่ะ เพื่อที่ฉันจะได้ภูมิใจในตัวพวกเขา
เมื่อข้าพเจ้าอายุมากขึ้น เมื่อข้าพเจ้าไปโรงเรียนนอกบ้าน ข้าพเจ้าได้ตระหนักว่า คำว่า “ครอบครัว” เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ล้ำค่ากว่าสิ่งใดๆ พอมาคิดดู ก็รู้ว่าต้องขอบคุณการเตือนสติและการดูแลของพ่อแม่ ทำให้ฉันโตมาเหมือนทุกวันนี้ ไปโรงเรียนไกลบ้านทุกคืน ไม่ต้องใช้เงินมาก แค่ถามเรื่องสุขภาพพ่อแม่หรืองานครอบครัว… เท่านั้นแหละ แต่ทุกคืนโทรกลับเพราะอยากได้ยิน การเตือนความจำของพ่อแม่ รู้สึกถึงความรักของพ่อแม่ที่มีต่อฉัน ช่วยบรรเทาอาการคิดถึงบ้านและคิดถึงครอบครัว
ฉันยังจำคำแนะนำของพ่อได้แม่นก่อนไปโรงเรียน: “ออกจากบ้านคุณต้องมั่นใจและเข้มแข็งในการดูแลตัวเอง เมื่อฉันอยู่ที่บ้านเมื่อฉันป่วย พ่อแม่ดูแลฉันและดูแลฉัน เมื่อมีของหนักที่ทำไม่ได้ พ่อแม่จะช่วย เมื่อถึงเวลาต้องจากไป ลำบากเพียงใด ก็ต้องพึ่งพาตนเองและพยายาม ไม่มีใครจะช่วยท่านได้เหมือนพ่อแม่”
นึกถึงคำแนะนำของพ่อ จู่ๆ น้ำตาก็ไหล ฉันรักพ่อแม่ของฉันมาก ฉันรู้ว่าพ่อแม่ที่บ้านมักจะ “กิน อดอาหาร” เพื่อสะสมเงินและส่งให้ฉัน ฉันรู้ว่ามีบางครั้งที่พ่อแม่ไม่มีเงินพอที่จะส่งให้ฉัน แต่พวกเขายังคงหาวิธีทำเงิน แม้ว่าจะมีอะไรขายในบ้านได้ พวกเขาก็ขายเพื่อดูแลฉัน ฉันจำมุกตลกของแม่ได้: “ฉันเป็นนายธนาคาร ตอนนี้พ่อแม่ของฉันมีเงิน ฉันเก็บมันทั้งหมดไว้ในธนาคาร ห้าหรือหกปีต่อจากนี้พ่อแม่จะรับดอกเบี้ย” หรือพ่อของฉันพูดตลกๆ เวลาจิบไวน์สักแก้วกับเพื่อนบางคนว่า “วัวฝูงนี้เป็นของลูกสาวฉัน ไม่ใช่สามีและฉัน” แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลกจากพ่อแม่ของฉัน แต่มันเป็นเรื่องจริงมาก พ่อแม่ของฉันมีมากแค่ไหน พวกเขาก็ดูแลลูกๆ ของพวกเขา ทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของเด็ก ดังนั้นฉันมักจะเตือนตัวเองให้พยายามเรียนให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ทรยศต่อความรักของพ่อแม่ทุกคืนหลังการอธิษฐาน ฉันอธิษฐานต่อพระเจ้าเพื่อครอบครัวของฉัน ฉันอธิษฐานเพื่อพ่อแม่ก่อนแล้วจึงค่อยอธิษฐาน หลายครั้งหลังจากเสียงบี๊บของโทรศัพท์เมื่อฉันโทรหาพ่อแม่ ฉันร้องไห้เพราะฉันรักพ่อแม่มาก ฉันขอบคุณพ่อแม่ พ่อแม่ทำทุกอย่างเพื่อดูแลอนาคตของลูก โดยหวังว่าลูกจะมีอนาคตและชีวิตที่ดีขึ้นโดยไม่คิดถึงตัวเอง พ่อแม่ของฉันเคยพูดกันว่า: “ดูแลอาหารของลูก, เสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยดูแลตัวเอง”ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อเรานั้นยิ่งใหญ่และศักดิ์สิทธิ์มาก ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีและมีความสุขมาก แม้จะเงยหน้าขึ้นมองยังแพ้ใครหลายคน แต่การมองลงมายังมีคนที่ไม่เก่งเท่าผมอีกมาก เพราะครอบครัวของพวกเขากำลังเผชิญปัญหามากมาย: มีปัญหาเรื่องอาหาร, การเจ็บป่วย, การแยกตัวของครอบครัว, ลูกๆ ขาดความรักจากพ่อแม่ ฯลฯ ฉันรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณพ่อของฉัน แม่ของฉันมาก ฉันอยากบอกพ่อแม่ว่า “พ่อ จนถึงตอนนี้ ทุกสิ่งที่คุณทำเพื่อฉัน ฉันไม่เคยแสดงความกตัญญูกตเวทีเลย หรือพูดง่ายๆ ว่า “ขอบคุณ” สองคำ แต่คุณรู้อะไรไหม ฉันรักและชื่นชมพ่อแม่ของฉันจริงๆ พ่อแม่รอฉันด้วย ฉันจะเปลี่ยนคำสองคำนี้ “ขอบคุณ” เป็นการกระทำเพื่อตอบแทนความรักที่พ่อแม่ใช้วัยเยาว์ไปดูแลลูกๆ ของพวกเขาเอง”
[:ae]اليوم ، ذهبت إلى المدرسة في الصباح الباكر. لم يكن الطقس مثل أي يوم آخر ، فقد أصبح فجأة باردًا ، مما جعل قلبي يشعر بالحنين والحنين إلى الوطن. على جانبي الطريق ، بدأ الناس في عرض أواني الزهور والأواني لبيع تيت مع جميع الألوان الرائعة لأغصان المشمش ، وأغصان الخوخ ، وأشجار الكمكوات ، والفوانيس ، والأظرف الحمراء … نهاية؟ مر الوقت بهذه السرعة ، لقد مر أكثر من خمسة أشهر منذ أن كنت بعيدًا عن المنزل ، بعيدًا عن عائلتي.
أعيش في مكان يمكن تسميته بالرخاء ، لأنه لا يوجد شيء تقريبًا في هذه المدينة ، لكن الشيء الوحيد الذي لا يوفره هذا المكان بالنسبة لي هو حماية والديّ. أتذكر عندما كنت في المدرسة الثانوية ، كل صباح عندما كنت أذهب إلى المدرسة ، ذكرني والداي أنه: يجب على الأطفال الانتباه إلى الأمان عند الذهاب إلى المدرسة ، ومحاولة القيام بعمل جيد في الفصل ، وبعد الانتهاء من المدرسة ، اذهب مباشرة إلى المنزل ، لا تصرخ التسكع مع الأصدقاء … تلك الكلمات التي تتكرر كل يوم دون قصد جعلتني أشعر بعدم الارتياح. أعتقد أنه رابط أبوي. لأنه من خلال طريقة الحديث ، أعلم أن معظمكم في الفصل ليس مثلي ، والديك لا يشرفان عليك ، يمكنك الذهاب إلى أي مكان تريده ، ويمكنك فعل ما تريد ، وما تريد ، ووالديك سيفعلون ذلك أيضًا يستجيب. بطبيعة الحال ، أجد نفسي في وضع غير موات مقارنة بك. أحيانًا ألوم والديّ ، فلماذا لا تشتري لي هاتفاً جيداً ، أو تشتري لي دراجة كهربائية باهظة الثمن مثلكم يا رفاق حتى أكون فخوراً بهم.
عندما كبرت قليلاً ، عندما ذهبت إلى المدرسة بعيدًا عن المنزل ، أدركت أن كلمة “عائلة” هي كلمة مقدسة ، وأغلى من أي شيء آخر. الآن بعد أن فكرت في الأمر ، أدركت أنه بفضل تذكيرات والديّ وإشرافهما ، كبرت كما أنا اليوم. أذهب إلى المدرسة بعيدًا ، كل ليلة ، أتصل بالمنزل ، ولست مضطرًا إلى إنفاق أموال طائلة ، فقط أسأل عن صحة والدي أو عمل الأسرة … هذا كل شيء ، لكن كل ليلة أعود الاتصال ، لأنني أريد أن أسمع تذكير بوالديّ ، أشعر بحب والديّ لي ، ساعدني في التخفيف من حنين إلى الوطن وافتقد عائلتي.
ما زلت أتذكر بوضوح نصيحة والدي قبل ذهابي إلى المدرسة: “بعيدًا عن المنزل ، يجب أن تكون واثقًا وقويًا لتعتني بنفسك. عندما كنت في المنزل عندما كنت مريضًا ، اعتنى والدي بي ورعاوني. عندما يكون هناك شيء ثقيل لا يمكن القيام به ، سيساعد الوالدان. عندما يحين وقت المغادرة ، بغض النظر عن مدى صعوبة ذلك ، عليك أن تعتمد على نفسك وتحاول ، فلن يساعدك أحد مثل أحد الوالدين “.
تذكرت نصيحة والدي ، سقطت الدموع فجأة. أنا أحب والدي كثيرا. أعلم أن والديّ في المنزل دائمًا “يأكلان ويصومان” لجمع الأموال وإرسالها إليّ. أعلم أن هناك أوقاتًا لا يملك فيها والداي ما يكفي من المال لإرسالهما لي ، لكنهما لا يزالان يجدان طرقًا لكسب المال ، حتى لو كان هناك أي شيء يمكنهم بيعه في المنزل ، فإنهم جميعًا يبيعون للاعتناء بي. أتذكر نكتة والدتي: “أنا مصرفي ، والآن بعد أن أصبح والداي يملكان المال ، أضعه كله في البنك. بعد خمس أو ست سنوات من الآن ، سيهتم الوالدان “. أو يقول والدي المضحك وهو يحتسي بضعة أكواب من النبيذ مع بعض الأصدقاء: “قطيع الأبقار هذا يخص ابنتي وليس أنا وزوجي”. على الرغم من أنها كانت مزحة من والدي ، إلا أنها كانت حقيقية جدًا. بغض النظر عن حجم والديّ ، فإنهم يعتنون بأطفالهم. كل ذلك من أجل الأطفال. لذلك ، أذكر نفسي دائمًا بأن أبذل قصارى جهدي للدراسة جيدًا حتى لا أخون حب والدي.
كل ليلة بعد الصلاة ادعو الله من اجل عائلتي وادعو لوالدي اولا ثم انا. في كثير من الأحيان ، بعد صفير الهاتف عندما اتصل بوالدي ، أبكي وأبكي لأنني أحب والدي كثيرًا ، وأنا ممتن لوالدي. يفعل الآباء كل ما يفعلونه بغرض رعاية مستقبل أطفالهم ، على أمل أن يتمتع أطفالهم بمستقبل وحياة أفضل دون التفكير في أنفسهم. اعتاد والداي أن يقولا لبعضهما البعض: “اهتم بطعام أطفالك وملابسهم أولاً ثم بنفسك”.حب والدينا لنا عظيم جدًا ومقدس جدًا. أنا أعتبر نفسي محظوظة وسعيدة للغاية. على الرغم من أنني ما زلت أفقد الكثير من الناس ، ولكن بالنظر إلى الأسفل ، هناك الكثير من الأشخاص الذين ليسوا جيدين مثلي. لأن عائلاتهم تواجه العديد من الصعوبات: صعوبات في تناول الطعام ، أو المرض ، أو انفصال الأسرة ، الأطفال يفتقرون إلى حب والديهم ، إلخ. أشعر بأنني مدين لوالدي ، أمي كثيرا. أريد أن أقول لوالديّ: “أبي ، حتى الآن ، كل ما فعلته من أجلي ، لم أعرب أبدًا عن امتناني مرة واحدة ، أو قل كلمتين فقط” شكرًا “. لكنك تعلم ماذا ، أنا حقًا أحب والديّ وأقدرهما. أيها الآباء ، من فضلك انتظروني ، سأحول هاتين الكلمتين “شكرًا” إلى أفعال لرد الحب الذي أمضاه الآباء كل شبابهم لرعاية أطفالهم “.
[:id]Hari ini, aku pergi ke sekolah pagi-pagi sekali. Cuaca tidak seperti hari-hari biasanya, tiba-tiba menjadi dingin, membuat hati saya serasa bernostalgia dan rindu kampung halaman. Di kedua sisi jalan, orang-orang mulai memajang pot bunga dan peralatan untuk menjual Tet dengan semua warna cemerlang dari cabang aprikot, cabang persik, pohon kumquat, lentera, amplop merah… Saya bertanya-tanya: Jadi, apakah satu tahun lagi akan datang? akhir? Waktu berlalu begitu cepat, sudah lebih dari lima bulan aku jauh dari rumah, jauh dari keluargaku.
Saya tinggal di tempat yang bisa disebut makmur, karena di kota ini hampir tidak ada yang kurang, tetapi satu-satunya hal yang tidak dimiliki tempat ini untuk saya adalah perlindungan orang tua saya. Saya ingat ketika saya masih SMA, setiap pagi ketika saya pergi ke sekolah, saya diingatkan oleh orang tua saya bahwa: anak-anak harus memperhatikan keselamatan saat pergi ke sekolah, berusaha baik di kelas, setelah menyelesaikan sekolah, mereka harus langsung pulang, jangan teriak Nongkrong sama teman… Kata-kata yang terus berulang setiap hari itu tanpa sengaja membuatku tidak nyaman. Saya pikir itu adalah ikatan orang tua. Karena melalui cara berbicara, saya tahu bahwa sebagian besar dari Anda di kelas tidak seperti saya, orang tua Anda tidak mengawasi Anda, Anda dapat pergi ke mana pun Anda mau, Anda dapat melakukan apa pun yang Anda inginkan, apa pun yang Anda inginkan, orang tua Anda juga akan melakukannya. menanggapi. . Secara alami, saya menemukan diri saya pada posisi yang kurang menguntungkan dibandingkan dengan Anda. Kadang aku menyalahkan orang tuaku, kenapa kamu tidak membelikanku ponsel yang bagus, atau membelikanku sepeda listrik mahal seperti kalian agar aku bisa bangga dengan mereka.
Ketika saya sedikit lebih tua, ketika saya pergi ke sekolah jauh dari rumah, saya menyadari bahwa kata “keluarga” itu suci, lebih berharga dari apapun. Sekarang saya memikirkannya, saya menyadari bahwa berkat pengingat dan pengawasan orang tua saya, saya telah tumbuh seperti sekarang ini. Ke sekolah jauh-jauh, setiap malam, saya telepon ke rumah, tidak perlu mengeluarkan uang besar, cukup bertanya tentang kesehatan orang tua atau pekerjaan keluarga saya … Itu saja, tetapi setiap malam saya menelepon kembali, karena saya ingin mendengar pengingat orang tua saya, merasakan cinta orang tua saya untuk saya, membantu saya menghilangkan kerinduan saya dan merindukan keluarga saya.
Saya masih ingat dengan jelas nasihat ayah saya sebelum saya pergi ke sekolah: “Jauh dari rumah, Anda harus percaya diri dan kuat untuk menjaga diri sendiri. Ketika saya di rumah ketika saya sakit, orang tua saya merawat saya dan merawat saya. Ketika ada sesuatu yang berat yang tidak bisa dilakukan, orang tua akan membantu. Ketika saatnya untuk pergi, tidak peduli betapa sulitnya itu, Anda harus mandiri dan berusaha, tidak ada yang akan membantu Anda seperti orang tua.”
Mengingat nasihat ayahku, air mata tiba-tiba jatuh. Saya sangat mencintai orang tua saya. Saya tahu bahwa orang tua saya di rumah selalu “makan, puasa” untuk mengumpulkan uang dan mengirimkannya kepada saya. Saya tahu ada kalanya orang tua saya tidak memiliki cukup uang untuk mengirim saya, tetapi mereka masih menemukan cara untuk menghasilkan uang, bahkan jika ada sesuatu yang bisa mereka jual di rumah, mereka semua menjual untuk merawat saya. Saya ingat lelucon ibu saya: “Saya seorang bankir, sekarang orang tua saya punya uang, saya taruh semuanya di bank. Lima atau enam tahun dari sekarang, orang tua akan mengambil minat. ” Atau pepatah lucu ayahku saat menyeruput beberapa gelas wine bersama beberapa teman: “Kawanan sapi ini milik putriku, bukan milikku dan suamiku”. Meskipun itu adalah lelucon dari orang tua saya, itu sangat benar. Tidak peduli berapa banyak yang dimiliki orang tua saya, mereka merawat anak-anak mereka. Semua demi anak. Oleh karena itu, saya selalu mengingatkan diri saya untuk berusaha sebaik mungkin untuk belajar dengan baik agar tidak mengkhianati cinta orang tua saya.
Cinta orang tua kita kepada kita sangat besar, sangat suci. Saya menganggap diri saya sangat beruntung dan bahagia. Meskipun melihat ke atas, saya masih kalah dengan banyak orang, tetapi melihat ke bawah, ada banyak orang yang tidak sebaik saya. Karena keluarga mereka menghadapi banyak kesulitan: kesulitan makan, sakit, atau perpisahan keluarga, anak-anak kurang kasih sayang orang tua, dll. Saya merasa berhutang budi kepada ayah saya, ibu saya banyak. Saya ingin mengatakan kepada orang tua saya: “Ayah, sampai sekarang, semua yang telah Anda lakukan untuk saya, saya tidak pernah mengucapkan terima kasih, atau hanya mengucapkan dua kata “Terima kasih”. Tapi tahukah Anda, saya sangat mencintai dan menghargai orang tua saya. Orang tua, tolong tunggu saya, saya akan mengubah dua kata “Terima kasih” itu menjadi tindakan untuk membalas cinta yang orang tua habiskan sepanjang masa muda mereka untuk merawat anak-anak mereka.
[:as]O le aso, sa ou alu i le aoga i le taeao po. O le tau e le pei o isi aso uma, na faafuasei lava ona malulu, ma lagona ai le le fiafia ma le misia o lou loto. I itu uma e lua o le auala, na amata ai e tagata ona faʻaalia fagu fugalaau ma mea e faʻatau atu ai Tet ma lanu susulu uma o lala apricot, lala peach, laau kumquat, moli moli, teutusi mumu … Na ou mafaufau: E faapena foi le isi tausaga o le a oʻo mai i se gataaga? Ua vave tele le taimi, ua silia ma le lima masina talu ona ou alu ese mai le fale, mamao ese mai loʻu aiga.
Ou te nofo i se nofoaga e mafai ona taʻua o le tamaoaiga, aua o lenei aai e toetoe lava a leai se mea o totoe, ae pau le mea e le o maua e lenei nofoaga mo aʻu o le puipuiga a oʻu matua. Ou te manatua a o ou i ai i le aoga maualuga, i taeao uma pe a ou alu i le aoga, e faamanatu mai e ou matua ia te au e faapea: e tatau i tamaiti ona gauai atu i le saogalemu pe a o i le aoga, taumafai ia lelei i le vasega, pe a uma le aoga, e tatau ona latou faia. alu sa’o i le fale, aua le ‘e’e Ta’aalo ma uo… O upu na fai soo i aso uma ma le le iloa na ou le maua ai le to’a. Ou te manatu o se sootaga faamatua. Aua e ala i le tautala, ou te iloa o le toatele o outou i le vasega e le pei o aʻu, e le o vaavaaia oe e ou matua, e mafai ona e alu i soo se mea e te manaʻo ai, e mafai ona e faia soʻo se mea e te manaʻo ai, soʻo se mea e te manaʻo ai, e faapena foi ou matua. tali mai. E masani lava, ou te maua aʻu i se tulaga le lelei pe a faatusatusa ia te oe. O nisi taimi ou te tu’ua’ia ai o’u matua, aisea e te le fa’atau mai ai se telefoni lelei mo a’u, pe fa’atau mai se uila eletise taugata e pei o ‘outou ina ia ‘ou mitamita ai.
Ina ua ou matua teisi, ina ua ou alu i le aoga e ese mai le aiga, sa ou iloa ai o le upu “aiga” e paia, e sili atu ona taua nai lo se isi lava mea. O lea la ua ou mafaufau i ai, ua ou iloa ai ua faafetai i faamanatu ma le vaavaaiga a o’u matua, ua ou matua ai e pei o a’u nei. O le alu i le aoga mamao, o po uma, ou te vili atu i le fale, e le tau faaalu se tupe tele, na ona fesili lava i le soifua maloloina o oʻu matua po o galuega a le aiga… Na pau lava lena, ae o po uma ou te toe valaau atu, aua ou te fia faalogo. o faamanatu a o’u matua, lagona le alofa o o’u matua mo a’u, fesoasoani mai ia te a’u e aveese lo’u ma’i aiga ma misia lo’u aiga.
Ou te manatua lelei lava le fautuaga a loʻu tamā ae ou te leʻi alu i le aʻoga: “O le alu ese mai le aiga, e tatau ona e mautinoa ma malosi e tausia oe lava. A o ou i ai i le fale a o ou maʻi, sa tausia ma tausia aʻu e oʻu mātua. A i ai se mea mamafa e le mafai ona fai, o le a fesoasoani matua. A oo i le taimi e te alu ese ai, tusa lava po o le a le faigata, e tatau ona e ola tutoatasi ma taumafai, e leai se tasi e fesoasoani ia te oe e pei o se matua.”
I le manatuaina o le fautuaga a lo’u tama, na faafuasei ai ona maligi loimata. Ou te alofa tele i ou matua. Ou te iloa o oʻu matua i le fale e masani ona “ai, anapogi” e faʻaputu tupe ma lafo mai ia te aʻu. Ou te iloa e iai taimi e le lava ai se tupe a ou matua e lafo ai a’u, ae o lo’o su’e lava auala e maua ai se tupe, tusa lava pe i ai se mea e mafai ona fa’atau atu i totonu o le fale, e fa’atau uma lava e tausi ai a’u. Ou te manatua le tala malie a lo’u tina: “O a’u o se teutupe, o lea ua i ai tupe a o’u matua, ou te tuu uma i le faletupe. I le lima po o le ono tausaga mai le taimi nei, o le a fiafia matua.” Po o le tala malie a lo’u tama pe a mitiina ni nai ipu uaina ma nisi o uo: “O lenei lafu povi e a la’u tama teine, ae le o maua ma lo’u toalua”. E ui lava o se tala malie mai ou matua, ae sa matua moni lava. E tusa lava po o le a le tele o mea a oʻu matua, latou te tausia a latou fanau. O mea uma mo le manuia o tamaiti. O le mea lea, ou te faamanatu pea ia te aʻu lava ia taumafai i le mea sili e suʻesuʻe lelei ina ia aua neʻi faʻalataina le alofa o oʻu matua.O le alofa o o tatou matua mo i tatou e matua maoae lava, e matua paia lava. Ou te manatu o aʻu lava e matua laki ma fiafia. E ui ina ou tilotilo i luga, ou te faiaina pea i le tele o tagata, ae o le tilotilo i lalo, e toatele tagata e le lelei e pei o aʻu. Aua o lo o feagai o latou aiga ma le tele o faigata: faigata i taumafataga, ma’i, po o le tete’a o aiga, ua leai se alofa o fanau mai o latou matua, ma isi. Ou te lagona le nofo aitalafu i lo’u tama, lo’u tina. Ou te fia faapea atu i oʻu mātua: “Tama, e oo mai i le taimi nei, o mea uma ua e faia mo aʻu, ou te leʻi faailoa atu lava i se tasi loʻu lotofaafetai, pe na o ni upu se lua “Faafetai”. Ae e te iloa, ou te alofa tele ma talisapaia oʻu mātua. Matua, fa’atalitali mai a’u, o le a ou liliu na upu e lua “Fa’afetai” i ni taga e toe totogi ai le alofa sa fa’aalu e matua i lo latou talavou i le tausiga o a latou fanau.
[:ru]Сегодня я пошла в школу рано утром. Погода была не такая, как в любой другой день, резко похолодало, на душе стало ностальгировать и тосковать по дому. По обеим сторонам дороги люди начали выставлять цветочные горшки и посуду для продажи Тет со всеми яркими цветами абрикосовых ветвей, персиковых ветвей, кумкватовых деревьев, фонарей, красных конвертов… конец? Время пролетело так быстро, уже более пяти месяцев, как я не был вдали от дома, вдали от семьи.
Я живу в месте, которое можно назвать благополучным, потому что в этом городе почти ни в чем не хватает, но единственное, чего нет в этом месте для меня, так это защиты моих родителей. Помню, когда я учился в старшей школе, каждое утро, когда я шел в школу, родители напоминали мне, что: дети должны обращать внимание на безопасность, когда идут в школу, стараться хорошо учиться в классе, после окончания школы они должны иди прямо домой, не кричи, гуляй с друзьями… Эти слова, которые повторялись каждый день непреднамеренно, вызывали у меня дискомфорт. Я думаю, это родительская связь. Потому что из того, как я говорю, я знаю, что большинство из вас в классе не такие, как я, ваши родители не контролируют вас, вы можете идти куда хотите, вы можете делать все, что хотите, что хотите, ваши родители также будут ответить. . Естественно, я нахожусь в невыгодном положении по сравнению с вами. Иногда я виню своих родителей, почему бы вам не купить мне хороший телефон или дорогой электрический велосипед, как вы, ребята, чтобы я мог гордиться ими.
Когда я стал немного старше, когда пошел в школу вдали от дома, я понял, что слово «семья» священно, дороже всего на свете. Теперь, когда я думаю об этом, я понимаю, что благодаря напоминаниям и присмотру моих родителей я вырос таким, какой я есть сегодня. Уезжая в школу далеко, каждую ночь я звоню домой, не нужно тратить большие деньги, просто спросите о здоровье моих родителей или о работе семьи… Вот и все, но каждую ночь я перезваниваю, потому что я хочу услышать напоминания о моих родителях, почувствовать любовь моих родителей ко мне, помочь мне облегчить тоску по дому и скучать по семье.
Я до сих пор живо помню совет отца перед тем, как пойти в школу: «Вдали от дома ты должен быть уверенным и сильным, чтобы позаботиться о себе. Когда я был дома, когда болел, мои родители заботились обо мне и заботились обо мне. Когда есть что-то тяжелое, что нельзя сделать, родители помогут. Когда пора уходить, как бы ни было трудно, нужно быть самостоятельным и стараться, никто не поможет тебе так, как родитель».Вспоминая совет отца, у меня вдруг потекли слезы. Я очень люблю своих родителей. Я знаю, что мои родители дома всегда «едят, постятся», чтобы накопить денег и отправить их мне. Я знаю, что бывают времена, когда у моих родителей не хватает денег, чтобы послать меня, но они все равно находят способы заработать деньги, даже если есть что-то, что они могут продать в доме, они все продают, чтобы позаботиться обо мне. Помню мамин анекдот: «Я банкир, теперь, когда у родителей есть деньги, я все положил в банк. Через пять-шесть лет родители проявят интерес». Или забавное изречение моего отца, когда он потягивал несколько бокалов вина с друзьями: «Это стадо коров принадлежит моей дочери, а не мне и моему мужу». Хотя это была шутка моих родителей, это было очень правдой. Сколько бы ни было у моих родителей, они заботятся о своих детях. Все ради детей. Поэтому я всегда напоминаю себе стараться изо всех сил хорошо учиться, чтобы не предать любовь родителей.Любовь наших родителей к нам очень велика, очень священна. Я считаю себя очень удачливым и счастливым. Хотя, глядя вверх, я все еще проигрываю многим людям, но глядя вниз, я вижу, что многие люди не так хороши, как я. Потому что их семьи сталкиваются со многими трудностями: трудности с питанием, болезни или разлучение семей, детям не хватает любви родителей и т. д. Я чувствую себя в большом долгу перед отцом, матерью. Я хочу сказать своим родителям: «Папа, до сих пор за все, что ты сделал для меня, я ни разу не выразила тебе благодарности или просто сказала два слова «Спасибо». Но знаете что, я очень люблю и ценю своих родителей. Родители, пожалуйста, подождите меня, я превращу эти два слова «Спасибо» в действия, чтобы отплатить за любовь, которую родители потратили всю свою молодость, чтобы заботиться о своих детях».
[:]
